Εδώ στην Ελλάδα όμως…

Του Άγη Βερούτη

Πριν λίγες ημέρες σε μία φιλική ομήγυρη είχαμε μια συζήτηση με ένα φίλο που ζει στο εξωτερικό. Ο συγκεκριμένος, που έχει το προνόμιο ή τη δυστυχία να περνά τον περισσότερο χρόνο του σε μία ανεπτυγμένη χώρα του εξωτερικού, μας εκμυστηρεύτηκε κάτι που τον ενοχλεί εξαιρετικά "εδώ στην Ελλάδα". 

Όταν προσπάθησε να κάνει μια επένδυση στην Ελλάδα πριν περίπου μια δεκαετία, οι μισές από τις απαντήσεις που έπαιρνε όταν ήθελε να κατευθύνει κάποιον συνεργάτη σε συγκεκριμένες ενέργειες για να προχωρήσει το πρότζεκτ, ήταν αρνήσεις που ξεκινούσαν με τη φράση "Εδώ στην Ελλάδα, όμως…". 

Σύμφωνα με τον φίλο μας, όταν υπάρχει κάτι το οποίο χρειάζεται να γίνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά αυτός ο τρόπος δεν συνάδει με αυτόν που συνηθίζουμε λόγω της ιδιομορφίας των ελληνικών νόμων ή συνηθειών, οι Έλληνες συνεργάτες του εξέφραζαν νοητική αδυναμία να προσεγγίσουν το πρόβλημα με οποιονδήποτε άλλον τρόπο από τον λανθασμένο που ξέρανε και εμπιστεύονταν. 

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με εκείνον, οι σωστοί τρόποι για να κάνει κάποιος μια συγκεκριμένη ενέργεια περιορίζονται από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Για λόγους που θα αναφέρουμε σε λίγο, το business culture της χώρας μας είναι τέτοιο που βάζει επιπρόσθετους περιορισμούς χωρίς λογική αιτιολόγηση.

Αυτοί οι περιορισμοί όχι μόνο δεν διευκολύνουν το να ακολουθήσει μια πεπατημένη κάποιος που θέλει να βάλει τα πολύτιμα χρήματα του σε μια ελληνική επένδυση, αλλά κοστίζουν πρόσθετο χρόνο και χρήμα. Ενίοτε μάλιστα καταδικάζουν το project στο να χάσει χρήματα και τελικά να μην υλοποιηθεί.

Κανείς από όσους μας βρισκόμασταν σε αυτή την κουβέντα δεν άκουγε ευχάριστα αυτή την παρατήρηση. Όμως, πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε οι ίδιοι ακούσει ή πει ο ένας στον άλλον ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει με τον πιο αποδοτικό, πιο αποτελεσματικό ή πιο οικονομικό τρόπο διότι για κάποιο απροσδιόριστο λόγο εμείς εδώ στην Ελλάδα τα κάνουμε διαφορετικά!

Από που να ξεκινήσουμε και που να φτάσουμε στα παραδείγματα όλων όσων έχουμε τις προθέσεις τους ανθρώπους και τους πόρους για να τα κάνουμε σωστά, αλλά τα κάνουμε λάθος!

Να πούμε για τον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο; Να πούμε για τα 20 χρόνια αδειοδότησης που χρειάστηκαν για το Costa Navarino που έδωσε ζωή και δουλειά σε μια ολόκληρη επαρχία; Να πούμε για τον τρόπο που επιλέγουμε τους πολιτικούς μας εκπροσώπους; Να πούμε, ακόμα ακόμα, για το ότι επιλέξαμε ως λαός να κυβερνηθούμε από εκείνους που υπόσχονταν να "τα κάνουν φυτίλια;"

Και όμως ναι, υπήρξε στιγμή όπου σε ένα εθνικό δημοψήφισμα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία των δημοψηφισμάτων, πρώτο στη σειρά ως απάντηση στο ερώτημα ήταν το ΟΧΙ και ακολουθούσε το ΝΑΙ.

Από ό,τι έλεγε ο φίλος μας, αυτή η ασυνήθιστη η προσέγγιση, που το κόστος της έχουμε πληρώσει επανειλημμένως στη δημόσια ζωή μας, έχει παρεισφρήσει και στην καθημερινότητά μας.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι η Ελλάδα, ούτε οι Έλληνες. Δεν ψάχναμε να βρούμε δικαιολογίες και αντιρρήσεις για να μην κάνουμε αυτά που ήταν απαραίτητα.

Για να πάψουμε να είμαστε όπως είμαστε, πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουμε. Δεν μπορεί να συνεχίζεις να κάνεις κάτι με τον ίδιο τρόπο περιμένοντας ότι θα έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα από όποιο είχες προηγουμένως. Αυτό είναι ο ορισμός της παράνοιας.

Πρέπει να σταματήσουμε πια να συμπεριφερόμαστε σαν ένας λαός εφήβων, και να ενηλικιωθούμε.

Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι δικαιολογία για την δυστοκία, για τη μετριότητα και τελικά την αποτυχία.

Δεν ήμασταν πάντα έτσι, ούτε έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε.

Σε λιγότερο από 30 χρόνια θα έχουμε γίνει ένας λαός γερόντων κατά πλειοψηφία, που οι νέες γενιές μας θα μένουν αγέννητες ή θα μεταναστεύουν στις εξωτερικό μόλις φτάσουν σε παραγωγική ηλικία. 

agissilaos@gmail.com