Κάτι πρέπει να γίνει για τη δημόσια ασφάλεια

Του Λέανδρου Ρακινζή

Στα προεκλογικά προγράμματα τω κομμάτων δεν αναφέρεται πώς η Πολιτεία θα εξασφαλίσει τη δημόσια ασφάλεια στους πολίτες, ιδίως στα ηλικιωμένα και μοναχικά άτομα από τις επανειλημμένες πράξεις βίας σε βάρος τους.

Οι κάτοικοι στην ύπαιθρο, αλλά και στις αστικές περιοχές εξοχικές ή υποβαθμισμένες, ζουν με τον διαρκή φόβο και ανησυχία, ότι τα μέτρα ασφαλείας που σχεδόν όλοι έχουν πάρει δεν επαρκούν να τους προστατεύσουν από τις επιθέσεις αδίστακτων κακοποιών ημεδαπών κυρίως όμως αλλοδαπών, καθόσον το Κράτος με όλες τις υπηρεσίες του δεν μπορεί να ελέγξει τη συστημική εγκληματικότητα του υπόκοσμου, που τροφοδοτείται από το άφθονο μαύρο χρήμα και στρατολογεί στελέχη από τις φυλακές.

Γεννώνται δύο βασικά ερωτήματα α) ποιος φταίει, β) πώς μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση. Τα πάντα ανάγονται στο μαύρο χρήμα, που διαφέρει από το χρήμα της παραοικονομίας, γιατί ενώ παλιότερα υπήρχε μόνο ο ντόπιος υπόκοσμος με τους κλασσικούς τομείς παραβατικότητας και ήπιας εγκληματικότητας, με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τον πακτωλό των χρημάτων από την ΕΕ έγινε ο υπόκοσμος διεθνής συστημικός, άλλαξε μορφή και μεθόδους δράσης με την αθρόα εισαγωγή σκληρών κακοποιών από τις ανατολικές χώρες, πρακτική που συνεχίζεται με τη χρησιμοποίηση αλλοδαπών εκτελεστών για το ξεκαθάρισμα των μεταξύ τους λογαριασμών.

Βασική πηγή του μαύρου χρήματος είναι η εμπορία των σκληρών ναρκωτικών, στα οποία ο χρήστης καταφεύγει αφού εθισθεί στα ελαφρά ναρκωτικά, όπως το χασίς, για αυτό απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη μετά τη νομιμοποίηση χρήση του, η προστασία της νύκτας, ο τζόγος και το trafficing. Οι δε κλοπές διενεργούνται από συμμορίες από ορισμένες μειονότητες, που κάποτε συλλαμβάνονται και οι φωτογραφίες τους δημοσιοποιούνται, αλλά οι σκληρές μετά φόνου ληστείες και οι δολοφονίες μεταξύ μελών του υπόκοσμου διαπράττονται από ορισμένη κατηγορία επικινδύνων εγκληματιών περίπου 100 γνωστών στην Αστυνομία, που έχουν αποφυλακιστεί με τους γνωστούς ευεργετικούς νόμους και παραμένουν ανεξιχνίαστες παρά τη βοήθεια συγχρόνων μέσων.

Η ευθύνη για την έξαρση της εγκληματικότητας είναι διαχρονικά πολιτική, γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις εφησύχασαν (επιεικώς) και δεν πάταξαν την εγκληματικότητα εν τη γένεση της. Η ιστορία διδάσκει ότι για την πάταξή της απαιτείται συνεχής ισχυρή πολιτική βούληση όχι με λόγια αλλά έμπρακτα με την κατάλληλη νομοθεσία, που λύνει και δεν δένει τα χέρια της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας, τη σωστή επιλογή για τις θέσεις ευθύνης, παραδειγματική τιμωρία των παρακτρεπομένων λειτουργών και όχι κάλυψη για λόγους πολιτικούς, μη ευνοϊκή μεταχείριση βαρυποινιτών λόγω ιδεοληψίας γιατί το έγκλημα είναι έγκλημα ασχέτως του μανδύα, που ενδύεται και προπαντός έλεγχος οικονομικός, νομιμότητας, αστυνομικός, άμεση απέλαση των επικινδύνων αλλοδαπών εγκληματιών, διαρκή και πλήρη αστυνόμευση με όλες τις αστυνομικές δυνάμεις χωρίς σπατάλη δυνάμεων για φύλαξη δήθεν ευπαθών στόχων που ποτέ δεν ανακοινώθηκε ο αριθμός των απασχολουμένων αστυνομικών, κ.ά.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα απαιτεί πολύπλευρες λύσεις, που, όλες απαιτούν όχι μόνο ισχυρή πολιτική βούληση για την πλήρη ενεργοποίηση και συντονισμό των κρατικών μηχανισμών και, την αποτελεσματική νομοθέτηση, αλλά συνεργασία και αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών γιατί δεν μπορεί να συνεχισθεί πλέον αυτή η κατάσταση. 

Υπάρχουν κάποια αποτελεσματικά μέτρα κατά της εγκληματικότητας, που μπορούν να ληφθούν αμέσως με μια απλή τροπολογία, όπως οι επικίνδυνοι αλλοδαποί εγκληματίες που εισέρχονται λαθραία στη χώρα μας να συλλαμβάνονται και με την ποινική καταδίκη για την παράνομη είσοδο και την έκτισή της να διατάσσεται και εκτελείται η άμεση απέλαση τους και να μην διατάσσεται η διοικητική τους απέλαση, διαδικασία που κρατάει χρόνια και δεν κρατούνται.

Συνεχώς ανακοινώνονται συλλήψεις εγκληματιών, που κυκλοφορούν ελεύθεροι παρά τις πολυετείς ποινές φυλάκισης, που τους έχουν επιβληθεί. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο και οφείλεται στο ότι ο ΚΠΔ προβλέπει, όταν κάποιος εισάγεται να δικασθεί κατά την αυτόφωρο διαδικασία και ζητήσει αναβολή, η υπόθεση αναβάλλεται για συγκεκριμένη δικάσιμο και ο υπόδικος αφήνεται ελεύθερος και εξαφανίζεται, συλλαμβάνεται δε εκ νέου όταν διαπράξει νέες εγκληματικές πράξεις. Αυτό έχει προκαλέσει την αγανάκτηση των αστυνομικών, που με κίνδυνο της ζωής τους συλλαμβάνουν και το δικαστήριο αναγκάζεται να τους αφήσει ελεύθερους, γιατί ποτέ κανένας Υπουργός Δικαιοσύνης δεν τόλμησε να διορθώσει νομοθετικά την απαράδεκτη αυτή πρακτική.

Εάν κάποιος έχει καταδικασθεί για εγκληματικές πράξεις και διαπράξει νέα εγκλήματα είναι υπότροπος, αλλά αυτό δεν θα ληφθεί υπόψη, γιατί με τον νέο Π.Κ. καταργήθηκαν οι έννοιες και οι συνέπειες του υπότροπου και του καθ’έξη εγκληματία. Με τον νέο Π.Κ. αυξήθηκε το όριο για την αναγνώριση του ελαφρυντικού της νεαρής ηλικίας από το 21ο πρώτο έτος της ηλικίας στο 25ο, που είναι σχήμα οξύμωρο, όταν του χορηγείται το δικαίωμα ψήφου από το 17ο. Με τον νέο Π.Κ. καταργήθηκε η συμπληρωματική ποινή της αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων και πρέπει να επανέλθει για τους αλλοδαπούς εγκληματίες, με την αφαίρεση της ελληνικής υπηκοότητας, που απόκτησαν με πλάγια μέσα ώστε να είναι δυνατή η απέλαση τους.

Ένας σοβαρός ανασταλτικός της εγκληματικότητας παράγων είναι η σωστή λειτουργία των σκοπών της ποινής ήτοι της γενικής και ειδικής πρόληψης. Σκοπός της γενικής πρόληψης είναι λόγω της αυστηρότητας της ποινής, που προβλέπεται από το νόμο, επιβάλλεται από τα δικαστήρια και εκτελείται δια της σωφρονιστικής υπηρεσίας, να αποτρέπεται ο επίδοξος εγκληματίας από την τέλεση αδίκων πράξεων, της δε ειδικής να εξουδετερώνεται ο εγκληματίας δια του εγκλεισμού στις φυλακές από την τέλεση άλλων πράξεων, αλλά σύμφωνα με την πρακτική και όταν ακόμα μετά αναβολών της δίκης απλά η ποινή του δεν εκτελείται, αλλά αναστέλλεται.

Στη χώρα μας κανένας σκοπός της ποινής δεν επιτελείται με διαχρονική ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών, της μεν προηγούμενης με τη θέσπιση και για λόγους ιδεοληπτικούς επιεικών διατάξεων, της δε νυν που διατήρησε με ελάχιστες διορθώσεις τον νέο Π.Κ. και δεν έσπευσε να διορθώσει τις πολλές ηθελημένες ατέλειες του παρά τις σχετικές καταγγελίες, ενώ για τα μέχρι τώρα εγκλήματα θα ισχύουν οι επιεικείς διατάξεις.

Ελπίζω κάποτε, ότι η πολιτική ηγεσία θα θεσπίσει πιο αποτελεσματικές διατάξεις για την πάταξη της εγκληματικότητας και τα ισόβια να είναι ισόβια, γιατί οι ποινές που προβλέπονται, επιβάλλονται και τελικά εκτίονται  δεν ισχυρό αποτρεπτικό μέτρο για τους  εγκληματίες. Χρήσιμο επίσης θα ήταν η Πολιτεία κατά τη νομοθέτηση να συμβουλεύεται πρόσωπα με επιχειρησιακή πείρα και όχι θεωρητικούς με αναφορά σε θεωρίες, που μπορεί να εφαρμόζονται σε άλλες χώρες με διαφορετική νοοτροπία και νομικό σύστημα.

* Ο Λέανδρος Τ. Ρακιντζής είναι Αρεοπαγίτης ε.τ.