Προσοχή: Τα ζόμπι ψηφίζουν

Του Άγη Βερούτη

Ο δείκτης του ελληνικού χρηματιστηρίου ανεβαίνει. 

Οι διεθνείς οίκοι δίνουν εύσημα στη χώρα, για την θεαματική στροφή της στα τελευταία χρόνια, τα δημόσια ταμεία ξεχειλίζουν από το χρήμα μετά την πάταξη της φοροδιαφυγής, η κυβέρνηση επιστρέφει μέρισμα στους αναξιοπαθούντες και οι δημόσιοι υπάλληλοι διεκδικούν το δικό τους μέρισμα με αυξήσεις μισθών και αμοιβών υπερωριών (πλασματικών ή μη), ενώ οι 2,5 εκατ. συνταξιούχοι παραπονούνται ότι το ένα ενοίκιο και το 250ευρω που έχουν λαμβάνειν έξτρα ως το τέλος του χρόνου, είναι λίγο.

Φοβάμαι πολύ, ότι αυτό είναι η μισή εικόνα. Ή μάλλον εκείνο το μέρος της εικόνας που θέλουμε να κοιτάμε.

Παραπάνω από 83% των Ελλήνων της παραγωγικής οικονομίας (πλην δημοσίου δηλαδή) δεν δουλεύει σε κάποια εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο, ούτε σε τράπεζα, ούτε σε πολυεθνική, ούτε καν σε κάποια σταρτ απ.

Δουλεύουν στις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, 2-9 ατόμων, που υποστηρίζουν όλη την υπόλοιπη οικονομία με θέσεις εργασίας πρωτίστως, οι οποίες πληρώνουν τους φόρους και τροφοδοτούν την εσωτερική κατανάλωση, που κρατάει την πραγματική οικονομία. 

Και αυτές έχουν πρόβλημα...

Εξαίρεση αποτελούν οι εργολάβοι και τα τεχνικά επαγγέλματα της οικοδομής, όπου η δουλειά είναι παραπάνω από τον αριθμό των τεχνιτών, και άρα οι τιμές ανεβαίνουν μέρα με τη μέρα.

Δεν έχω δει δημοσιευμένα στοιχεία που να καθρεφτίζουν αυτή την πραγματική εικόνα της αγοράς σήμερα (ίσως βγουν σε μερικούς μήνες), όμως σε όσους μιλάω σε καθημερινή βάση, αναφέρονται σε σημαντική πτώση τζίρου, σε έλλειψη ρευστότητας, και σε μια αγορά που έχει ξεφουσκώσει το εμπόριο. 

Χωρίς εμπόριο, δεν υπάρχει οικονομία.

Θα μου πείτε, οι μεγάλοι δεν έχουν πρόβλημα... άρα όλα καλά. 

Αμ, δεν είναι έτσι. Οι μεγάλες εταιρείες, πρέπει να πουλήσουν κάπου, και οι εργαζόμενοι σε αυτές είναι λίγο παραπάνω από 16% των συνολικών θέσεων εργασίας της οικονομίας.

Εκτός αν σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε μια οικονομία των δυο ταχυτήτων, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν ενέργειες που να μετριάσουν το υπέρμετρο βάρος που έχει αποθέσει το κράτος στις πλάτες των μικρών και πολύ μικρών εταιρειών.

Σε πρόσφατη συζήτηση με μεσαία επιχειρηματία στο χώρο του τουρισμού, μου εξιστορούσε την α-πιθανότητα να καταφέρει να συμμορφωθεί πλήρως στις νέες ανάγκες που επιτάσσει το σύστημα με τις ηλεκτρονικές κάρτες εργασίας. Χαρακτηριστικά μου έλεγε ότι για 150 άτομα προσωπικό έχει προσλάβει τρια νέα άτομα να διαχειρίζονται τα συστήματα αυτά. Ο ένας εξ αυτών μάλιστα είναι μαθηματικός. 

Άλλος μικρός επιχειρηματίας με πρώτες ύλες καθαριστικών, μου έλεγε ότι οι πληρωμές πάνε ολοένα και πιο πίσω, ενώ οι όγκοι πέφτουν.

Στο λιανικό εμπόριο των ρούχων επίσης άλλος μου έλεγε ότι η πτώση των τζίρων παρομοιάζεται μόνον με την περίοδο μετά τα capital controls.

Δεν μου αρέσει να είμαι αγγελιοφόρος κακών μαντάτων, αλλά μοιάζει ότι οι άοκνες προσπάθειες αναδιοργάνωσης της αγοράς με τους συντελεστές φορολόγησης Οθωμανικής και μνημονιακής περιόδου μαζί, θα καταλήξουν να κλείσουν μεγάλο μέρος των μικρών επιχειρήσεων, που είχε παραδεχτεί δημοσίως ότι επεδίωκε να κλείσει ο προηγούμενος υφυπουργός οικονομικών κ. Θεοχάρης. 

Η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε!

Ακόμα και αν τα δημόσια ταμεία είναι τέρμα γεμάτα στο τέλος της σεζόν, ένα επακόλουθο τσουνάμι λουκέτων δεν αντισταθμίζεται με υποσχέσεις της ΔΕΘ.

Ο χρόνος για διορθώσεις είναι τώρα, πριν κλείσουν όλοι αυτοί.

Αν προλάβουν και κλείσουν, ακόμα κι αν ο δείκτης του ΧΑ ίπταται πάνω από τις 2500 μονάδες, ακόμα και αν η αξιολόγηση της χώρας θα ανεβαίνει λόγων των απρόβλεπτων πλεονασμάτων, ακόμα και αν οι τράπεζες ανοίξουν τα σεντούκια της πιστωτικής επέκτασης, μπορεί όλοι αυτοί και να το πάρουν ανάποδα. Να σκεφτούν δηλαδή, προς Θεού, ότι στοχοποιήθηκαν ώστε όλοι οι υπόλοιποι να τρώνε από τη δικιά τους σάρκα.

Όλοι αυτοί οι νεόπτωχοι, όμως, πιθανότατα θα είναι ζωντανοί στις επόμενες εκλογές, ακόμα και αν έχουν γίνει οικονομικά ζόμπι.

agissilaos@gmail.com