ReArm Europe ή κερκόπορτα;

Του Ηλία Ψυχογιού

Σχεδόν από την ημέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εκλογών στις ΗΠΑ, όταν όλοι οι φιλεleft και οι left έκλαιγαν, ενώ οι νεο-δεξιοί και οι ακροδεξιοί πανηγύριζαν για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, υποστήριζα ότι ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος είναι η μεγάλη ευκαιρία για την Ευρώπη ("Ο Τραμπ ως ευκαιρία για την Ευρώπη", "Μπορεί ο Τραμπ να επαναφέρει τον κόσμο στη φυσική του κατάσταση;", "Ξαναμοιράζεται ο κόσμος").

Όπως ακριβώς αν κάποιος δεν γυμνάζεται, γίνεται πλαδαρός, έτσι και η Ευρώπη από το 1945 και μετά έγινε πολεμικά πλαδαρή γιατί είχε την κάλυψη του αμερικανικού στρατού. Με την απώλεια αυτής της κάλυψης, η Ευρώπη εξαναγκάζεται να ξεκινήσει εντατική γυμναστική και να επανέλθει στο σημείο από όπου σταμάτησε: στο 1945.

Με την απόφαση, μάλιστα, της Γερμανίας να χαλαρώσει το θεσμοθετημένο φρένο χρέους, οι μετοχές των εταιρειών Rheinmetall (αμυντική βιομηχανία) και Heidelberg Materials (υποδομές) κυριολεκτικά εκτινάχθηκαν, προεξοφλώντας την ταχύτατη αύξηση του δανεισμού της χώρας, στοχευμένου στις στρατιωτικές δαπάνες. Υπολογίζεται ότι το ποσό που θα επενδυθεί άμεσα στη Γερμανία σε εταιρείες στρατιωτικού υλικού θα φτάσει τα 500 δισ. ευρώ. 

Σχεδόν ταυτόχρονα (τυχαίο θα ήταν…) ανακοινώθηκε η Λευκή Βίβλος για τον πολεμικό επανεξοπλισμό της Ε.Ε. με το πρόγραμμα ReArm Europe, ύψους 800 δισ. ευρώ (150 δισ. με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και 650 δισ. με χρηματοδότηση κάθε κράτους ξεχωριστά) και με έτος ολοκλήρωσης το 2030.

Πάλι, ταυτόχρονα, (πολλές οι συμπτώσεις) η Γαλλία ανακοίνωσε ότι θα προμηθευτεί περισσότερα πολεμικά αεροσκάφη Rafale, τα οποία θα σταθμεύουν σε βάση στα σύνορα Γαλλίας-Γερμανίας-Ελβετίας και θα διαμορφώσουν μία πυρηνική "ασπίδα", καθώς θα είναι εξοπλισμένα με πυραύλους, οι οποίοι θα διαθέτουν πυρηνικές κεφαλές. Στόχος πιθανότατα είναι να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος έως ότου και η υπόλοιπη ΕΕ επανεξοπλιστεί, ειδικά η Γερμανία. 

Υπενθυμίζεται ότι η Γαλλία έχει το τέταρτο σε μέγεθος πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, με 290 (επισήμως) πυρηνικές κεφαλές, ενώ είναι η χώρα με τα πιο πρόσφατα δοκιμασμένα πυρηνικά, καθώς είναι η τελευταία που πραγματοποίησε (επισήμως) πυρηνικές δοκιμές το 1996. Δεν εξετάζουμε την περίπτωση της Βόρειας Κορέας καθώς, ανεξάρτητα από τους ισχυρισμούς της, δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Ευρώπη σταδιακά αλλά γρήγορα ξυπνάει, επανεξοπλίζεται με όπλα ευρωπαϊκής και ισραηλινής κατασκευής (αποκλείστηκαν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και Τουρκία από τα 150 δισ. της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης του ReArm), επενδύει στις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες, αποκηρύσσει τις αριστερές της φαντασιώσεις και ετοιμάζεται να διεκδικήσει, εφόσον προλάβει, τη θέση της στον νέο πολύ-πολικό κόσμο. 

Είναι όλα θετικά όμως σε αυτή την πορεία; Ή μήπως η πιθανότητα στο νέο ευρωπαϊκό αμυντικό δόγμα να συμπεριληφθεί και η Τουρκία (ο ευρωπαίος Επίτροπος Άμυνας κ. Κουμπίλιους άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο), καθώς εταιρείες τουρκικών συμφερόντων έχουν έδρα στην ΕΕ, σημαίνει ότι απλά κάποιοι κύκλοι θα βγάλουν πολλά χρήματα, ενώ ταυτόχρονα θα ανοίξει η "κερκόπορτα" στις τουρκικές επιδιώξεις με ευρωπαϊκή σφραγίδα; Αμφιβάλλει κανείς ότι αν η Τουρκία επιτύχει τη συμβατότητα των δικών της στρατιωτικών συστημάτων με αυτά των μεγάλων ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών, όχι απλά θα αντιγράψει, αλλά κυριολεκτικά θα συνθλίψει τον ανταγωνισμό; Και τα χρήματα θα είναι το μικρότερο πρόβλημα μετά, τόσο για την ΕΕ όσο και, ειδικά, για την Ελλάδα.

Όταν ο Ερντογάν πριν χρόνια ξεκινούσε τον εξοπλισμό της Τουρκίας με εγχώριας παραγωγής όπλα, πολλοί στη χώρα μας τον κορόιδευαν. Όταν τουρκικά drones καταρρίπτονταν στη Λιβύη από Αιγυπτιακά αεροσκάφη κατά δεκάδες, ορισμένοι γελούσαν. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι ο Ερντογάν, όπως οι ΗΠΑ για δεκαετίες, εμπλέκεται στρατιωτικά σε πολλά πεδία τόσο για να κάνει προβολή ισχύος και επέκταση συμφερόντων, όσο και για να κάνει δοκιμές επί του πεδίου στα όπλα παραγωγής του. 

Τα drones που καταρρίπτονταν κατά δεκάδες στη Λιβύη, εξελίχθηκαν και είναι αυτά που χρησιμοποιεί η Ουκρανία για να υπερασπιστεί το έδαφός της από τις ρωσικές επιθέσεις. Γι’αυτό και ο Ζελένσκι ζητά από την Τουρκία να είναι ανάμεσα στις εγγυήτριες δυνάμεις της όποιας εκεχειρίας. Οι Τούρκοι του πούλησαν εξοπλισμό αιχμής, ενώ εμείς κάτι κατασχεμένα Καλάσνικοφ… 

Η Ευρώπη, λοιπόν, πράττει άριστα μεν που επανεξοπλίζεται, αυτοκτονεί όμως όταν αναζητά προστάτη στο πρόσωπο της Τουρκίας.

Για την κατάσταση και τα εγκλήματα που έγιναν και συνεχίζονται με την ελληνική αμυντική βιομηχανία, όπως οι ανόητες καθυστερήσεις στη σύμπραξη των ΕΑΣ με τους Τσέχους, θα τα πούμε άλλη φορά. Ένα ένα τα μνημόσυνα.

ilpsychogios@gmail.com