Επειγόντως Άγιος ο Γιουνκέρ

Του Ηλία Ψυχογιού

Δεν διάβασα το βιβλίο του Τσίπρα και μάλλον δύσκολα θα το κάνω. Όχι γιατί δεν έχουν κάποια αξία όσα λέει ένας πρώην πρωθυπουργός, ακόμα κι αν αυτος είναι κάποιος ο οποίος για να αναλάβει τη διακυβέρνηση όσο και κατά τη διάρκειά της αλλά και μετά από αυτήν έβγαζε από το στόμα του συνεχώς ψεύδη, αλλά γιατί ουσιαστικά δεν μάθαμε κάτι καινούργιο. Εξαιρουμένου βέβαια του "ιστορικού γεγονότος” ότι προσέφερε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχτσιόγλου και στον Χαρίτση! 

Τι μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας; Ότι όλοι οι συνεργάτες του ήταν, το λιγότερο, κίνδυνος-θάνατος για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τους υπόλοιπους διεθνείς θεσμούς. 

Τι άλλο μας είπε; 

Ότι οι συνεργάτες του είχαν μηδενική αίσθηση της παγκόσμιας πραγματικότητας και των συσχετισμών.  

Δεν θα χάσω χρόνο να απαριθμήσω όσα άλλα μας είπε, το έχουν κάνει ήδη άλλοι αξιότεροι εμού.  Θα τονίσω όμως το εξής: κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του "καλού μπάτσου” στο παραμύθι του. 

Έφτυσε όλους όσοι έβαλαν πλάτη για να γίνει πρωθυπουργός, όπως φτύνουμε τη φλούδα από το πασατέμπο. Τσου κου, τσου κου, φτου. Τσου κου, τσου κου, φτου.

Ακόμα και τον παιδικό του φίλο, Νίκο Παππά. Αυτόν που για χάρη του βρώμισε το ποινικό του μητρώο.  

Γιατί, ανεξάρτητα από όσα ισχυρίζεται ο πρώην πρωθυπουργός, κανείς δεν πιστεύει τις "ιστορίες από τα τυριά του Σκλ….τη”. Αυτό είναι το βιβλίο του. Ένα τεράστιο πλυντήριο για τον ίδιο και μια τεράστια χωματερή για τους πρώην φίλους και συντρόφους του. 

Και ίσως να είχε κάποια αξία αυτό το πακέτο τυπωμένου χαρτιού, αν περιείχε αυτό που ξεχωρίζει τον γνώστη από τον υπερφίαλο, τον σοβαρό από τον πολιτικάντη, τον άνθρωπο με ενσυναίσθηση από τον αριβίστα: τη συγγνώμη…

Δεν πειράζει.  Αυτό το τελευταίο είναι που υπέγραψε το οριστικό πολιτικό τέλος του Τσίπρα. Γιατί μας θύμισε με τον πιο εμφατικό τρόπο από τι γλιτώσαμε. 

Και, ευτυχώς για όλους μας, παραμένει ο ίδιος. Γιατί είναι τόσο μεγάλο ταλέντο στην προπαγάνδα που, αν είχε αντιληφθεί πόσο καλό θα του έκανε μία συγγνώμη, μπορεί να είχε πολιτικό μέλλον. Ευτυχώς, ο φουσκωμένος σαν το Ζέπελιν εγωισμός του, δεν του επέτρεψε να το κάνει. 

Θα ολοκληρώσω το σύντομο σημερινό μου άρθρο με την απαραίτητη αναφορά σε ορισμένους ανθρώπους τους οποίους η καλή τύχη της Ελλάδας τους έφερε στο δρόμο του Τσίπρα εκείνη την περίοδο: Κριστίν Λανγκάρντ, Φρανσουά Ολάντ και Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. 

Και οι τρεις, ειδικά ο Ολάντ, προσπέρασαν τα όσα προσβλητικά και συκοφαντικά είχε ξεστομίσει ο Τσίπρας εναντίον τους πριν το 2015 και στάθηκαν αρωγοί στην ανάγκη της χώρας να μείνει στον σκληρό πυρήνα να της Δύσης.

Καθώς και οι τρεις έχουν λάβει κατά τα παιδικά, μαθητικά, και εφηβικά τους χρόνια γνώση για την αρχαία ιστορία της χώρας μας πιστεύω πως θεώρησαν καθήκον τους να μην αφήσουν την Ελλάδα να καταστραφεί επειδή σε μία στροφή της τύχης ανέλαβε την ηγεσία της ένας άνθρωπος σαν τον τότε πρωθυπουργό. Είναι ο μόνος τρόπος για να εξηγήσω, χωρίς να έχω κάποια άλλη ιδιαίτερη γνώση, το γιατί και οι τρεις πάλευαν η Ελλάδα να μείνει στην ευρωπαϊκή ένωση.

Ειδικά τον Γιουνκέρ, θα έπρεπε να ζητήσουμε να ανακηρυχθεί εν ζωή Άγιος!