Αγριογούρουνα S.O.S. συνέχεια

Του Λέανδρου Τ. Ρακιντζή

Με το άρθρο μου στις 18-8-2024 και με τον ίδιο τίτλο αναφέρθηκα κυρίως στο πρόβλημα από τα αγριογούρουνα στη Σάμο, για το ίδιο όμως πρόβλημα σε άλλα μέρη δήλωσα ότι δεν έχω πλήρη εικόνα. Φαίνεται ότι το άρθρο μου είχε κάποια κενά που έσπευσαν να επισημάνουν αναγνώστες με τα σχόλιά τους, τους οποίους ευχαριστώ. Διαβάζοντας κάποιος το άρθρο μαζί με τα σχόλια που το συνοδεύουν μπορεί να έχει μια πληρέστερη εικόνα του προβλήματος από τη γεωμετρική αύξηση του πληθυσμού των αγριογούρουνων και τη ζημιά που προκαλούν σε πολλές περιοχές της χώρας στην αγροτική παραγωγή και τις αγροτικές υποδομές.

Φαίνεται ότι τα αγριογούρουνα στη χώρα μας είναι υβριδικά, δηλαδή προήλθαν από τη διασταύρωση αγριογούρουνων με ήμερα γουρούνια ελεύθερης βοσκής, με αποτέλεσμα να είναι πολύ παραγωγικά, γιατί γεννούν δύο φορές το χρόνο μέχρι εννιά γουρουνάκια τη φορά· διατηρούν όμως τα άγρια ένστικτά τους και είναι πολύ επικίνδυνα όταν επιτίθενται. Ζουν στα δάση κατά ομάδες μέχρι 40 ζώων, όπου βρίσκουν καταφύγιο και τροφή. Όταν υπάρχει έλλειψη τροφής την αναζητούν σε καλλιέργειες και στην αναζήτηση αυτή καταστρέφουν και αγροτικές υποδομές. Σε σχόλιο αναγνώστη γράφτηκε ότι η παραπάνω διασταύρωση έγινε από ΜΚΟ με χορηγία του ΕΣΠΑ με σκοπό την παραγωγή ημίαιμων αγριογούρουνων· την πληροφορία αυτή δεν μπόρεσα να διασταυρώσω.

Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ότι κανείς δεν πρότεινε αποτελεσματικό τρόπο μειώσεως του πληθυσμού των αγριογούρουνων. Η τοποθέτηση ηλεκτροφόρων περιφράξεων μπορεί να προστατεύσει κάποιες εξειδικευμένες καλλιέργειες, αλλά είναι πολύ ακριβή η τοποθέτηση και η συντήρησή τους, που σχεδόν κανένας αγρότης δεν μπορεί να επωμισθεί, και ούτε μειώνει τον πληθυσμό τους. Άλλοι τρόποι, όπως με μετάδοση ασθένειας ή δηλητηρίασης, είναι μη δοκιμασμένες μέθοδοι, επικίνδυνες για άλλα ζώα ακόμα και ανθρώπους, και ως εκ τούτου απαγορευμένες. Δεν γνωρίζω πώς αντιμετώπισαν το πρόβλημα άλλες και όμορες χώρες όπου είχε παρουσιαστεί προηγούμενα από τη χώρα μας. Το αρμόδιο Υπουργείο Γεωργίας μπορεί να διεξάγει έρευνα και να ανακοινώσει τα αποτελέσματά της. Στην Αυστραλία, όπου το πρόβλημα είναι οξύτερο, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στα αγριογούρουνα.

Επομένως το μόνο που απομένει είναι το κυνήγι των αγριογούρουνων, το οποίο έχει αφεθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα από μόνη της χωρίς την παροχή κινήτρων και στήριξης από την Πολιτεία. Το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι ακριβό σπορ, γιατί απαιτεί ειδικό εξοπλισμό, ειδικά πανάκριβα σκυλιά για να ξετρυπώσουν το θήραμα και ειδικά αυτοκίνητα. Αυτά προσφέρονται από τις όμορες χώρες, που διοργανώνουν με μεγάλη αμοιβή κυνήγι αγριόχοιρων και άλλων ζώων και πτηνών, και όπου πολλοί κυνηγοί μας προσφεύγουν αντί να κυνηγήσουν στη χώρα μας λόγω έλλειψης οργάνωσης.

Το κυνήγι του αγριόχοιρου γίνεται από ομάδες κυνηγών, που στήνουν παγάνα (ενέδρα) στην οποία οδηγούν τους αγριόχοιρους τα ειδικευμένα πανάκριβα σκυλιά. Συνεπώς πρέπει οι κυνηγοί να γνωρίζονται μεταξύ τους ή να διοργανώνει το κυνήγι εταιρεία ή κυνηγετικός σύλλογος. Για τους νέους το κυνήγι δεν προσφέρει πλέον ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα να μειώνεται συνέχεια ο αριθμός των νέων κυνηγών. Προκύπτουν επίσης ορισμένα πρακτικά ζητήματα, όπως ότι πρέπει κάποιος ειδικός και όχι ο κοινός κυνηγός να γδάρει το σκοτωμένο ζώο, να το τεμαχίσει και να επεξεργαστεί το κρέας για να γίνει νόστιμο, ειδικότητες που σπανίζουν. Συνήθως το κρέας το μοιράζονται οι κυνηγοί μεταξύ τους. Αν όμως σκοτωθούν πολλά αγριογούρουνα, πρέπει να υπάρχει οργάνωση, που λείπει, για τη διαχείριση της μεγάλης ποσότητας κρέατος. Συνεπώς χωρίς την ύπαρξη των παραπάνω προϋποθέσεων οποιαδήποτε προσπάθεια να μειωθεί ο αριθμός των αγριογούρουνων με το κυνήγι δεν θα αποδώσει.

Η επίλυση του κατεπείγοντος προβλήματος του υπερπληθυσμού των αγριογούρουνων εναπόκειται πλέον στην Πολιτεία και στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, που πρέπει να μελετήσουν και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα πριν η κατάσταση καταστεί μη αναστρέψιμη.

*Αρεοπαγίτης ε.τ.