Απελευθέρωση των κατεχομένων της Κύπρου με πρωτοβουλία του Ισραήλ;

Του Γεωργίου Ι. Μάτσου*

Η ποδοσφαιροποιημένη αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε πολέμους άλλων κρατών αποτελούσε ανέκαθεν πρόβλημα για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό, το συγκλονιστικό δράμα της Γάζας λόγω της αδιανόητης βαρβαρότητας του ισραηλινού στρατού, είτε αγνοείται από τη φιλοϊσραηλινή πλευρά, είτε καταδικάζεται από τη φιλοπαλαιστινιακή πλευρά με σχόλια του τύπου "μισή δουλειά έκανε ο Χίτλερ".

Η συλλογική υπόσταση του Ελληνισμού στηρίζει κάθε καταπιεζόμενο και αδύναμο. Ο Γάλλος ιστορικός Φερνάνδος Μπρωντέλ ("Η Μεσόγειος, ο χώρος και η ιστορία", σελ. 155), θεωρεί ότι η πτώση του Βυζαντίου οφείλεται στην αδυναμία του Ελληνισμού να βιώνει το δικό του "εποικοδομητικό μίσος". Αν και αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητη αρετή, η διάθεση ταύτισης με τον εκάστοτε αδύναμο πρέπει να έχει αντίβαρο την ψύχραιμη στάθμιση των δικών μας συμφερόντων.

Τα συμφέροντα αυτά είναι αδιαμφισβήτητα με το Ισραήλ. Κανένας δεν χρειάζεται να υποστηρίξει στο Ισραήλ στη βαρβαρότητα που επιδεικνύει απέναντι στους κατοίκους της Γάζας, επειδή η Χαμάς επιμένει, παρά τη σφαγή του πληθυσμού της, να κρατάει τους τελευταίους 20 ομήρους, ελπίζοντας ότι η διεθνής κατακραυγή για τη σφαγή χιλιάδων αθώων, θα οδηγήσει εντέλει στη δική της στρατιωτική διάσωση. Μπορούμε όμως να διαχωρίσουμε αυτό που είναι η εξωτερική μας πολιτική, από αυτό που επιτάσσει η αυθόρμητη, λογικώς και συναισθηματικώς, εξέγερσή μας απέναντι στη σφαγή της Γάζας.

Γιατί; Διότι προτεραιότητά μας είναι, να μην βρεθούμε εμείς οι ίδιοι σφαγμένοι, όταν στην κατάσταση εμπλέκεται μεγαλομανώς ο ιστορικός αντίπαλος του Ελληνισμού στα ύστερα μεσαιωνικά και στα νεώτερα χρόνια, η Τουρκία. Και διότι το Ισραήλ παραμένει ο ισχυρότερος στρατηγικός εχθρός της ισλαμιστικής Τουρκίας στην περιοχή.

Αυτό δεν καθιστά το Ισραήλ κατ’ ανάγκη σύμμαχο δικό μας. Υπάρχουν πολλά προβλήματα στη στρατηγική μας ταύτιση με το Ισραήλ, που θα αναλυθούν σε άλλη ευκαιρία. Καθιστά όμως το κράτος του Ισραήλ τον πιο πρόσφορο σύμμαχο του Ελληνισμού στη διαχρονική απειλή από μέρους της ιμπεριαλιστικής Τουρκίας.

Απέναντι στον τουρκικό ιμπεριαλισμό, έχουμε διανοητική καταρχάς ανάγκη τη στρατηγική αυτοπεποίθηση του Ισραήλ, που επιτρέπει σε Ισραηλινούς αναλυτές να εκφράζονται ανοικτά υπέρ της με στρατιωτικά μέσα απελευθέρωσης των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου από την Τουρκία: Πρόκειται συγκεκριμένα για τον αναλυτή Shay Gal και το άρθρο του "Northern Cyprus is also an Israeli problem", που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της δωρεάν διανεμόμενης εφημερίδας "Israel Hayom". Σύμφωνα με τη Wikipedia πρόκειται για την πιο ευρέως διανεμόμενη εφημερίδα του Ισραήλ.

Στο άρθρο δίδονται καταρχάς ιδιαίτερα ενδιαφερουσες πληροφορίες για την κατάσταση στα κατεχόμενα και συγκεκριμένα:

"Η Τουρκία μπορεί να εξαπολύσει [κατά του Ισραήλ] οπλισμένα drones από το αεροπορικό πεδίο του Λευκόνοικου (ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο που μετατράπηκε σε βάση για drones εν μέσω περιφερειακής διαμάχης για το φυσικό αέριο) πολύ πιο γρήγορα από ό,τι από τις βάσεις της στην ηπειρωτική [sic] χώρα. Από τον Μάιο του 2021 η Τουρκία έχει σταθμεύσει εκεί επισήμως οπλισμένα drones τύπου Bayraktar TB2. Ακόμη πιο εξελιγμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Akinci επιδείχθηκαν δημοσίως σε στρατιωτική παρέλαση τον Ιούλιο του 2024. Τα μη επανδρωμένα αυτά αεροσκάφη μπορούν να πλήξουν ταχέως ισραηλινές πλατφόρμες εξόρυξης φυσικού αερίου, πολεμικά σκάφη και στρατηγικούς στόχους.

Επιπλέον, οι προηγμένοι τουρκικοί αντιπλοϊκοί πύραυλοι ATMACA, με βεληνεκές που ξεπερνά τα 200 χιλιόμετρα, θα μπορούσαν να απειλήσουν ευθέως ισραηλινές ναυτικές υποδομές, περιλαμβανομένων των κρισίμων πλατφορμών εξόρυξης φυσικού αερίου. Περαιτέρω, ο νέος βαλλιστικός πύραυλος της Τουρκίας τύπου Typhoon είναι ικανός να χτυπήσει με ακρίβεια στόχους έως 560 χιλιόμετρα μακριά. Σύμφωνα με δυτικές μυστικές υπηρεσίες, πυραυλικές βάσεις στην Κυρήνεια και στην Αμμόχωστο είναι ήδη έτοιμες για ανάπτυξη, καθιστάμενες έτσι η πρώτη ευθεία απειλή της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, με δυνατότητα πληγμάτων κατά της Ιερουσαλήμ, του Τελ Αβίβ και του κόλπου της Χάιφας.".

Η πρώτη σκέψη που γεννάται διαβάζοντας τα παραπάνω είναι, ότι ενώ η ελεύθερη Κύπρος εκτίθεται σε τεράστια εναντίον της απειλή από την πολεμική μηχανή που έχει στηθεί στα κατεχόμενα, η ελλαδική και η κυπριακή κοινή γνώμη δεν έχουν ιδέα για αυτά. Ο οπλισμός αυτός δεν συνιστά απειλή μόνον κατά του Ισραήλ, αλλά πρωτίστως κατά της ελεύθερης Κύπρου. Έχει η Κύπρος άμυνα αντι-drone, εάν εξαπολυθούν εναντίον της και όχι εναντίον του Ισραήλ τα τουρκικά drones των κατεχομένων; Έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης των αντιπλοϊκών πυραύλων που μπορούν να αποτρέψουν τα ελληνικά πλοία από το να υποστηρίξουν το νησί σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης;

Όχι μόνον δεν φαίνεται να έχουμε τέτοια σχέδια, αλλά αντιθέτως διοργανώνουμε αβασάνιστα πενταμερείς διασκέψεις για το Κυπριακό, συζητώντας παραλλαγές του Σχεδίου Ανάν και παραγνωρίζοντας πλήρως τη διαμετρικά αντίθετη μεταβολή των δυτικών διαθέσεων και συμφερόντων έναντι της ακεραιότητας και της ελληνικότητας της Κύπρου, σε σχέση με το 1974: Ενώ τότε η Δύση και το Ισραήλ είχαν συμφέρον σε μια Κύπρο ελεγχόμενη μερικώς από την Τουρκία, σήμερα το συμφέρον τους είναι, μια Κύπρος ελεγχόμενη πλήρως από τον Ελληνισμό.

Τι προτείνει λοιπόν το ισραηλινό άρθρο; "Δεν είναι ρόλος ή επιθυμία του Ισραήλ να απελευθερώσει τη βόρεια Κύπρο. Αν όμως η απειλή αγγίξει κρίσιμα όρια, η στρατηγική στάση του Ισραήλ πρέπει να αλλάξει. Το Ισραήλ, σε συντονισμό με την Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να προετοιμάσει μια ενδεχόμενη επιχείρηση απελευθέρωσης του βόρειου τμήματος του νησιού. Μια τέτοια επιχείρηση θα έπρεπε να εξουδετερώσει τις τουρκικές δυνατότητες ενίσχυσης από την ηπειρωτική [sic] χώρα, να εξαφανίσει τα συστήματα αεράμυνας της βόρειας Κύπρου, να καταστρέψει κέντρα πληροφοριών και διοίκησης και, τέλος, να απομακρύνει τις τουρκικές δυνάμεις, αποκαθιστώντας τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυπριακή κυριαρχία.".

Ο αρθρογράφος έχει βρει μάλιστα και όνομα για την ενδεχόμενη μελλοντική αυτή στρατιωτική επιχείρηση: "Οργή του Ποσειδώνα" (!), για την οποία επισημαίνει ότι, όπως παλιότερα θεωρούνταν απίθανη μια ισραηλινή επίθεση κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, αλλά εντέλει συνέβη, άλλο τόσο δεν πρέπει να θεωρείται στην πράξη απίθανη η εκτέλεση μιας τέτοιας επιχείρησης απελευθέρωσης των κατεχομένων της Κύπρου.

Από την πλευρά μας, δύο μόνον σχόλια. 

Το πρώτο: Σε μια χώρα όπως το Ισραήλ, που βρίσκεται μάλιστα σε ολομέτωπο πόλεμο εδώ και δύο χρόνια, είναι αδύνατον να γράφονται αυτά σε έντυπα ευρείας κυκλοφορίας, εάν δεν έχει αποφασίσει η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία ότι ενδείκνυται να δημοσιοποιηθούν τέτοια σχέδια.

Το δεύτερο: Ας μην ελπίζει ο άγνωστός μας Ισραηλινός γεωπολιτικός αναλυτής και η ισραηλινή ηγεσία στη συνδρομή της ελληνικής πλευράς σε τέτοια επιχείρηση. Ίσως με άλλο πολιτικό σύστημα και άλλα μυαλά στην κοινωνία, στο όχι ορατό μέλλον.

Μέχρι τότε, παρηγορούμαστε βλέποντας τις δυτικές προτεραιότητες που προκάλεσαν την κατοχή και την εθνοκάθαρση της βόρειας Κύπρου, να αντιστρέφονται ολοκληρωτικά.

*Δ.Ν., Δικηγόρος