Ο Μπάιντεν κατάλαβε ουσιαστικά τι θέλει η χώρα του

Του Dr Dana Allin

Την Κυριακή, ο Τζο Μπάιντεν έγινε ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον Λίντον Μπ. Τζόνσον που αρνήθηκε την υποψηφιότητα του κόμματός του για δεύτερη θητεία. Υπάρχουν και άλλα κοινά στοιχεία σημαντικοί στην προεδρία Μπάιντεν μισό αιώνα αργότερα. Και οι δύο επιλέχθηκαν ως αντιπρόεδροι από νεότερους, λιγότερο έμπειρους και πιο λαμπερούς προεδρικούς υποψηφίους για λόγους εξισορρόπησης. Και οι δύο έγιναν πρόεδροι ως συνέπεια του εθνικού τραύματος: για τον Λίντον Μπ. Τζόνσον, η δολοφονία του Κένεντυ. για τον Μπάιντεν, ο μακρύς εφιάλτης της εθνικής ψυχής που αποτέλεσε η εκλογή και η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ για τους φιλελεύθερους. Και οι δύο είδαν σημαντικά προοδευτικά επιτεύγματα στην εσωτερική πολιτική.

Για τον Τζόνσον, αυτά τα επιτεύγματα επισκιάστηκαν από το Βιετνάμ, έναν πόλεμο που διέλυσε τη χώρα –και το Δημοκρατικό Κόμμα του– και ο λόγος που επέλεξε να μην είναι ξανά υποψήφιος. Για τον Μπάιντεν, ο λόγος είναι πιο πεζός, αν και μια βαθιά συνέπεια της ανθρώπινης φύσης: είναι ηλικιωμένος και γερνάει. Αυτή η πραγματικότητα δεν ήταν σχεδόν έκπληξη, αλλά μόλις πριν από τρεις εβδομάδες η εικόνα του στο ντιμπέιτ -η παράσταση ενός ηλικιωμένου άνδρα- πυροδότησε πανικό μεταξύ των Δημοκρατικών και των ξένων συμμάχων που φοβούνται τον Ντόναλντ Τραμπ. Και παρόλο που η αμερικανική υποστήριξη στον πόλεμο του Ισραήλ με τη Χαμάς έχει προκαλέσει σημαντική διχόνοια στην αμερικανική Αριστερά, οι ώρες από το απόγευμα της Κυριακής δείχνουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι πολύ πιο ενωμένο από ό,τι το 1968.

Οι συνάδελφοι Δημοκρατικοί επαίνεσαν τον Μπάιντεν ως ήρωα που έβαλε το μέλλον της χώρας πάνω από το εγώ και τις πολιτικές του φιλοδοξίες. Η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις φαίνεται πιθανό να ενώσει εύκολα το κόμμα πίσω από τον στόχο να αποτρέψει την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. 

Εάν το κόμμα του Μπάιντεν και της Χάρις είναι ενωμένο, ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τη χώρα γενικά, που πλήττεται από συνθήκες που πλησιάζουν σε έναν ψυχρό εμφύλιο πόλεμο. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι τελευταίες τρεις εβδομάδες στην αμερικανική πολιτική φαίνονται περισσότερο σαν ένα ολόκληρο κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας. 

Στις 12 Ιουλίου, σε μια συγκέντρωση του Ντόναλντ Τραμπ στο Μπάτλερ της Πενσυλβάνια, ένας 20χρονος ένοπλος πυροβόλησε και έφτασε πολύ κοντά στο να δολοφονήσει τον πρώην πρόεδρο. Η απόπειρα, από μόνη της, δεν χωρούσε εύκολα σε αυτό το αφήγημα της εμφύλιας σύγκρουσης. Η επίθεση από έναν εγγεγραμμένο Ρεπουμπλικανό δεν φαινόταν απροκάλυπτα πολιτική ή ιδεολογική, εκτός από το ότι οι μοναχικοί νεαροί άντρες βυθισμένοι στην κουλτούρα των όπλων σχηματίζουν μια αναγνωρίσιμη και ίσως αμυδρά ιδεολογική υποκουλτούρα με απειλητικές και –σε ατελείωτες μαζικές δολοφονίες– θανατηφόρες συνέπειες. Ωστόσο, η δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι τον Ιούνιο του 1968 από έναν θυμωμένο Παλαιστίνιο, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Απρίλιο του 1968 από έναν λευκό ρατσιστή, ακόμη και η δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι τον Νοέμβριο του 1963 από έναν βετεράνο του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ που είχε περάσει χρόνο στη Σοβιετική Ένωση φαινόταν όλα πιο καθαρά πολιτική. Επιπλέον, όπως παρατήρησαν ο ιστορικός-αρθρογράφος των New York Times Jamelle Bouie και άλλοι, η τρέχουσα στιγμή δεν συγκαταλέγεται στις πιο πολιτικά βίαιες περιόδους ακόμη και στην πρόσφατη αμερικανική ιστορία.

Όπως λέει επίσης ο Bouie, ωστόσο, αυτή η σύγκριση δεν καταγράφει τον  φόβο και την αίσθηση της επικείμενης πολιτικής καταστροφής και στις δύο πλευρές μιας οργισμένα πολωμένης Αμερικής. Ο ψυχρός εμφύλιος πόλεμος είναι συνέπεια σχεδόν ίσου εκλογικού διχασμού και της σταθερής πεποίθησης και των δύο πλευρών ότι τα εκλογικά αποτελέσματα είναι υπαρξιακά. Η αγριότητα του Τραμπ και ένα κίνημα MAGA που έχει καταπιεί το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα οδηγεί τον Ρόμπερτ Κέιγκαν, έναν εξέχοντα νεοσυντηρητικό του παρελθόντος που είναι πλέον σταθερά αντιρεπουμπλικανός, να προειδοποιήσει ενάντια σε μια προληπτική υποταγή σε μια ήδη διαμορφωμένη δικτατορία Τραμπ. Από την αντίθετη κατεύθυνση, με τρόπους που ομολογουμένως δυσκολεύομαι να καταλάβω ή να εξηγήσω, οι Ρεπουμπλικάνοι απηχούν την προειδοποίηση του Μάικλ Άντον, στελέχους του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας στην κυβέρνηση Τραμπ. Ο Anton έγραψε το 2016 ότι η μελλοντική εκλογή της Χίλαρι Κλίντον αντιπροσώπευε μια απειλή για την Αμερική συγκρίσιμη με εκείνη των αεροπειρατών της 11ης Σεπτεμβρίου στην πτήση 93 της United Airlines – τόσο τρομερή που η μόνη επιλογή ήταν να εισβάλει στο πιλοτήριο, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε θάνατο για όλους μέσα στο αεροσκάφος.

Τρεις ημέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του, ο Τραμπ επέλεξε ως αντιπρόεδρό του τον γερουσιαστή του Οχάιο Τζέι Ντι Βανς, ο οποίος μόλις είχε ισχυριστεί ότι η ρητορική κατά του Τραμπ της εκστρατείας Μπάιντεν είχε υποκινήσει την επίθεση. Ο αρθρογράφος των Financial Times Εντ Λους σημείωσε την ειρωνεία ότι μεταξύ του Βανς και του Μπάιντεν, μόνο ο Βανς είχε κάποτε συγκρίνει απευθείας τον Τραμπ με τον Αδόλφο Χίτλερ. Αλλά ο Βανς έχει από τότε εξελιχθεί σε μια ευδιάκριτη φωνή του ριζοσπαστισμού MAGA στο εσωτερικό και του νεο-απομονωτισμού του Τραμπ στο εξωτερικό, ιδιαίτερα επικριτικός για την υποστήριξη του Μπάιντεν προς την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ.

Ο ριζοσπαστισμός MAGA (Το κίνημα Make America Great Again )εμφανιζόταν ισχυρός την περασμένη εβδομάδα στο συνέδριο υποψηφιοτήτων στο Μιλγουόκι, όπου οι Ρεπουμπλικάνοι απέπνεαν συντριπτική εμπιστοσύνη σε μια νίκη Τραμπ. Ολόκληρο το κίνημα Τραμπ φαινόταν έτοιμο να αναδιαμορφώσει το αμερικανικό σύστημα με τρόπους που δεν ήταν δυνατοί στην πρώτη θητεία του Τραμπ. 

Την 1η Ιουλίου, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο διαμορφώθηκε  από τους τρεις δικαστές που όρισε ο Τραμπ, αποφάσισε ότι οι πρόεδροι έχουν "θεωρητική ασυλία" για όλες τις επίσημες πράξεις, αν και οι εισαγγελείς μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το τεκμήριο εάν μπορούν να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες που σχετίζονται με επίσημες πράξεις δεν σχετίζονταν με την "εξουσία και τις λειτουργίες της εκτελεστικής εξουσίας".

Παρέπεμψαν την υπόθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ εναντίον του Τραμπ στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο για να εξουδετερώσει αυτές τις "επίσημες πράξεις" προτού προχωρήσουν στη δίκη του για κατηγορίες –αν έχουν απομείνει– που σχετίζονται με την προσπάθειά του να ανατρέψει τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020. 

Είναι δύσκολο να αποφευχθεί το συμπέρασμα ότι αυτό το Ανώτατο Δικαστήριο είναι ένας πολιτικός παράγοντας αποφασισμένος να εξουσιοδοτήσει εκ νέου έναν πρώην πρόεδρο τον οποίο οι ένορκοι έκριναν πολιτικά υπεύθυνο για σεξουαλική κακοποίηση και δυσφήμιση και ποινικά υπεύθυνο για απάτη για χρηματοδότηση εκστρατείας και ο οποίος η κοινή λογική δείχνει ότι είναι ένοχος της προσπάθειας ανατροπής της αμερικανικής δημοκρατίας. Την ίδια εβδομάδα που το δικαστήριο φαινόταν να επικυρώνει μια παράνομη προεδρία, φάνηκε επίσης ότι είχε πρόθεση να ξεριζώσει τα εδραιωμένα πρότυπα του προοδευτισμού των αρχών του εικοστού αιώνα.

Ως πιθανός υποψήφιος των Δημοκρατικών, λοιπόν, η κεντροαριστερή Χάρις παίρνει από τον Μπάιντεν τον μανδύα της συντηρητικής εναλλακτικής στις ΗΠΑ. Οι πιθανότητες της είναι δύσκολο να υπολογιστούν. Ωστόσο, υπάρχει μια σαφής πολλαπλότητα κατά του MAGA, αν όχι πλειοψηφία, στις ΗΠΑ. Τα θερινά αποτελέσματα των εκλογών στη Βρετανία και, τα κάπως πιο εκπληκτικά, στη Γαλλία έχουν δείξει την ικανότητα των κεντρώων να σχηματίζουν αντιλαϊκιστικούς συνασπισμούς στη βάση μιας φιλελεύθερης συναίνεσης και – κρίσιμα σε αυτή τη συγκυρία – μια αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί τις φιλελεύθερες αξίες έναντι της Ρωσίας στην Ουκρανία και αλλού. Με την απόφασή του να παραιτηθεί από την ολοκλήρωση μιας άλλης προεδρικής εκστρατείας, ο Μπάιντεν ενθάρρυνε επίσης τους θαυμαστές του και έκανε μια επιλογή που πιστεύει ότι θέλει η ουσιαστικά κεντρώα χώρα του.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.  


Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου