Κασσελάκης και ψηφοφόροι

Του Δημήτρη Αρ. Κάζη*

Είναι άραγε ο Κασσελάκης ένα καινοφανές φαινόμενο;

Κατά καιρούς εμφανίζονται στην πολιτική μας νέα "αστέρια" που ψηφοθηρούν με έμβλημα ορισμένα συνθήματα και συνήθως με την παντιέρα της "Αλλαγής".

Πολλοί ψηφοφόροι, μπαϊλντισμένοι από τη μη εκπλήρωση των προσδοκιών τους από τους απερχόμενους πολιτικούς ή συνδικαλιστές, ψηφίζουν "Αλλαγή" όπου ο όρος είναι σκοπίμως αδιευκρίνιστος και δεν απαντά σε βασικά ερωτήματα όπως "τι ακριβώς αφορά η αλλαγή;" ή "αλλαγή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;" ή "ποιοι θα επωφεληθούν και ποιοι όχι" ή "με τι μέσα και κόστος;". Απλά ενθαρρύνεται  πάντοτε μια περιρρέουσα αισιοδοξία ότι με την "αλλαγή" επιδιώκεται γενικά αορίστως το καλύτερο για όλους.  

Και ακολουθεί συνήθως μια απογοήτευση. Γιατί άραγε καταλήγουμε έτσι;

Για να λειτουργήσει ομαλά το δημοκρατικό σύστημα οφείλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και οι δύο πλευρές: οι Υποψήφιοι αλλά και οι Ψηφοφόροι. 

Αμέσως πριν από την εκλογική αναμέτρηση η δύναμη βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια του ψηφοφόρου. Πώς όμως αυτός την χρησιμοποιεί;

- Μελετάει τις διακηρύξεις όλων των παρατάξεων ώστε να αποφασίσει ποια τον εκφράζει περισσότερο;

- Μελετάει το προφίλ και τα πεπραγμένα εκάστου αρχηγού;

- Διερευνά τα προφίλ όλων των υποψήφιων στον κατάλογο της σταυροδοσίας της Παράταξης που τον εκφράζει ώστε να "σταυρώσει" μετά λόγου γνώσεως;

- Περιμένει από την Παράταξη συνέπεια, σοβαρότητα, εντιμότητα και δραστηριότητα ή μήπως προσωπικά ρουσφέτια;

- Περιμένει από την Παράταξη πλήρη τεκμηρίωση εφικτότητας των όσων αυτή υπόσχεται;

- Προειδοποιεί τους εκπροσώπους της Παράταξής του ότι αν δεν ανταποκριθούν σε όσα διακηρύσσουν δεν θα τους ξαναψηφίσει;

- Ψηφίζει με αξιοκρατική διάθεση και χωρίς προκαταλήψεις ή από προσωπικό συμφέρον ή επιπολαιότητα ή και από απλή αντίδραση;

- Είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει με τη στάση του την εφαρμογή μέτρων κοινής ωφελείας, έστω και αν δεν επωφελείται άμεσα ο ίδιος;

Αν δεν κάνει τα παραπάνω τότε ας μην περιμένει ικανοποίηση από τη δράση οποιασδήποτε εκλεγμένης αρχής. Διότι επικρατεί επί πλέον η πεποίθηση ότι για κάθε κακό που μας συμβαίνει φταίνε αποκλειστικά οι άλλοι (συνέπεια της προβληματικής μας εκπαίδευσης αλλά και κατάλοιπο της μακραίωνης ξενοκρατίας όταν άλλοι είχαν την ευθύνη των αποφάσεων για τη δική μας τύχη). Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν κατά κανόνα στην ελληνική πολιτική ζωή. Και ιδού το αποτέλεσμα:

- Πολλοί δεν πηγαίνουμε καν να ψηφίσουμε.

- Επιλέγουμε μια Παράταξη με βάση τις όποιες υποσχέσεις της – εφικτές ή μη - και το επιδερμικό προφίλ του Αρχηγού της. Άλλοτε απλώς από αντίδραση προς κάποια άλλη παράταξη. Πολλοί είναι επίσης οι "κολλημένοι" σε ένα συγκεκριμένο κόμμα.

- Φθάνοντας στην κάλπη δεν αναγνωρίζουμε τα περισσότερα από τα πολυπληθή ονόματα υποψηφίων Βουλευτών ή Δημοτικών Συμβούλων. Και τότε αναγνωρίζουμε και σταυρώνουμε μόνο πρόσωπα της δημοσιότητας όπως ηθοποιούς της τηλεόρασης ή παράγοντες αθλητικών σωματείων και όχι κάποιους σχετικούς με το διακύβευμα. 

- Όταν λήγει η θητεία των ούτω εκλεγέντων είμαστε επομένως κατά κανόνα απογοητευμένοι. Και γι’ αυτό αποζητούμε γενικώς ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ με την προσδοκία ότι αυτά, εν ίδει Μεσσία, θα μας οδηγήσουν άκοπα σε καλύτερους δρόμους. 

- Δεν καταλογίζουμε ποτέ στον εαυτό μας την ευθύνη για την αποτυχία ακατάλληλων προσώπων που ΕΜΕΙΣ αναδείξαμε. Απλά επιδιώκουμε να μην ξεβολευτούμε και τα πράγματα να διορθωθούν μονομερώς χωρίς εμείς να συμμετέχουμε έμπρακτα και χωρίς να αναλαμβάνουμε τις δικές μας ευθύνες. 

- Για τους παραπάνω λόγους, ελάχιστοι πραγματικά αξιόλογοι πολίτες ρισκάρουν να θέσουν υποψηφιότητα και επικρατούν έτσι οι μετριότητες.

Και έτσι γυρνάμε διαρκώς σε ένα φαύλο κύκλο, ιδιαίτερα μετά από τη Μεταπολίτευση, όπου μεσουρανούν κατά καιρούς οι χαρισματικοί επίδοξοι Μεσσίες, ενώ ο κύριος φταίχτης για τη μη ανάδειξη και υποστήριξη των εγνωσμένα εντιμότερων και ικανότερων είμαστε τελικά εμείς οι ψηφοφόροι που δεν κάνουμε υπεύθυνα το καθήκον μας. Και καταφεύγουμε ακόμα και σε άγνωστα νέα πρόσωπα. Επομένως η ανάδειξη του άγνωστου Κασσελάκη δεν αποτελεί καινοφανές φαινόμενο.

Τελικά, έχουμε πράγματι Δημοκρατία ή απλώς αναρχούμενη Ελευθεροστομία;

* Διπλ. ΕΜΠ, M.Sc.- University of London, DIC - Imperial College