Ένα δάκρυ, ένας αναστεναγμός και μετά βουβός λυγμός...

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Τη λέγαν Λένα… τον λέγαν Πάτρικ ή είχαν κάποιο άλλο όνομα… αλλά έφυγαν για αλλού - κάποιοι λένε… στην άλλη όχθη, αλλά πού είναι η άλλη όχθη, πού πήγαν; Όσο και να την ψάχνεις δεν τη βρίσκεις, καλά κρυμμένη όπως είναι! Τη νιώθεις, αλλά δεν την αγγίζεις, δεν την ακούς, ούτε τη βλέπεις. Μόνο αναρωτιέσαι και συνεχίζεις να ψάχνεις.

Αυτή την απόλυτη ψυχική καταρράκωση που προκαλεί ο θάνατος ενός παιδιού, μπορεί να την κατανοήσουν μόνο εκείνοι που την έχουν βιώσει. Μόνο ένας γονιός μπορεί να νιώσει τον δεσμό που αναπτύσσεται με το παιδί του. Αυτή η αγάπη που υπάρχει και αυτή η φωτιά μέσα στον γονιό, σαν πυρκαγιά να προστατέψει το παιδί του με κάθε τρόπο και τίμημα, να δώσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή για το παιδί του, μόνο που η δύναμη αυτού του υπερφυσικού συναισθήματος γίνεται κατανοητή μόνο όταν κάποιος συνεχίζει να ζει χωρίς το παιδί που έχει φύγει.

Δεν βοηθά, όσο και αν οι φίλοι προσπαθούν να βοηθήσουν, γιατί απλά δεν μπορούν να βιώσουν αυτό το συναίσθημα ούτε κατά προσέγγιση. Κανένας εκτός των γονιών, δεν μπορεί να πλησιάσει αυτό το συναίσθημα, που όμοιό του μάλλον δεν υπάρχει…

Ως γονιός, όταν το κακό συμβεί, είσαι μόνος! Ακόμα και εκείνοι που αληθινά πασχίζουν να βοηθήσουν… και θα χαμογελάσουν κάποια άσχετη στιγμή και θα συνεχίσουν τη ζωή τους… τα αυτοκίνητα θα συνεχίσουν να κινούνται, τα μπαράκια θα γεμίζουν κόσμο, χαρούμενες θα ακούγονται οι φωνές στις παραλίες, σαν τίποτα να μην έχει συμβεί… Τα πάντα συνεχίζουν κανονικά. Η ανείπωτη θλίψη του "φευγιού" ανήκει μόνο σε αυτούς που τη βιώνουν - τους γονείς, που κάποια αόρατη δύναμη τούς έφερε στο σημείο να θρηνούν τον χαμό του παιδιού τους…

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, πως μία από τις τραγικότερες απώλειες που μπορεί να πρέπει να διαχειριστεί  ένας άνθρωπος είναι η απώλεια του ίδιου του του παιδιού. Ο πόνος και η θλίψη στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκφραστούν με λέξεις και είναι πραγματικά αδύνατον, να προσπαθήσει κάποιος να περιγράψει τον κατακλυσμό των συναισθημάτων. Τα συναισθήματα είναι τόσο ιδιαίτερα και ισχυρά που εκεί, ακόμα και η λογική χάνεται και σβήνει. Χάνεται,  μιας και η λογική αλληλουχία των πραγμάτων είναι: τα παιδιά να χάνουν τους γονείς σε μεγάλη ηλικία και όχι το αντίθετο. Και όσο και αν το ζήτημα αυτό αποτελεί ένα θέμα που μας δυσκολεύει ακόμα και στη σκέψη του, υπάρχουν τόσοι πολλοί γονείς δίπλα και γύρω μας που χάνουν τα παιδιά τους και η ζωή τους αλλάζει σε τέτοιο βαθμό που ούτε η ψυχολογία δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει... Κάθε παιδί είναι μοναδικό σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα, όπως μοναδική είναι και η  ψυχική σφραγίδα που ενώνει τα παιδιά με τους γονείς τους…

Οι φίλοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν ιδέα πώς να διαχειριστούν την κατάσταση, μιας και φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο λάθος, μην πουν κάτι που δεν πρέπει και πικράνουν περισσότερο τους φίλους τους, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι, που λόγω του φόβου τους μην πουν κάτι που δεν πρέπει να πουν, επιλέγουν να απομακρυνθούν και να μην συμμετέχουν.

Η αλήθεια είναι πως πάντα οι γονείς είναι μόνοι στον πόνο τους και είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και το παιδί που έφυγε! Και βέβαια θα θρηνήσουν για αρκετό καιρό και είναι σίγουρο, πως η ψυχή νιώθει τον θρήνο! Κάποιος μου είπε πως αν θέλει κάποιος να δεχθεί την επίσκεψη του παιδιού του, θα πρέπει πρώτα να το αφήσει να φύγει και θα γίνει, μόνο αν αποδεχόταν κάποια στιγμή το γεγονός πως έχει πια φύγει και βρίσκεται κάπου αλλού! 

Πριν κάποια χρόνια έγραψα μια νουβέλα  - ήταν η δεύτερή, συνέχεια της πρώτης μου, που βασίζονταν στο μύθο του "κόκκινου νήματος”. 

Λέει εκτός των άλλων, πως όσοι είναι το πεπρωμένο τους να βρεθούν μαζί ως οικογένεια, τους ενώνει το κόκκινο νήμα του μύθου. Το νήμα αυτό δεν εξαφανίζεται ποτέ. Τους κρατά ενωμένους για πάντα. Αν κάτι συμβεί και χαθούν μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να ξαναβρεθούν. Μπορεί να τους χωρίζουν διαστάσεις ή ακόμα και άλλες ζωές. Είναι ατέλειωτο το νήμα… αλλά  ποτέ δεν κόβεται! 

Θα αναρωτηθείτε γιατί; 

Γιατί απλά ανήκει στο πεπρωμένο το οποίο δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και απλά υπάρχει…

Η αλήθεια είναι πως όταν αποκτούμε παιδιά, δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό από το να αφήνουμε τις σκέψεις μας ελεύθερες να περιπλανηθούν στο μέλλον, δημιουργώντας εικόνες…  στη βάφτισή του, στο πρώτο του μπάνιο στη θάλασσα, την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο… στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον στρατό… στον γάμο του… Μέσα στο νου χτίζουμε έναν κόσμο όπου τα πάντα αφορούν στο παιδί. Όταν όμως το παιδί φύγει για το μεγάλο ταξίδι, όλος αυτός ο κόσμος καταρρέει. Τα πάντα καταρρέουν και το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον απλά εξαϋλώνονται!

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο πόνος και η θλίψη θα διαρκέσουν μια ζωή και κανείς δεν μπορεί να τους πείσει για το αντίθετο. Αισθάνονται πικρία και θυμό, που έχασαν το παιδί τους. Αυτός ο θυμός μπορεί να κατευθυνθεί παντού. Στον εαυτό τους, τους γιατρούς, τους συγγενείς, τους φίλους. Μπορεί να αισθανθούν ακόμα και ενοχές, γιατί δεν κατάφεραν να το προστατεύσουν και απομονώνονται από όλους γύρω τους, αφού είναι σίγουροι, πως κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό που τους συμβαίνει. Όλα αυτά όμως δεν βοηθούν και η θλίψη παραμένει αγιάτρευτη.

Μόνον όταν το φευγιό γίνει αποδεκτό από τους γονείς, μόνο τότε θα έρθουν πάλι κοντά με το παιδί που έφυγε και αυτό γιατί αποφάσισαν να το ελευθερώσουν να προχωρήσει! Στο κάτω-κάτω, πάλι θα βρεθούν κάποια στιγμή ο ένας πάλι κοντά στον άλλον! Η ζωή είναι μία αέναη συνέχεια, χωρίς αρχή και τέλος…

Αντίο Λένα μου! Ελπίζω ο γιος μου να σε ξεναγήσει στα λημέρια του και να σου δείξει, πως εσείς που φύγατε, ποτέ δεν θα πάτε μακρύτερα απ’ την καρδιά μας…

* Ο κ. Θοδωρής Γιάνναρος είναι μοριακός βιολόγος - γενετιστής