Το "ουχ  ήττον" και ο "πλούτος μίτων"

Του Γιάννη Πανούση

Οι λίγες φωνές ενοχλούν
και τις φορούν σιγαστήρα
Κ. Γ. Ταβουλτσίδης, Μαύρο πάνω σε μπλε

Δεν ξέρω αν η Πολιτική διαθέτει κλωστές στημονιού [διαπλοκής και διαφθοράς], ούτε αν υπάρχουν κομματικοί χώροι [και πολιτευτές] που δεν εμ-πλέκονται σε payrolls επιχειρηματιών.

Έχω όμως την εδραία πεποίθηση ότι ορισμένοι πολιτικοί εκλαμβάνουν την ‘πολιτική [τους]’, ως παίγνιον, ως παιχνίδι-ζαριάς [game theory] διαφόρων αποχρώσεων

Δέκα παραδείγματα:

1.το παιχνίδι των πιθανοτήτων στηρίζεται σε θεωρίες εκτίμησης κινδύνων [risk assessment], οι λάτρεις του οποίου δηλώνουν ότι δεν φέρουν καμμία ευθύνη για το αρνητικό αποτέλεσμα γιατί στην πορεία ’προέκυψε άγνωστος παράγοντας’ [sic]

2.το παιχνίδι των δυνατοτήτων [με ψηλά ή χαμηλά τον πήχη] κατά βάση επηρεάζεται από το [προ]εκλογικό[;] κλίμα παροχών κι αξιολογείται από το εκλογικό αποτέλεσμα κι όχι από την αξιοπιστία του προγράμματος

3.το παιχνίδι των ακροτήτων είναι σύνηθες όταν περνάμε κάποια πολιτική/οικονομική/κοινωνική κρίση ή μετάβαση σε νέα εποχή, οπότε άπαντες υποκύπτουν στην παγίδα [σαγήνη;] του λαϊκιστικού και φανατικού λόγου του μίσους για τον [όποιον] Άλλον

4.το παιχνίδι των ανοήτων παίζεται από τους πολιτικούς χώρους και ηγέτες που είτε πιστεύουν σε ιδεοληψίες και παρασύρουν τη χώρα στην καταστροφή ή θεωρούν ανόητους όλους τους πολίτες [ότι και θα  τους πιστέψουν και θα ξεχάσουν τις μπλόφες τους]

Εδώ μπορούμε να εντάξουμε και το παιχνίδι των αστειοτήτων [όσων κάνουν καραγκιοζιλίκια για να εκλεγούν ή για να γίνουν υπουργοί] και των απολυτοτήτων ή και αμετακινήτων [όσων προσκυνάνε σε είδωλα προηγούμενων αιώνων]

5.το παιχνίδι των ταυτοτήτων είναι σχετικά πρόσφατα, αλλά αρέσει στους ‘δικαιωματιστές’ [συχνά με το αζημίωτο] και στους ‘εναλλακτικούς’ [που αλλάζουν δέρμα και αίμα κατά περίσταση]. Εδώ μπορούμε να εντάξουμε και το παιχνίδι των ιδιοτήτων ή των αποφοίτων, οι παίκτες του οποίου ανήκουν σε συγκεκριμένες Λέσχες, Ομίλους κλπ ή και το παιχνίδι των θεοτήτων, όπου ο θρησκευτικο-πολιτικός ‘ιερός’ [sic] φονταμενταλισμός ενδύεται την προβιά της πίστης

6.το παιχνίδι των απορρήτων, στο οποίο για να λάβει κάποιος μέρος πρέπει να ελεγχθούν τα φρονήματά του  από το 1821 και μετά

7.το παιχνίδι των μικροτήτων, στο οποίο συμμετέχουν όσοι χρησιμοποιούν τη δολοφονία χαρακτήρων, τις διαδόσεις και τις φήμες για ν’αμαυρώσουν την υπόληψη των πολιτικών τους αντιπάλων

8.το παιχνίδι των απαραιτήτων, οι οποίοι νομίζουν ότι χωρίς τους ίδιους καταστρέφεται η Πατρίδα και γι’αυτό γίνονται επαγγελματίες της πολιτικής. Εδώ μπορούμε να εντάξουμε και το παιχνίδι των αεικινήτων, δηλαδή εκείνων που αλλάζουν κόμμα και αρχηγό σαν πουκάμισα

9.το παιχνίδι των μελιρρύτων, που κρύβονται πίσω από γλυκά λόγια και χρυσοποίκιλτες υποσχέσεις για να μπορέσουν να τελέσουν τα σκοτεινά τους σχέδια

10. το παιχνίδι των εθνοτήτων, τα χαρτιά του οποίου μοιράζουν πάνω σε χάρτες  ή και με πολέμους, οι ισχυροί της Γης

Στα παραπάνω παιχνίδια κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να γράψει όποιο όνομα κι όποια διεύθυνση του θυμίζουν οι πράξεις και οι παραλείψεις των πολιτικών και των κομμάτων, που ψήφισε ή δεν ψήφισε. Σίγουρα όμως δεν είναι εύκολο να ισχυριστεί ότι αποτελούν αποκυήματα φαντασίας

Ως γνωστόν το "ουχ ήττον" σημαίνει "όχι λιγότερο" από την ηθική, τα όρια, τους κανόνες μιάς κοινωνίας και σε καμμία περίπτωση δεν παραπέμπει στην "περισσότερη ανομία, παρανομία κι ατιμία". 

Σε κάθε περίπτωση, όπως συνέβαινε και στα εφηβικά μας παιχνίδια στις αλάνες της γειτονιάς, οφείλουμε να εκ-διώξουμε από τη δημοκρατική μας παρέα τους μπαμπέσηδες κι εκείνους που θέλουν να [μας] κερδίζουν με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο.

Αυτή ίσως είναι μία καλή αρχή εξυγίανσης του νοσηρού πολιτικού κλίματος, που μας πνίγει όλους.

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη