Αλουμύλ: Πώς μια... οικογενειακή "υπόθεση" έγινε πολυεθνική

Kάθε επιχείρηση έχει τη δική της ιστορία. Αυτό που διαφοροποιεί τη "διαδρομή" της Αλουμύλ είναι ότι κατάφερε να ανατρέψει τα στερεότυπα, αρνητικά ως επί το πλείστον, για τις λεγόμενες οικογενειακές επιχειρήσεις, παραμένοντας αυστηρά προσηλωμένη σε αυτό το πρότυπο ακόμη και έως τώρα.

H ιδιοκτησία εξακολουθεί και παραμένει στα χέρια μιας επιχειρηματικής οικογένειας, η οποία, ωστόσο, συνδυάζει σταθερή προσήλωση στους κανόνες της Εταιρικής Διακυβέρνησης, σε συνδυασμό με τη δέσμευση για στρατηγική ανάπτυξη που επικεντρώνεται στη διεθνοποίηση των δραστηριοτήτων της. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: μέσα σε μια 15ετία και χωρίς καμία βιομηχανική παράδοση ο όμιλος της Αλουμύλ μπορεί να χαρακτηριστεί πολυεθνικός. Πρόσφατα η θυγατρική Alumil Rom Industry, που χαρακτηρίζεται ως "διαμαντάκι" του ομίλου στο εξωτερικό, εισήχθη στο Χρηματιστήριο του Βουκουρεστίου, πετυχαίνοντας μια αξιοζήλευτη υπερκάλυψη ζήτησης μετοχών που ξεπέρασε τις 16 φορές.

Πίσω από τα νούμερα όμως κρύβονται οι άνθρωποι. Αυτοί τα διαμορφώνουν, τα ενισχύουν ή τα απομειώνουν. Το ακλόνητο πείσμα του Γιώργου Μυλωνά και η φιλοσοφία του, που συμπυκνώνεται στη φράση "τα αγαθά κόποις κτώνται", είναι τα "υλικά" με τα οποία "χτίστηκε" η Αλουμύλ βήμα-βήμα. Μαζί του στην περιπέτεια του επιχειρείν ο πατέρας του Αλέξανδρος, που στήριξε από την πρώτη στιγμή τις επιλογές του γιου του, όχι μόνον υλικά, αλλά και ηθικά. Ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος που επέτρεψε στον Γιώργο Μυλωνά να πειραματιστεί με ιδέες, καινούρια προϊόντα και εφαρμογές, εξασφαλίζοντας τα πολύτιμα αρχικά πρώτα κεφάλαια, και στη συνέχεια να αναλάβει την παρακολούθηση της παραγωγής, παρέχοντας τη δυνατότητα στο γιο του να ασχοληθεί με το σχεδιασμό και την ανάπτυξη της επιχείρησης.

Ο Γιώργος Μυλωνάς μπήκε από πολύ μικρή ηλικία στον επιχειρηματικό στίβο. Ήταν μόλις 16 χρόνων, μαθητής στο γυμνάσιο ακόμη, όταν επέλεξε να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση, την οποία ίδρυσαν ο πατέρας του, ο αδελφός του πατέρα του και ο νονός του. Η Βιομηχανία Αλουμινίου Βορείου Ελλάδος δημιουργήθηκε το 1976 και ο έφηβος Γιώργος Μυλωνάς αναλαμβάνει τις πωλήσεις του εξωτερικού, καθώς ήταν ο μόνος που γνώριζε ξένες γλώσσες. Ο πατέρας του ξεκίνησε από εργολάβος οικοδομών, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία, αλλά διέθετε επιχειρηματικό μυαλό και αισθητήριο της αγοράς. Η Βάλβε ανέγειρε το πρώτο εργοστάσιό της στην Ξάνθη για την παραγωγή προφίλ αλουμινίου, και παρά το γεγονός ότι έφτασε κάποια στιγμή το 75% της παραγωγής της να προορίζεται για εξαγωγές, εντούτοις είχε στενή αντίληψη για την περαιτέρω ανάπτυξή της. Κι αυτό χρεώνεται στους δύο άλλους μετόχους.

Ο Γιώργος Μυλωνάς ήταν ανήσυχο πνεύμα. Παράλληλα με τις σπουδές του αναζητά διόδους ενίσχυσης των πωλήσεων εξωτερικού της εταιρείας, έρχεται σε επαφή με τους ξένους πελάτες, ψάχνει μοντέλα και εφαρμογές σε θεσμικούς και επαγγελματικούς φορείς του εσωτερικού και του εξωτερικού. Έκανε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Λονδίνο όταν απέκτησε την πρώτη επαφή του με τον αντίστοιχο ΣΕΒ. Τι θυμάται από εκείνα τα χρόνια με συγκίνηση;

"Την έκπληξη των πελατών μας στο εξωτερικό, που αντίκριζαν έναν πιτσιρικά, τον οποίο δεν έπαιρναν στην αρχή στα σοβαρά. Όταν όμως αρχίζαμε να κουβεντιάζουμε και διαπίστωναν ότι γνώριζα πολύ καλά το αντικείμενο του αλουμινίου, τότε με πρόσεχαν. Με βοηθούσε πολύ επίσης και το γεγονός ότι μιλούσα στη δική τους γλώσσα".

Η πρώτη συμφωνία της Βάλβε κλείστηκε στη Σαουδική Αραβία, ενώ ακόμη και σήμερα η Αλουμύλ έχει διατηρήσει πελάτη από το Μόναχο, με τον οποίο συνεργάζεται πλέον με τη δεύτερη γενιά.

"Ποτέ δεν πίστευα ότι μια σχέση στηρίζεται μόνο στο πόσα κερδίζεις από μια εμπορική συναλλαγή. Είναι κάτι παραπάνω, ότι, δηλαδή, πιστεύω σε αυτό που κάνεις και είμαι μαζί σου. Αυτό το έζησα πολλές φορές και μου έδωσε μεγάλες συγκινήσεις".

Γρήγορα ο νεαρός Μυλωνάς αντιλήφθηκε ότι ασφυκτιά σε μια οικογενειακή επιχείρηση, η οποία ήθελε να περιορίσει το εύρος της ανάπτυξής της μόνον στην περιοχή της Βορείου Ελλάδος, ούτε καν στην Αττική. Τότε, το 1986, αποφασίζει να αποχωρήσει. Τον ακολουθεί ο πατέρας του χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ξοδεύει έναν ολόκληρο χρόνο σε ταξίδια στο εξωτερικό αναζητώντας νέο και ελκυστικό επιχειρηματικό αντικείμενο. Προσανατολίζεται στα υλικά συσκευασίας, αλλά διαπιστώνει ότι μια τέτοια επιλογή απαιτεί συνεταίρο από το εξωτερικό.

Η τύχη το φέρνει να ασχοληθεί ξανά με το αλουμίνιο, καθώς στην Ελλάδα εκείνη την εποχή είχαν κλείσει ορισμένες συναφείς επιχειρήσεις και οι τράπεζες πρότειναν στον Αλέξανδρο και το Γιώργο Μυλωνά να αναλάβουν τα χρεοκοπημένα εργοστάσια.

"Κρίναμε ότι ο περιβόητος, τότε, Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων ήταν μια θολή κατάσταση. Κι εγώ ήμουν πολύ νέος για να ανεχτώ τέτοιου είδους καταστάσεις". Αφού αναλώθηκε περίπου ενάμισης χρόνος για να δουν τι θα γίνει τελικά με τις προβληματικές επιχειρήσεις του είδους, αποφασίζουν να προχωρήσουν μόνοι τους. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, από την άποψη ότι ο κλάδος του αλουμινίου θεωρούνταν κορεσμένος και ο τότε αναπτυξιακός νόμος δεν ενέκρινε ανάλογες επενδύσεις. Τελικά, εξασφαλίζουν την πολύτιμη υπαγωγή, ως ανταμοιβή για την περιπέτεια στην οποία είχαν μπει με ευθύνη των τότε αρμόδιων κυβερνητικών αρχών και το 1989 "γεννιέται" η Αλουμύλ. Καθώς ο προσανατολισμός ήταν εξαρχής προς τις εξαγωγές, ακόμη και το όνομά της επιλέχθηκε ώστε να διευκολύνεται η χρησιμοποίηση της επωνυμίας από τους ξένους πελάτες. Η παραγωγή της σχεδιάστηκε με άλλη αντίληψη.

"Η Βάλβε πουλούσε με το κιλό αλουμίνιο. Εμείς σχεδιάσαμε νέα προϊόντα και αναπτύξαμε διαφορετικό μάρκετινγκ, που ήταν καινοτόμο για την εποχή εκείνη. Καταρχήν, δε βιαζόμαστε. Μας ενδιέφερε να έχουμε επιλεκτικές σχέσεις με τους πελάτες μας. Πηγαίναμε σε μια περιοχή, διαλέγαμε έναν και με αυτόν δουλεύαμε. Αυτό ήταν ασυνήθιστο τότε. Όσοι πίστεψαν σε μας και τα προϊόντα μας σήμερα είναι πλούσιοι".

Όλα τα κεφάλαια της επιχείρησης τοποθετήθηκαν αρχικά για τη μεγέθυνση της μονάδας στο Κιλκίς. Στην επιχείρηση εισέρχεται και η αδελφή του Γιώργου Μυλωνά, η Ευαγγελία, η οποία σήμερα έχει την ευθύνη της γενικής διεύθυνσης.

Καθώς οι εξαγωγές πήγαιναν πολύ καλά, προκύπτει το 1994 η ανάγκη ανέγερσης μιας μονάδας η οποία θα εξυπηρετεί αποκλειστικά τους πελάτες στη Δυτική Ευρώπη. Έτσι, ιδρύεται το εργοστάσιο στην Κομοτηνή. "Είναι μια μονάδα-μπουτίκ. Παράγει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, η μικρή ομάδα που υπάρχει εκεί ξέρει όλους τους πελάτες προσωπικά, οι πελάτες τους επισκέπτονται, υπάρχει, δηλαδή, ένα σέρβις μπουτίκ. Έτσι όμως κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε μια πολύ σοβαρή παρουσία στις δυτικές αγορές".

Δύο χρόνια αργότερα γίνεται η πρώτη έξοδος στο εξωτερικό. Ήταν με την Alumil Rom Industry στη Ρουμανία, την εταιρεία που μπήκε τώρα στο Χρηματιστήριο του BSE, για να ακολουθήσει μια εμπορική εταιρεία στην Πολωνία και μια δεύτερη παραγωγική μονάδα στη Βουλγαρία. Ο σχεδιασμός της διοίκησης του ομίλου της Αλουμύλ δεν προβλέπει –τουλάχιστον σύντομα– τη μετατροπή ορισμένων εμπορικών εταιρειών του εξωτερικού σε παραγωγικές.

Όλα αυτά τα χρόνια η διαδρομή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Προβλήματα υπήρξαν πολλά και σε διάφορα επίπεδα. "Ξεκινήσαμε σε μια εποχή πολύ άσχημη για την επιχειρηματικότητα. Το κράτος ήταν δυνάστης και οι τράπεζες δεινόσαυροι. Δεν υπήρχε καμία ευελιξία. Ο επιχειρηματίας εξοβελιζόταν στο πυρ το εξώτερον, τα κέρδη ήταν το μεγαλύτερο αμάρτημα. Δεν είχαμε προβλήματα με τους εργαζομένους ούτε με την τοπική κοινωνία, κι αυτό χάρη στον πατέρα μου. Σκεφτείτε ότι έχουμε 2.200 άτομα προσωπικό και δεν υπάρχει σωματείο. Κι αυτό το οφείλουμε στον πατέρα μου, που γνώριζε έναν έναν όλους τους εργαζομένους και αυτοί τον αποκαλούσαν “ο παππούς”. Όμως, το γενικότερο περιβάλλον ήταν ιδιαίτερα αρνητικό και σε κάθε βήμα μάς δημιουργούσε προβλήματα, τα οποία είχαν κόστος. Κάποιοι μάλιστα επιχειρηματίες δεν άντεξαν".

Το πείσμα και η σταθερή επιμονή στους στόχους του ήταν πολύ ισχυρότερα από τα προβλήματα που συναντούσε ο Γιώργος Μυλωνάς. "Ποτέ δεν είπα “τι ήθελα και μπλέχτηκα με όλα αυτά”. Εμείς δεν κάναμε επιχειρηματικότητα από ανάγκη. Η οικογένειά μου είχε οικονομική άνεση πάντα. Κάποιοι φίλοι μου έλεγαν “τι πας και μπλέκεις, τι ζόρι έχεις, γιατί ασχολείσαι με πράγματα που έχουν μεγάλο ρίσκο και χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια;”. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, για να είσαι βιομήχανος πρέπει να είσαι πατριώτης, πρέπει να είσαι “άρρωστος” με θέματα παραγωγής, γιατί δεν υπάρχει επιχειρηματική λογική που να στηρίζεται σε αριθμούς. Πρέπει να έχεις ψώνιο για να είσαι βιομήχανος εδώ. Και πιστέψτε με, οι απαράδεκτοι βιομήχανοι δεν είναι ο κανόνας".

Βέβαια, ο ίδιος αναγνωρίζει ότι από τότε έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. "Αν και έχουν αλλάξει πολλά από το 1996 και μετά, εντούτοις το κράτος παραμένει ισχυρός παράγων επηρεασμού της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μπλέκεται ακόμη κι εκεί που δεν το σπέρνουν, για να κατευθύνει την επιχειρηματικότητα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, στο όνομα μιας κοινωνικής πολιτικής, να δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, είδαμε να ρυθμίζονται χρέη σε προβληματικές επιχειρήσεις κι αυτές να βγαίνουν ξανά μπροστά και να λειτουργούν ανταγωνιστικά σε υγιείς επιχειρήσεις που δεν είχαν τέτοια προνόμια. Και έχει αποδειχτεί ότι το 70% αυτών των επιχειρήσεων παρέμειναν προβληματικές".

Βέβαια, ο κ. Μυλωνάς παραδέχεται ότι η βοήθεια του κράτους, μέσω των αναπτυξιακών νόμων, για την ανάπτυξη της εταιρείας του ήταν σημαντική.

"Δεν ξέρω αν θα παίρναμε το κουράγιο ή το ρίσκο να ξεκινήσουμε μόνον με τα δικά μας κεφάλαια. Από την άλλη πλευρά όμως θέλω να πω ότι όσα πήραμε από τους αναπτυξιακούς νόμους τα πληρώσαμε σε φόρους πολλαπλάσια. Γιατί τα κεφάλαια που έδινε το κράτος δεν τα χάριζε, αν ήσουν κερδοφόρα εταιρεία, σε μια τριετία τα έπαιρνε πίσω".

Πολύτιμους αρωγούς θεωρεί ο κ. Μυλωνάς και τις τράπεζες, αλλά και το χρηματιστήριο."Το πιο σημαντικό ήταν το τραπεζικό σύστημα. Ενώ η προηγούμενη εμπειρία με τη Βάλβε ήταν τραυματική, με την Αλουμύλ οι τράπεζες πίστεψαν σε μας, μας βοήθησαν και μας βοηθούν. Όσο για το χρηματιστήριο, ήταν σημείο καμπής για μας. Υπήρξε επιλογή που εξέφραζε την προσωπική διάθεσή μου απέναντι στο επιχειρείν, με άλλα λόγια το να αναπτύσσεσαι και να δημιουργείς δε σταματά ποτέ και από ένα σημείο και μετά χρειάζεσαι βοήθεια, όπως και κάποιους άλλους μαζί σου για να πας μπροστά".

Η ίδια φιλοσοφία χαρακτηρίζει και την επιλογή για την εισαγωγή της Alumil Rom Industry στο BSE, ενώ όταν οι συνθήκες ωριμάσουν για το Χρηματιστήριο της Βουλγαρίας, θα ακολουθηθεί η ίδια πρακτική και με την εκεί θυγατρική.

Οι επόμενοι στόχοι της διοίκησης του ομίλου της Αλουμύλ περιλαμβάνουν την παραγωγική επέκτασή της στο εξωτερικό, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει επένδυση σε κεφάλαια."Δε θα κάνουμε επενδύσεις στην επόμενη διετία. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα σχεδιάσουμε επενδύσεις. Ο λόγος είναι ότι αυτά τα δύο χρόνια θέλουμε να μειώσουμε το δανεισμό μας, να αποδώσουν όλες μας οι επενδύσεις, κι αυτό πιστεύουμε ότι θα φανεί από το επόμενο έτος".

Ο όμιλος έχει αποφασιστεί να αναπτυχθεί στρατηγικά σε τρεις περιοχές, όπου έχει ως τώρα απλή εξαγωγική δραστηριότητα. Η πρώτη περιοχή είναι ο Αραβικός Κόλπος, όπου λειτουργεί ήδη εμπορική εταιρεία στο Μπαχρέιν, η Alumil Gulf W.L.L. (51%). Τώρα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη οι διαδικασίες για την ίδρυση μιας ακόμη εταιρείας στο Ντουμπάι, η οποία θα αναλάβει τη διακίνηση των προϊόντων του ομίλου στην ευρύτερη περιοχή, στο Ιράν και την Ινδία. Παράλληλα, έχει υπογραφεί συμφωνία με τοπική εταιρεία, την Balex co., που θα παράγει για λογαριασμό του ομίλου ορισμένα προϊόντα που κρίθηκε ότι έχουν πολύ μεγάλο μεταφορικό κόστος. Ταυτόχρονα, γίνονται συζητήσεις και με άλλες εταιρείες για την ανάθεση παραγωγής φασόν στην ίδια περιοχή. Αυτό το μοντέλο είναι το ανάλογο που έχει εφαρμοστεί με επιτυχία στην Αίγυπτο, όπου έχουν επιλεγεί δύο τοπικές εταιρείες που παράγουν για λογαριασμό της Αλουμύλ.

Οι άλλες δύο περιοχές όπου θα αναπτυχθεί ο όμιλος της Αλουμύλ είναι στη Ρωσία και στην Παρευξείνια Ζώνη. Η ανάπτυξη στην πρώτη στηρίζεται στην παραγωγή της Σερβίας που δεν έχει δασμούς με τη συγκεκριμένη χώρα, όπου θα προωθηθεί η δημιουργία εμπορικού δικτύου σε συνεργασία με τοπική εταιρεία, χωρίς να χρειαστεί συμφωνία για την παραγωγή φασόν. Τα προϊόντα θα εξάγονται από τη Σερβία και, αν όλα εξελιχθούν καλά, τότε η θυγατρική στη γειτονική χώρα θα χρειαστεί να προχωρήσει και σε νέες επενδύσεις. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στις παρευξείνιες χώρες, όπου ο όμιλος συνεργάζεται ήδη με τουρκικές επιχειρήσεις, ενώ έχει πολλές προτάσεις από τοπικές επιχειρήσεις για joint venture. Αρχικά θα γίνουν εμπορικά δίκτυα και σε ένα δεύτερο στάδιο θα ακολουθήσει παραγωγή σε συνεργασία με ντόπιο επιχειρηματία.

Σε αυτή την πορεία του κ. Μυλωνά υπήρχαν κέρδη, αλλά και απώλειες. "Έχασα πολύτιμες ώρες προσωπικής ζωής, έχοντας αντιληφθεί ότι ο προσωπικός χρόνος είναι το πιο ανεκτίμητο αγαθό. Κέρδισα όμως την ικανοποίηση να δω αυτά που δημιουργούσα να ριζώνουν και να μεγαλώνουν. Κέρδισα επίσης την εκτίμηση πολλών ανθρώπων, κι αυτό σε βοηθά να μη σκέφτεσαι τις αντιξοότητες και τις δύσκολες συνθήκες. Κέρδισα, ακόμη, το να αναγνωρίζει η οικογένειά μου ότι τα αγαθά κόποις κτώνται, κάτι που δεν πιστεύει η σημερινή κοινωνία. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι τα αγαθά κτώνται, κόποις μεν, αλλά κτώνται αργά ή γρήγορα. Πήρα, τέλος, τη χαρά να βλέπω τους γονείς μου να καμαρώνουν για τα παιδιά τους".

Ήδη, στον όμιλο αρχίζει να δραστηριοποιείται και η τρίτη γενιά Μυλωνά. Ο Αλέξανδρος, γιος του Γιώργου Μυλωνά, παράλληλα με τις σπουδές του αποφάσισε να εμπλακεί κι αυτός με το επιχειρείν, σε αντίθεση με τις δίδυμες αδελφές του, που μάλλον θα ακολουθήσουν άλλους επαγγελματικούς δρόμους. "Αν αποδειχτεί ικανός να κατακτήσει το σεβασμό των υπόλοιπων στελεχών και να πάρει μια υψηλή θέση θα την κερδίσει. Διαφορετικά θα παραμείνει ένας από τους υπαλλήλους της εταιρείας, όπως όλοι οι άλλοι".

Τελικά, την Αλουμύλ την αγοράζουν ή όχι; Ή θα συμπράξει με ξένο εταίρο; "Είναι ανέκδοτο ότι μας αγοράζουν. Δεν υπάρχει επίσης περίπτωση να συμπράξουμε με διεθνή παίκτη. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε αυτόνομα. Το μόνο πρόβλημα που δημιουργεί αυτή η επιλογή είναι η δημιουργία μεγάλου δανεισμού. Πιστεύω όμως ότι είναι η πιο καθαρή λογική, γιατί συμπράξεις, συνεργασίες, εξαγορές και συγχωνεύσεις έχουν πιο πολλά προβλήματα από τα θετικά, τα οποία φοβόμαστε. Καλύτερα να αργούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά να τα κάνουμε μόνοι μας και εκ των έσω. Αυτά δε γίνονται επειδή πίνεις έναν καφέ παραπάνω και νομίζεις ότι κάτι θα προκύψει. Πρέπει να έχεις την οργάνωση για να προσφέρεις προστιθέμενη αξία. Αν ένα και ένα κάνει ενάμισι, όπως συνήθως συμβαίνει, δε βοηθά κανέναν. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι δε θέλουμε κινήσεις εντυπωσιασμού. Αντίθετα, προτιμούμε να χτίζουμε κάτι σταθερά, με περισσότερο χρόνο για τη δημιουργία μεγάλων αριθμών, αλλά σίγουρα πιο υγιές".

Με αυτό το σκεπτικό τι θα συμβούλευε ένα νέο άνθρωπο; "Να ασχοληθεί με την επιχειρηματικότητα, να παίρνει ρίσκα, να ξεπερνά τις απογοητεύσεις, να δουλέψει πολύ σκληρά, χωρίς να μεταφράζει τη δουλειά του σε χρήμα. Και να θυμάται: το κέρδος και η επιχειρηματική επιτυχία δεν είναι ποτέ μονομερή. Άρα να στηρίζεται παρά πολύ στις σχέσεις με τους συνεργάτες του και να επενδύει στο ανθρώπινο δυναμικό".

Ρουμανική Περιπέτεια

Απρόσμενη περιπέτεια περίμενε την Alumil Rom Industry για την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο του Βουκουρεστίου. Ύστερα από καταγγελίες ότι κάποιοι επενδυτές δεν τήρησαν τις προβλεπόμενες διαδικασίες μέσω των χρηματιστηριακών εταιρειών, παρενέβη η ρουμανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, η οποία αποφάσισε να περάσει "από κόσκινο" όλες τις εντολές αγοράς μετοχών. Το πρόβλημα διαπιστώθηκε ουσιαστικά όταν τα αντληθέντα κεφάλαια δεν ήταν ανάλογα της υπερκάλυψης που καταγράφηκε, πράγμα το οποίο αποδόθηκε σε ανεξάρτητες και ανέλεγκτες δράσεις μεμονωμένων επενδυτών και χρηματιστηριακών εταιρειών και συγκεκριμένα σε αγορές με "αέρα".

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Κεφάλαιο" - Ιανουάριος 2007.