Ψαρεύοντας στα θολά νερά...

Του Γιάννη Πανούση 

Γεννήθηκα τη στιγμή
που οι οδοκαθαριστές σκούπιζαν
σημαίες, πτώματα και όνειρα

Λιλή Λέκκα-Μπινιάρη, Στις παρυφές του ονείρου περπάτησα...

Ποιός κοροϊδεύει ποιόν στην πολιτική ήταν και παραμένει το μέγα ερώτημα. Κι αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι πολιτικοί (πλην των ακραίων βαρβάρων) παράγουν και διακινούν τα ψέματά τους με "προσεγμένο στυλ σοβαροφάνειας", ανεξαρτήτως αν τα επιχειρήματά τους είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά της λογικής. Συχνά μάλιστα οι θύτες των ονείρων μας, χρησιμοποιώντας δόλιες παραπλανήσεις, εμφανίζονται δημοσίως σαν τα θύματα της δήθεν αρνητικής συγκυρίας. Πέραν  από τις άστοχες πομφόλυγες και τις άσφαιρες κορώνες τα ψέματά τους θολώνουν το πολιτικό τοπίο ή "σφάζουν" την Αλήθεια στο βωμό μιάς αφανούς ασκοπιμότητας χωρίς ποτέ να ακολουθήσει μία τύψη, μία συγγνώμη ή μία παραίτηση.

Κομματικές κυβιστίσεις και ιδεοληπτικές αρλούμπες συνοδεύουν έναν τηλεοπτικό επιδειξισμό όπου το μίγμα άγνοιας, ασυνέπειας κι αμετροέπειας (τα γνωστά τρία Α) καθιστά το όλο θέαμα ένα bazzar αγοραίου τυχοδιωκτισμού (από το οποίο "ψωνίζουν" μόνον οι ψωνισμένοι ή και οι ψεκασμένοι). 

Αν για τον Νίτσε "οι πεποιθήσεις αποτελούν το μεγαλύτερο εχθρό της Αλήθειας", νομίζω ότι τελικά η πραγματικότητα είναι αυτή που πρέπει ν’αναγορευθεί ως ο μεγαλύτερος εχθρός για τις (όποιες) πεποιθήσεις των πάσης φύσεως και χρώματος αόμματων ή κολλημένων.

Οι κομματικές οριοθετήσεις δεν πρέπει να γίνονται με βάση απλώς την αντίθεσή τους με τις απόψεις του αντιπάλου  ή να στέκονται απέναντι στην αλήθεια της πραγματικότητας  για λόγους εκλογικούς, αλλά να υπηρετούν πάντοτε το δημόσιο συμφέρον.

Οι ψευτομεγαλοϊδεατισμοί της διαρκούς σύγκρουσης για την ανατροπή των πάντων δεν συνιστούν μόνο μία στρεβλή πτυχή του φανατισμού των αφελών ή της κουτοπονηριάς των ηγετών αλλά αναδεικνύουν και κρίσιμα ηθικοπολιτικά ερωτήματα ως προς τους σκοπούς όσων είναι πάντοτε εναντίον του Κράτους και της Κοινωνίας, προωθώντας μία πολεμοχαρή αντίληψη και πρακτική σε βάρος της ειρηνικής συνύπαρξης. 

Σε κάθε περίπτωση αν η διάχυση των πολιτικών fake news  ανατίθεται σε υπόγειους μηχανισμούς και σε τρολ τύπους, η διαχείριση της αλήθειας δεν πρέπει ν’ αποτελεί μέρος ενός παιχνιδιού εντυπώσεων για το δημοσκοπικό όφελος μιάς στιγμής. Χρειάζεται διάρκεια και αταλάντευτη βούληση. Η διαχείριση της αλήθειας προϋποθέτει επίσης βάθος σκέψης, πολιτική φιλοσοφία και μακρόπνοη στρατηγική, πέραν των παρασκηνιακών κινήσεων, των επικοινωνιακών τεχνασμάτων και των "μπαλκονάτων" εξαγγελιών.

Η Αλήθεια είναι σαν το όπλο. Δεν έχει τόση σημασία αν το κρατάς στο χέρι σου αλλά αν έχεις εκπαιδευθεί στο να διαθέτεις την ψυχική δύναμη για να πατήσεις τη σκανδάλη (ιδίως κατά ζωντανού στόχου). Από την άλλη όποιος την αποφεύγει τελικά την βρίσκει μπροστά του και τον "σκοτώνει".

ΥΓ. Ζούμε σε δίβουλους καιρούς. Γι’ αυτό να προσέχουν διπλά και τριπλά όσοι παραγγέλνουν από τον κατάλογο καβουροπόδαρα των 600 ευρώ (μη προσέχοντας την τιμή), όσοι υποστηρίζουν τυφλά και φανατικο-ιδεοληπτικά τις καταγγελίες των όποιων κατά των όποιων (χωρίς να βλέπουν τη φάκα) κι εντέλει όσοι αγοράζουν ελπίδες από φθαρμένα προϊόντα που ο κατασκευαστής τους αλλάζει κατά καιρούς την ετικέτα και το αμπαλάζ (κρύβοντας εντέχνως την ημερομηνία λήξης).

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη