Πολιτική vs Reality

Του Γιώργου Κουμπαράκη

Τι σχέση μπορεί να έχουνε ένας πρώην "γίγαντας του κατς" και νυν αστέρας της μεγάλης οθόνης, με έναν ράπερ, με τον "εξολοθρευτή", και με έναν καουμπόι πρωταγωνιστή των spaghetti western του Σέρτζιο Λεόνε, με έναν πρόεδρο κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης στην χώρα μας;

Όλοι αυτοί έχουν έναν κοινό παρονομαστή, είναι όλοι τους σελέμπριτις που φλέρταραν με την πολιτική. Με εξαίρεση τον τελευταίο, που ακόμη και αν δεν ήταν σελέμπριτι, έπρεπε να τον κάνουμε για να μπορέσει να μεταπηδήσει στην πολιτική.

Ήταν μόλις 4 χρόνια πριν, όταν ο πρώην "γίγαντας του κατς" και νυν σταρ της μεγάλης οθόνης, Ντουέιν Τζόνσον, γνωστό σε όλους μας ως The Rock, μέσα από ένα post του στον λογαριασμό του στο instagram, δήλωνε το πόσο τον δελέαζε η ιδέα να γίνει ο πιο ισχυρός άνδρας του πλανήτη.

Ήταν το έτος 2015, όταν ο ράπερ Κάνιε Γουέστ, σε μια συνέντευξη του στο "Vanity Fair" είχε εκφράσει τις προεδρικές του φιλοδοξίες.

Ήταν το 1986, όταν ο "Σ’ αυτόν τον κόσμο φίλε μου υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί με γεμάτα πιστόλια και αυτοί που σκάβουν. Εσύ, σκάβε" ή για τους λάτρεις του είδους, "ξανθούλης" ή κατά κόσμον Κλιντ Ίστγουντ εκλέχτηκε Δήμαρχος του Κάρμελ της Καλιφόρνια με 2ετή θητεία.

17 Νοεμβρίου του 2003, δεν είπε το περίφημο "I'll be back" αλλά εκλέχτηκε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και ο λόγος φυσικά για τον "εξολοθρευτή" ή γνωστό σε όλους μας Αρνολντ  Σβαρτσενέγκερ. Ο "Governator", διετέλεσε κυβερνήτης από το 2003 έως το 2011.

Πίσω στα δικά μας, η συμμετοχή διάσημων στην πολιτική αποτελεί μια πραγματικότητα εδώ και αρκετά χρόνια. Τι γίνεται όμως όταν δεν είσαι διάσημος και πρέπει ντε και καλά να γίνεις προκειμένου να περπατήσεις  και να εδραιωθείς στο πολιτικό σύστημα;

Ανέκαθεν η ζωή των δημόσιων προσώπων απασχολούσε τα μέσα. Γιατί τροφοδοτούσε το κοινωνικό σύνολο με μία υποκουλτούρα που καταφέρνει να το αποπροσανατολίσει από τα αληθινά προβλήματα της καθημερινότητας. Το τελευταίο διάστημα όμως τα μέσα απασχολούνται με τη ζωή ενός προσώπου που ακόμη και αν δεν ήταν έπρεπε να το κάνουμε με το ζόρι, δημόσιο πρόσωπο.

Και κάπου εδώ αναρωτιέμαι, αυτού του είδους η πολιτική είναι αυτή που μας αξίζει; Πως μπορεί να μας συστηθεί ένα πολιτικό κόμμα  χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς την παραμικρή πρόταση για την οικονομία, χωρίς καμία σοβαρή πρόταση για το πώς θα δημιουργηθούν καλά αμειβόμενες και διατηρήσιμες θέσεις εργασίας, μα  μόνο με ευχολόγια και υποσχέσεις κόστους πολλών δισεκατομμυρίων;

Όταν η αντιπολιτευτική δράση εξαντλείται μεταξύ του come to Greece για να τη βρεις και ενός εθνικού σχεδίου για το ελληνικό όνειρο, τότε η πολιτική ζωή του τόπου ευτελίζεται και το όνειρο γίνεται εφιάλτης.

Δεν θα μου κάνει εντύπωση να ακούσω τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πριν τις επόμενες εθνικές εκλογές, να υπόσχεται για την αντιμετώπιση της ακρίβειας "ένα κοτόπουλο για κάθε κατσαρόλα". Δεν θα παραξενευτώ καθόλου, εάν το σλόγκαν του, είναι " Η χώρα χρειάζεται τον Στέφανο" ή "Στην καρδιά σου γνωρίζεις πως έχει δίκιο"  ή  " Οι χαρούμενες μέρες είναι εδώ ξανά".

Τι γίνεται λοπόν όταν η πολιτική γίνεται reality show, μήπως τότε χάνει την επαφή με την reality ή αλλιώς με την πραγματικότητα;

Έχει πραγματικά ανάγκη ο τόπος από μια πολιτική η οποία συνιστά απομίμηση του Αμερικάνικου Ονείρου και αναλώνεται μεταξύ του πόσες ώρες γυμνάστηκε, που έφαγε, που έκανε διακοπές και με ποιον ο εκάστοτε πολιτικός; Έχει πραγματικά ανάγκη η χώρα από μια αντιπολίτευση, η οποία απασχολεί την επικαιρότητα μόνο για όλα τα παραπάνω;

Μετά από απανωτές κρίσεις (οικονομικές. υγειονομικές, ενεργειακές) το πρώτο που έπρεπε να έχει επικρατήσει είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι το επικοινωνιακό περιτύλιγμα.

Όταν όμως η ουσία απουσιάζει, τότε τι πραγματικά μας εμπνέει και τι ειλικρινά μας πείθει; Μήπως ο θυμός τελικά θολώνει τα μονοπάτια της ορθής σκέψης; Μήπως η ακυρωτική λογική που ενθαρρύνει τις  πράξεις τιμωρίας, μας τοποθετεί θεατές στο ίδιο έργο;  

Προσωπικά πιστεύω πως το βασικό ερώτημα ήταν και παραμένει το ίδιο: Πως μπορείς  να μετατρέψεις την πολιτική σε reality και όχι σε reality την πολιτική;

Ό,τι βλέπουμε δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σε όνειρο υποστήριζε ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Καλύτερα να βλέπουμε το δικό μας όνειρο παρά να ζούμε μέσα από το όνειρο κάποιου άλλου.

* Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι Τομεάρχης Ανάπτυξης και Επενδύσεων ΝΔ