Από μηδενικής βάσης

Του Άγη Βερούτη

Πριν λίγες ημέρες ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Δένδιας επισήμανε σε ομιλία του ότι στο στράτευμα υπάρχουν υπό την ευθύνη του κάπου 150 κτηνίατροι για συνολικά περί τα 500 ζώα στην υπηρεσία των ενόπλων δυνάμεων. 

Αν υποθέσουμε ότι ένας σκύλος ή ένα άλογο πηγαίνουν στον κτηνίατρο 3 φορές το χρόνο προληπτικά (πολλές λέω αλλά έστω), αυτό σημαίνει ότι αναλογούν 1500 κτηνιατρικές επισκέψεις ζώων. Αν κάθε κτηνιατρική επίσκεψη είναι της μιας ώρας, τότε 150 κτηνίατροι εργάζονται 1500 ώρες το χρόνο. Δεχόμενοι ότι έχουμε πέσει έξω έστω κατά 100% στους υπολογισμούς μας, τότε 150 άνθρωποι χρειάζεται να εργαστούν 3000 ώρες το χρόνο, ή όσο 1,5 ισοδύναμα θέσεως πλήρους εργασίας. 

Αυτονόητα, ο υπουργός ή έστω το κάθε Όπλο θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσει τα καθήκοντα των 140 εξ αυτών, ώστε να καλύψει κενά σε άλλα σημεία.

Σήμερα 140 άνθρωποι σπουδαγμένοι και ικανοί σπαταλούν τη ζωή τους νιώθοντας άχρηστοι και προσφέροντας μηδέν στον αριθμητή στην 30χρονη καριέρα τους στο στράτευμα. 

Κρίμας…

Αντίστοιχα ο υπουργός εξήγησε ότι σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο διαθέτουν σημαντικό αριθμό παιδιάτρων, χωρίς όμως στο νοσοκομείο που εργάζονται να υπάρχει παιδιατρική κλινική! 

Πάλι όμως ο κανονισμός εμποδίζει την αξιοποίηση αυτών των πολύτιμων ανθρώπων καθώς απαγορεύεται η μετάθεση τους 500 μέτρα πιο κει όπου υπάρχει άλλο στρατιωτικό νοσοκομείο το οποίο διαθέτει παιδιατρική κλινική!

Ξεκάθαρα, ο σχεδιασμός και οι ανάγκες των υπηρεσιών του δημοσίου, γενικότερα, βασίζεται σε ανάγκες που υπήρξαν στο παρελθόν και αναλύθηκαν όταν συστάθηκαν εκείνες οι υπηρεσίες, συχνά πριν πάρα πολλές δεκαετίες. 

Υποθέτω ότι όταν καθορίστηκε η ανάγκη για 150 οργανικές θέσεις κτηνιάτρων, η Ελλάδα είχε δεκάδες χιλιάδες άλογα στο ιππικό της, χιλιάδες σκύλους για φύλαξη και ξέρω 'γω τι άλλα ζώα μπορεί να είναι χρήσιμα, πχ γαϊδούρια, μουλάρια, βόδια κλπ κλπ. 

Τώρα όμως είναι 21ος αιώνας με τανκς και drones και ελικόπτερα και μαχητικά 5ης γενιάς. 

Οι υποτιθέμενες ανάγκες του ελληνικού δημοσίου είναι σχεδιασμένες με βάση ανάγκες 10, 40 ή 90 χρόνια πίσω. Αυτό πρέπει να πάψει. Είναι ασέβεια στον βαριά φορολογούμενο Έλληνα πολίτη. 

Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να περιοριστεί ο αρνητικός ρόλος του συνδικαλισμού στο δημόσιο που εμποδίζει την εξέλιξη του. 

Άλλωστε οι εκάστοτε πολιτικοί, που έτσι κι’αλλιώς είναι περαστικοί, αδυνατούν να απολύσουν έστω και έναν άχρηστο δημόσιο υπάλληλο, και αδυνατούν να καταργήσουν μια οργανική θέση έστω και αν η ανάγκη για αυτήν έπαψε προ δεκαετιών. 

Μόνο ο επανασχεδιασμός του δημόσιου από μηδενικής βάσεως με υπολογισμό των πραγματικών αναγκών και δεξιοτήτων που σήμερα είναι απαραίτητες για τη βέλτιστη λειτουργία μιας φυσιολογικής χώρας, θα επέτρεπε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα που αποτελεί το ελληνικό δημόσιο, το οποίο εμποδίζει την πρόοδο της χώρας αντί να την προάγει. 

Η πιο λογική λύση θα ήταν να βρούμε με έναν διεθνή διαγωνισμό την καλύτερη εταιρεία συμβούλων re-engineering στον κόσμο, για να μας σχεδιάσει το βέλτιστο σχήμα ώστε να πολλαπλασιάσουμε την ανάπτυξη της χώρας μας. Ούτε επιτροπές ασχέτων, ούτε ατέρμονες συνεδριάσεις, ούτε μικροπολιτικά συμφέροντα και πελατειακό κράτος! 

Αυτό θα μας επέτρεπε ακόμα και αν δεν φύγει ούτε ένας από τους υπάρχοντες δημόσιους υπαλλήλους να αξιοποιηθεί η ύπαρξη τους και δεξιότητες τους σε ουσιαστικό και αναπτυξιακό ρόλο, αντί ανασχετικό που είναι σήμερα σε σημαντικό βαθμό. 

Ακόμα και αν δώσουμε ένα μυθικό ποσό του μεγέθους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρών σε κάποια τέτοια εταιρεία (νομίζω υπάρχουν 7-8 τέτοιες παγκοσμίως) για να βάλει τα 500 καλύτερα μυαλά της να δουλέψουν ένα χρόνο, να φτιάξουν τη νέα δομή, με τις νέες διαδικασίες, και τις νέες δεξιότητες και αρμοδιότητες των υπαλλήλων του κράτους, τότε από την πρώτη χρονιά εφαρμογής της νέας αρχιτεκτονικής θα κέρδιζε η Ελλάδα οφέλη πολλών δισεκατομμυρίων ετησίως και στο μέλλον ολοένα και παραπάνω κάθε χρόνο. Δεν πρέπει να υπάρχει αποδοτικότερη επένδυση για να κάνουμε στην παρούσα. 

Το βασικό ερώτημα είναι, γιατί μετά από 15 χρόνια από τη χρεοκοπία δεν το έχουμε κάνει ακόμα;;;

Δεδομένου μάλιστα ότι το μεγαλύτερο κόστος του ελληνικού κρατικού μηχανισμού και του προϋπολογισμού είναι η μισθοδοσία και η συνταξιοδοτική δαπάνη του ανθρώπινου δυναμικού του: των δημοσίων υπαλλήλων. Κοστίζουν κάθε χρόνο παραπάνω από €15 δισεκατομμύρια μισθοδοσία και άλλα €10 δισεκατομμύρια συντάξεις. Και αυτά μένουν ανεκμετάλλευτα!!!

Το μεγαλύτερο asset της χώρας είναι το ανθρώπινο δυναμικό των σχεδόν 800.000 ανθρώπων που εργάζονται στο κράτος. 

Το ότι αφήνουμε ανεκμετάλλευτες τις δεξιότητες και το χρόνο τους, για κάποιες κακώς εννοούμενες αντιρρήσεις των συνδικαλιστών τους, είναι αυτοκτονία! 

Ειδικά στην αυγή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης!

Αυτό θα έπρεπε να είναι το σημαντικότερο Mega-project οποιασδήποτε κυβέρνησης: ο επανασχεδιασμός της ελληνικής κρατικής μηχανής. [ΟΚ βρείτε κάποιον άλλον πιο σέξι τίτλο για να περάσει]

Αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να δικαιολογήσει όχι μόνο 3η αλλά και 4η θητεία μιας κυβέρνησης, και να αξιοποιήσει και ανθρώπους όπως ο Γ. Δημητριάδης, που έχουν παροπλιστεί για πλέον αποδεδειγμένα μη-υπαρκτούς λόγους, παρά τη μυθική αποτελεσματικότητά τους, όταν συνεισέφεραν αθόρυβα στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, και έκανε άλματα.

Αυτό θα έπρεπε να είναι το όραμα της Ελλάδας 2.0, της επανασύστασης της χώρας και της προετοιμασίας μας για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση. 

Αυτό είναι όλα όσα ακούμε από τις αρχικές εξαγγελίες Σημίτη το 1996, ως την Επανίδρυση του Κράτους του Κώστα Α. Καραμανλή (χωρίς σχέδιο), ως τη μεταρρύθμιση του ΓΑΠ που δεν έγινε ποτέ, ως, ως, ως… ως σήμερα, χωρίς τηγανίτα... 

Αυτό είναι ένα συνεκτικό πολιτικό Αφήγημα κοινού καλού, που μας λείπει, και πραγματική δουλειά για το πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια, αντί απλής διαχείρισης της καθημερινότητας…

Και αντί για άσκοπες κουβέντες, για -όλια…

Ιδού η Ρόδος. 

agissilaos@gmail.com