Του Γιάννη Πανούση 

Δόλος μπορεί να υπάρξει
ακόμα και στην αθωότητα

Αντώνης Σιμιτζής, Οι απαγορευμένοι καρποί μας

Το έχω γράψει και πει πολλές φορές. Στο ιδιότυπο αυτό "πολιτικο-ιδεολογικό  παιδομάζωμα" (από κάθε χώρο και με κάθε δικαιολογία], σε μιάν Ελλάδα που είναι πολύ μικρή για να κρυφτεί κανείς (ή για να κρύψει το παρελθόν του), το όποιο εναπομείναν ηθικό πλεονέκτημα/μειονέκτημα του πολιτικού συστήματος δεν αφήνει περιθώρια για "λεύκανση" όλων των λεκέδων.

Σε τούτη την Πατρίδα, τούτη τη στιγμή πρέπει ν’ αποφασίσουμε -ο καθείς μόνος του κι όλοι μαζί- αν εντασσόμαστε στους πολίτες του κόσμου (των ιδεών, του δικαίου, του καλού, του ωραίου) ή αν κυκλοφορούμε σαν τερμίτες του υποκόσμου (της μίζας, της λαμογιάς, της απάτης, της ψευτομαγκιάς). Πρέπει να τελειώνουμε μιά για πάντα με τα ψέματα, ιδίως εκείνα που λέμε για να τ’ ακούσουμε και να πειστούμε εμείς οι ίδιοι.

Οι τεχνητοί παράδεισοι δεν συνδέονται μόνο με τα ναρκωτικά (ως όπιο του λαού), αλλά εμπεριέχονται και στα Μεγάλα Αφηγήματα, στα οποία  κάποια νομενκλατούρα, και όχι όλος ο (ναρκωμένος;) λαός, κρατάει τα μυστικά και τα κλειδιά  της αιώνιας ευτυχίας.

Άπαντες επιθυμούν να τάζουν Παραδείσους επί Γης, ελλείψει όμως προτέρων στοιχείων και δυνατοτήτων απόδειξης, καταλήγουν  στο να μεταβάλλουν τη ζωή μας σε Κόλαση, αρνούμενοι βέβαια για τους εαυτούς τους  να περάσουν από το Καθαρτήριο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πολλοί ένδοξοι πεθαίνουν άδοξα και οι περισσότεροι φιλόδοξοι εξαφανίζονται με παράδοξο τρόπο.

Κι όλα τούτα μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένου λαϊκισμού και αυτο-αθωωτικής ανομίας που ακυρώνουν εξαρχής την ηθική του (όποιου) αγώνα. Το μίσος δεν ήταν ποτέ μέσον προβολής μιάς νέας κοινωνίας, αν όχι αγγελικά πλασμένης, τουλάχιστον σεβασμού ορίων και δικαιωμάτων. Η σύγκρουση της έννομης βίας και της "επαναστατικής" αντιβίας ουδέποτε έδωσαν στον πολίτη ένα αίσθημα ασφάλειας ή μιά δικαίωση στην εμπιστοσύνη του στη Δημοκρατία.

Η  συμψηφιστική βία (1=1), οι μεταγγίσεις κομματικών ομάδων αίματος (από rhesus αρνητικό μέχρι Α+), οι ανταλλαγές ρόλων Τάξης/Αταξίας, οι μονο-μαχίες και οι μονο-μανίες μόνο σε Κακό μπορεί να καταλήξουν.

Ποιό είναι το Κακό εν έτει 2021 ας το σκεφτεί ο καθένας που παίρνει το όπλο του (λεκτικό, προσομοιωτικό, ισοδύναμο ή πραγματικό) και βγαίνει να πολεμήσει εναντίον των "εχθρών του λαού ή του έθνους". 

Κατά  τα άλλα οδεύουμε προς τον εορτασμό των 200 χρόνων της Απ-ελευθέρωσης (από τους Τούρκους όχι από Εμάς)...

ΥΓ. "Και βέβαια τους φοβάμαι
Είναι οπλισμένοι και ηλίθιοι" (Κορίνα Καλούδη, Και βέβαια τους φοβάμαι...)

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη