Ο πλανήτης το 2100

Του Ανδρέα Μήλιου

Το 2100 ο πλανήτης θα διοικείται από τέσσερις αυτοκρατορίες: την κινεζική, τη ρωσική, την ισλαμική και την αμερικανική. Η κινεζική θα κατέχει τα εδάφη των χωρών της Ανατολικής Ασίας, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Ν. Ζηλανδίας, καθώς και τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας και της Ιβηρικής Χερσονήσου στην Ευρώπη. Η Ρωσική θα κατέχει τα σημερινά της εδάφη, τα εδάφη των κρατών της Ασίας και της Ευρώπης που ανήκαν στη ΕΣΣΔ και τα εδάφη των σημερινών χωρών της Ευρώπης, μέχρι τα σύνορα με τη Γαλλία και τα σύνορα της Β. Μακεδονίας με τη Σερβία, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας. Η ισλαμική αυτοκρατορία θα εκτείνεται από την Ινδονησία μέχρι την Ιταλία και το Γιβραλτάρ από την πλευρά της Β. Αφρικής και θα περιλαμβάνει τα εδάφη των μουσουλμανικών χωρών της Νότιας Ασίας, τις χώρες της αραβικής χερσονήσου, τις αραβικές χώρες της Β. Αφρικής, τις μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής και φυσικά την Τουρκία και τα Νότια Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Βουλγαρίας, της Β. Μακεδονίας, της Αλβανίας, της Βοσνίας και της Ελλάδας. Η αμερικανική αυτοκρατορία θα κατέχει τα σημερινά εδάφη της Β. και Ν. Αμερικής. Κυκλάδες, Κρήτη, Μάλτα, Σικελία, Μαγιόρκα και Ίμπιζα θα είναι ανεξάρτητα κρατίδια που θα λειτουργούν ως  θέρετρα διακοπών της νομενκλατούρας των αυτοκρατοριών.

Το σενάριο διαίρεσης του πλανήτη σε τέσσερις αυτοκρατορίες είναι απολύτως φανταστικό, διότι κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι κατάσταση του πλανήτη (περιβαλλοντική, δημογραφική, πολιτική και οικονομική) σε εβδομήντα πέντε χρόνια. Ωστόσο, χωρίς να επιδιώκω να οικειοποιηθώ τις μαντικές ικανότητες της Πυθίας και του Τειρεσία, θα επιχειρήσω να κάνω μια προβολή του μέλλοντος, με βάση τα σημερινά δεδομένα προβλήματα, τις προκλήσεις, τις τάσεις και  τις εξελίξεις που διαγράφονται στο κόσμο και κυρίως την Ευρώπη. 

Ποιες είναι οι προκλήσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε υλοποίηση αυτού του φανταστικού σεναρίου;

Η πρώτη πρόκληση είναι το δημογραφικό πρόβλημα. Ο δείκτης ολικής γονιμότητας στην ΕΕ είναι 1,5 παιδιά ανά γυναίκα (στην Ελλάδα και στην Ιταλία 1,3 παιδιά ανά γυναίκα), πολύ χαμηλότερα από τον δείκτη αναπλήρωσης του πληθυσμού που είναι 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Ο δείκτης ολικής γονιμότητας στις μουσουλμανικές χώρες είναι διπλάσιος και τριπλάσιος του ευρωπαϊκού. Στην Αίγυπτο είναι στα 3,5 παιδιά ανά γυναίκα, στην Υεμένη στα 3,7, στη Συρία στα 2,8, στη Σ. Αραβία στα 2,21 και στην Τουρκία στο 1,9 στις πόλεις και πολύ υψηλότερος στην Ανατολία. Αντίστοιχα υψηλούς δείκτες γονιμότητας έχουν και οι λοιπές μουσουλμανικές χώρες της Ν. Ασίας, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Ινδονησία, κ.α. Σήμερα ο μουσουλμανικός πληθυσμός του πλανήτη ανέρχεται στα 1,8 δις άτομα, που αντιστοιχεί στο 24,7% του πληθυσμού του πλανήτη. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του μουσουλμανικού πληθυσμού είναι 1,5% το χρόνο και του μη μουσουλμανικού σε 0,7%. Με βάση τα δεδομένα αυτά, ο μουσουλμανικός πληθυσμός του πλανήτη θα έχει υπερδιπλασιαστεί το 2100 (75 έτη χ1,5% ετήσια αύξηση=112,5%) και θα αντιστοιχεί σε κάτι παραπάνω από το 50% του συνολικού πληθυσμού της γης. Σε ότι μας αφορά: Η Τουρκία είχε 14 εκατ. πληθυσμό το 1927 και σήμερα έχει 85 εκ. Σε εκατό χρόνια ο πληθυσμός της πενταπλασιάσθηκε. Ακόμα κι αν δεν συμβεί το ίδιο στα επόμενα 75 χρόνια, ο πληθυσμός της είναι βέβαιο ότι θα διπλασιαστεί, ίσως και να τριπλασιαστεί, ενώ ο ελληνικός θα έχει συρρικνωθεί στα επτά με οκτώ εκατ. Πρόκειται για αναλογία που τρομάζει! 

Δεύτερο βασικό στοιχείο του δημογραφικού είναι η γήρανση του πληθυσμού. Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός γερνάει συνεχώς, κάτι που έχει σοβαρές συνέπειες στην παραγωγή, στην κοινωνική φροντίδα  και στα υγειονομικά και συνταξιοδοτικά συστήματα. Το 1990 το ποσοστό των άνω των 65 ετών στην Ευρώπη ήταν  στο 22% του  πληθυσμού και το 2024 στο 30%. Με βάση τη εξέλιξη αυτή, το 2100, το ποσοστό των άνω των 65 ετών στην Ευρώπη θα βρίσκεται στο 46% περίπου. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των άνω των 65 ετών στις μουσουλμανικές χώρες είναι τρεις φορές χαμηλότερο από το ευρωπαϊκό. Στην Τουρκία, για παράδειγμα, η σύνθεση του πληθυσμού έχει ως εξής: Πληθυσμός άνω των 65 ετών 10,2%, πληθυσμός σε παραγωγική ηλικία 15-64 έτη 68,3% και παιδικός πληθυσμός 0-14 έτη 21,4%. Αντίστοιχα είναι τα ποσοστά και στις λοιπές μουσουλμανικές χώρες. Τα δεδομένα αυτά θα αναγκάζουν την ευρωπαϊκή βιομηχανία να αναζητά συνεχώς εργατικό δυναμικό από τις μουσουλμανικές χώρες, προκειμένου να διατηρήσει ένα ανεκτό επίπεδο ανταγωνισμού, απέναντι στην Κίνα και στις λοιπές χώρες της ΝΑ Ασίας. Ή εξέλιξη αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα την εισροή μεγάλου αριθμού  ισλαμικού παραγωγικού δυναμικού στην Ευρώπη, κάτι που σταδιακά θα οδηγήσει σε ισλαμοποίησή της.  

Η δεύτερη πρόκληση είναι, συνακόλουθα, η ισλαμοποίηση της Ευρώπης. Σύμφωνα με έρευνα του ανεξάρτητου αμερικανικού ινστιτούτου Pew Research Center, ο μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ευρώπη ανέρχεται σήμερα στο 7,4% του συνόλου και, ανάλογα με την εξέλιξη της μετανάστευσης, το 2050, υπολογίζεται να ανέλθει στο 12-14%. Αυτό σημαίνει σχεδόν διπλασιασμό του εν λόγω πληθυσμού σε 25 χρόνια στην Ευρώπη! Εάν θεωρήσουμε ότι μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ευρώπη διπλασιάζεται κάθε 25 χρόνια, τότε το 2100 το ποσοστό θα ανέλθει στο 50% του συνολικού πληθυσμού. Ακόμα κι αν ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ευρώπης αυξηθεί κατά 7% ανά 25ετία (όπως μέτρησε το ινστιτούτο PEW), το 2100, το εν λόγω ποσοστό θα βρίσκεται γύρω στο 30%. Αν συνυπολογίσουμε και τους μικτούς γάμους μουσουλμάνων με Ευρωπαίες, το ποσοστό θα είναι σαφώς υψηλότερο. Αυτό σημαίνει ότι η ισλαμική απειλή θα εδρεύει στα σωθικά της Ευρώπης και θα χρειάζεται μόνο ένα σήμα και μια εντολή από τους ισλαμιστές ηγέτες για να κυριευθεί η Ευρώπη από μέσα. Πόσες πιθανότητες θα έχει η Ευρώπη να αμυνθεί όταν θα είναι κυκλωμένη από ισλαμικά κράτη από το Βόσπορο μέχρι το Γιβραλτάρ;

Η τρίτη πρόκληση είναι η μετάλλαξη του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος της Ευρώπης που θα προέλθει από την ισλαμοποίηση και τα κινήματα της αφύπνισης (WOKE AGENDA, LOATKI+). Τα γλωσσικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά στοιχεία αλλοιώνουν σταδιακά αλλά σταθερά την ευρωπαϊκή ταυτότητα, η οποία είναι σύνθεση του αισθήματος της ιστορικής συνέχειας και της συνειδητής πεποίθησης του συνανήκειν σε ένα ομοιογενές κοινωνικό σύνολο, σε θέματα που αφορούν την πολιτισμική κληρονομιά, το άυλο θεσμικό αξιακό πλαίσιο, την ενότητα του πνεύματος και τις κοινές εμπειρίες. (Μήλιος, 2022, σ.37)  Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα τους σε περίπτωση απειλής πολέμου. Πρόσφατη έρευνα στη Γερμανία κατέδειξε ότι μόνο το 16% του πληθυσμού θα πολεμούσε σίγουρα για να την υπερασπιστεί και το 22% πιθανώς. Το 59% δεν είναι πρόθυμο να υπερασπιστεί τη Γερμανία με όπλα.  Αν αυτά τα ποσοστά καταγράφονται σήμερα στη ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης, η οποία διαθέτει μια από τις πιο ισχυρές εθνικές ταυτότητες, ποια θα είναι τα ποσοστά το 2100; Υποθέτω ότι ανάλογα ή και χειρότερα θα είναι τα ποσοστά και στις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Ποιος θα είναι πρόθυμος να πολεμήσει για να μην ισλαμοποιηθεί η Ευρώπη το 2100;  

Η πολυπολιτισμικότητα είναι αναμφίβολα αξιόλογο δημιουργικό κοινωνικό στοιχείο και μεταπολεμικά έχει συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ευημερία των χωρών της Δύσης. Όμως, από ένα σημείο και μετά αλλοιώνει τα συνθετικά  χαρακτηριστικά της ταυτότητας, τις αρχές και τις αξίες των εγχώριων πληθυσμών, ιδίως όταν οι φιλοξενούμενοι πληθυσμοί αρνούνται, με απόλυτο τρόπο, να ενσωματωθούν στις κοινωνίες που τους φιλοξενούν, όπως συμβαίνει με τους Μουσουλμάνους. Και αυτό έχει αποδειχθεί ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, διότι η θρησκεία είναι εξ ορισμού φορτισμένη αξιολογικά και αδιαπέραστη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη γλώσσα, την καταγωγή ή οποιοδήποτε άλλο ταυτοτικό κριτήριο και δημιουργεί ασυναγώνιστη διαχωριστική γραμμή, ανώτερη από κάθε άλλη. (Μαυρογορδάτος, 2020, σ.20-36). 

Η τέταρτη πρόκληση είναι η κοντόθωρη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ κατέλυσαν τις ισορροπίες που επικρατούσαν για δεκαετίες στα πολυφυλικά μουσουλμανικά κράτη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και προκάλεσαν χάος στο εσωτερικό τους και τεράστιες ροές μουσουλμάνων μεταναστών στη  Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα βοήθησαν την Τουρκία να αναπτύξει ισχυρή αμυντική βιομηχανία και να αναδειχθεί σε ισχυρή στρατιωτική δύναμη, αγνοώντας ότι λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ισλαμισμού. Η δε ΕΕ, έδαφος της οποίας κατέχει η Τουρκία στην Κύπρο, της χορηγεί σύγχρονο πολεμικό οπλισμό (υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, κ.α) προκειμένου να μπορεί να απειλεί  ένα άλλο μέλος της ΕΕ, την Ελλάδα. Αγνοούν το γεγονός ότι αυτά τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, σε κάποια στιγμή, εναντίον της ίδιας της Ευρώπης για την κατάληψή της, όταν το ισλαμικό στοιχείο νοιώσει δυνατό και το αποφασίσει.  Από ποιον απειλείται η Τουρκία άραγε και εξοπλίζεται σε αυτόν τον βαθμό; Από τις μουσουλμανικές χώρες της Μ. Ανατολής  ή από το Ιράν; Μήπως από τη Ρωσία, με την οποία οι σχέσεις της είναι παραπάνω από φιλικές; Από τη Ρωσία δεν προμηθεύτηκε τους S400, αγνοώντας τις αντιρρήσεις του ΝΑΤΟ;  Η Ρωσία δεν κατασκευάζει στην Τουρκία  πυρηνικούς σταθμούς ενέργειας και από αυτήν δεν προμηθεύεται φυσικό αέριο σε προνομιακές τιμές; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Τουρκία εξοπλίζεται για να αναδειχθεί, σε μερικές δεκαετίες, σε πρωταγωνιστική γεωπολιτική δύναμη και σε ηγέτιδα του παγκόσμιου ισλαμικού πληθυσμού. Μήπως η Ευρώπη, για χάρη κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ από οπλικά συστήματα, ναρκοθετεί το μέλλον της και σκάβει τον ίδιο της το λάκκο; 

Η πέμπτη πρόκληση, τέλος,  είναι οικονομική. Ευρώπη και ΗΠΑ μετέφεραν, τις τελευταίες δεκαετίες, αλόγιστα το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας στην Κίνα, στις χώρες της ΝΑ Ασίας και στην Ινδία, για λόγους κόστους και ανταγωνιστικότητας. Οι χώρες αυτές εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την εξέλιξη αυτή και, μέσα σε τρεις δεκαετίες, από εργάτες φασόν εξελίχθηκαν σε πρωτοπόρους της σύγχρονης τεχνολογίας και σε εμπορικούς γίγαντές της. Οι τεχνολογικοί γίγαντες της Κίνας, έχοντας "κλέψει" την τεχνολογία από τις εταιρείες της Δύσης, την εξέλιξαν περαιτέρω, με αποτέλεσμα σήμερα να κυριαρχούν τα προϊόντα τους σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού κέρδισαν τη μάχη του ανταγωνισμού. Παράλληλα, η Κίνα απέκτησε στρατηγικές θέσεις στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα, με την εξαγορά σημαντικών ευρωπαϊκών λιμανιών, και συνήψε μακροχρόνιες συμφωνίες με πολλές αφρικανικές χώρες για την εκμετάλλευση των πολύτιμων γαιών τους, που απαιτούνται για την παραγωγή των τεχνολογικών προϊόντων και των ηλεκτρικών οχημάτων.  ΗΠΑ και Ευρώπη, που έδρασαν αφελώς, χωρίς μακροπρόθεσμες στρατηγικές, κυνηγούν τωρα την ουρά τους, προκειμένου να παραμείνουν ανταγωνιστικές, κάτι που, εκ των πραγμάτων, φαίνεται να είναι ανέφικτο. Σε μερικές δεκαετίες, ο δράκος της Ανατολής είναι πολύ πιθανό να τις έχει κυριεύσει οικονομικά.   

Η αναστροφή της εξέλιξης αυτής απαιτεί τη λήψη άμεσων ανασχετικών μέτρων και μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό. Τέτοια είναι:

-Η στρατηγική διαχείριση της δημογραφικής παρακμής της Ευρώπης με μέτρα όπως η στήριξη νέων γονέων και οικογενειών, η διευκόλυνση της θέσης των γονέων και ιδίως της γυναίκας, η δημιουργία δομών προστασίας για βρέφη, νήπια και παιδιά, η χορήγηση φορολογικών απαλλαγών σε νέες οικογένειες, η στήριξη νέων αγροτών και η χορήγηση υψηλού επιδόματος γέννησης για κάθε παιδί. Είναι απαράδεκτο να επιδοτείται από το κράτος η αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου με 10.000 ευρώ και η γέννηση του παιδιού με 2.000!  

-Η στρατηγική διαχείριση της νόμιμης μετανάστευσης. Στην Ευρώπη να επιτρέπεται η είσοδος και η παραμονή μόνο σε όσους μετανάστες διαθέτουν σχετική πρόσκληση από κάποια ευρωπαϊκή επιχείρηση για σταθερή εργασία. Η μεταρρύθμιση και αυστηροποίηση του ευρωπαϊκού νομικού καθεστώτος χορήγησης ασύλου και η άμεση επαναπροώθηση των  απρόκλητων μεταναστών στις χώρες τους είναι απόλυτα αναγκαία. Όπως, επίσης και η κατάργηση  της χορήγησης κοινωνικών επιδομάτων σε παράνομα εισελθόντες σε ευρωπαϊκή χώρα και η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για εγκλήματα που αυτοί διαπράττουν , προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι παράνομες εισροές. Η αποτελεσματικότερη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ με διάθεση περισσότερων κεφαλαίων και μέσων έχει, επίσης, απόλυτη προτεραιότητα. 

-Η αμυντική αυτονόμηση της ΕΕ, σε βαθμό που να μπορεί να υπερασπιστεί η ίδια τα εδάφη της και να μην επαφίεται στις καλές προθέσεις του υπερατλαντικού συμμάχου της , που, όπως αποδεικνύεται τελευταία, έχει μετατρέψει την συμμαχικότητα και την αλληλεγγύη σε προσωπικών συμφερόντων επιχειρηματικότητα. Το εξαγγελθέν αμυντικό εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΕΕ πρέπει να υλοποιηθεί άμεσα και να αποκλείσει τη συμμετοχή της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν επιτρέπει την πόντιση καλωδίου που θα μεταφέρει καθαρή ενέργεια από την Αφρική στην Ευρώπη και επιχειρεί να αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη και αλλού. Τι άλλο πρέπει να κάνει για να αντιληφθούν οι Βρυξέλλες τους απώτερους νεοθωμανικούς στόχους της;

-Η τροποποίηση του μείγματος παραγωγής τεχνολογικών και ψηφιακών προϊόντων και καινοτομίας των ευρωπαϊκών χωρών, μέσω της αναζήτησης νέων περιοχών και χωρών παραγωγής και της απεξάρτησης από την Κίνα και τις χώρες της ΝΑ Ασίας. Η δημιουργία παραγωγικών μονάδων σε φτωχές Περιφέρειες της ΕΕ, με τη μορφή αυτόνομων οικονομικών ζωνών, είναι μια εξαιρετική στρατηγική που θα μπορούσε να συμβάλλει καθοριστικά στην κοινωνική συνοχή της. Επίσης, η μεταφορά μέρους της παραγωγής σε χώρες της Βόρειας Αφρικής θα συνέβαλε στη συγκράτηση των τοπικών πληθυσμών, στην  οικονομική ανάπτυξή τους και στην εξάλειψη των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη. Παράλληλα, περισσότερο από αναγκαίες είναι οι επενδύσεις σε καινοτομία, τεχνολογία και εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης μέσα στα εδάφη των χωρών της ΕΕ. Οποιαδήποτε περαιτέρω αδράνεια θα καταστήσει την ΕΕ οικονομική αποικία του δράκου και θα διαρρήξει τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές, δημοκρατικές αξίες και τη διαχρονική πολιτισμική ανθεκτικότητά της.

Δημοσιεύτηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2099 από το Δίκτυο Ανάλυσης του Μετα-Δυτικού Κόσμου.

*Ο Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, συγγραφέας