Καταζητείται Ευρωπαίος ηγέτης για μικροποσότητα σοβαρότητας

Του Άγη Βερούτη

Η Αθήνα βρίσκεται, αυτή τη στιγμή, απέναντι σε μια από τις πιο κρίσιμες και επικίνδυνες διπλωματικές συγκυρίες των τελευταίων δεκαετιών.

Στην περίοδο που η Ευρώπη επιχειρεί να ενισχύσει την αμυντική της ικανότητα, υπό την προειδοποίηση αμερικανικής αποχώρησης από τα ευρωπαϊκά, η Τουρκία κινείται υπόγεια και μεθοδικά. Βρίσκει ευκαιρία να διεισδύσει στον πυρήνα των ευρωπαϊκών αμυντικών δομών από την πίσω πόρτα, χρησιμοποιώντας την αμυντική της βιομηχανία και τη γεωπολιτική της θέση ως εργαλεία εκβιασμού και πίεσης.

Η τουρκική στρατηγική δεν αφήνει περιθώριο για αμφιβολίες: Στόχος είναι να επιτύχει εμμέσως και σιωπηρά τις παράνομες διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η Ευρώπη ζητά από την Τουρκία να την ενισχύσει έναντι της Ρωσίας

Αυτό είναι το πρώτο στρατηγικό λάθος, καθώς η Τουρκία αποτελεί διαχρονικό σύμμαχο της Ρωσίας, και μάλιστα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε αυτήν για την παράκαμψη ευρωπαϊκών κυρώσεων λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία:

- διάθεση ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη διαμέσου των αγωγών της Τουρκίας, 

- λύση για την παράκαμψη των ευρωπαϊκών οικονομικών περιορισμών προς την Ρωσία μέσω του Τουρκικού τραπεζικού συστήματος,

-τήρηση ουδέτερης στάσης έναντι της επιτιθέμενης Ρωσίας, η οποία έχει κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Ουκρανών πολιτών λόγω ρωσικών βομβαρδισμών, μέχρι και απαγωγές 20.000 ανήλικων παιδιών από την Ουκρανία.

Για λόγους που θα φανούν στο μέλλον, τόσο η Γερμανία (Joachim-Friedrich Martin Josef Merz) όσο και η Ιταλία (Giorgia Meloni‎‎) και η Ισπανία (Pedro Sánchez Pérez-Castejón‎‎), τις χώρες του πρώτου "Άξονα” του Β’ΠΠ, φαίνονται πρόθυμοι να βάλουν την Τουρκία (επίσης ουδέτερη προς τον "Άξονα” στον Β’ΠΠ) στο κάδρο της Ευρωπαϊκής Άμυνας, από την πίσω πόρτα, παραβλέποντας τους σοβαρότατους κόκκινους συναγερμούς:

α) της επιθυμητής εταιρικής σχέσης της Τουρκίας με την Ρωσία στους BRICS, της παραβίασης των κανόνων του ΝΑΤΟ για προμήθεια πυραυλικού συστήματος S-400, και της εξαίρεσης της Τουρκίας προ ετών από το πρόγραμμα συμπαραγωγής των F-35 λόγω των παραπάνω, μάλλον παραπέμπει σε σύμμαχο της Ρωσίας παρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

β) ότι η Τουρκία είναι η μόνη χώρα η οποία έχει μόνιμη στρατιωτική δύναμη κατοχής του 40% των εδαφών μιας Ευρωπαϊκής χώρας, της Κύπρου, ενώ 

γ) εμπλέκεται σε σχεδόν καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μιας δεύτερης Ευρωπαϊκής χώρας, της Ελλάδας, 

δ) έναντι της οποίας εκκρεμεί από το 1995 μια διαρκής "απειλή πολέμου” (casus belli) ψηφισμένη από τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει τα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα επέκτασης από τα 6 μίλια στα 12 γύρω από τα νησιά της στο Αιγαίο.

Απέναντι σε αυτή την πρόκληση, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να απαντήσει ευθέως και με ένταση!

Η δημόσια αναφορά στο τουρκικό "casus belli” από τον ίδιο τον πρωθυπουργό δεν είναι μια επικοινωνιακή κίνηση, αλλά ένα ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς την Τουρκία όσο και προς τους Ευρωπαίους εταίρους που δείχνουν να αγνοούν επικίνδυνα την πραγματικότητα!

Η άρση αυτής της απειλής πολέμου αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση για οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση περί συνεργασίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης με την Τουρκία, που μοιάζει να τρίβει τα χέρια της γιατί βρήκε κορόιδα.

Ωστόσο, η Τουρκία, όπως δείχνει ξεκάθαρα η πρόσφατη ιστορία, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για συμβιβασμούς ή για καλή γειτονία. 

Η Άγκυρα βλέπει στις ευρωπαϊκές αδυναμίες και στην αγωνία των Βρυξελλών για ταχύ επανεξοπλισμό μια χρυσή ευκαιρία να προωθήσει τις δικές της επεκτατικές φιλοδοξίες. Με κυνική ακρίβεια, έχει ήδη ξεκινήσει μια σειρά στρατηγικών συνεργασιών με κορυφαίες ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες που δεν εμφορούνται από Ευρωπαϊκή Συνείδηση ή αλληλεγγύη (και δεν είναι υποχρεωμένες άλλωστε, εταιρείες είναι), με πιο κραυγαλέες τις πρόσφατες συμφωνίες της Baykar με την ιταλική Piaggio και την Leonardo, καθώς και ανάλογες κινήσεις με ισπανικές εταιρείες.

Η Αθήνα, η οποία αντιλαμβάνεται πλήρως τη σοβαρότητα αυτής της απειλής έχει ήδη προειδοποιήσει σαφώς και εγγράφως την Κομισιόν και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. 

Ωστόσο, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Πόσο έτοιμοι είναι οι Ευρωπαίοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, να ξεφύγουν από την κοντόφθαλμη πολιτική των στενών οικονομικών συμφερόντων, και να σταθούν πραγματικά αλληλέγγυοι απέναντι σε δύο χώρες που αποτελούν το πραγματικό σύνορο της Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο, και απειλούνται ευθέως από την Τουρκία;

Πώς είναι δυνατόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να μην αντιλαμβάνονται, ότι η τουρκική ρητορική των τελευταίων ετών περί ζωτικού χώρου και "συνόρων της Καρδιάς μας” ή αλλιώς της τουρκικής "Γαλάζιας Πατρίδας” εντός της Ελληνικής Επικράτειας, παραπέμπει ευθέως σε αναφορές περί ζωτικού χώρου της Ρωσίας του Πούτιν πριν επιτεθεί στην Ουκρανία, και αντίστοιχες αναφορές ζωτικού χώρου του Χίτλερ πριν καταλάβει την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, οι οποίες οδήγησαν την Ευρωπαϊκή ήπειρο σε ολοκαύτωμα, και απειλούν να την οδηγήσουν ξανά, και γι' αυτό επανεξοπλίζεται!

Δυστυχώς οι απαντήσεις δεν είναι ενθαρρυντικές 

Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με πρώτη τη Γερμανία, ακολουθούμενη από Ιταλία και Ισπανία, δείχνουν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την οικονομική διάσταση των αμυντικών συνεργασιών με την Τουρκία και λιγότερο για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις που αυτό θα έχει στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, εδαφική ακεραιότητα και ενότητα.

Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη. Η Ελλάδα, παρά τις διαβεβαιώσεις της Κομισιόν περί αυστηρών όρων και ελέγχων, δικαίως ανησυχεί. 

Το πακέτο των €800 δισ. ευρώ κινδυνεύει να μετατραπεί σε εργαλείο νομιμοποίησης των τουρκικών αναθεωρητικών βλέψεων. Και αυτό γιατί, αν επιτραπεί στην Τουρκία να εμπλακεί ακόμη και στο μειοψηφικό 35% των έργων, η Άγκυρα θα έχει αποκτήσει ένα ακόμη ισχυρό εργαλείο γεωπολιτικής πίεσης και πολιτικής επιρροής μέσα στην Ευρώπη μέσω εξοπλισμών της, παρά την αμφισβητούμενη δημοκρατικότητα του πολιτεύματός της, με πολιτικές συλλήψεις ηγετών της αντιπολίτευσης και δίωξη δημοσιογράφων, για τα ίδια ακριβώς που κατηγορείται και η Ρωσία του Πούτιν από τον οποίο υποτίθεται ότι θέλει να προστατευθεί η Ευρώπη!

Η Αθήνα οφείλει να πιέσει ακόμη περισσότερο, ώστε να γίνει προαπαιτούμενη η πλήρης ομοφωνία στην αποδοχή τρίτων χωρών εκτός ΕΕ, στο 100% των αμυντικών δαπανών.

Ωστόσο, ήδη μοιάζει σαν ορισμένοι Ευρωπαίοι εταίροι να προσπαθούν να παρακάμψουν αυτή την ομοφωνία, επιχειρώντας να δημιουργήσουν "παραθυράκια” για την εξυπηρέτηση των στενών δικών τους εθνικών βιομηχανικών συμφερόντων, αμφισβητώντας το όλο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα 73 ετών που εξασφάλισε ειρήνη στη γηραιά ήπειρο για ισάριθμα χρόνια.

Η Ελλάδα προειδοποιεί σκληρά και κατηγορηματικά, ότι κάθε βήμα προς την άνευ όρων εμπλοκή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, έχει ακριβό αντίτιμο όχι μόνο για τα ελληνοτουρκικά, αλλά και για την ίδια τη συνοχή και αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όση απειλή πιθανολογείται ότι είναι η Ρωσία για τις βορειοευρωπαϊκές χώρες (καθώς δεν κάνει κιόλας και καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου τους) τόση και μεγαλύτερη απειλή είναι, με βεβαιότητα, η Τουρκία για τις νοτιοανατολικές χώρες της Ευρώπης, την Ελλάδα και την Κύπρο, και μάλιστα με κατοχικές δυνάμεις εντός Ευρωπαϊκού εδάφους, στο 40% της τελευταίας.

Η Ευρώπη πρέπει να δείξει αν έχει την ελάχιστη αυτοεκτίμηση και σοβαρότητα, που απαιτείται για να διατηρήσει την ενότητά της και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, και να σταματήσει να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τί ακριβώς πρεσβεύει η Τουρκία σήμερα. 

Εξοπλίζοντας την Τουρκία σήμερα, οδηγεί μαθηματικά στην μελλοντική δολοφονία Ευρωπαίων πολιτών.

agissilaos@gmail.com