Ξανά σαρίκια και κελεμπίες;

Του Γιώργου Κράλογλου

Οι ενεργειακές συμφωνίες είναι πράγματι ιστορικές. Ειδικά  για το Ιόνιο. Θα τις εφαρμόσουμε όμως εδώ και τώρα ή θα αρχίσουμε τα ναι μεν αλλά…

Γιατί οι επιφυλάξεις μας και τι είναι αυτό που μας κάνει να έχουμε επιφυλάξεις; 

Το προεκλογικό 2026 σε συνδυασμό με την δική μας ιστορία και τις άθλιες σελίδες της τόσο στην έρευνα των πετρελαίων μας και του φυσικού μας αερίου όσο και με την πραγματικότητά μας.

Τα γραφειοκρατικά μας, τα δήθεν περιβαλλοντικά μας, τα πολιτικά και τα μικροπολιτικά ή αντιπολιτευτικά, αν θέλετε, από τη Βουλή και ιδίως από τους Δήμους και τις Κοινότητες.

Η ασυνάρτητη μικροπολιτική μας σε όλα τα επίπεδα που έδιωξε τις έρευνες σε ξηρά και θάλασσα, αφήνοντας μέχρι στους Τούρκους την άνεση… να μας προκαλούν ακόμη και στον χώρο αυτό.

Και για να μην συνεχίζουμε με ασάφειες, ας ξεκινήσουμε από αυτά που παραλάβαμε πριν 50 χρόνια στην μεταπολίτευση, ως αρκετά για να είναι εκμεταλλεύσιμα, αποθέματα πετρελαίων στην Καβάλα σε συνδυασμό με ό,τι άλλο έπρεπε να ψάξουμε να βρούμε στην ίδια περιοχή, μετατρέποντας σε μέγα πετρελαϊκό Βαλκανικό κέντρο την Αλεξανδρούπολη μισό αιώνα πριν (!!).

Τι κάναμε τότε; Τα θυμόμαστε; Σχεδόν διαλύσαμε τον κρατικό ερευνητικό ιστό και μόνο όταν ζοριστήκαμε από όλους τους ξένους Ομίλους που συνεργαζόμαστε συνεχίσαμε την  εκμετάλλευση του Πρίνου με τον τρόπο που επιλέξαμε… 

Ανοίξαμε τότε τον δρόμο που θα μας έδινε ρόλο στην προσπάθεια της Ευρώπης να λύσει την ενεργειακή της ανασφάλεια; 

Δεν κάναμε τίποτε το ουσιαστικό. Λόγια μόνο και οράματα στα λόγια όταν και η Βουλγαρία μας προκαλούσε ή μας προσκαλούσε στο "παιχνίδι" της ενέργειας. 

Και να κατεβούμε πιο κάτω και στο Αιγαίο και στην ξηρά προς το Ιόνιο. Από το 1975 και μετά τα ξεχάσαμε όλα.

Και τις άδειες που μας ζητούσαν. Και την δική μας συμμετοχή που μας πρότειναν  Όμιλοι ερευνών που δεν είχαν καταλάβει πως εμείς μάλλον δεν ξέραμε ή δεν θέλαμε να μπούμε στο παιχνίδι ερευνών. 

Έμειναν έτσι όλα στα ράφια. 

Τι λέγαμε; Παραμύθια για τον ενεργειακό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Παραμύθια για το άνοιγμα των ερευνών μας με δικές μας κρατικές πρωτοβουλίες για την απομάκρυνση συμφερόντων από τους πετρελαϊκούς μας θησαυρούς.

Παραμύθια για το πώς θα κάνουμε το κράτος μας πραγματικό πετρελαϊκό ερευνητή. 

Τα κάναμε στην πραγματικότητα; 

Το έχουμε σημειώσει άλλες δέκα φορές από την στήλη. Με την συνηθισμένη μας μέθοδο των συγχωνεύσεων μετατρέπαμε τους ερευνητικούς Ομίλους του κράτους σε μικρές υπηρεσίες λίγων ατόμων. Και αφαιρούσαμε έτσι την δική μας ερευνητική παρουσία. 

Τι έχει αλλάξει λοιπόν στην 50χρονη σχεδόν αδράνειά μας; Για να μη μιλήσουμε αναλυτικότερα για Ιόνιο σε θάλασσα αλλά και ξηρά. 

Τι μας βεβαιώνει πως μετά τα πανηγύρια για τις συμφωνίες (χωρίς αμφιβολίες σημαντικές- το επαναλαμβάνουμε αυτό-) δεν πρόκειται  να αρχίσουν μαζώξεις.. για τα ενάντια…, για τα έξω οι Αμερικάνοι από τα δικά μας πετρέλαια.., για τα έξω οι πολυεθνικές από  την Μακεδονία μας.. ή τα όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, το κατευθυνόμενο ελληνικό ναι μεν αλλά… που χάλασε στην πράξη και άλλες 3-4 σχεδόν παρόμοιες συμφωνίες.

george.kraloglou@capital.gr