Ανασχηματισμός. Ημέρα μηδέν

Του Άγη Βερούτη

Οι απόψεις αναφορικά στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ποικίλουν, αναλόγως της πολιτικής θέσης όποιου τις εκφέρει. Όμως υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές αλλαγές στις διαδικασίες της διακυβέρνησης και παρακολούθησης των υπουργείων, οι οποίες ο Πρωθυπουργός αναμένει να αυξήσουν την παραγωγικότητα του κυβερνητικού έργου και να αλλάξουν την εντύπωση της κοινωνίας ότι είχε τελματωθεί.

Η επιλογή των προσώπων είναι αντικείμενο σχολιασμού τις τελευταίες ημέρες, και πολλοί εκφράζουν την προσωπική άποψή τους, αναλόγως αν κάποιος τους είναι συμπαθής ή όχι. 

Οι υπουργοί όμως δεν κρίνονται στο τέλος από τη δημοφιλία τους αλλά από την αποτελεσματικότητα της δουλειάς τους για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών. Ίσως και να μετρούν προσωρινά (για λίγες μέρες) οι προηγούμενες επιτυχίες καθενός υπουργού, αλλά αυτό που καθορίζει την πολιτική τους εξέλιξη είναι η αποτελεσματικότητά τους στο τρέχον πόστο τους.

Όποιος θυμάται ακόμα την αποτελεσματικότητα της πρώτης θητείας Μητσοτάκη στο Μαξίμου, σίγουρα θα έχει αναρωτηθεί αν η δυσανάλογα υψηλότερη αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού σχήματος στην αντιμετώπιση κρίσεων 2019-2023 είχε και ως βασικό συστατικό την συντονιστική λειτουργία του Γρηγόρη Δημητριάδη στο Μαξίμου, ο οποίος όμως θυσιάστηκε στις άναρθρες κραυγές της αριστεράς για παρέμβαση κλπ κλπ, (όποιος θέλει να το κοιτάξει σε λεπτομέρεια είναι εύκολο να τα βρει όλα.) Το ίδιο συνέβη το σαββατοκύριακο με την αποπομπή του Δοξιάδη από το υφυπουργείο Έρευνας και Τεχνολογίας στο Ανάπτυξης. Το ίδιο συνέβη και με την αποπομπή άλλων παλαιότερων στελεχών είτε για μια άστοχη ανάρτησή τους είτε για μια φράση σε κάποιο πάνελ ή αλλού.

Επειδή όμως θυμάμαι πολλαπλάσιες αρρυθμίες στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - Μεγαλοοικονόμου - Παπακώστα ("Honey, I closed the Banks"), τολμώ να πω ότι η Αριστερά ήταν πάντοτε λιγότερο ευαίσθητη και πολύ πιο χοντρόπετση στην κοινή γνώμη και την Αντιπολίτευση, προκειμένου για την επιλογή ή αποπομπή στελεχών της. Αν ήταν εξίσου ευαίσθητη, η θητεία Παπά θα μετρούσε σε εβδομάδες.

Το ερώτημα μου λοιπόν, είναι μήπως μια προσέγγιση με λιγότερη ευαισθησία στις ιαχές της εκάστοτε αντιπολίτευσης, πχ στα παράπονα κάποιου που παρακολουθείτο, θα μπορούσε να πριμοδοτεί με μεγαλύτερη σταθερότητα την εκάστοτε κυβέρνηση. Απλή απορία.

Στο δια ταύτα λοιπόν, η καθοριστική διαφορά (προσώπων εξαιρουμένων) που σηματοδοτεί ο ανασχηματισμός αυτός, είναι η δημιουργία ενός ρόλου ανάλογου με τον Chief of Staff του αμερικανικού συστήματος, με αποδέκτη τον Κωστή Χατζηδάκη που έχει αποδειχθεί διαχρονικά ένα SWAT Team από μόνος του: ο άνθρωπος των δύσκολων αποστολών και της αποτελεσματικότητας. 

Αυτό μπορεί να αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά από το προηγούμενο σχήμα, και να επαναφέρει την χαμένη αποτελεσματικότητα του επιτελικού κράτους που είδαμε στην πρώτη τετραετία Μητσοτάκη, εν μέρει λόγω της ύπαρξης του ρόλου του συντονιστή, και εν μέρει λόγω της μεθοδικότητας και επιμονής του Χατζηδάκη όταν του ανατίθεται κάποιος οποιοσδήποτε ρόλος. 

Επίσης, ο Χατζηδάκης ως Υπερυπουργός και εφόσον φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, θα έχει την δυνατότητα να αποτινάξει την δυσαρέσκεια που προκάλεσε, τόσο στην ευγενή τάξη των λογιστών, όσο και την πολυπληθή ομάδα των ελευθέρων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών της Μεσαίας Τάξης, που δοκίμασε με τις φορολογικές παρεμβάσεις του, σε μια οικονομία η οποία ήδη από το 2021 ήταν στο επίπεδο φοροδιαφυγής του 16% σύμφωνα με το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ, δηλαδή στο μέσο επίπεδο φοροδιαφυγής των ελευθέρων οικονομιών. 

Το γεγονός και μόνον ότι από το 2018 όπου το κράτος μάζευε ετησίως περί τα €54 δισ. σε φόρους, σήμερα μαζεύει ετησίως πιθανόν παραπάνω από €65 δισ. (εκ των οποίων κοντά στα €2 δισ. υπεραπόδοση φοροεισπράξεων) δείχνει ότι η οικονομία υπερφορολογείται. Δεδομένου μάλιστα ότι κυκλοφορούν (άκουσα) μόλις €4 δισ. σε μετρητά στην οικονομία! 

Σημειώστε το αυτό για μελλοντική αναφορά.

Το δεύτερο σημαντικό σημείο του ανασχηματισμού, ήταν η τοποθέτηση του λαοφιλή Κυριάκου Πιερρακάκη για να επιστρέψει στην Μεσαία Τάξη τα υπερβαλλόντως εισπραχθέντα, με τη μορφή φοροελαφρύνσεων, ενισχύοντας το πολιτικό προφίλ του μετά την επιτυχία της ψηφιοποίησης και την προσέλκυση αλλοδαπών πανεπιστημίων στην Ελλάδα (επιτέλους!) στο Εκπαίδευσης.

Τρίτο σημαντικό σημείο του ανασχηματισμού ήταν η επιλογή ενός τριαντάρη πολιτικού ειδικών αποστολών, που έχει ακονίσει τα δόντια του στην υλοποίηση του 85% του Κτηματολογίου σε ενάμιση χρόνο, όταν στα προηγούμενα 30 χρόνια όλοι οι προηγούμενοι μαζί είχαν υλοποιήσει το 5%-7%! 

Έχω πετύχει τον Κυρανάκη μεσοβδόμαδα 7:15 το πρωί (η ώρα ανήκει αυστηρά στην εργατική τάξη, οι αστοί δουλεύουν μετά τις 9:00), σε φανάρι ανεβαίνοντας τη Λ.Μεσογείων προς το Κτηματολόγιο, καβάλα στη μοτοσικλέτα του μόνος του, χωρίς οδηγό ή συνοδείες. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί ΔΥ που μπορούν να εμποδίσουν τον συγκεκριμένο να φτιάξει κάτι που έχει πάρει απόφαση να φτιάξει. Γενικά δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τέτοιος τριαντάρης στα έδρανα της Βουλής. 

Η εξαιρετική επίσης η επιλογή του σαραντάρη Χρίστου Δήμα ως Υπουργού για την επιστασία του όλου εγχειρήματος στις μεταφορές και για να τρέξει τις υποδομές, κάνει ένα δίδυμο που δύσκολα θα φτιαχνόταν αλλιώς. Οι προσδοκίες για τους δυο είναι υπερβολικές αλλά αν κάποιοι μπορούν να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και να νικήσουν, είναι αυτοί. Θα φανεί.

Όσο για τα υπόλοιπα, πολλά αναμένονται από τον Μάκη Βορίδη στο νοικοκύρεμα της Μεταναστευτικής Πολιτικής της χώρας, τόσο λόγω της νομικής του εξειδίκευσης όσο και γιατί απευθύνεται σε εκλογικό κοινό που θεωρεί αυτό το κομμάτι σημαντικό, όπως άλλωστε και ο πρωθυπουργός που τον επέλεξε για αυτό το σημείο.

Η άμεση αποπομπή Δοξιάδη σίγουρα δημιουργεί αρρυθμία, που όμως είτε με την επαναφορά της Ζωής Ράπτη ώστε να μη χαθεί ούτε μια μέρα, είτε με κάποιον άλλον, θα μπορέσει κάποια στιγμή να καλυφθεί.

Από τους υπόλοιπους, αρκετοί είναι ίδιοι ενώ άλλοι πρώτη φορά σε κυβέρνηση. Θα ασχοληθούμε σε επόμενα άρθρα, καθώς είναι βέβαιο ότι με την εντολή επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων από τον Πρωθυπουργό κάποια θα πάνε καλά και κάποια θα σκάσουν. 

Η εγρήγορση παράγει ενέργειες.

Εδώ θα είμαστε να τις σχολιάσουμε, και τις σωστές και τις λάθος.

Παραμένει το ζητούμενο από τον μέσο πολίτη να ξαναβρεί την μεταρρυθμιστική ορμή της η κυβέρνηση, και με περισσότερη δουλειά σίγουρα. Όχι όμως και λιγότερα λόγια. 

Οι πολίτες θέλουν εξωστρέφεια, για να ξέρουν τί κάνει η κυβέρνηση τους, ειδικά στις παρούσες διεθνείς συγκυρίες.

agissilaos@gmail.com