Δύο διαφορετικοί κόσμοι που δεν μπορούν να συνυπάρξουν

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Στην περιοχή για την οποία μιλάμε και ειδικά μετά την 7η Οκτώβριου οι όροι του παιχνιδιού τίθενται με κανόνες μηδενικού αποτελέσματος, όπου η μία πλευρά επιθυμεί την πλήρη εξαφάνιση της άλλης. Σε αυτή την περιοχή συγκρούεται ο πρωτόγονος Εξώκοσμος του σκοταδισμού με τον πολιτισμένο κόσμο της Δύσης…

Πρόκειται για δύο κόσμους που νομοτελειακά δεν μπορούν να συνυπάρξουν και κάθε προσπάθεια κάποιων αριστεριζόντων αλληλέγγυων ψευτοδημοκρατών να το πετύχουν, είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη να αποτύχει παταγωδώς! 

Ο "Πολιτισμός” από τη μια δεν ζητά τίποτα από τον ισλαμικό "Εξώκοσμο”, διότι απλά δεν μπορεί τίποτα να του προσφέρει, παρά μόνο ν’ αρπάξει. Ενώ από την άλλη, οι εξωκοσμίτες παλεύουν για να κυριαρχήσουν και να υφαρπάξουν ότι πολύτιμο ο Πολιτισμός διαθέτει, επιβάλλοντας το δικό τους κακότροπο και βάναυσο τρόπο ζωής, όπου η ζωή έχει μόνο σχετική αξία και οι γυναίκες ουσιαστικά καμία!

Πάμε τώρα επί της ουσίας: η ονομασία "Παλαιστίνη” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Έλληνα φιλόσοφο Ηρόδοτο, γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ. προκειμένου να δώσει κάποιο όνομα σε μια περιοχή που εκτείνονταν μεταξύ της αρχαίας Φοινίκης και της χώρας των Φαραώ! Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο άμοιρος ποιον κομβικό και ιστορικό ρόλο θα έπαιζε αυτή η ονομασία που έδωσε στη συγκεκριμένη περιοχή μετά από δυόμιση χιλιάδες χρόνια καθώς και τις συρράξεις που αυτή θα προξενούσε. 

Οι σχέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και την (στα χαρτιά) Παλαιστίνη αποτελούν μία από τις δυσκολότερες σπαζοκεφαλιές - ένα παζλ του παραλόγου, της νεότερης ιστορίας, μιας και η πολιτική χροιά του συγκεκριμένου προβλήματος συσκοτίζει ή/και αποκρύπτει τις ιστορικές του διαστάσεις.

Αλήθεια, ποιοι στην πραγματικότητα γνωρίζουν πως η επιστροφή εβραϊκών πληθυσμών από τη διασπορά στη συγκεκριμένη περιοχή της Παλαιστίνης με σκοπό την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους δεν συνέβη απότομα και απροειδοποίητα με τη χρήση βίας, αλλά υπήρχε σταδιακή μετατόπιση πληθυσμών ήδη από τα τέλη του 1800. Τότε… εκείνη την εποχή, μεταφέρθηκαν προς τα εκεί σημαντικοί οικονομικοί πόροι και εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, με σκοπό την ίδρυση υποδομών, όπως νοσοκομεία και μαιευτήρια, που ουσιαστικά βοήθησαν στον εκπολιτισμό ακόμη και του γηγενούς αραβικού πληθυσμού που τότε ζούσε σε συνθήκες πριν από το Μεσαίωνα... που αγκάλιασε τους νέους του Εβραίους συμπολίτες.

Κάποια στιγμή όπου η ιστορία έβαλε το πρώτο λιθαράκι, οι διεθνείς σχέσεις, το Κεφάλαιο και ίσως και η βοήθεια της θεάς τύχης συνωμότησαν εν τέλει στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, ενός νεοσύστατου κράτους με πληθώρα αντιφάσεων, καθώς απ’ τη μια έχει αμιγώς στρατιωτικό χαρακτήρα με ιδιαίτερη επίδραση της θρησκείας, αλλά απ’ την άλλη πρόκειται για ένα πολύ φιλελεύθερο κράτος που ενδιαφέρονταν έμπρακτα για τα δικαιώματα του ανθρώπου γενικά, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων ή των αθεϊστών. Στο κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκαν σύλλογοι ομοφυλοφίλων και αυστηρότατη νομοθεσία κατά της σεξουαλικής βίας, του βιασμού κλπ., που έχουν οδηγήσει στη φυλακή ακόμα και ιδιαίτερα ισχυρούς ανθρώπους.

Σε περιοχές όπως το Τελ Αβίβ ή η Χάιφα οι κοσμικοί πολίτες ήταν πάντα πολύ περισσότεροι από τους θρησκευόμενους ορθόδοξους Εβραίους, σε αντίθεση με τα γειτονικά ισλαμικά κράτη ή ένα υποτιθέμενο παλαιστινιακό κράτος… μουσουλμανικής κοπής, όπου κάτι τέτοιο δεν υφίστατο και οι παραβάτες των τότε (και ακόμα και τώρα) νόμων -κυρίως θρησκευτικών-, τιμωρούνταν ακόμα και με θάνατο!

Δεν υπάρχει καν μέσο σύγκρισης των δύο αυτών κόσμων…

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν για την υποχρεωτική εκπαίδευση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών, παρά το ότι αποτελούσε νόμο του ισραηλίτικου κράτους, στην πραγματικότητα απελευθέρωσε πλήθος γυναικών της Παλαιστίνης από τη δικτατορία του σπιτιού που ζούσαν σαν φυλακισμένες και το άγρυπνο μάτι των αδελφών και κυρίως του πατέρα.

Στο Κράτος του Ισραήλ, με τους νόμους του Ισραήλ, φαίνεται πως τα δικαιώματα μιας πολύ μεγάλης μερίδας Παλαιστίνιων (π.χ. γυναίκες και ομοφυλόφιλοι) προστατεύονταν πολύ περισσότερο απ’ ότι στην ισλαμική εκδοχή του κράτους.

Αν όμως θέλουμε να αναφερθούμε με ειλικρίνεια  στη φύση του προβλήματος στη συγκεκριμένη περιοχή, τότε θα αναγνωρίσουμε αναγκαστικά, πως το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο, λόγω του ότι και τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα έχουν εν μέρει δίκιο. Απ’ τη μια οι Εβραίοι εξαναγκάστηκαν να φύγουν στη διασπορά και να εγκαταλείψουν τις περιοχές στις οποίες κατοικούσαν επί αιώνες (μαζί με τους Άραβες), χωρίς κρατική οντότητα και πολύ συχνά κυνηγημένοι ανηλεώς από άλλους λαούς.

Απ’ την άλλη έχουμε εκείνους τους Άραβες που παρέμειναν σε Παλαιστινιακά εδάφη επί αιώνες και παρ’ όλο που στερούνταν μιας δικής τους κρατικής οντότητας, είχαν μάθει να θεωρούν εκείνα τα χώματα ως τη δική τους πατρίδα. 

Έτσι δυστυχώς έχουν τα πράγματα στην περιοχή αυτή: Αν μόνο ένας εκ των δύο είχε το δίκιο με το μέρος του, τότε το πρόβλημα θα ήταν ίσως πολύ πιο εύκολο να επιλυθεί, ίσως μέσω κάποιας διαιτησίας. Επειδή όμως και οι δύο αυτοί λαοί έχουν εν μέρει δίκιο και δίκαια αιτήματα, το εύρος των λύσεων με ειρηνική προσέγγιση είναι εξαιρετικά περιορισμένο και δυστυχώς η περιοχή αυτή θα παραμείνει καζάνι που βράζει μέχρι την τελική έκρηξη που θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα και επικίνδυνα!

* Ο κ. Θοδωρής Γιάνναρος είναι μοριακός βιολόγος - γενετιστής.