Όταν το δημιούργημά σου ξεφεύγει από τα χέρια σου, μπορεί και να γυρίσει για να σε εκδικηθεί

Του Γιώργου Δραζινάκη 

Την πολιτική επικαιρότητα αυτές τις ημέρες καταλαμβάνει η εκλογή του κ. Κασσελάκη στη θέση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα δυσερμήνευτο γεγονός, που θα απασχολήσει για αρκετό καιρό όσους παρακολουθούν τα δημόσια πράγματα της χώρας, και πρόκειται να επηρεάσει τις εξελίξεις όχι μόνο στο εσωτερικό του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα.

Αναζητώντας κάποια ερμηνεία για την αναπάντεχη αναρρίχηση ενός κυριολεκτικά αγνώστου προσώπου στη θέση του αρχηγού ενός από τα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, θα ήθελα να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, μερικούς μήνες νωρίτερα από σήμερα, λίγες μέρες μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Το γεγονός των ημερών αμέσως μετά την αναμενόμενη εκλογική νίκη της ΝΔ, δεν ήταν άλλο από την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς ο πρώην πρωθυπουργός δεν είχε δώσει σημάδια που να προμήνυαν την αντίδρασή του αυτή, την ίδια κιόλας ημέρα ξεκίνησε μία συζήτηση για το εάν όντως σκοπεύει να αποσυρθεί από τα πολιτικά δρώμενα αποδεχόμενος οριστικά την ήττα του, ή εάν αυτή του η απόφαση αποτελεί στα αλήθεια μία κίνηση τακτικής στο πλαίσιο της στρατηγικής που έχει σχεδιάσει, και έχει ως τελικό στόχο τη δυναμική επιστροφή του στην πολιτική σκηνή σε μελλοντικό χρόνο.

Ανήκω σε αυτούς που ασπάζονται τη δεύτερη εκδοχή. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος με τόσο φιλόδοξο χαρακτήρα, ένας αληθινός μαιτρ του τακτικισμού, με μία ιστορία που αποδεικνύει ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός, θα αποδεχθεί ότι ηττήθηκε κατά κράτος από το μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και έτσι απλά θα αποσυρθεί και θα ιδιωτεύσει.

Αντίθετα, πιστεύω ότι ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του η ιδέα να εγκαταλείψει τα ηνία της παράταξης που ψηφίζεται από ανθρώπους που οι περισσότεροι εξ αυτών τον λατρεύουν, και να παραδώσει εθελοντικά τα σκήπτρα σε άλλους/άλλες συντρόφους του, που όχι μόνο δεν διαθέτουν έστω και μερικά από τα δικά του χαρίσματα, αλλά στην πραγματικότητα μπροστά του φαντάζουν ως πολιτικοί νάνοι.

Εκτιμώ ότι σκοπεύει να επιστρέψει και μάλιστα πολύ σύντομα, τόσο ώστε να προλάβει να πάρει την πολιτική ρεβάνς όχι μόνο από την αντίπαλη παράταξη της Κεντροδεξιάς, αλλά προσωπικά από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αναλύοντας περαιτέρω τα δεδομένα σε σχέση με τη συγκεκριμένη φιλοδοξία για θριαμβευτική επιστροφή, κάποιος θα ανακαλύψει δύο εξαιρετικά σημαντικά προβλήματα που εμποδίζουν την πραγμάτωσή της:

Το πρώτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πάλιωσε και ξεθώριασε, κουβαλά την περίοδο της διακυβέρνησης από την "Πρώτη Φορά Αριστερά" ως βαρίδι και δυσκολεύεται να πείσει ότι έχει αλλάξει, ενώ στελεχώνεται ακόμη από τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα και μιλάει με την ίδια ξύλινη γλώσσα. Το δεύτερο δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να ανακάμψει, ξορκίζοντας το θλιβερό παρελθόν του ως Κυβέρνηση, ακόμη και εάν ανανεωθεί σε πρόσωπα και προγράμματα, η δυνατότητά του να κερδίσει τα εκλογικά ποσοστά που απαιτούνται για να καταλάβει την εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένη αν δεν καταφέρει να διεισδύσει στον χώρο του Κέντρου, τον οποίο καταλαμβάνουν τώρα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε αρκετές φορές να στρέψει το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο. Αποδείχθηκε ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν θέλει να στρίψει, ο πυρήνας του επιμένει να πλέει μόνο προς τα Αριστερά.

Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να συμπεράνει πολύ εύκολα ότι ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε, πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να ξαναγίνει Πρωθυπουργός. Για να επανέλθει ως διεκδικητής της εξουσίας, έπρεπε καταρχάς να απαλλαγεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό το λόγο παραιτήθηκε. Η παραίτηση ήταν το πρώτο βήμα. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο προαπαιτούμενο, που είναι η διάσπαση ή ακόμη και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα φαινόταν καθόλου ωραίο ο Αλέξης Τσίπρας να ιδρύσει νέο δικό του κόμμα, υπάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι θα δυσκολευόταν να "τραβήξει" όλον τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στο κόμμα του, αλλά μία τέτοια ενέργεια για δημιουργία προσωποκεντρικού πολιτικού φορέα από αυτόν που "εγκατέλειψε" πρόσφατα το Κόμμα στην τύχη του, θα έβρισκε πολλές αντιστάσεις στον χώρο της Αριστεράς και θα καταγγελλόταν ότι λειτουργούσε καιροσκοπικά και "αντισυντροφικά". Μία σοβαρή κρίση μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και διάσπαση θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.

Αν η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε ομαλά, χωρίς εντάσεις και ακρότητες, με υποψηφίους μόνο όσους έχουν μία ιστορία στο Κόμμα και στον χώρο της Αριστεράς, ο όποιος νικητής θα γινόταν αποδεκτός από τους/τις συντρόφους του την επόμενη μέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γύριζε σελίδα και δεν θα υπήρχε ανάγκη "σωτηρίας" του χώρου. Μία μετάβαση στη νέα εποχή με αρχηγό κάποιον από τους προβλεπόμενους υποψηφίους δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την έκρηξη και τη σχάση.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας οργάνωσε την κάθοδο ενός υποψηφίου – αλεξιπτωτιστή, με σκοπό τη δημιουργία ρήγματος μέσα στο Κόμμα και τη διάσπασή του. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και αυτήν την εκδοχή. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι εξελίξεις που δρομολογεί η πρωτιά Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, δεν θα είναι καθόλου ευνοϊκές για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμώ ότι είναι αδύνατον να υπάρξει ομόνοια και ηρεμία μέσα σε ένα κόμμα που, όπως έδειξε η ψηφοφορία, ο κόσμος του έχει ήδη διχαστεί ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τον παλιό γνωστό ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που επιθυμούν το Κόμμα να αποκτήσει μία εντελώς διαφορετική ταυτότητα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, μετά από μία ενδεχόμενη αποτυχία του κ. Κασσελάκη στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές και στις Ευρωεκλογές οπότε και θα τεθεί ξανά ζήτημα ηγεσίας, και με δεδομένο ότι οι εναπομείναντες πιθανοί διάδοχοι στη θέση της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δα και τίποτε κορυφαία πολιτικά μεγέθη, ας μην εκπλαγεί κανείς αν ακούσει μία μέρα την είδηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει για να "σώσει" τον χώρο από τον αλληλοσπαραγμό. Με δικό του Κόμμα βέβαια, απαλλαγμένος από τις αριστερές εμμονές των συντρόφων του και τα όποια κεκτημένα τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το 2008 ένα Κόμμα που ήταν σε κώμα, αν όχι νεκρό, και το ανέστησε. Όπως ο Δρ. Φράνκεσταϊν στο ομώνυμο μυθιστόρημα, συνέθεσε ένα σώμα από διάφορα μέλη και του έδωσε ζωή. Στο βιβλίο της Mary Shelley, όταν ο δημιουργός αποφασίζει να απαλλαγεί από το τέρας που έφτιαξε, αυτό δραπετεύει και επιστρέφει για να τον εκδικηθεί. Η ιστορία θα δείξει αν θα συμβεί το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή αν ο Αλέξης Τσίπρας θα "νικήσει" το δημιούργημά του και θα απαλλαγεί από αυτό, για να ξεκινήσει μία νέα πολιτική διαδρομή, ως ηγέτης πλέον ενός νέου Κεντροαριστερού Κόμματος.

* Ο Γιώργος Δραζινάκης είναι Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων