Φωνή λαού

Του Άγη Βερούτη

Λάθος έκανα που νόμισα ότι το (τότε επερχόμενο) συλλαλητήριο για τα Τέμπη ήταν κομματικά υποκινούμενο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. 

Το μέγεθός του και μόνον το αποκλείει. Αν και οι υπολογισμοί των παρευρισκόμενων κυμαίνονται από 500.000 ως 1.000.000 στην Αθήνα και συνολικά ως 2.000.000 σε όλη τη χώρα, μια απλή αντιστοίχηση όσων είχαν το ίδιο σκεπτικό με όσους σηκώθηκαν από τον καναπέ και πήγανε, καταρρίπτει κάθε προσπάθεια καπηλείας της λαοθάλασσας από οποιονδήποτε.

Αν υπάρχει κάποιος που δεν ένιωσε μικρός και ταπεινός από τη συρροή του κόσμου, ίσως δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει 2.000.000 ανθρώπων. Ή 4.000.000 υπολογίζοντας και όσους έμειναν στη δουλειά ή το σπίτι τους αλλά ήταν νοητικά μαζί με όσους κατέβηκαν στο δρόμο. 

Η διαμαρτυρία ήταν κυρίως ειρηνική και βουβή. Ο κόσμος ήταν εκεί. Δεν ήταν ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν αριστεροί, δεν ήταν κεντρώοι και νεοδημοκράτες. Ήταν όλα μαζί και τίποτα παραπάνω από κάποιο άλλο. Βασικά δεν ήταν εκεί κομματικοποιημένοι, κατά πλειοψηφία. Ήταν απλά εκεί. Θυμωμένος. 

Φυσικά, η τρομερή τραγωδία των Τεμπών ήταν το έναυσμα, όμως ο κόσμος κατέβηκε κυρίως για να πει "φτάνει!"

Φτάνει η ανικανότητα να κινηθεί το κράτος σωστά. Φτάνουν οι καθυστερήσεις σχεδόν μιας δεκαετίας στους σιδηροδρόμους, φτάνει η ακρίβεια σε όλα με την εκάστοτε κυβέρνηση παρατηρητή στα ολιγοπώλια, φτάνουν οι ατασθαλίες, φτάνει η σπατάλη, φτάνει η απελπιστικά αργή δικαιοσύνη, φτάνει η ανικανότητα των ανεξάρτητων αρχών να προστατέψουν τον πολίτη στο πεδίο τους, φτάνει η σατραπεία και ασυδοσία του δημοσίου πάνω στον πολίτη, φτάνουν οι άσχετοι και ανίκανοι σε θέσεις ευθύνης, φτάνουν οι άφαντοι υπουργοί που αφήνουν όλα τα θέματα άλυτα, κάνοντας μόνο δημόσιες σχέσεις, φτάνει!

Το μήνυμα ήταν "Αλλάξτε τα όλα" και δεν απευθύνεται μόνο στην παρούσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά συνολικά στο πολιτικό σύστημα, που απειλείται να απαξιωθεί πλήρως αν συνεχίσει να παίρνει πιο σοβαρά τον εαυτό του από όσο τον πολίτη. 

Μοιάζει σαν ο βουβός κόσμος που κατέβηκε στη διαμαρτυρία να είναι πιο ώριμος από όσο ήταν προ δεκαετίας. Μοιάζει να μη παρασύρεται από συνθήματα ή κρεμάλες ή υβριστικές συμπεριφορές. 

Μοιάζει να έχει φτάσει στα όριά του με την καθυστέρηση να έρθει η χώρα στα ίσια της μετά την χρεοκοπία, με την ατιμωρησία για τους πολιτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους, με την υπερφορολόγηση και τα τεκμήρια ενόσω υποτίθεται η ηλεκτρονική εφορία πιάνει τα πάντα όλα, με την αλαζονεία και την αμετροέπεια υφυπουργών που έβγαιναν στα παράθυρα και έλεγαν "θα κλείσουμε τους μικρούς", με την ανικανότητα και νωθρότητα του υπόλοιπου δημόσιου,  με την υπερηφάνεια για τα υπέρ-πλεονάσματα τα οποία είναι η καταστροφή για μια οικονομία που ψάχνει να βρει τον βηματισμό και να επανεπενδύσει, αλλά μετά τις προκαταβολές των φόρων δεν μένει ευρώ, με την άνοδο των τιμών των σπιτιών και γιατί τα ακίνητα παίρνουν ένα έτος να μεταβιβαστούν, γιατί οι "αλλοδαποί Golden Visa" έχουν το πάνω χέρι στην αγορά διαμερισμάτων και η ιδιοκατοίκηση έχει πέσει κατά 20% σε δέκα χρόνια, γιατί μισό εκατομμύριο ακίνητα σαπίζουν στα χέρια του δημοσίου και των σέρβισερς. 

Από την άλλη η ρηχότητα της αντιπολίτευσης κάνει ακόμα πιο επιτακτικό να ακούσει την έκκληση του κόσμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να ενεργήσει. 

Στην προτελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα η Ιταλία πέρασε από φάση ακυβερνησίας με αλλοπρόσαλλα κόμματα και κυβερνήσεις μονοετείς,  τριμήνου, ή ακόμα και μηνός. Μπορεί να μην αποσυντέθηκε ως χώρα, αλλά δεν μπορεί κανείς να πει ότι πήγε και μπροστά. Μετά ήρθε η διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Ο νοών νοείτω. 

Το ζητούμενο από τον Μητσοτάκη είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να πιάσει το μαστίγιο. 

Η κοινωνία περιμένει τον καλύτερο εαυτό του.

agissilaos@gmail.com