Η πρώτη δημοσκόπηση

Του Μανόλη Καψή

Θα περιμένω και τις άλλες δημοσκοπήσεις, μια ιδέα πήραμε από την πρώτη έρευνα που δημοσιεύθηκε για τη ΔΕΘ και τα μηνύματά της (Interview), αλλά νομίζω ότι δεν θα υπάρχουν μεγάλες εκπλήξεις. Δεν δίνω μεγάλη σημασία στην πρόθεση ψήφου – τα έχουμε ξαναπεί αυτά κι ας διαμαρτύρονται οι δημοσκόποι – όσο οι κάλπες είναι μακριά και δεν έχουν τεθεί τα εκλογικά διλήμματα, είναι μάλλον το νούμερο που αποκαλύπτει τη δημοφιλία ή τη μη δημοφιλία της κυβέρνησης και όχι την πρόθεση ψήφου, αλλά προφανώς το νούμερο είναι πολύ χρήσιμο.

Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε για να μετρήσουμε τη δημοτικότητα και τη φθορά μιας κυβέρνησης – πόσο μάλλον που υπάρχει και η δυνατότητα της διαχρονικής αποτύπωσης, της εξέλιξης στον χρόνο της γνώμης που διαμορφώνουν οι ψηφοφόροι για την κυβέρνηση – και φυσικά αυτό το 21% που δίνει το πρώτο γκάλοπ, αυτό το 21% στο οποίο έχει πλέον πέσει η κυβέρνηση στην "πρόθεση ψήφου" (χωρίς εκτιμήσεις και αναγωγές και άλλα μαθηματικά κόλπα) δείχνει ένα πράγμα: Ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στα πολύ κάτω της, ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος μαζί της και θα είναι πολύ, πολύ δύσκολη η ανάκαμψη. Η αυτοδυναμία όνειρο απατηλό, ας την ξεχάσουμε από τώρα. Ούτε ο κ. Μητσοτάκης δεν λέει πια για αυτοδυναμία, ίσως όμως για άλλους λόγους, θα επανέλθουμε.

Όχι ότι υπάρχουν περιθώρια για πανηγύρια στην αντιπολίτευση. Και μόνο που ύστερα από 6 χρόνια η Νέα Δημοκρατία παραμένει πρώτο κόμμα και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ – δεν το λες και αποτυχία αυτό, να εξηγούμαστε – δείχνει ότι κάτι δεν κάνουν καλά εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη. Ωραία τα πανηγύρια στο Ζάππειο, ωραία και τα τσάμικα, οι σημαίες και τα τραγούδια, αλλά αποτέλεσμα μηδέν απ’ ό,τι φαίνεται. Προσωπικά δεν με εξέπληξε καθόλου. Ό,τι και να πει το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει.

Φταίει το brand που έχει φθαρεί και έχει παλιώσει; Φταίει ο Νίκος Ανδρουλάκης που δεν έχει τη στάση ενός ηγέτη; Είναι πρόβλημα συνολικά της σοσιαλδημοκρατίας σε όλο τον κόσμο, που την έχουν πάρει αμπάριζα διάφοροι λαϊκισμοί δεξιοί και αριστεροί; Δεν έχει συνέλθει το κόμμα ακόμα από την απαξίωση της κυβερνησιμότητάς του που αποτέλεσε η περίοδος του Γιώργου Παπανδρέου; Πιθανώς όλα αυτά μαζί.

Και μετά το ΠΑΣΟΚ το απόλυτο χάος. Μια πανσπερμία κομμάτων, το ένα πιο φωνακλάδικο από το άλλο, οχήματα για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας wannabe πολιτικών. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν το συζητάμε καν, έχει εξαερωθεί, δεν είναι υπολογίσιμη δύναμη, κακώς συζητούμε ακόμα για το κόμμα του κ. Φάμελλου.

Το πιο χαρακτηριστικό νούμερο, αυτό που αποκαλύπτει τη φθορά της κυβέρνησης και τη δυσπιστία του κόσμου απέναντι στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, είναι το νούμερο που "βαθμολογεί" τις παροχές της ΔΕΘ.

Στην ερώτηση της έρευνας αν είναι ή όχι ικανοποιημένοι από τις ανακοινώσεις στη ΔΕΘ – που ακόμα κι αν τα έχεις πάρει κρανίο με τον Κούλη, θα συμφωνήσεις ότι κάνουν μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση στο φορολογικό, προς όφελος της μεσαίας τάξης και ειδικά των νεότερων ηλικιών – οι ερωτώμενοι δηλώνουν απογοητευμένοι σε ποσοστό 77%. Μόλις το 22% δηλώνει ικανοποίηση, που είναι και κοντά στο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας.

Την ίδια στιγμή, όταν τίθεται η ερώτηση αν τους αφορούν ή όχι τα μέτρα, το 44% απαντά ότι τους αφορούν (αν και το πραγματικό ποσοστό μάλλον είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς οι ωφελημένοι υπολογίζονται σε πάνω από 4 εκ. φορολογούμενους). Δηλαδή οι μισοί ερωτηθέντες, αν και (υποθέτω) αναγνωρίζουν ότι τα μέτρα τους ελαφρύνουν τη φορολογία και ενισχύουν το εισόδημά τους, δηλώνουν ότι δεν είναι ικανοποιημένοι. Γιατί;

Γιατί δεν τους αρέσει η κυβέρνηση είναι η απάντηση. Τόσο απλό. Και γιατί ο οικογενειακός προϋπολογισμός υποφέρει από την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ.

Είναι αυτό που έγραφε ο Ευτύχης Βαρδουλάκης από τη δική του εμπειρία με τις μετρήσεις. Στην ερώτηση που κάνουν στους συμμετέχοντες σε μια έρευνα, πώς βαθμολογούν την πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, οι περισσότεροι δηλώνουν ότι διαφωνούν και βάζουν πολύ κακό βαθμό. Όταν τους ρωτάς ένα-ένα τα μέτρα που έχουν ληφθεί, συμφωνούν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τα βρίσκουν πολύ σωστά…

Συμπέρασμα, δεν βαθμολογούν τις πολιτικές, δεν τους αρέσει η κυβέρνηση.

Διαβάζω ότι το κυβερνητικό επιτελείο τους επόμενους μήνες θα κάνει καμπάνια για να εξηγήσει τα μέτρα, θα βγουν οι υπουργοί στα παράθυρα ώστε να δείξουν τα οφέλη της μεταρρύθμισης και θα προσπαθήσει να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών. Καλά θα κάνει, αλλά μην περιμένει θαύματα. Πιο σημαντικό για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι να φτιάξει ένα αφήγημα – το ξέρω ότι η λέξη είναι πλέον εκνευριστική αλλά δεν βρίσκω άλλη – να εφεύρει μια ιστορία εν πάση περιπτώσει, μια ιδέα που θα συγκινήσει τους πολίτες – όσοι ακόμα ακούνε τι λέει ο πρωθυπουργός – και θα τους συσπειρώσει εν όψει των εκλογών. Μια μεγάλη μεταρρύθμιση, έναν εθνικό στόχο. Αν μπορεί να πείσει ότι ακόμα έχει τις δυνάμεις να κάνει μεγάλες αλλαγές.

Όχι ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν διαθέτουν όπλα. Η πολιτική σταθερότητα είναι ένα από τα ατού της Νέας Δημοκρατίας, η παγκόσμια αστάθεια που προκαλεί η Ρωσία και η ανατροπή των δεδομένων στον χώρο της Δύσης που προκαλεί ο Τραμπ, μπορεί να αποδειχθεί επίσης σύμμαχος, η επανεμφάνιση Τσίπρα μπορεί να αναβιώσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και να συσπειρώσει το μετριοπαθές κοινό. Ναι και κάτι ακόμα. Έχουμε σχεδόν δυο χρόνια για τις εκλογές και η τύχη του ενός (όπως και η ατυχία του άλλου), οι απρόβλεπτες εξελίξεις δηλαδή, μπορεί να διαμορφώσουν ένα τελείως διαφορετικό τοπίο. Όλα είναι ακόμα ανοιχτά.