Θα σώσουν την κεντροαριστερά οι Ζαχαριάδης, Δουδωνής και Μάντζος;

Του Ηλία Ψυχογιού

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία αρκετά χρόνια στην Ελλάδα είναι, ίσως, μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά: Η κεντροδεξιά όχι απλά να κυριαρχεί πολιτικά, αλλά και να έχει αθροιστικά, στις δημοσκοπήσεις, το ποσοστό των τριών επόμενων από αυτή κομμάτων, τα οποία ανήκουν είτε στην αριστερά είτε στη σοσιαλδημοκρατία. 

Επιπλέον, έχει επιτύχει να της συγχωρούνται επαναλαμβανόμενες "στραβοκλοτσιές", τόσο από το δικό της εκλογικό κοινό όσο και συνολικά, όχι μόνο λόγω της ικανότητας του αρχηγού της αλλά και λόγω της ανυπαρξίας ηγετικής φυσιογνωμίας με σύγχρονα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά στην αριστερά.

Ειδικά η επιλογή Κασσελάκη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η επιλογή Ανδρουλάκη για την ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απόλυτη παραδοχή ηγετικής λειψανδρίας στον χώρο.  

Ο μεν πρώτος "αγόρασε" μια πτωχευμένη, πολιτικά, "επιχείρηση" με δύο ευρώ, υποστηρίζοντας ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη "γιατί ξέρει καλύτερα οικονομικά και μιλάει καλύτερα αγγλικά" και ο δεύτερος, με συνθήματα του 1981, έπεισε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ ότι μπορεί να το φέρει και πάλι στην εξουσία. Όποιος ρωτήσει, off-the-record, έμπειρους πολιτικούς αναλυτές, θα μάθει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να νικήσει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.

Και τότε τί θα γίνει; Ποιος θα σταθεί με αξιώσεις απέναντι στον Μητσοτάκη, προσφέροντας εναλλακτική κυβερνητική πρόταση εξ αριστερών;

Η τοξικότητα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κυβερνητικά του στελέχη πότισαν την ελληνική κοινωνία όσο ήταν κυβέρνηση, αλλά και την περίοδο 2019-2023, και η υιοθέτηση μέρους αυτής της πολιτικής προσέγγισης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, έχει περιορίσει σημαντικά τη δεξαμενή υποψηφίων ηγετών, οι οποίοι να μπορούν να σώσουν την κεντροαριστερά από την απόλυτη απαξίωση. Και είναι απαραίτητο να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά για να υπάρχει υγιής εναλλαγή στην εξουσία. 

Τα χαρακτηριστικά που οφείλει να διαθέτει αυτός ή αυτή που θα ηγηθεί της ανασύνταξης του χώρου πρέπει να τον διαφοροποιούν από το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. 

Πρέπει να έχει μη-τοξικό λόγο και προσωπικό πολιτικό παρελθόν. Επιπλέον, θα πρέπει να μην έχει υπάρξει κυβερνητικό στέλεχος ενώ, την ίδια στιγμή, πρέπει να συγκεντρώνει επάνω του/της χαρακτηριστικά συνεπούς αριστερής/κεντροαριστερής πολιτικής πορείας. 

Ταυτόχρονα, πρέπει να είναι συμπαθής στην ευρύτερη κεντροαριστερά, αλλά και στην κεντροδεξιά, προκειμένου πιθανή του προώθηση να μην ξυπνήσει φόβους επανάληψης του καλοκαιριού του 2015 και αντι-αριστερών συνδρόμων της επόμενης περιόδου.

Τέλος, θα πρέπει να είναι πρόσωπο με ηθική, πολιτική και διακομματική συγκρότηση, ώστε να εμπνέει συνολικό σεβασμό. 

Η Αχτσιόγλου δεν είναι ένα τέτοιο πρόσωπο. Τόσο η υπουργική της θητεία όσο και η ιδεολογική της συγκρότηση δεν είναι ικανές συνθήκες για να ενώσουν την κεντροαριστερά ("Η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την αριστερά" και παρόμοιες ατάκες της, θα την "κυνηγούν" για πάντα).

Οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης επίσης δεν είναι, το αναλύσαμε παραπάνω. 

Η αναζήτηση λοιπόν πρέπει να κατευθυνθεί προς νεότερα στελέχη των δύο κομμάτων.  Στελέχη που να διαθέτουν χαρακτηριστικά ενωτικά. 

Ο Παναγιώτης Δουδωνής εκ μέρους ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι μία τέτοια επιλογή. Ευγενής, μορφωμένος, μακριά από τον επιθετικό λόγο που πλέον "δεν πουλάει", και συνεπής πολιτικά και ιδεολογικά. Μαζί με αυτόν ίσως και ο Μάντζος. Το πρόβλημα αμφοτέρων είναι η εκλογική αναγνωρισιμότητα εκτός του χώρου του ΠΑΣΟΚ και το γεγονός ότι είναι "νέοι" πολιτικά. 

Από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Κώστας Ζαχαριάδης. 
Και διευκρινίζω τους λόγους:
Απέφυγε εμμέσως πλην σαφώς να ενστερνιστεί την επιθετική τακτική του κόμματός του κατά την περίοδο 2019-2023. Αυτό το γνωστό "κόμπιασμα" στον λόγο του όταν ήταν υποχρεωμένος να υπερασπιστεί τις άτοπες υπερβολές του κόμματός του, σε συνδυασμό με την εικόνα του "καλού παιδιού" που εκφράζει, τον έχουν κάνει συμπαθή ακόμα και στους κεντροδεξιούς.

Και παρότι είναι σταθερός στην αριστερά από τα φοιτητικά του χρόνια, δεν τρομάζει τους "νοικοκυραίους" πως "θα φέρει τον κομμουνισμό στην Ελλάδα". 

Τέλος, η ατάκα του "Έχω βαρεθεί να απολογούμαι για τον Πολάκη", έδειξε πως διαθέτει πολιτικό "μέταλλο" και δεν φοβάται να το εκφράσει "προς τα έξω".

Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός χώρος από το κέντρο και αριστερά οφείλει να βρει τρόπο συνεννόησης, εάν επιθυμεί με αξιώσεις να κυβερνήσει ξανά και να μην είναι απλά "συμπλήρωμα" της πολιτικής κυριαρχίας Μητσοτάκη. 

Οι υγιείς πολίτες της χώρας, ακόμα και οι δεξιοί, θέλουν να διασωθεί η κεντροαριστερά. 
Το ερώτημα είναι αν και η ίδια το θέλει. 

 * Ο Ηλίας Ψυχογιός σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Πειραιά, Τεχνολογία της Πληροφορίας & Web Technology στο Πανεπιστήμιο του Paisley (Σκωτία) και Τεχνολογίες Έξυπνων Πόλεων & ΙοΤ στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έχει εργαστεί σε εταιρείες του τουρισμού, της πληροφορικής και των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών σε Ελλάδα και Λουξεμβούργο.