Ο Κυριάκος "κερδίζει στα σημεία" αλλά μπορεί και καλύτερα!

Του Άγη Βερούτη

Η Ελλάδα βίωσε μια εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη από τη δεκαετία του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ώσπου η χούντα κατάφερε να σταματήσει αυτή την εκρηκτική εξέλιξη. Κατά την περίοδο αυτή, η χώρα μας συγκαταλεγόταν μεταξύ των ταχύτερα αναπτυσσόμενων οικονομιών στον κόσμο, μαζί με την Ιαπωνία!

Αυτή η ραγδαία πρόοδος συχνά αναφέρεται ως το "Ελληνικό οικονομικό θαύμα", καθώς η χώρα κατάφερε να μεταμορφωθεί από μια υπανάπτυκτη και κυρίως αγροτική οικονομία σε μια δυναμική και εκβιομηχανισμένη κοινωνία. 

Όμως, μετά από αυτήν τη λαμπρή περίοδο, η πορεία της χώρας πήρε μια διαφορετική τροπή.

Η επόμενη φάση της ελληνικής ιστορίας συνδέεται στενά με τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Καραμανλής, αν και θεωρείται εθνοσωτήρας, δυστυχώς υιοθέτησε πολιτικές που χαρακτηρίστηκαν από έναν σοσιαλιστικό ζήλο ή "σοσιαλμανία", οδηγώντας σε εκτεταμένες εθνικοποιήσεις. 

Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στο να καταστήσει το κράτος έναν ισχυρό επιχειρηματικό παράγοντα, με την πεποίθηση ότι θα μπορούσε να ελέγξει τις "μάζες" και να προσφέρει σταθερότητα στους εργαζόμενους μέσω του δημοσίου τομέα. 

Αυτή η στρατηγική, όμως, είχε μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις που οδήγησαν στην αποδυνάμωση του ιδιωτικού τομέα και στη δημιουργία μιας οικονομίας εξαρτημένης από το κράτος.

Η πολιτική αυτή του Καραμανλή άνοιξε τον δρόμο για τη μετέπειτα καταστροφική διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ο Καραμανλής, προβλέποντας την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου και την επικείμενη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, προτίμησε να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική σκηνή και να αναλάβει την προεδρία της Δημοκρατίας. Αυτό άφησε το κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία, στα χέρια του Γεώργιου Ράλλη, ενός έντιμου αλλά όχι ιδιαίτερα δυναμικού ηγέτη, και του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος επίσης δεν κατάφερε να προσφέρει την απαιτούμενη ηγεσία.

Ο Κωσταντίνος Καραμανλής έμεινε μακριά από τα προβλήματα και την καθημερινότητα των πολιτών, καθότι από την Προεδρία της Δημοκρατίας ούτε είχε αλλά ούτε ίσως ήθελε να έχει ενεργό ρόλο στα δρώμενα και στην αντιπολίτευση απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου. 

Θυμίζουμε επίσης ότι έκανε λάθη στην εξωτερική πολιτική, όπως παράδειγμα στην έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ. Κάτι που στη συνέχεια το μετάνιωσε και αναγκάστηκε να κάνει μεγάλες υποχωρήσεις για να πάρει την ομοφωνία των μελών του ΝΑΤΟ και φυσικά και της Τουρκίας για να επανέλθει. 

Ουδείς αλάνθαστος. 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει για τον γιο του: "Ο Αντρέας πολλά προβλήματα θα προσθέσει και ολίγα θα αφαιρέσει στον τόπο αν κυβερνήσει". Δυστυχώς, διαπιστώσαμε το ορθόν των λεγομένων του Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβύτερου. 

Ο νεότερος Καραμανλής φαίνεται ότι δεν είχε τη διάθεση ή και το όραμα για ολική επαναφορά, κι αυτό το πληρώνει ακόμα ο ελληνικός λαός.

Η περίοδος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε, δεν χρειάζεται πολλές επεξηγήσεις, καθώς τα αποτελέσματά της είναι γνωστά και εμφανή. Η οικονομία τότε γνώρισε μια περίοδο υπερβολικών δαπανών και σπατάλης, ενώ η δημόσια διοίκηση φουσκώθηκε υπέρμετρα χάρη στα "πακέτα" που έρχονταν από την ΕΟΚ, οδηγώντας τη χώρα μαζί με τις υπερβάλλουσες συντάξεις σε μια πορεία προς την οικονομική καταστροφή. 

Παράλληλα, η κουλτούρα της διαφθοράς, των "εθνικών πρωταθλητών" και της αναξιοκρατίας εδραιώθηκε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν βαθιές ρωγμές στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας.

Η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον Κώστα Καραμανλή, ήταν εξίσου απογοητευτική. Ο "νεώτερος Καραμανλής", όπως συνηθιζόταν να αποκαλείται χαϊδευτικά, ανέλαβε την εξουσία με το δημόσιο χρέος κοντά στο 100% του ΑΕΠ. Αντί να επικεντρωθεί στη μείωση του χρέους και την αξιοποίηση των ευνοϊκών συνθηκών της εποχής, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επέλεξε να συνεχίσει την πολιτική των σπαταλών και των αλόγιστων προσλήψεων στον δημόσιο τομέα. Αυτές οι πρακτικές οδήγησαν σε περαιτέρω διογκωμένη δημόσια δαπάνη και αύξηση του χρέους, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας για την ελληνική οικονομία.

Η αποτυχία του Κώστα Καραμανλή να αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας που κληρονόμησε από τη διακυβέρνηση Σημίτη αλλά και δημιούργησε, είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που αυτό επέφερε. 

Τα μνημόνια ήταν μια σκληρή δοκιμασία για τον ελληνικό λαό, με βαθιές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, αύξηση της ανεργίας και υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Η περίοδος αυτή άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην ελληνική κοινωνία, και η χώρα συνεχίζει να αγωνίζεται να ανακάμψει πλήρως από αυτήν την κρίση ακόμη και σήμερα, όπως αποδεικνύουν οι συνεχιζόμενοι μνημονιακοί φόροι που πληρώνει η ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα (ελαφρώς μειωμένους βέβαια), όπως ο ΕΝΦΙΑ, όπως η προκαταβολή φόρων επόμενης χρονιάς (δάνειο της επιχείρησης προς το κράτος), όπως ο υψηλότερος ΦΠΑ της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο 24%, όπως τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας και τα πρωτοποριακά τέλη τηλεφωνίας και τα τέλη κατανάλωσης €0,70 το λίτρο στη βενζίνη, που μάλιστα προσφέρουν προστιθέμενη αξία (!) και άρα βαρύνονται με ΦΠΑ!

Η εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε, συχνά περιγράφεται ως μια πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια εφαρμογής ενός αριστερού αφηγήματος. Η διακυβέρνηση αυτή, παρά τις αρχικές της υποσχέσεις και φιλοδοξίες, απέτυχε να προσφέρει μια ουσιαστική εναλλακτική λύση και τελικά συνέχισε την πολιτική των ανεγκέφαλων επιβαρύνσεων της κοινωνίας, χωρίς να καταφέρει να αλλάξει την πορεία της χώρας προς το καλύτερο, διατηρώντας πλήρως όλες τις παθογένειες και προσθέτοντας καινούργιες.

Να αναφερθεί ότι όχι τυχαία παραλείπονται εποχές διακυβέρνησης όπως αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά λόγω του περιορισμένου χώρου στο συγκεκριμένο σημείωμα, και κυρίως διότι ή δεν επιδείνωσαν την κατάσταση για την κοινωνία ή οριακά άφησαν θετικό αποτύπωμα.

Σήμερα πλέον, βρισκόμαστε στην εποχή διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Δεν θα μιλήσω για αντιπολίτευση, γιατί είναι ανύπαρκτη!

Αν και έχουν γίνει λάθη και έχουν υπάρξει παραλείψεις, ο Μητσοτάκης φαίνεται να κερδίζει "στα σημεία"!

Η οικονομία δείχνει σημάδια βελτίωσης, το ΑΕΠ αυξάνεται (έστω και λόγω πληθωρισμού), το χρέος μειώνεται (ως ποσοστό του ΑΕΠ) και η φορολογική συνείδηση των πολιτών αρχίζει να βελτιώνεται. 

Αν και οι πολιτικές του μπορεί να θεωρηθούν από κάποιους ως αυστηρές ή αμφιλεγόμενες, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι η χώρα βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι την παρέλαβε πριν από μερικά χρόνια. Παρόλα αυτά καμία κυβέρνηση, ποτέ, πουθενά, δεν πήγε κόντρα οικονομικά στην κοινωνία και να επέζησε επόμενων εκλογών. 

Η επιτυχία ή η αποτυχία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη θα κριθεί από τις αμέσως επόμενες κινήσεις του, και στο κατά πόσο θα μπορέσει να πυροδοτήσει μια ανάλογη ανάπτυξη "εκρηκτικής φύσεως"! 

Μια ανάπτυξη σαν αυτή που έγραψα στην αρχή του σημειώματος, σαν αυτήν που κατάφερε να σβήσει η χούντα των ημιγράμματων συνταγματαρχών και η σοσιαλμανία του Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου που την ακολούθησαν. 

Αν καταφέρει να μειώσει τον ΦΠΑ, να εφαρμόσει ένα ενιαίο φορολογικό συντελεστή και να επισημοποιήσει όλες τις πληρωμές μέσω καρτών και τραπεζών, ίσως θα μπορούσε να αφήσει πίσω του ένα εκρηκτικά θετικό πρόσημο στην ελληνική ιστορία!

Εαν επίσης καταφέρει να ξαναβάλει μπροστά τις τράπεζες (τις οποίες μετέτρεψαν σε "ιδρύματα εισπράξεως φόρων" οι λανθασμένες μνημονιακές πολιτικές αύξησης της φορολογίας αντί της μείωσης του κόστους κράτους και συντάξεων), τότε η ανάπτυξη θα γίνει εκθετική!!!

Εάν, όμως, περιοριστεί σε βραχυπρόθεσμες λύσεις ημίμετρων και δεν αντιμετωπίσει τα βαθύτερα προβλήματα της χώρας που δημιούργησε η χούντα και η μεταπολίτευση, τότε η ευκαιρία για ουσιαστική αλλαγή θα χαθεί για δεκαετίες. 

Ο χρόνος θα δείξει αν ο Μητσοτάκης θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που ξανάβαλε τη χώρα σε ράγες εκρηκτικής ανάπτυξης, ή αν θα καταλήξει να είναι απλώς ένας ακόμη πολιτικός που ανέβαλε την κρίση για την επόμενη γενιά…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως τώρα "κερδίζει στα σημεία", όπως λένε και στην πυγμαχία.

Μένει να αποδείξει αν μπορεί να νικήσει με νοκ άουτ…

agissilaos@gmail.com