Πόσο "κακός" δήμαρχος είναι ο Μπακογιάννης;

Του Ηλία Ψυχογιού

Ένα από τα πιο "επικίνδυνα" συναισθήματα για όσους επιστρέφουν στην Ελλάδα μετά από μικρή ή μεγάλη παραμονή και εργασία στο εξωτερικό, είναι η αναπόφευκτη τάση για σύγκριση. 

Σύγκριση στην ποιότητας ζωής, σύγκριση στην ποιότητα των παρεχομένων από το δημόσιο υπηρεσιών και, κυρίως, σύγκριση της νοοτροπίας πολιτών και πολιτικών. 

Κυκλοφορώ στην Αθήνα, στο "ιστορικό κέντρο" όπως αποκαλείται, από παιδάκι και είχα την "τύχη" να εργαστώ σε κάποιες από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της πριν αποφασίσω να εργαστώ για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό. 

Συνεπώς, η άποψή μου για το πώς ήταν η πόλη στο παρελθόν και πώς είναι τώρα απορρέει από τη συγκριτική αξιολόγηση, αν έχω το δικαίωμα να ισχυριστώ ότι έχω την ικανότητα να συγκρίνω, της Αθήνας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις.

Όχι, λοιπόν. Δεν προτίθεμαι να διαψεύσω την κοινή άποψη. Η Αθήνα σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίστοιχη του Βερολίνου, του Λουξεμβούργου, του Άμστερνταμ ή της Γάνδης. Είναι όμως, κι ας φαίνεται απίστευτο σε ορισμένους, καθαρότερη και ασφαλέστερη από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι. Η πρώτη, η κατά πολλούς "πρωτεύουσα" της Ευρώπης, με αλλοιωμένο πλέον τον χαρακτήρα που την έκανε πασίγνωστη, μεταβάλλεται με ταχείς ρυθμούς σε μία βρόμικη πόλη, ενώ η "πόλη του φωτός" κρίνεται από πολλούς επικίνδυνη, αφού τα σημεία όπου μία γυναίκα με μίνι φούστα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα, αυξάνονται, δυστυχώς, συνεχώς.

Η Αθήνα αντιθέτως βρίσκεται σε τροχιά ανόδου, παρόλο που έχει ακόμα μακρύ δρόμο για να διανύσει, για να συμφωνήσουμε όλοι πως "ναι, όντως, ζούμε σε μία πόλη ευρωπαϊκών προδιαγραφών".

Η Πανεπιστημίου, σωστά διαβάσατε, η Πανεπιστημίου του "μεγάλου περιπάτου", είναι πλέον ένας δρόμος ευρωπαϊκού επιπέδου με πεζοδρόμια κατασκευασμένα από το "καταραμένο" βιομηχανικό τσιμέντο. Αυτό το δάπεδο που δίνει στο Λουξεμβούργο τη δυνατότητα να έχει πεζοδρόμια προσβάσιμα από όλους τους πολίτες του, ανεξάρτητα αν είναι αρτιμελείς ή όχι, γιατί διαμορφώνεται και επιδιορθώνεται εύκολα χωρίς τους κινδύνους που εμφανίζουν οι πλάκες πεζοδρομίου μόλις "φουσκώσουν".

Ο φωτισμός στην πόλη έχει βελτιωθεί (και αυτό είναι θέμα ασφάλειας, όχι μόνο ομορφιάς), τα αντιαισθητικά graffiti έχουν μειωθεί αισθητά, ενώ πολλά μικρά πάρκα έχουν κατασκευαστεί σε σημεία όπου, εξ όσων θυμάμαι, ήταν "σκουπιδότοποι". Αυτό θα είναι το μεγάλο πρόβλημα της πόλης στο μέλλον: Η έλλειψη ανοιχτών χώρων, αφού η ακραία και άναρχη δόμηση των προηγούμενων δεκαετιών κατάφερε να εξαλείψει παντελώς τη δυνατότητα για μεγάλα πάρκα.

Οι χώροι πράσινου είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αθήνα και επιβάλλεται να βρεθούν ικανές λύσεις, ακόμα κι αν δυσαρεστηθούν ορισμένοι. 

Άλλωστε, υπήρξαν κάποιοι που επέκριναν ακόμα και την κατασκευή σταθμού Μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων, δεν θα διαμαρτυρηθούν για τις πλατείες;  

Τέλος, επειδή έχω μία μικρή "εμμονή" με τη φιλοκαλία, δεν μπορώ παρά να σχολιάσω θετικά την αποκατάσταση της όψης πολλών πανέμορφων κτιρίων του μεσοπολέμου και παλαιότερων, τα οποία προσδίδουν εξέχουσα πνοή στους δρόμους της πόλης. Είναι αυτή η "παλαιά ψυχή" (old soul κατά τους αμερικανούς / έμπνευση από το παρελθόν) που έρχεται να εμφυσήσει στο είναι μας τον τρόπο που πρέπει να ζούμε και να λειτουργούμε ως κάτοικοι και πολίτες. 

Λάθη δεν έχουν γίνει από τη δημοτική αρχή; 
Φυσικά. Ποια αρχή είναι αλάνθαστη;
Με πρώτο και καλύτερο, εμβληματικό θα έλεγα, τον "Μεγάλο περίπατο", ο οποίος αποδείχθηκε "Μεγάλη πληγή". 

Το πρόβλημα όμως δεν είναι τα σφάλματα, αλλά η αδυναμία, εσκεμμένη ή μη, αναγνώρισής τους. Θα ανασύρω πρόχειρα από τη μνήμη μου τα λόγια κάποιων: "Ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω να κάναμε κάποιο λάθος", "Ο λαός ψήφισε λάθος", κ.ά, κ.ά., αλλά ας μην πλατειάσω.

Ευτυχώς, για όλους εμάς που κυκλοφορούμε ή ζούμε στο κέντρο, ο "Μεγάλος περίπατος" δεν ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις. Το λάθος αναγνωρίστηκε και αποκαταστάθηκε. 

Εκτός όμως από τα εξαιρετικά σημαντικά και πρακτικά ζητήματα της πόλης, υπάρχει και η όψη της πολιτικής προσέγγισης της διοίκησης κάθε πόλης. 

Είναι σύνηθες φαινόμενο πλέον η ενασχόληση κάποιου με την αυτοδιοίκηση, προκειμένου να προωθήσει τον εαυτό του στη λεγόμενη "κεντρική πολιτική σκηνή", στη Βουλή και στη θέση του βουλευτή ή του υπουργού. Το έχουμε δει αρκετές φορές άλλωστε: μία σύντομη διαδρομή σε θέσεις αυτοδιοικητικές να "εξαργυρώνεται" με αυτόν τον τρόπο. Το να παραμένει όμως κάποιος στην αυτοδιοίκηση για 13 συνεχόμενα χρόνια και να θέλει να μείνει ακόμα 4, δεν είναι και τόσο διαδεδομένο.

Στο ερώτημα λοιπόν αν ο Κώστας Μπακογιάννης είναι ο τέλειος δήμαρχος, η απάντηση είναι όχι. 

Στο ερώτημα αν ο Κώστας Μπακογιάννης είναι κακός δήμαρχος, η απάντηση είναι επίσης όχι. 

Στο ερώτημα όμως, αν η Αθήνα του 2023 είναι καλύτερη από την Αθήνα του 2019, η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι. 

Και ο στόχος είναι η Αθήνα του 2028 να είναι καλύτερη από αυτήν του 2023.

Υ.Γ.: Ο γράφων δεν είναι δημότης Αθηναίων.Δεν έχει συναντηθεί ποτέ με τον Κώστα Μπακογιάννη και δεν είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος!

* Ο Ηλίας Ψυχογιός έχει εργαστεί σε εταιρείες του τουρισμού, της πληροφορικής και των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών σε Ελλάδα και Λουξεμβούργο.