Η μεγάλη ευκαιρία

Του Άγη Βερούτη

Μετά τον ανασχηματισμό, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μοιάζει να ανακάμπτει η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση από το χαμηλά του ~21% στο τελευταίο 27,5% (Pulse) για την εκτίμηση ψήφου, ενώ ο Μητσοτάκης αναγνωρίζεται ως αδιαμφισβήτητος αρχηγός από το 85% των ψηφοφόρων της ΝΔ και με συνολική δημοτικότητα ~35% στην κοινωνία. 

Με αυτά τελειώνει και η παραφιλολογία, κυρίως ψηφοφόρων άλλων κομμάτων, που διακινούσαν φήμες και ευγενείς προσδοκίες για "αλλαγή πρωθυπουργού εν κινήσει” το οποίο θα τους έβγαζε από το αντιπολιτευτικό τέλμα που έχουν περιέλθει. Δυστυχώς (γι' αυτούς) η πραγματικότητα έχει άλλη εικόνα και σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία αναμένει τις κινήσεις της νέας κυβέρνησης για να διαμορφώσει τελική άποψη.

Αυτό αποτελεί από τη μια πλευρά μεγάλη ευκαιρία για να συμμαζέψει η νέα κυβέρνηση όσα ξέφυγαν από την προηγούμενη, κυρίως σε σχέση με την επιδείνωση της καθαρής θέσεως της μεσαίας τάξης. Από την άλλη όμως, η ίδια αυτή ευκαιρία εμπεριέχει τον κίνδυνο, αν το νέο σχήμα τελικά αποδειχθεί κατώτερο των προσδοκιών και δεσμεύσεων του πρωθυπουργού, να κάνει πολλαπλάσια ζημιά απογοητεύοντας τον κεντρώο ψηφοφόρο άλλη μια φορά.

Με εξαιρετικά μεγάλη προσοχή πρέπει να γίνει η διαχείριση των υπερ-πλεονασμάτων, καθώς οι σειρήνες των κατ' εξοχήν προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, ήδη αξιώνουν επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού.  Σημειολογικά, υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, όταν είχε γίνει η μνημονιακή μείωση των μισθών, είχε μοιράσει προαγωγές σε όλους ανεξαιρέτως ως αντίβαρο σε εκείνες τις μειώσεις. Επίσης στο Δημόσιο η επετηρίδα δίνει αυτόματες προαγωγές με τις ανάλογες μισθολογικές αυξήσεις, ανεξάρτητα της παραγωγικότητας και αποτελεσματικότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Ο Κεντρικός Τραπεζίτης κ. Στουρνάρας ήδη ξεκαθάρισε προ ημερών ότι μια τέτοια κίνηση επαναφοράς θα προκαλέσει δημοσιονομικό εκτροχιασμό και κινδύνους για τη μελλοντική αξιολόγηση της Ελλάδας, όταν θα λήξουν τα προνομιακά επιτόκια του Ελληνικού χρέους το 2032. 

Εάν έστω και υπαινιχθεί η κυβέρνηση ότι εξετάζει αυτή την παροχή προς το δημόσιο, θα θέσει εαυτόν απέναντι στην παραγωγική οικονομία, η οποία νιώθει ότι απομυζάται από την υπερφορολόγηση, την ηλεκτρονική γραφειοκρατία και τη διαφθορά, που οδήγησαν κανονικό κόσμο στους δρόμους μαζί με αντιδημοκράτες και συνωμοσιολόγους, με όσους κινδύνους ενέχει αυτό. 

Ειδικά καθώς είναι γενική πεποίθηση του πληθυσμού, αλλά και του πολιτικού προσωπικού, ότι το Ελληνικό Δημόσιο παρέχει υπηρεσίες πολύ κατώτερες του κόστους του.

Παραπάνω από €72 δισ. πιθανόν να μαζευτούν από φόρους φέτος, όταν οι εισπράξεις του πρώτου κιόλας μήνα του έτους ήταν περί τα €6 δισ., ενώ το 2018 μαζεύτηκαν μετά βίας €54 δισ. 

Τόσο τα τεκμήρια εργασίας των ΕΕ όσο και η ταυτόχρονη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ συν η προκαταβολή 80% φόρου επόμενου έτους για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η κατακόρυφη αύξηση του κόστους στέγης, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα για τη μεσαία τάξη της οποίας ο κύριος όγκος των θέσεων εργασίας της προέρχεται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Για να πιάσει τόπο η θετική εικόνα που έχει αφήσει ο ανασχηματισμός στην κοινωνία, είναι ρίσκο να περιμένει η κυβέρνηση να φτάσει ως τη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο, για να εμφανίσει τις διορθωτικές κινήσεις της, καθώς ως τότε αυτή η θετική εικόνα θα έχει ξεθωριάσει.

Αντίθετα, η μεγάλη ευκαιρία είναι να δείξει ότι το νέο σχήμα δημιουργεί άμεσες λύσεις και αποτελέσματα, και δεν υπακούει στον παλιομοδίτικο πολιτικό κανόνα: ΔΕΘ = πλειοδοσία παροχών. 

Πολύ μεγάλη προσοχή θα πρέπει να δοθεί και σε κυβερνητικές ενέργειες από-καρτελοποίησης της οικονομίας, καθώς αυτό δείχνει να έχει χτυπήσει το πορτοφόλι της μεσαίας τάξης περισσότερο από τον διεθνή πληθωρισμό, τόσο στο ρολόι του ρεύματος όσο και στην αντλία και το καροτσάκι του σουπερμάρκετ.

Κανείς δεν θα περιμένει να ακούσει πρώτα, τι θα απαντήσει σήμερα η παραπαίουσα αντιπολίτευση (με εξαίρεση της συνωμοσιολόγου Ζωής) προσπαθώντας να πλειοδοτήσει, σε μέτρα και ενέργειες αν αυτές ανακοινωθούν σε ενεστώτα χρόνο.

Η μεγάλη, και ίσως τελευταία, ευκαιρία είναι τώρα.

Αντίθετα για το φαινόμενο "Ζωή” που ελκύει την αντισυστημικότητα σήμερα, γνωστοί μου από την Αριστερά προβλέπουν ότι αργά ή γρήγορα θα χάσει τη λάμψη του, και σίγουρα πολύ πριν τις εκλογές του 2027. 

Δεδομένου όμως, ότι φημολογείται επιστροφή του Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο, πιθανότατα το φαινόμενο "Ζωή” θα χάσει τη λάμψη του πολύ ταχύτερα. 

Όμως αυτό θα πρέπει να προβληματίσει κάποιους διπλά, αν θα ήταν φρόνιμο να περιμένει την προσπάθεια Τσίπρα να εκμεταλλευτεί την περιρρέουσα δυσαρέσκεια, ή αν η δυσαρέσκεια αυτή θα πρέπει να θεραπευτεί πριν του δοθεί η ευκαιρία να την καβαλήσει.

Η κατάρρευση Ανδρουλάκη συνεχίζει ακάθεκτη, ενώ τα κοράκια τον περιτριγυρίζουν σε αναμονή του αναπόφευκτου.

Γενικά, ο πολιτικός χρόνος για απαντήσεις είναι τώρα.

agissilaos@gmail.com