Αναλύοντας την προσέγγιση της Ινδονησίας στον αμυντικό εκσυγχρονισμό της

Του Evan A. Laksmana

Η Ινδονησία έκανε ένα ντεμαράζ δαπανών με στόχο να πραγματοποιήσει το σχέδιο της για στρατιωτικό εκσυγχρονισμό.

Η προσπάθεια ισοδυναμεί με την πιο φιλόδοξη αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων της Τζακάρτα σε μια τρομερή μαχητική μηχανή χρησιμοποιώντας μια προσέγγιση λιανικής, ψωνίζοντας από μυριάδες πωλητές και χώρες. Συνολικά, 33 χώρες έχουν προμηθεύσει όπλα και εξοπλισμό στην Ινδονησία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, καθιστώντας τον στρατό της τον πιο "διαφορετικά εφοδιασμένο" στη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η στρατηγική μπορεί να κάνει την Ινδονησία λιγότερο εξαρτημένη από έναν μόνο προμηθευτή, αλλά θα μπορούσε να απειλήσει τη δυνατότητα εκτέλεσης, το κόστος και τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του εγχειρήματος.

Τι έρχεται

Μεταξύ των συμφωνιών που υπέγραψε ή συμφώνησε πρόσφατα η Τζακάρτα είναι η αγορά 42 μαχητικών Dassault Rafale (με 24 επίσημα στα βιβλία), 12 μεταχειρισμένων πολεμικών αεροσκαφών Dassault Mirage 2000-D/ED και 24 μαχητικών Boeing F-15EX. Η Ινδονησία σχεδιάζει επίσης να πάρει 24 ελικόπτερα Lockheed Martin S-70M Black Hawk, δύο αερομεταφορείς Airbus A400M Atlas και 12 μη επανδρωμένα αεροσκάφη μεσαίου ύψους μεγάλης αντοχής της Turkish Aerospace Industries τύπου Anka (UAV). Αυτά είναι πάνω από τις πλατφόρμες που παραδόθηκαν πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένων τριών μεταφορικών αεροσκαφών C-130J Hercules (από τα πέντε παραγγελθέντα) και δύο ναρκαλιευτικών κλάσης Fani.

Η Ινδονησία πραγματοποίησε επίσης πρόσφατα μια τελετή καθέλκυσης για την πρώτη από τις δύο Red White φρεγάτες (βασισμένη στο σχέδιο Arrowhead 140 του Babcock), το πιο προηγμένο εγχώριο έργο μάχης επιφανείας της χώρας. Άλλα σημαντικά στοιχεία περιλαμβάνουν έξι ευρωπαϊκές φρεγάτες πολλαπλών χρήσεων FREMM, δύο αερομεταφερόμενα αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου και πιθανώς δύο ή τρία υποβρύχια (τρία υποβρύχια κλάσης Nagapasa τέθηκαν σε λειτουργία μεταξύ 2017 και 2021).

Τι τρέφει τις συμφωνίες;

Οι αγορές αποτελούν μέρος του σχεδίου Minimum Essential Force (MEF) της Ινδονησίας, ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου εκσυγχρονισμού που εκδόθηκε από το υπουργείο Άμυνας πριν από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Σχεδιάστηκε για να εκσυγχρονίσει το γερασμένο υλικό του στρατού, δομημένο για να εξισορροπήσει την ανάγκη εκπλήρωσης των καθημερινών επιχειρησιακών καθηκόντων με την αποφυγή υπερβολικών οικονομικών δεσμεύσεων που θα μπορούσαν να απειλήσουν την οικονομική ανάκαμψη στον απόηχο της ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του 1997.

Το MEF είχε προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί έως το 2024, αλλά η Πολεμική Αεροπορία, ο Στρατός και το Ναυτικό της Ινδονησίας είχαν εκπληρώσει μόνο το 51%, το 60% και το 76% αντίστοιχα του σχεδίου μέχρι τις αρχές του έτους. Η Ινδονησία έχει αυξήσει σημαντικά τις αμυντικές δαπάνες τα τελευταία 15 χρόνια, αν και οι δαπάνες, κατά μέσο όρο, παραμένουν σε λιγότερο από το 1% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Η οικοδόμηση στο MEF είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο που εκδόθηκε από τον Υπουργό Άμυνας Prabowo Subianto, με την ονομασία "Ασπίδα της Αρχιπελαγικής Τρίαινας", το οποίο φέρεται να κοστίσει έως και 125 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα 25 χρόνια. Το υπουργείο Οικονομικών έχει εγκρίνει περίπου 25 δισ. δολάρια σε ξένα δάνεια από το 2020 για να χρηματοδοτήσει αυτό το τελευταίο σχέδιο.

Προκλήσεις πραγματοποίησης

Η επιτυχής κατάληξη των φιλόδοξων σχεδίων δεν είναι χωρίς εμπόδια, κυρίως επειδή οι πολιτικοί άνεμοι θα μπορούσαν να αλλάξουν, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη τις προεδρικές εκλογές τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους.

Ωστόσο, οι περίπλοκες απαιτήσεις της Ινδονησίας γύρω από τον εκσυγχρονισμό θέτουν επίσης διάφορες προκλήσεις. Οι αγορές υπόκεινται σε έγκριση από τουλάχιστον έξι "παράγοντες βέτο": το υπουργείο Άμυνας, ο στρατός, η Εθνική Υπηρεσία Σχεδιασμού Ανάπτυξης, το υπουργείο Οικονομικών, το εθνικό νομοθετικό σώμα και η Εθνική Βιομηχανική Επιτροπή Άμυνας. Αυτοί οι παράγοντες πρέπει να διαπραγματεύονται και να εξισορροπούν τακτικά τις ετήσιες δημοσιονομικές πιστώσεις, τα πενταετή σχέδια εξαγορών και το ευρύτερο πλαίσιο του MEF. Αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα γιατί παρά την άνοδο του αμυντικού προϋπολογισμού, ο δημοσιονομικός χώρος που διατίθεται για εξαγορές παραμένει σχετικά χαμηλός. Το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει στο προσωπικό και τις συνήθεις δαπάνες (μεταξύ 60% και 70% κατά μέσο όρο), αφήνοντας μόνο περίπου 1 έως 2 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ να κατανέμονται ετησίως στις τρεις ένοπλες υπηρεσίες για αγορές.

Επιπλέον, ο νόμος του 2012 για την αμυντική βιομηχανία ορίζει ότι τα μεγάλα ξένα έργα εξαγοράς πρέπει να πληρούν ένα ευρύ φάσμα πολιτικών αντιστάθμισης για να "ενισχύουν το τοπικό περιεχόμενο" και να υποστηρίζουν εγχώριες αμυντικές - βιομηχανικές εταιρείες. Ωστόσο, η Ινδονησία αγοράζει συχνά σχετικά μέτριο αριθμό συστημάτων και πληρώνει για αυτά σε μεγάλο χρονικό διάστημα, καθιστώντας λιγότερο ελκυστικό για τους προμηθευτές να εκπληρώσουν τους υψηλούς αντισταθμιστικούς στόχους της Τζακάρτα.

Η πληθώρα όπλων και εξοπλισμού ξένης προέλευσης της Ινδονησίας επέτρεψε στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να ισχυριστούν ότι καμία χώρα δεν μπορεί να ασκήσει βέτο στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Ινδονησίας, αλλά σημαίνει επίσης ότι το κόστος συντήρησης, επισκευής και επισκευής, καθώς και εκπαίδευσης και ασκήσεων για τη λειτουργία ενός πλήθος διαφορετικών οπλικών συστημάτων, έχουν εκτοξευθεί. Και αυτό το κόστος δεν αντικατοπτρίζει το κόστος της προσπάθειας ενσωμάτωσης πλατφορμών σε όλες τις υπηρεσίες για να διασφαλιστεί η διαλειτουργικότητα ή να καταστεί δυνατή η συνεργασία μαζί με διεθνείς εταίρους.

Το υψηλότερο κόστος, με τη σειρά του, έχει κατά καιρούς σημάνει μικρότερους αριθμούς εξαγορών, προκαλώντας έναν φαύλο κύκλο. Αυτά τα προβλήματα επιδεινώνονται μόνο από επαχθείς διαδικασίες απόκτησης άμυνας. Έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 51 διαφορετικοί κανονισμοί μεταξύ 1945 και 2020 σχετικά με τα συστήματα αμυντικού σχεδιασμού και προϋπολογισμού.

Πού θα φτάσει

Η προσπάθεια εξαγοράς υπογραμμίζει ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στον τομέα της άμυνας κατανοούν τις στρατηγικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ινδονησία όσον αφορά την ασφάλεια των συνόρων, τις θαλάσσιες εισβολές και τα περιφερειακά πιθανά απρόοπτα, όπως στην Ταϊβάν ή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Τούτου λεχθέντος, περισσότερο από το 70% των επιχειρησιακών αιτημάτων για τον στρατό από το 1945 έχουν εσωτερικό χαρακτήρα, από την εγχώρια σταθερότητα μέχρι την αντιτρομοκρατία και τις εξεγέρσεις. Το ποικίλο σύνολο απειλών έχει καταστήσει δύσκολο για την Τζακάρτα να ανανεώσει τον αμυντικό σχεδιασμό της λιανικής σε έναν που μπορεί να είναι πιο βελτιωμένος και οικονομικά βιώσιμος.

Η υπέρβαση αυτών των προκλήσεων μπορεί να περιλαμβάνει μια θεμελιώδη επαναξιολόγηση ενός ευρέος φάσματος δραστηριοτήτων και πολιτικών που διαμορφώνουν σχέδια ανάπτυξης ικανοτήτων και οδηγούν σε αλλαγές σε στρατηγικές αξιολογήσεις, δόγμα, οργανωτικές δομές, εκπαίδευση, κατάρτιση και διαχείριση προσωπικού. Αυτό το έργο μπορεί να καταστεί απαραίτητο, καθώς η μετάβαση από μια μακροπρόθεσμη απόκτηση μέσω λιανικής σε μια άλλη θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί.

Δείτε τη δημοσίευση του πρωτότυπου άρθρου εδώ