Ο Π. Πολάκης αποδείχθηκε πιο αξιοπρεπής και ντόμπρος από όλους τους συντρόφους του

Του Πέτρου Τρουπιώτη*

Ομολογώ πως δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα υπερασπιζόμουν τον Παύλο Πολάκη.

Οι απόψεις του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ (και πρώην δημάρχου Σφακίων), αλλά και γενικότερα η συμπεριφορά του (είναι αψύς, μου είπε άλλος κρητικός βουλευτής παλαιότερα) με έβαζαν στην απέναντι πλευρά.

Όταν μάλιστα θεωρούσε πως "καλά έκανε" κρατώντας "διπλά βιβλία" στον δήμο, χαρακτήριζε όλους τους αντίπαλους κλέφτες και άλλα παρόμοια και απειλούσε δημοσιογράφο να τον χώσει δυο μέτρα κάτω από τη γη, τότε πια σταματούσα και να ακούω ότι κι αν έλεγε.

Ήταν η εικόνα του πολιτικού (αλλά και του πολίτη), που με έκανε να αδυνατώ ακόμα και να συνυπάρξω στον ίδιο χώρο. Επιθετικός, μάγκας και γενικώς αυτός που τα ξέρει όλα και οι άλλοι είναι όλοι ένοχοι για κάτι.

Μετά την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα, σιγά-σιγά, ο κ. Πολάκης άρχισε να φεύγει από το προσκήνιο, εκτός από κάτι σποραδικές εμφανίσεις, στο θέμα Κασσελάκη – ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.

Δεν σας κρύβω ότι εκείνη την εποχή, όταν άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις από τον πρώην υπουργό αλλά και να δηλώνουν δημοσίως – αλλά κυρίως κατ’ ιδίαν – το πόσο διαφωνούν με τον "σύντροφο Πολάκη", "το πόσο κακό έκανε στο κόμμα η συμπεριφορά του" και πως "ο Τσίπρας έπρεπε να μην τον βάλει στα ψηφοδέλτια", άρχισα να τον σκέφτομαι με κάποια συμπάθεια.

Κι αυτό γιατί ο Π. Πολάκης, τα χρόνια της κυριαρχίας ΣΥΡΙΖΑ, έπαιξε ένα κεντρικό ρόλο στην αντιπαράθεση "με το παλαιό κατεστημένο", που έλεγαν οι "σύντροφοι" του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν ο άνθρωπος που χειροκροτούσαν στη Βουλή ή εκτός, όταν "καταχέριαζε" με έντονο ύφος και σκληρές εκφράσεις τους πολιτικούς αντιπάλους ή ζητούσε "να μπουν κάποιοι πρώην υπουργοί φυλακή".

Όπως φαίνεται μάλιστα, ακόμα και ο κ. Τσίπρας (ίσως δε κυρίως αυτός) χρησιμοποίησε τον Παύλο Πολάκη για να λέει αυτά που δεν ήθελε να λέει ο ίδιος. Για να δημιουργεί το οξύ κλίμα, όταν δεν ήθελε να φανεί ότι ο ίδιος το δημιουργεί, γιατί τον βόλευε.

Όταν λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός και οι συν αυτώ αποφάσισαν ότι δεν τους χρειάζεται πια "το ύφος Πολάκη", ότι τους κάνει κακό στο νέο προφίλ τους τα όσα λέει ο πρώην υπουργός, έσπευσαν να βγάλουν έξω την ουρά τους.

Με πρώτο τον κ. Τσίπρα, που αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά άφιλος και προφανώς ενδιαφερόμενος μόνον για τον εαυτό του. Ο κ. Πολάκης τώρα δεν του έκανε μια και προσπαθεί να χτίσει νέο προφίλ, πιο "κεντρώο", συναινετικό, ήρεμο…

Έτσι έκοψε κάθε είδους σχέσεις μαζί του και μάλιστα συνεργάτες του έλεγαν πως "κάτι τέτοιοι στοίχισαν ακριβά στο κόμμα". Ξεχνώντας βέβαια ότι για χρόνια όχι μόνον τον χειροκροτούσαν όταν προκαλούσε ένταση, αλλά προφανέστατα τον ωθούσαν.

Τότε τους βόλευε. Τώρα όχι…

Άρα, εδώ έχουμε τη γνωστή φράση της στημένης λεμονόκουπας. Μόνον που δεν φαίνεται να εξελίσσονται ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο κ. Πολάκης φαίνεται πως είναι "πολύ σκληρός για να πεθάνει", που λέει και ο κινηματογραφικός τίτλος.

Ο πρώην υπουργός, όχι μόνον δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει πίσω, αλλά είναι σαφές πως ο τρόπος που πολιτεύεται έχει πολλούς υποστηρικτές στον πολιτικό του χώρο.

Ο κ. Πολάκης επίσης είναι ευθύς και δεν μασάει τα λόγια του.

Δεν συμπεριφέρθηκε όπως άλλοι, που παρότι δεν εκλήθησαν, πήγαν στην παρουσίαση του βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού, δέχθηκαν να… εξοριστούν στον εξώστη (για να μην θυμίζουν το παρελθόν που ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να ξεχάσουμε) και μάλιστα τον χειροκροτήσαν, ακόμα και όταν έριξε πάνω τους όλα τα λάθη της διακυβέρνησης αλλά και της τελευταίας περιόδου της αντιπολίτευσης.

Ο κ. Πολάκης αρνήθηκε να πάει, λέγοντας μάλιστα και το ειρωνικό: "Έχω υψοφοβία με τα θεωρεία".

Όχι όμως μόνον αυτό. Ο κ. Πολάκης συμπεριφέρθηκε πιο αξιοπρεπώς από όλους τους άλλους, που "συνωστίζονται στην είσοδο του… υπό ίδρυσιν σπιτιού" του κ. Τσίπρα, έστω κι αν αυτός τους λοιδορεί, τους εξευτελίζει και τους ρίχνει το ανάθεμα για όλα όσα ο ίδιος εν τέλει αποφάσιζε…

Είχε μάλιστα το θάρρος να πει για τον κ. Τσίπρα πως:
"Δεν είναι έντιμο να κρεμάς στα μανταλάκια τους συνεργάτες σου. Όταν φτιάχνεις μια ομάδα, εσύ έχεις την πρώτη ευθύνη των επιλογών και όταν κάποιος δεν περπατεί, τον αλλάζεις. Προφανώς δεν τους δίνεις στην πυρά της λαϊκής κρίσης για να προφυλαχθείς εσύ".

Όσο για τους συντρόφους του, που περιμένουν ως φαίνεται ένα νεύμα του Αλέξη, σε μια μαντινάδα τα είπε όλα:
"Δεν με αφορά η λογική να κάνω παρακάλια, ξέρω μόνάχος από τις πορτοκαλιές να κάνω πορτοκάλια".

Γι’ αυτό λοιπόν, για την αξιοπρεπή του στάση, οφείλω να του βγάλω το καπέλο, κι ας διαφωνώ (κάθετα που έλεγε και ο Κ. Λαλιώτης) και με τις απόψεις και με τον τρόπο και το ύφος που τις εκφράζει.

Είναι όμως πιο αξιοπρεπής και ντόμπρος από πολλούς του πολιτικού του χώρου, που κινούνται καιροσκοπικά, με το βλέμμα στην πιθανή μελλοντική τους βουλευτική αποκατάσταση.

*Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος