Το 2024 δεν είναι 2014 κ. Κασσελάκη...

Του Ηλία Ψυχογιού

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τις ευρωεκλογές του 2014, τις οποίες κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ και, την επομένη των εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας διακήρυττε ότι "η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνά". 

Εκείνες οι εκλογές ήταν που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας για την αριστερά στην Ελλάδα, τις πόρτες της πρωθυπουργίας για τον Αλέξη Τσίπρα και τις θύρες της κολάσεως για όσους ζούσαμε στη χώρα. 

Από εκείνη την ημέρα και μετά, με μεγαλύτερη ένταση απ' ό,τι στο παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφόβιζε τους πάντες με έλεγχο του πόθεν έσχες τους (ακούγεται ως ανέκδοτο μετά το excel του Κασσελάκη), με φυλακίσεις για το "σκάνδαλο Novartis", με "βραχιολάκια" για όσους υπέγραψαν μνημόνια, και άλλα όμορφα, κομψά και λαϊκίστικα, αλλά, όπως αποδείχτηκε, τουλάχιστον, ανεδαφικά. 

Δέκα χρόνια αργότερα, γνωρίζουμε ότι καταδικασμένοι είναι δύο πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, το "σκάνδαλο Novartis" ήταν σκευωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε δύο μνημόνια και, στο ενδιάμεσο, πρόσθεσε 80 δισ. ευρώ, στο κρατικό χρέος, ενώ επέβαλε capital controls. 

Κι όμως, εκείνη την περίοδο ο ελληνικός λαός, απογοητευμένος από την πολιτική κατάσταση και ταλαιπωρημένος από την οικονομική δυσπραγία, είχε αποδομήσει ό,τι θετικό είχε προηγηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες και μετατράπηκε σ’ ένα εύκολα χειραγωγήσιμο πλήθος στα χέρια ενός λαϊκίστικου ακρο-αριστερό-δεξιού εσμού. 

Τι κι αν τα μηνύματα ήταν εκεί. Τι κι αν τα στοιχεία ήταν εκεί. Τι κι αν οι προειδοποιήσεις ήταν εκεί. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Και όποιος τολμούσε να μιλήσει ή έστω να προειδοποιήσει, βρισκόταν "με έναν στόχο ζωγραφισμένο στην πλάτη".

Θυμάμαι τον Γιώργο Μουρούτη, τον σημερινό υποψήφιο ευρωβουλευτή της ΝΔ, τότε Διευθυντή του γραφείου τύπου του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, να καταβάλλει άοκνες προσπάθειες να μην πέσει η χώρα στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ (με τις γνωστές συνέπειες το 2015-2019). Συνέτασσε ολόκληρους καταλόγους με τα οικονομικά δεδομένα αποδεικνύοντας πόσο κοντά ήταν η χώρα (που όντως ήταν) στην έξοδο από τα μνημόνια. Οργάνωνε τη στρατηγική επικοινωνίας της ΝΔ και της κυβέρνησης. Περιόδευσε σε όλη τη χώρα μιλώντας με πολίτες, με κάθε έναν βουλευτή του κόμματος και κάθε ένα στέλεχος ξεχωριστά, κινητοποιώντας τους πάντες και προειδοποιώντας για την επερχόμενη καταστροφή.

Θυμάμαι επίσης τον Άδωνι Γεωργιάδη, να απαντά σε πραγματικό χρόνο σε κάθε επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι βίντεο με τρενάκια έφτιαξε, και, δυστυχώς ή ευτυχώς, παρά τις μομφές που δέχτηκε αποδείχθηκε απολύτως ακριβής, προκειμένου να μην πέσουν οι ψηφοφόροι στην παγίδα του λαϊκισμού. 

Θυμάμαι πολλούς, πολλούς ακόμα, που δυστυχώς δεν εισακούστηκαν.

Η τοξικότητα και η "αγιότητα" της αριστεράς όμως, με την οποία ήταν περιβεβλημένος τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αδύνατον να ηττηθούν με επιχειρήματα, όσο στιβαρά και βάσιμα κι αν ήταν. Όσο κι αν ο Μουρούτης, ο Άδωνις (και πολλοί άλλοι φυσικά), πάλευαν με όπλο τη λογική, ο λαός είχε πειστεί ότι υπάρχουν "λεφτόδεντρα", ότι θα "σκίσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο", ότι οι Γερμανοί "θα παρακαλάνε να μας δανείσουν". 

Και όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα, επειδή το οικονομικό αποτέλεσμα του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου του 2015 δεν είχε φτάσει ακόμα στις τσέπες των πολιτών, κέρδισε ξανά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Μόνο που τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε και απέδειξε ότι τοξικότητα και αριστερά είναι έννοιες σύμφυτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι υπέγραψε διεθνείς συμφωνίες, όπως αυτή των Πρεσπών, όχι με βάση το εθνικό συμφέρον, αλλά με γνώμονα την ιδεολογική εμμονή. 

Και, δυστυχώς, το ίδιο έκανε και ως αντιπολίτευση. Κινήθηκε με την νοοτροπία της καταστροφής, εργαλειοποιώντας τα πάντα: από την πανδημία έως τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία. Αποδέχθηκε ακόμα και αντεθνικά fake news, όπως την "μικρή Μαρία του Έβρου", ενώ, ταυτόχρονα είχε μία μικρή "δυσκολία" να καταδικάσει την απόπειρα εισβολής στον Έβρο το 2020 ή να στηρίξει την αγορά των Rafale… "To name a few”, όπως λένε στα Hamptons!

Όλα αυτά δεν ξεχνιούνται με ένα ακριβό δανεικό "μπρούκλικο" κουστούμι. 

Τότε οι πολίτες αποδέχονταν με θρησκευτική ευλάβεια κάθε φράση και κάθε "μαγκιά" του Αλέξη Τσίπρα. Τώρα, σε κάθε αστοχία και λουδοβικισμό του νυν Προέδρου του κόμματος (φαίνεται το έχουν τάμα στην Κουμουνδούρου), το "κράξιμο" και το "τρολάρισμα" πάνε "σύννεφο". Και, για έναν πολιτικό, χειρότερο από την ήττα, είναι η απαξίωση και η χλεύη.  

Λυπάμαι που το αναφέρω, όμως ο κ. Κασσελάκης έχει βάλει στόχο φαίνεται να τα βιώσει και τα τρία στο έπακρο. 

Τι κι αν ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στις νεότερες ηλικίες ψηφοφόρων, οι οποίοι δεν θυμούνται όσα ζήσαμε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα του ή είναι λίγο απολιτίκ;  

Αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν γονείς, συγγενείς, φίλους… Οι οποίοι το έζησαν και το θυμούνται.

Και δυστυχώς γι’ αυτόν, το 2024 δεν είναι 2014. 

* Ο Ηλίας Ψυχογιός είναι αναλυτής δεδομένων με ειδίκευση στο Internet of Things