Του Κωσταντίνου Δούβλη, Ph.D. *

Πολλοί με ρωτούσαν γιατί δεν γράφω για το ντροπιαστικό ζήτημα της εισβολής στο Αμερικανικό Καπιτώλιο. Άλλοι με πραγματικό ενδιαφέρον, άλλοι επειδή γνωρίζουν τον θαυμασμό μου για τις ΗΠΑ και ήθελαν χαιρέκακα να δουν πώς θα αντιδράσω, τώρα που "ο γίγαντας γονάτισε"...

Μικρόψυχη στάση και κομπλεξική φυσικά. Ο αδύναμος είδε τον δυνατό να λυγίζει και πίστεψε χαιρέκακα ότι "τον έφερε στα μέτρα του". Απάντησα ότι, αφενός μεν ό,τι είχα να γράψω το έγραψα προ μηνών, αφετέρου ότι οι ΗΠΑ έχουν κοινωνικά και δημοκρατικά "αντισώματα" και θα ανακάμψουν, όπως το έκαναν πολλές φορές. Ας μην... ανησυχούν οι ανά τον πλανήτη αντιαμερικανοί. Η "Μέκκα" της δημοκρατίας έχει δομηθεί πάνω στις αρχές του πλουραλισμού, της ανοχής και της δημιουργίας. Φάση παρακμής περνούν, όπως όλες οι υπερδυνάμεις ιστορικά...

Προτιμώ λοιπόν να ασχοληθώ με τα δικά μας κακώς κείμενα, που μας αφορούν περισσότερο.

Δεν με αφορούν τόσο οι αλήτες με προβιές και... κέρατα που εισβάλλουν στο Καπιτώλιο. Με αφορούν όμως οι όμοιοι τους, που εκτονώνουν τα κτηνώδη ένστικτα τους είτε ξυλοκοπώντας όποιον τολμάει να τους παρατηρήσει, είτε χρησιμοποιώντας το τιμόνι του αυτοκινήτου τους ως "όπλο" για να ενισχύσουν το αδύναμο εγώ τους και να επιβεβαιώσουν την κοινωνική τους υπεροχή.

Τι κοινό έχουν λοιπόν οι τροχαίες παραβάσεις που κάθε χρόνο ξεκληρίζουν χιλιάδες οικογένειες με τον τσαμπουκά του πεζοδρομίου;

Και οι δύο πράξεις είναι, εκτός από βαθιά αντικοινωνικές, ενδεικτικές μιας κοινωνίας που νοσεί και αφήνεται έρμαιο στα χειρότερα της ένστικτα. Που χρησιμοποιεί πλείστες όσες δικαιολογίες για να αποφύγει τις ευθύνες της και δεν έχει το στοιχειώδες θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες της.

Είναι επίσης ενδεικτικές ενός κράτους που από τον καιρό της ίδρυσής του παίζει ρόλο τοποτηρητή και αρνείται να ασκήσει τις νόμιμες εξουσίες του που πηγάζουν από την ίδια τη λαϊκή βούληση.

Αρνείται διαχρονικά να αστυνομεύσει αυστηρά και να τιμωρήσει αυστηρότερα συγκεκριμένες παραβάσεις που έχουν ρόλο όχι απλώς κατασταλτικό ή τιμωρητικό αλλά κυρίως παιδαγωγικό.

"Το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος παιδαγωγός" μας έλεγαν επί χρόνια καθηγητές στην εγκληματολογία. Και είχαν δίκαιο. Διότι το Κράτος δια των ενεργειών του μας διαπαιδαγωγεί για το τι θεωρεί σημαντικό και τί όχι.

Στις ΗΠΑ, μπορεί να κάνουν τα "στραβά ματιά" σε οποιαδήποτε τροχαία παράβαση, εκτός από παραβίαση STOP και ερυθρού σηματοδότη. Εκεί τραβούν κόκκινη γραμμή. Εκεί το Κράτος σου λέει ότι "αυτό δεν το ανέχομαι".

Διότι όταν υποπίπτεις στα 2 προαναφερθέντα αδικήματα, δεν αντιμετωπίζεσαι ως παραβάτης του ΚΟΚ, αλλά ως εν δυνάμει εχθρός της κοινωνίας! Όταν παραβιάζεις στοπ και κόκκινο, φέρεσαι βαθιά αντικοινωνικά και θέτεις εαυτόν πάνω από το κοινωνικό σύνολο.

Επίσης, θεωρείσαι εξ ορισμού ύποπτος για τέλεση άλλων βαρυτέρων αδικημάτων, διότι η οδηγική  σου συμπεριφορά παραπέμπει σε κακοποιό που προσπαθεί να διαφύγει. 

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν κάνεις τα προαναφερθέντα, σε βγάζουν εκτός οχήματος με χειροπέδες μέχρι να εξακριβώσουν τι άλλο διαδραματίζεται…

Επίσης, ξυλοδαρμός δεν γίνεται αποδεκτός ειδικά σε δημόσιο χώρο. Ο ξυλοδαρμός είναι αποτρόπαια πράξη όπου και αν συμβαίνει, ο χώρος όμως μπορεί να είναι επιβαρυντικός παράγοντας καθώς και η ιδιότητα του θύματος.

Όταν επιτίθεσαι σε στέλεχος δημόσιας υπηρεσίας (όπως της ΣΤΑΣΥ) και μάλιστα στον χώρο εργασίας του, θεωρείται ότι φτύνεις κατά πρόσωπο το Κράτος και την εξουσία του, καθώς και το σύνολο της κοινωνίας που χρησιμοποιεί το μέσο.

Η πράξη αποκτά ιδιαίτερη απαξία και η σύλληψη και ποινική δίωξη των δραστών είναι ζήτημα τιμής πλέον για τις αρχές.

Το Κράτος υπήρξε επί σειρά δεκαετιών ένας σπιτονοικοκύρης που αμελούσε τα στοιχειώδη καθήκοντα του. Αυτό δημιούργησε πεποιθήσεις σε κάθε λογής περιθωριακούς, παράνομους, κακοποιούς ή απλώς ψευτόμαγκες.

Εδώ και 1,5 χρόνο η χώρα διαθέτει υπουργό με αποδεδειγμένη βούληση, μεθοδικότητα και στοχοπροσήλωση. Είναι καιρός μετά τις επιτυχίες στον Έβρο και την εκκαθάριση των Εξαρχείων, την εκκενωση των καταλήψεων και την ανόρθωση του ηθικού αλλά και των μέσων του Σώματος, η αστυνομία να στρέψει το βλέμμα στο λεγόμενο street crime, διότι αυτό αγγίζει την καθημερινότητα του μέσου πολίτη και αφήνει έντονο κοινωνικό αποτύπωμα.

Είναι επιτακτική ανάγκη να ανακτήσει το Κράτος την ιδιοκτησία της επικράτειας χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Η μηδενική ανοχή δε μπορεί να επιβληθεί παντού και για όλα τα αδικήματα. Ούτε οι πόροι υπάρχουν, ούτε θέλουμε τις πόλεις μας αστυνομοκρατούμενες.

Μπορεί όμως να επιβληθεί σε συγκεκριμένα αδικήματα και παραβάσεις που προσβάλλουν βάναυσα τη δημοκρατική μας υπόσταση και την ανθρωπιστικό μας υπογάστριο. Μπορεί να γίνει η χώρα μας ευνομούμενη, όταν τα αυτονόητα δεν θα θέλουν εξήγηση.

ΥΓ. προς "αντιαμερικανους", ενταύθα. Όλοι χαρήκατε με την εισβολή και στηλιτεύσατε τα κακώς κείμενα στην Washington DC λες και σας αφορούν… Αλήθεια, πόσοι ασχοληθήκατε με το ότι σε 3 ημέρες συνελήφθησαν όλοι σχεδόν οι κακοποιοί που "μπουκάραν" στην Αμερικανική Βουλή; Εκεί το Κράτος λειτουργεί ακόμα και σε φάσεις παρακμής...

* Ο κ. Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης.