Αν η οπλοκατοχή του απλού πολίτη καταργηθεί, τότε όπλα θα έχουν μόνο οι εγκληματίες

Του Άγη Βερούτη

Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα είναι αρχαιότερο από τα σύνορα και τις οργανωμένες κοινωνίες.

Πριν υπάρξει η έννοια της ιδιοκτησίας, πριν υπάρξει καν κράτος, υπήρξε η ανάγκη να μπορεί να εξασφαλίσει κάποιος ότι θα γυρίσει σπίτι του ζωντανός! 

Από το ρόπαλο του homo erectus μέχρι το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο για την νόμιμη οπλοφορία, ο άνθρωπος πάσχιζε να έχει δίπλα του το εργαλείο άμυνας που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο "παραλίγο να επιστρέψω" και στο "έφτασα σπίτι μου", χωρίς να χρειάζεται να υπολογίσει πόσο χρόνο θα κάνει η Άμεση Δράση να σηκώσει το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα και πόση ώρα μετά να έρθει εκεί όπου αυτός βρίσκεται σε κίνδυνο ΤΩΡΑ. 

Στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να μην είμαστε ούτε Άγρια Δύση ούτε αποστειρωμένο εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής woke ατζέντας. Η οπλοκατοχή υπάρχει, με άδειες, με ενδελεχή έλεγχο και με προϋποθέσεις. Η οπλοφορία υπάρχει ως εξαίρεση για ανθρώπους που πράγματι εκτίθενται σε κίνδυνο λόγω δουλειάς ή συνθηκών. 

Ας δούμε τώρα μια στοιχειώδη αποκατάσταση της αλήθειας σε όσα λέγονται τις τελευταίες ημέρες: η αυτοάμυνα, όταν συντρέχουν οι προϋποθέσεις της, δεν είναι έγκλημα στην Ελλάδα! 

Ρητά προβλέπεται από τον Ποινικό Κώδικα. 

Αντιθέτως, η ληστεία είναι βαρύ κακούργημα. Όποιος διακινεί το αντίθετο, είτε δεν ξέρει, είτε κάτι άλλο εξυπηρετεί. Η συζήτηση, λοιπόν, δεν είναι αν ο πολίτης θα γίνει Έλληνας Ράμπο να σκορπίζει σφαίρες, αλλά αν το κράτος εξακολουθεί να τον εμπιστεύεται ως ενήλικο, υπεύθυνο άτομο που μπορεί σε οριακές συνθήκες να σώσει τη ζωή του και τη ζωή των δικών του ανθρώπων.

Κάπου εδώ όμως ξεπετάγονται τα συνήθη κλισέ της woke ατζέντας: "Οι ΗΠΑ έχουν πολλά όπλα, άρα πολλά εγκλήματα." Τα πραγματικά δεδομένα είναι λιγότερο σύμφωνα με τις αφηγήσεις: οι δολοφονίες στις ΗΠΑ δεν μοιράζονται ομοιόμορφα στον χάρτη, ούτε στον κοινωνικό ιστό.  Συγκεντρώνονται σε λίγες μεγάλες πόλεις, σε θύλακες συμμοριών, και (θα σοκαριστούν όσοι συνηθίζουν να πέφτουν από τα σύννεφα) τα περισσότερα φονικά με πυροβόλο όπλο γίνονται με πιστόλια, όχι με "πολεμικά τυφέκια" που στοιχειώνουν τις τηλεοπτικές συζητήσεις. 

Ούτε, βέβαια, ισχύει και το αντίθετο: "Αν τα απαγορεύσεις όλα, τελειώσαμε." Η Αυστραλία μετά το 1996 πράγματι είδε να εξαφανίζονται οι μαζικοί πυροβολισμοί για χρόνια και να πέφτουν οι αυτοκτονίες με όπλο, αλλά αυτά συνέβησαν σε ένα ήδη πτωτικό πλαίσιο βίας με πυροβόλα όπλα, και με πολλές παράλληλες πολιτικές. Η Νέα Ζηλανδία μείωσε τα αντίστοιχα νούμερα κι εκείνη, χωρίς όμως να χρειαστεί να περάσει αντίστοιχα μέτρα για δεκαετίες. Οι Ονδούρες όμως είδαν την αντίστροφη πορεία μετά την απαγόρευση των νόμιμων όπλων.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει μαγικό κουμπί. Υπάρχουν σύνθετες κοινωνίες, μαφιόζοι, λαθρεμπόριο, αστυνόμευση, δικαιοσύνη που καθυστερεί ή τρέχει, και νέοι άνδρες που στρατολογούνται από συμμορίες όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες της πολιτείας κοιμούνται με τον φραπέ στο χέρι.

Αν θέλει κανείς να δημιουργήσει αντίβαρο στα παραπάνω, μπορεί να ρίξει μια ματιά στο πώς αντιμετωπίζεται ο ένοπλος πολίτης στην Ελβετία. Μια χώρα με αυστηρή παράδοση ατομικής ευθύνης, μακρά ιστορία εφεδρικού στρατού και κατοχής πολεμικών και υπηρεσιακών όπλων κατ’ οίκον (σήμερα με αυστηρότερους κανόνες για τα πυρομαχικά). Σίγουρα δεν θυμίζει ρημαγμένη μεγαλούπολη των ΗΠΑ, ούτε εσωτερικό εμφύλιο σε αναμονή. 

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ο σεβασμός στους κανόνες, οι πραγματικοί έλεγχοι της οπλοκατοχής και η προβλεψιμότητα της δικαιοσύνης, κόβουν το οξυγόνου που χρειάζεται η βία για να φουντώσει. Το εργαλείο παραμένει εργαλείο. Η πολιτική παραμένει πολιτική.

Τελευταία βέβαια υπάρχει και το ισραηλινό παράδειγμα: σκληρό και καθόλου ακαδημαϊκό. Πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023, η ιδιωτική οπλοκατοχή στο Ισραήλ ήταν χαμηλή και αδειοδοτημένη με μεγάλη αυστηρότητα. Μετά την φρικιαστική επίθεση της Χαμάς, το κράτος συνειδητά χαλάρωσε τα κριτήρια και είδε τις αιτήσεις οπλοκατοχής και οπλοφορίας να εκτοξεύονται. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, οι άδειες οπλοφορίας πολλαπλασιάστηκαν, οι πολίτες εξοπλίστηκαν νόμιμα, και η δημόσια συζήτηση επανεκκινήθηκε εξαρχής: οι υποστηρικτές της οπλοφορίας και οπλοκατοχής ομιλούν για δυνατότητα άμεσης αντίδρασης σε τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ οι επικριτές προειδοποιούν για τυχόν ατυχήματα και επαπειλούμενη ενδοοικογενειακή βία.

Στην ελληνική καθημερινότητα, τα διλήμματα είναι ίσως λίγο πιο πεζά, αλλά όχι λιγότερο σοβαρά.  Θέλουμε να κυνηγάμε συμμορίες που επιχειρούν επαγγελματικά, ή να καταγράφουμε ότι "διέφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση";

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για δικαιώματα στην αυτοάμυνα, τότε μιλάμε για κατάρτιση, πιστοποίηση, τακτικούς ελέγχους ψυχικής καταλληλότητας. Μιλάμε για στόχευση στις πραγματικές πηγές βίας: συμμορίες, διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, και τελευταία έχει αρχίσει να εμφανίζεται και το φαινόμενο των παραβατικών "τράπερζ” που προάγουν τη βία και την αλητεία για να ηρωοποιήσουν στο μυαλό τους μια αντικοινωνική οπτική της πραγματικότητας. 

Η εξίσωση είναι απλή: ώριμο κράτος, ώριμος πολίτης, υπεύθυνη οπλοκατοχή.

Τα υπόλοιπα είναι woke θεωρία που υποστηρίζει αβάσιμα ότι "όσο λιγότερα νόμιμα όπλα, τόσο λιγότερη βία" καταρρέει όταν συναντά χώρες με λίγη νόμιμη οπλοκατοχή αλλά πολύ αίμα από παρανομία. 

Η αντίστροφη θεωρία "όσο περισσότερα όπλα, τόσο καλύτερα" είναι εξίσου ανεξέλεγκτα και ανεύθυνα ρηχή: χωρίς γερά θεμέλια αστυνόμευσης, παιδείας και δικαιοσύνης, καμία κοινωνία δεν έγινε ασφαλής επειδή μοίρασε σιδερικά. Υπεύθυνη στάση της πολιτείας σημαίνει να κοιτά τα δεδομένα, να προσαρμόζει τα εργαλεία της, και να μη θυσιάζει την αλήθεια στο βωμό της ιδεολογικής καθαρότητας.

Η Ελλάδα έχει χαμηλή θανατηφόρα βία, και ακόμα χαμηλότερη βία από πυροβόλα όπλα. Αυτό είναι σημαντικό κεφάλαιο που δεν πρέπει να το σπαταλήσουμε για ιδεοληψίες της μοδός από το εξωτερικό. Χωρίς υστερίες αλλά με δουλειά στο πεζοδρόμιο και με σοβαρότητα στις αίθουσες που απονέμεται δικαιοσύνη. Εγκαίρως! Χωρίς σκληρούς παραβατικούς να αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο δρόμο από τη Δικαιοσύνη, μετά από 19 συλλήψεις από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Δεν είμαστε "Άγρια Δύση”, και τα στατιστικά μας το αποδεικνύουν (ανθρωποκτονίες ~0,84/100.000 το 2023). Η υπάρχουσα αυστηρή αλλά λογική αδειοδότηση λειτουργεί επαρκέστατα και αποτρεπτικά σε ένα ευρύτερο περιβάλλον χαμηλής θανατηφόρας βίας.

‘Οπου η εγκληματικότητα τροφοδοτείται από συμμορίες και παράνομη διακίνηση ναρκωτικών, οι δείκτες ανεβαίνουν ασχέτως νόμιμης οπλοκατοχής. Το πρόβλημα είναι τα ναρκωτικά και όχι τα νόμιμα όπλα. 

Στοχευμένες πολιτικές αστυνόμευσης όπως ΔΕΝ είχε το χωριό στην Κρήτη όπου έγινε το φονικό, η γρήγορη απονομή δικαιοσύνης (που απέχουμε πολύ ακόμα) και η πρόληψη με εκπαίδευση στον στρατό, στους νεαρούς άνδρες, αποφέρουν μεγαλύτερη απόδοση από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της woke ατζέντας, η οποία δεν έλυσε το πρόβλημα πουθενά.

Αν η οπλοκατοχή του απλού πολίτη, καταργηθεί και ποινικοποιηθεί με αφορμή επεισόδια ανάμεσα σε συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών και δολοφονίες μαφιόζων, τότε όπλα θα έχουν μόνο οι εγκληματίες, οι μαφιόζοι και οι τρομοκράτες. Αυτοί μετά θα εκτοξεύσουν την εγκληματικότητα στη χώρα μας, καθώς θα γίνουν ατρόμητοι, με την βούλα των woke.

Η οπλοκατοχή στην Ελλάδα είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη ακόμα από την περίοδο της Επανάστασης του 1821, ενώ για όποιον εποφθαλμιά να "έρθει νύχτα" ένας πληθυσμός με 50% οπλοκατοχή θα είναι εφιάλτης, ενώ με 0% θα είναι περίπατος στο παρκάκι της γειτονιάς. 

Η βασική ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε, είναι πόσα από τα όπλα της πρόσφατης σύγκρουσης των συμμοριών στην Κρήτη ήταν νόμιμα και πόσα παράνομα; Και επίσης πόσοι από αυτούς που τα χρησιμοποίησαν είχαν άδεια οπλοφορίας; 

Αν ήταν ΟΛΑ τα όπλα νόμιμα στο συμβάν, και όλοι είχαν άδεια οπλοφορίας, τότε θα έχει έννοια να δούμε την αδειοδότηση και τις ποινές και να νομοθετήσουμε σχετικά. Αν όμως υπήρχε έστω και ένα παράνομο όπλο, έστω και ένας εγκληματίας που ΔΕΝ είχε άδεια οπλοφορίας, τότε καμία αποτροπή σε τέτοια περιστατικά δεν θα προκύψει από την αυστηροποίηση των κανόνων για τους απλούς πολίτες στην Ελλάδα! 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ στις παρορμητικές νομοθετήσεις οι οποίες μπορούν να επιβαρύνουν αρνητικά τη χώρα μας για αιώνες...

agissilaos@gmail.com