Δύο χρόνια χωρίς κυριαρχία της Αριστεράς

Του Γεωργίου Ι. Μάτσου*

Δύο χρόνια έκλεισαν χθες από την ιστορική Κυριακή 21 Μαΐου 2023. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έφθανε στο 40,79%, ενώ η αριστερά του Αλέξη Τσίπρα, καταποντιζόταν στο 20,07%. Τα ψήγματα επιτυχιών της τετραετίας 2019-2023 σε οικονομία, κράτος, εθνικά οδήγησαν σε θρίαμβο της κυβέρνησης και καταδίκη της αντιπολίτευσης στην αφάνεια και στην αναπόδραστη διάλυση.

Μεγάλος ηττημένος της 21-5-2023 ήταν και οι δημοσκόποι. Σχεδόν όλοι δήλωναν μονοψήφια διαφορά των δύο κομμάτων. Αργότερα παραδέχθηκαν ότι έβλεπαν το επερχόμενο αποτέλεσμα, φοβούνταν όμως να το δημοσιοποιήσουν.

Δύο χρόνια μετά, η οργή κατά της θριαμβεύτριας του 2023 κυβέρνησης είναι υπόκωφη. Αυτή όμως νομίζει ότι για πρόσφατες αρνητικές δημοσκοπήσεις έφταιγε "το ξυλόλιο", όπως υποτιμητικά αναφέρεται στην αντίθετη με τη δική της εκδοχή για την πυρόσφαιρα των Τεμπών. Και ότι τώρα που η επικοινωνιακή κυριαρχία της επέβαλε στον δημόσιο λόγο την εκδοχή των "ελαίων σιλικόνης", βοηθούσης και της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, που διέταξε έρευνα κατά της υποστήριξης της αντίθετης εκδοχής, η οργή του κόσμου υποχώρησε. Και ότι αφού βλέπουν να ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις, όλα καλά.

Δεν είναι δύσκολο όμως να αντιληφθεί κανείς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι, όπως η Ελλάδα "φοβόταν" (εντός και εκτός εισαγωγικών) την αριστερά μέχρι το 2023, τώρα η Ελλάδα "φοβάται" (εντός και εκτός εισαγωγικών) την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Διότι η επικοινωνιακή κυριαρχία μπορεί να συντρίψει κάθε αντίπαλο. Από τις 24-7-1974 έως τις 21-5-2023, η κυριαρχία αυτή ανήκε στην αριστερά. Η αριστερά είχε το "ηθικό πλεονέκτημα" και αποφάσιζε ποιοι ήταν οι "καλοί" και ποιοι οι "κακοί" στην πολιτική αρένα. Άπαντες δεξιότερα της αριστεράς ήσαν απολογούμενοι. Έψαχναν νομιμοποίηση στο αόρατο "αριστερόμετρο" του δημοσίου λόγου.

Η αριστερά είχε κληρονομήσει την αντίστοιχη ισχύ της δεξιάς του 1949-1974. Τότε ίσχυε "δεξιόμετρο": Έπρεπε διαρκώς να επιδεικνύεις εθνική και θρησκευτική νομιμοφροσύνη. Όταν το μετεμφυλιακό παρακράτος ανέλαβε τη διακυβέρνηση στις 21-4-1967, το σύνθημά του ήταν "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών". Το ακριβώς αντίθετο από ό,τι επικράτησε μετά το 1974, στην κυριολεξία από τη μια μέρα στην άλλη.

Το επικοινωνιακό ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, όμως, ουδέποτε μετατράπηκε σε πραγματικό. Η αριστερά είχε αποκτήσει την αδιόρατη αλλά υπαρκτή "τελική βία" που προδικτατορικά ασκούσε το παρακράτος, μέσα από την ασύλληπτη 17 Νοέμβρη και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις με αρκετούς φανερούς και περισσότερους κρυφούς θαυμαστές. Η σχεδόν 30ετής αδυναμία του κράτους να αγγίξει την αριστερή τρομοκρατία ήταν μοναδική στον δυτικό κόσμο, αλλά είχε βαθύτατες πολιτικές παραμέτρους: Το τελικό κουμάντο δεν ανήκε στο κράτος, αλλά σε αόρατη αριστερή οργάνωση, που αμφισβητούσε έμπρακτα το κρατικό μονοπώλιο της βίας και έμοιαζε ανίκητη.

Το ίδιο συνέβαινε με το πανεπιστημιακό άσυλο. Η κεντροδεξιά αδυνατούσε να αγγίξει θεσμικά το άσυλο και έτσι γεννιόταν χώρος "ελεύθερος" από την κρατική βία, έρμαιο της αριστερής παρακρατικής βίας. Κατειλημμένοι από δεκαετίες πανεπιστημιακοί χώροι λειτουργούσαν ως γιάφκες. Στις συχνά ταραχώδεις και πάντοτε με αριστερό πρόσημο διαδηλώσεις η ετοιμασία βομβών μολότωφ και λοιπών υλικών άσκησης βίας γινόταν συστηματικά μέσα στα Πανεπιστήμια.

Αυτά έληξαν στις 21-5-2023. Παρότι υπολογίσιμο τμήμα τής αριστεράς εξακολουθεί να επιδιώκει την επανάσταση, εντούτοις ουδείς θεωρεί πια την αριστερά ως τον ισχυρότερο παίκτη στο πολιτικό στερέωμα. Αυτό άρκεσε για να χάσει η αριστερά το "ηθικό" της πλεονέκτημα, όπως το έχασε σε μια στιγμή η δεξιά το 1974. Το ηθικό πλεονέκτημα δεν το έχει εντέλει ο ηθικότερος, αλλά ο ισχυρότερος, που το διατηρεί όσο εμφανίζεται ως τέτοιος.

Μετά λοιπόν τη σαρωτική νίκη των πολιτών κατά του μεταδικτατορικού παρακράτους της αριστεράς, η β΄ τετραετία Μητσοτάκη αναμενόταν ως περίοδος αναγέννησης του τόπου και αλλαγής των κακώς κειμένων, χωρίς κίνδυνο ανατροπής των μεταρρυθμίσεων από τη λήξασα πια επικυριαρχία της αριστεράς. Η δε χώρα να αναπτυχθεί σαν "κανονική χώρα". Αναμέναμε να γίνουμε εργαστήριο ανάπτυξης και δημιουργικότητας. Αναμέναμε για πρώτη φορά από τη γένεση του ελλαδικού κράτους να προστατεύεται αποτελεσματικά η ιδιοκτησία, μεγάλη και μικρή, από τη διαχρονική κρατική βουλιμία.

Εις μάτην. Η πρώτη απογοήτευση της επομένης των εκλογών ήταν η κυβέρνηση των 64 υπουργών και υφυπουργών. Βλέποντας κανείς εκεί όλα τα "σαμαρικά" ονόματα, οι πιο καχύποπτοι υποψιαζόμασταν ότι επιδιωκόταν να απογυμνωθεί ο πρώην πρωθυπουργός από τους βουλευτές της επιρροής του, ενόψει επικείμενου συμβιβασμού με την Τουρκία. Αλλά και όσοι δεν ήταν τόσο καχύποπτοι, εξεπλάγησαν από την ηχηρή αδιαφορία για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής, όπως και για την έξωθεν εικόνα της.

Δεύτερη απογοήτευση, η ρητορική κατά της "φοροδιαφυγής", που κατέληξε στο ελάχιστο τεκμαιρόμενο εισόδημα, καθ’ ομολογία Θεοχάρη όχι ως "τεκμήριο ανειλικρίνειας", αλλά για "μίνι ξεκαθάρισμα" των "μη βιώσιμων" αυτοαπασχολούμενων.

Τρίτη απογοήτευση, η περιφρόνηση των δεξιών ψηφοφόρων, όπως εκφράστηκε από τον γάμο ομοφύλων, την επιβεβαιωθείσα από τα γεγονότα έμπρακτη παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο και τις μείζονες εκπτώσεις στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.

Τέταρτη απογοήτευση, η διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας λόγω ακρίβειας και όχι μόνον. Τόσο επιδεινούμενη, που ο ίδιος κόσμος που το 2023 έστειλε ενθουσιασμένος τον ΣΥΡΙΖΑ στα αζήτητα της ιστορίας, απαντά σήμερα στις δημοσκοπήσεις, χωρίς καθόλου να δίνει ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα οικονομικά του το 2019 ήταν καλύτερα.

Τα παραπάνω ολοκληρώνει η διαρκώς επιδεινούμενη αίσθηση καθεστωτισμού. Η διαρκώς εντονότερη αίσθηση ότι η κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα. Η διαρκώς εντονότερη άκριτη υιοθέτηση των κυβερνητικών θέσεων από τον τύπο. Η διαρκώς εντονότερη αίσθηση πως ό,τι έχει σημασία σε αυτή τη χώρα, οικονομική και όχι μόνον, περνά από το "Μαξίμου".

Η διογκούμενη αγανάκτηση κατά της κυβέρνησης θα είχε παραμείνει υπόκωφη χωρίς το κίνημα των Τεμπών. Εκεί όμως αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση έχει πάρει την καθεστωτική θέση που είχε η αριστερά έως τις 21-5-2023: Ελέγχει αυτό που ποθούσε να ελέγξει ο Τσίπρας: Τους "αρμούς της εξουσίας". Μέσω μιας ολοένα πιο ελεγχόμενης Δικαιοσύνης και με τη δυνατότητα να επιβάλει στην κοινωνία το περιεχόμενο του δημοσίου λόγου.

Η αιφνιδιαστική και επίμονη ενασχόληση κυβέρνησης και κοινωνίας με την αιτία της πυρόσφαιρας των Τεμπών αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ας συγκρίνουμε μόνον την υπόθεση Γεωργίου, όπου ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ θεωρείται δικαιωμένος διότι ενέκρινε τα στοιχεία του για την ελληνική οικονομία η Ευρώπη. Αντίστροφα σήμερα, το (δια του ΕΟΔΑΣΑΑΜ) πόρισμα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Σιδηροδρόμων αμφισβητείται έντονα όσον αφορά την πυρόσφαιρα, επειδή δεν συμφωνεί με την εκδοχή της κυβέρνησης. Μα τι απέγινε η σχεδόν μεταφυσική πίστη του πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη; Ιδίως μάλιστα του τμήματός του που κατεξοχήν εκπροσωπεί ο Κυρ. Μητσοτάκης; Οι έχοντες δημόσιο λόγο συντάσσονται προθυμότατα με την κυβέρνηση ακόμη και κατά της Ευρώπης, υπό το βλέμμα της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου.

Αυτά τα δεχόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτε, με την ίδια αταραξία που κάποτε δεχόμασταν το πανεπιστημιακό άσυλο και το "δικαίωμα" των "διαδηλωτών" να ετοιμάζουν βόμβες μολότωφ στα Πανεπιστήμια. Με την ίδια αταραξία που προδικτατορικά δεχόμασταν το "δικαίωμα" του χωροφύλακα να υποδεικνύει στους χωρικούς, τι ακριβώς να ψηφίσουν.

Αντικαταστάθηκε λοιπόν το επίσημο προδικτατορικό δεξιό παρακράτος, από το ανεπίσημο μεταπολιτευτικό αριστερό παρακράτος και σήμερα από έναν αδυσώπητο προσωποπαγή καθεστωτισμό που κατάφερε να ελέγξει τους "αρμούς της εξουσίας";

Την απάντηση τη γνωρίζει ο καθένας μας μέσα του. Αυτό που η εξουσία όμως οφείλει να γνωρίζει είναι ότι: "Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι. Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.".

*Δ.Ν., Δικηγόρος