Μείον €20.000 τον χρόνο για κάθε Έλληνα

Του Άγη Βερούτη

Εδώ και χρόνια ακούγονται διαφορετικές απόψεις για το αν θα είμαστε καλύτερα αφήνοντας όλες τις δυσλειτουργίες της χώρας από δεκαετίες άθικτες (λέγε με αντιμνημονιακό μέτωπο, λέγε με κωλοτούμπες, λέγε με "ένα νόμο και ένα άρθρο”), ή αν θα ήμασταν καλύτερα κάνοντας όλες τις μεταρρυθμιστικές αλλαγές που είχαμε συμφωνήσει στα μνημόνια και που πρότειναν διεθνείς μελέτες όπως εκείνη της McKinsey του 2011, για να καταστήσουμε την Ελληνική Οικονομία εύρυθμη και αποτελεσματική.

Φυσικά ούτε μείναμε τελείως όπως ήμασταν το 2009 (θα είχαμε καταστεί failed state εδώ και μια δεκαετία αν συνέβαινε αυτό), ούτε κάναμε όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονταν, γιατί θα είχαμε καλύψει το έδαφος που χάθηκε στα ενδιάμεσα χρόνια, και δεν το καλύψαμε.

Αυτό που κάναμε είναι μια μεσοβέζικη λύση, όπου προσπαθήσαμε να προστατεύσουμε τα εισοδήματα των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων που ήταν το πρόβλημα, μεταφέροντας πολλαπλάσιο βάρος στην ιδιωτική παραγωγική οικονομία με τη μορφή φόρων και τελών στη νιοστή δύναμη, μετατρέποντας το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό χρέος και κρατώντας τις προνομιούχες ομάδες συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων όσο το δυνατόν αλώβητες. 

Δεν εφαρμόσαμε ούτε την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων (περάσαμε ένα νόμο που έμεινε στα χαρτιά), ούτε καταργήσαμε τη μονιμότητα, ούτε μειώσαμε αισθητά τον αριθμό των αργόμισθων, ενώ η ψηφιοποίηση της γραφειοκρατίας μείωσε κατά μεγάλο μέρος το αντικείμενο εργασίας των υπαλλήλων του δημοσίου, αλλά όχι και τον αριθμό τους.

Αντίθετα, η φορολογία και οι τεχνολογίες του 21ου αιώνα για την συλλογή των φόρων μπήκαν για καλά στην καθημερινότητά μας, ενώ οι υπηρεσίες που παρέχει το ελληνικό δημόσιο παρέμειναν κολλημένες σε διαδικασίες του 19ου άντε με το ζόρι του 20ού αιώνα, με την ανάλογη παραγωγικότητα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αδυναμία της Ελληνικής Οικονομίας να βιώσει το "φαινόμενο του ελατηρίου” που όλοι ανέμεναν να επιδείξει, αν φυσικά οι μεταρρυθμίσεις υλοποιούνταν, αν γκρεμίζονταν τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας, αν υπήρχε λειτουργική δικαιοσύνη που να μπορεί να συνδράμει αντί να εμποδίζει την πρόοδο και ευημερία της χώρας μας, δίνοντας δικάσιμες για το 2035 σε διοικητικές διαφορές, και για το 2029 σε αστικές, αν, αν, αν...

Από την άλλη, μια νέα αντισυστημικότητα μοιάζει να δημιουργείται προσφάτως, με την εκμετάλλευση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών προ διετίας, ενώ με κραυγές και συνομωσιολογίες για μια ακόμη φορά η πιο αντιπαραγωγική ομάδα της κοινωνίας, οι οικονομικά αναλφάβητοι και δηλητηριασμένοι από τη μυθολογία της Αριστεράς, προσπαθούν να εκτροχιάσουν ακόμη μια φορά τη χώρα. Η χώρα όμως δεν αντέχει άλλο εκτροχιασμό από τους παρασιτοβιούντες.

Έτσι, έκανα ένα απλό πείραμα αριθμητικής στο excel, για να δω πόσο περίπου στοίχισε και πόσο συνεχίζει να στοιχίζει σε καθένα Έλληνα και Ελληνίδα σήμερα, η προηγούμενη περιπέτεια που είχαμε προ 15ετίας με τον αντισυστημισμό. Αν φυσικά κάποιος θέλει να βρει το πραγματικό μέγεθος της απώλειας πρέπει να κάνει την άσκηση με τα ακριβή στοιχεία.

Ξεκινώντας από το ΑΕΠ του 2008 έκανα έναν απλό αριθμητικό υπολογισμό, πως θα εξελισσόμασταν αν δεν είχε σκάσει κρίση το 2009, αν δεν χρειαζόμασταν τα μνημόνια και τα "ισοδύναμα" που σκαρφιστήκανε οι τότε κυβερνήσεις, ώστε να ΜΗΝ κάνουμε τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η χώρα (και ακόμα χρειάζεται), δηλαδή αν είχαμε συμμαζεμένα και υπό έλεγχο τα οικονομικά της χώρας εξαρχής, αν δεν είχαμε τερατώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες του 1898 και του 1920 σε ασήμαντα πράγματα, αν η χώρα λειτουργούσε όπως λειτουργούν οι ανεπτυγμένες δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης.

Αν λοιπόν ήμασταν το 2008 συμμαζεμένη χώρα που δεν είχε εκτροχιαστεί δημοσιονομικά το 2009, ξοδεύοντας παραπάνω από €30 δισ. το χρόνο για συντάξεις που επ' ουδενί δεν είχαν σχέση με τις εισφορές που πλήρωσαν οι αποδέκτες τους, αν δεν είχαμε προσλάβει 800.000 σταζ επί Παυλόπουλου, αν δεν είχαμε τον "Λεφτά Υπάρχουν” ΓΑΠ να εκτροχιάσει το δημόσιο διάλογο τάζοντας προεκλογικά σε όλους όσους σιτίζονται από τα δημόσια ταμεία, ε τότε με ένα πολύ συντηρητικό 2,1% ρυθμό ανάπτυξης, και ένα προσεκτικό 1,9% ρυθμό ετήσιου πληθωρισμού, θα είχαμε περίπου €42.400 ευρώ ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα σήμερα.

Αντί αυτού έχουμε περίπου €23.400, δηλαδή η τσαπατσουλιά και η άρνηση να συμμαζευτούμε και να βελτιωθούμε κοστίζει στον καθένα μας €19,310 ευρώ ετησίως! 

Αλλιώς, χάσαμε το 46% αυτού που θα είχαμε, αν ήμασταν κανονική συμμαζεμένη κι εύρυθμη χώρα...

Το κόστος της προηγούμενης άρνησης να συμμαζευτούμε, η προσπάθεια να βρούμε φταίχτες στους γύρω μας αντί στον καθρέφτη, ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ περί τα €20 χιλιάρικα του καθενός ενήλικα, παιδιού και ηλικιωμένου στη χώρα, μεσοσταθμικά!

Για να δούμε όμως τη σημερινή κατάντια μας, αν βάλουμε το σημερινό κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά με την αγοραστική δύναμη των ευρώ του 2008, δηλ. αφαιρέσουμε τον συσσωρευμένο πληθωρισμό των 15 ετών, σήμερα έχουμε ~35% χαμηλότερη αγοραστική δύναμη από ότι είχαμε το 2008, με περίπου το ίδιο εισόδημα του 2008 (είναι παραπάνω γιατί ο πληθυσμός μειώθηκε από τα 10,8 εκατ. στα 10,4 εκατ. κατοίκους στο μεταξύ, από όσους έφυγαν οικονομικοί μετανάστες σε χώρες που έχουν συμμαζεμένα οικονομικά.)

Η απώλεια καθαρής θέσης του μέσου Έλληνα τόσο από αγοραστικής δύναμης όσο και εισοδήματος, είναι ταπεινωτική!

Παρόλα αυτά, βλέπουμε μια νέα προσπάθεια να κατρακυλήσει η χώρα ξανά, με την αντιπολίτευση να πλειοδοτεί στην ίδια αντισυστημικότητα που κύλησε την Ελλάδα στη λάσπη της ανυποληψίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας στα προηγούμενα 15 χρόνια, με αρχηγό μια φωνάσκουσα κυρία της οποίας το σύνολο των βελτιωτικών προτάσεων για την κοινωνία και την οικονομία εξαντλείται σε φωνές και συνομωσιολογικές κατηγορίες, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία παρακολουθεί σαν υπνωτισμένη το ίδιο έργο δεύτερη φορά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο και να υπολογίσει τί χάνει ακόμα και σήμερα, από την συμμορία αυτών των ιδίων ρεμπεσκέδων.

Θα τους διευκολύνω όλους λοιπόν, κάνοντας αυτό τον απλό υπολογισμό.

Η χώρα χάνει πάνω από €190 δισεκατομμύρια το χρόνο (με 9 μηδενικά δηλαδή από πίσω) και κάθε ένας Έλληνας ή Ελληνίδα ή αλλοδαπός κάτοικος ή μετανάστης, από μωρό ως αιωνόβιος γέρος, που ζει σε αυτή τη χώρα, χάνει κοντά €20.000 ευρώ το χρόνο, και θα συνεχίσει να τα χάνει αν όλα παραμείνουν ίδια. 

Αν χειροτερέψουν τα πράγματα, όπως θα συνέβαινε με μια κυβέρνηση των ανίδεων, τραχανοπλαγιάδων και οικονομικά αναλφάβητων, σαν αυτές αρέσκονται να αντιπροτείνουν οι νεότευκτοι αντισυστημικοί, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτή τη φορά η χώρα ξωκείλει στα βράχια!

Και αν κάποιου του φαίνονται λίγα τα μείον €20.000 το χρόνο, γιατί βγάζει κάποιος σήμερα πχ €50 χιλιάδες, ας υπολογίσει ότι εφόσον χάνει το 45% έναντι όσων θα έβγαζε κανονικά, χάνει μάλλον €45.000 το χρόνο.

Ας αντισυστημηθούμε μια στιγμή πάλι, να δω κάτι...

agissilaos@gmail.com