Επαναφορά στην προτεραία κατάσταση

Του Γιάννη Πανούση

Σφαίρες να κλέβεις του εχθρού,
μα όχι το ψωμί του.
Κ. Μαρδάς, Χώμα ελευθερίας Μώβ

Αυτό το σήριαλ των πρώην πρωθυπουργών ότι "θα ξανάρθουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ξανάρθουν..." δεν τους ωφελεί. Αν πράγματι πιστεύουν πως έχουν κάτι ΝΕΟ να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στη χώρα, βέβαια πρέπει να το επιχειρήσουν. Από εκεί όμως μέχρι τις καθημερινές διαρροές κύκλων, εκκλήσεις πολιτών και προσευχές πιστών στελεχών, ανοίγεται ένα ολισθηρό μονοπάτι μη-σοβαρότητας που δεν πρέπει να το διαβούν.

Από την άλλη, αναρωτιέσαι: αυτοί και οι παρακοιμώμενοί τους θέλουν να ξανακυβερνήσουν τη χώρα, να φτιάξουν νόμους, να μιλήσουν στο λαό από τα μπαλκόνια, να δώσουν υποσχέσεις και νέες ελπίδες [έστω, φρούδες], να σεβαστούν τους θεσμούς;

Οι μεν που καθημερινά διαιρούνται [δια του τρία, του τέσσερα κ.ά.] θέλουν να ενώσουν τους Έλληνες, να μας απαλλάξουν από την [καλή;] βία, να αντιμετωπίσουν τη διεθνή κρίση και τον πόλεμο [ως αστράτευτοι ή ριψάσπιδες;];

Οι δε που αλληλοκατηγορούνται ότι δεν είναι γνήσιοι "πατριώτες" αλλά φερέφωνα ξένων δυνάμεων, θέλουν να μας πείσουν για το εθνικό τους φρόνημα;

Οι μεν που δεν έχουν καμία σταθερή κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αναρχική, ανατρεπτική, ουτοπική ταυτότητα, πλην εκείνης του "χαμαιλέοντα", θέλουν να μας πείσουν για τη συνέπειά τους [sic];

Οι δε που όλο και περισσότερο γέρνουν προς ακραία δεξιοφοβικές απόψεις, μολονότι η κοινή τους μήτρα είναι η αυταρχική εξουσιομανία υπέρ των ολίγων και εκλεκτών [του "Θεού" ή Βούδα;], θέλουν να μας παρουσιάζονται σαν τους δημ(ι)οκράτες αλά Τράμπ;

Σε γενικές πάντως γραμμές, το προσωπικοπαρεΐκό τους βόλεμα υπερασπίζονται μετά μανίας άπαντες [είτε το χαρακτηρίζουν "εναλλακτική, αντιστασιακή στάση", είτε το αποκαλούν "εθνική αποστολή"].

Αν εξαιρέσει κάποιος ορισμένους έντιμους αγωνιστές των ιδανικών και της ζωής, οι υπόλοιποι συγκροτούν τα απομεινάρια του Όλα ή Τίποτα που θορυβούν επειδή γνωρίζουν ότι πλέον μόνον ο θόρυβος τους έχει απομείνει σαν ταυτότητα πολιτικής ύπαρξης. Ένας θόρυβος που τελικά θα κουφάνει περισσότερο τους ίδιους. Ένας θόρυβος που μοιάζει σαν να κροταλίζει για να θυμίζει στους άλλους ότι ακόμα κι εκείνοι "που έφυγαν για να ξανάρθουν" εξακολουθούν να κουβαλάνε την ύβρη του παρελθόντος, αφού κανείς, ποτέ δεν είπε "ένα συγγνώμη" για τόσα ψέματα, τόσες αυταπάτες, τόσες ψευδαισθήσεις, τόσες δολοφονίες χαρακτήρων, τόσες υπονομεύσεις θεσμών, τόσα στημένα θέατρα ψευτοπροπαγάνδας, τόσες ιδεοληψίες, τόσα ανομήματα.

Ας "ξανάρθουν", αλλά αυτή τη δεύτερη φορά σαν στρατιώτες κι όχι σαν στρατηγοί.

ΥΓ. Ο Αλέξης Τσίπρας, ένας πλέον έμπειρος πολιτικός, δεν αντιλαμβάνεται ότι εάν [κι εφόσον] κάνει κόμμα, αυτοί που θα τον "θάψουν" περισσότερο θα είναι οι πρώην σύντροφοί του κι όχι οι νέοι πολιτικοί του αντίπαλοι;

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη