Ο Τσίπρας, η Γκάντι και το τελευταίο χαρτί της Κωνσταντοπούλου

Του Ηλία Ψυχογιού

Προχθές, ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που κάποτε έταζε ελπίδα αλλά παρέδωσε μνημόνια και διχασμό, ανακοίνωσε την παραίτησή του από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μια κίνηση που δεν είναι απλώς αποχώρηση, αλλά προάγγελος ενός νέου πολιτικού "ΑΦΜ. Και ενώ ο Τσίπρας ονειρεύεται επανεκλογή σαν άλλος "από μηχανής θεός" σε αρχαία τραγωδία, η πραγματικότητα θυμίζει περισσότερο "κωμωδία προσεχώς" καθώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου ετοιμάζεται να τον "σταυρώσει" με κάθε μέσο.

Η είδηση της παραίτησης Τσίπρα έπεσε σαν βόμβα στα ήδη ραγισμένα θεμέλια της ελληνικής αριστεράς. Στον ΣΥΡΙΖΑ, που πια μοιάζει με φάντασμα του εαυτού του μετά από αλλεπάλληλες διασπάσεις, η κίνηση αυτή προκαλεί πανικό. Βουλευτές και στελέχη ψάχνουν απεγνωσμένα για σταθερότητα και ελπίδα επανεκλογής ενώ η ανακοίνωση της Κουμουνδούρου θυμίζει την ιστορική ατάκα της Κατερίνας Χέλμη στα "Κόκκινα Φανάρια": "Μη μ’αφήνεις Ντόρη, θα φαρμακωθώ"!

Η Νέα Αριστερά, η οποία υποτίθεται ότι κουβαλά την παρακαταθήκη του παλαιού Τσίπρα και γεννήθηκε από μαζικές αποχωρήσεις το 2023-2024, τώρα αισθάνεται προδομένη: Πώς να χτίσεις νέο σχηματισμό όταν ο "πατέρας" σου ετοιμάζεται να ανοίξει άλλο μαγαζί;

Όλοι αυτοί βέβαια, πληρώνουν τα επίχειρα της διακυβέρνησης 2015 – 2019. Στο ΠΑΣΟΚ όμως γιατί έχει πέσει τέτοιο άγχος;

Γιατί πολλά στελέχη και βουλευτές του είναι πρώην ΣΥΡΙΖΑίοι –που όμως δεν έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που ήδη παλεύει με εσωτερικές εντάσεις, βλέπει φαντάσματα του παρελθόντος να επανέρχονται. Οι εποχές άλλωστε του 4,68% δεν είναι μακριά. Και ειδικά όταν έχει μία σκληροπυρηνική φράξια η οποία σπρώχνει ιδεολογικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά. Μόνο που εκεί είναι ο Τσίπρας, ο οποίος δεν θέλει παλιά υλικά για τη νέα του κίνηση, αλλά δεν θα πει όχι αν προσέλθουν οικειοθελώς…

Το σίγουρο είναι ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ που μάχεται να κερδίσει τους κεντρώους ψηφοφόρους όσο και όλοι οι υπόλοιποι που σφάζονται για να κερδίσουν τους αριστερούς ψηφοφόρους, τρέμουν στην ιδέα ενός "Τσίπρα 2.0" που θα απορροφήσει τους αναποφάσιστους – εκείνο το +20% που κάποτε τον έκανε πρωθυπουργό.

Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, μόνο μία φορά ένας πρωθυπουργός έχασε εκλογές, ίδρυσε νέο κόμμα και επανεκλέχθηκε: Η Ίντιρα Γκάντι στην Ινδία. Το 1977, μετά την "Επείγουσα Κατάσταση" που επέβαλε –μια δικτατορία de facto–, το Κογκρέσο (το κόμμα της) διαλύθηκε και εκείνη εκδιώχθηκε. Ίδρυσε το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο, και το 1980 κέρδισε άνετα, επιστρέφοντας θριαμβευτικά. Μια ιστορία εκδίκησης και αναγέννησης.

Ο Τσίπρας ονειρεύεται κάτι παρόμοιο; Ίσως. Αλλά οι διαφορές είναι τεράστιες. Η Γκάντι εκδιώχθηκε από το κόμμα της – δεν το διέλυσε. Ο Τσίπρας, αντίθετα, μετά την ήττα του 2023, ουσιαστικά αποστέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο χρονοντούλαπο: Η Νέα Αριστερά (Χαρίτσης-Τσακαλώτος), το Κίνημα Δημοκρατίας (Κασσελάκης) είναι πολιτικά παιδιά του. Και από τη "μήτρα" του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γεννηθεί άλλα πέντε: Πλεύση Ελευθερίας (Κωνσταντοπούλου), Λαϊκή Ενότητα (Λαφαζάνης), ΜέΡΑ25 (Βαρουφάκης), Δημοκρατικό Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (πάλι Λαφαζάνης), Κόσμος (Κόκκαλης). Οκτώ διασπάσεις συνολικά – ένα ρεκόρ που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει με εργοστάσιο αποτυχιών.

Οι πιθανότητες επανεκλογής ως πρωθυπουργός; Μικρές, ελάχιστες. Το 2015 κέρδισε με διχασμό και αναποφάσιστους, αλλά από το 2019 και μετά όλα τα έκανε λάθος: Το "όχι σε όλα", η αντιπολίτευση ενώ η απόπειρα εισβολής των Τούρκων στον Έβρο το 2020 ήταν σε εξέλιξη (εκεί μπορούσε να κερδίσει "πόντους"), η μη εμφανής αλλά ξεκάθαρη υπόθαλψη αντιεμβολιαστικών κινημάτων, η διαχειριστική υστέρηση έναντι του Μητσοτάκη. Τώρα, με την κοινωνία και πάλι διχασμένη, πιστεύει ότι μπορεί ξανά να "καβαλήσει το κύμα", ως άλλη Ίντιρα Γκάντι. Μόνο που εκείνη δεν είχε αφήσει πίσω της οκτώ "παιδιά" να τρώνε τα σπλάχνα της.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένα ακόμα παράξενο, αλλά πραγματικό φαινόμενο: Χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, η ΝΔ κοντεύει να διαλυθεί μόνη της. Εσωτερικές φαγωμάρες, σκάνδαλα, κούραση εξουσίας – η αυτοδυναμία φαίνεται να απομακρύνεται. Και εκεί εμφανίζεται ο Τσίπρας και το  όποιο κόμμα του, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως "συγκολλητική ουσία" για τους ψηφοφόρους της ΝΔ. Ένας παλιός εχθρός που πάει να αναστηθεί, συσπειρώνει. Οι πιθανότητες νέας αυτοδυναμίας συνεχίζουν να παραμένουν μικρές, αλλά τουλάχιστον οι ψηφοφόροι της ΝΔ θα θυμηθούν γιατί ψήφισαν Μητσοτάκη.

Και ενώ ο Τσίπρας ονειρεύεται να γίνει Γκάντι, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ετοιμάζεται για την τελειωτική μάχη της πολιτικής της επιβίωσης. Η Πλεύση Ελευθερίας, μετά την αποτυχία του "ξυλολίου" και του "λαθρεμπορίου", βυθίζεται. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, του χαροκαμένου πατέρα που η Κωνσταντοπούλου άγει και φέρει εκμεταλλευόμενη τον πόνο του, έληξε προχθές μετά από 23 μέρες – με τα αιτήματά του δεκτά, λένε οι επίσημες ανακοινώσεις. Αλλά ο τρόπος χειρισμού εκ μέρους της κυρίας Κωνσταντοπούλου; Ένα "ναι μεν αλλά" με θεατρινισμούς οι οποίοι μπορεί να αρέσουν σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, αλλά η πλειοψηφία τους αποστρέφεται. Η αποκαλυπτική των προθέσεών της απαίτηση να ανοίξει εκ νέου η δικογραφία – δηλαδή να καθυστερήσει η δίκη τουλάχιστον δύο χρόνια– τραβάει την κουρτίνα και αποκαλύπτει το σχέδιό της: Κρατήστε την υπόθεση ανοιχτή μέχρι τις εκλογές του 2027. Τίποτα άλλο. Όχι δικαιοσύνη, όχι κλείσιμο πληγών – μόνο κεφαλαιοποίηση πολιτικού οφέλους. Και αυτό έχει γίνει αντιληπτό από τον κόσμο. 

Κι αν οι δημοσκοπήσεις της επόμενης εβδομάδας δείξουν πτώση στα ποσοστά της Πλεύσης Ελευθερίας, η Κωνσταντοπούλου θα κηρύξει ανοιχτό πόλεμο στον Τσίπρα. Γιατί; Για να αρπάξει από τους αναποφάσιστους – εκείνους που ο Αλέξης κάποτε φανάτισε και έπεισε με ψέματα. Θα τον κατηγορήσει ως προδότη, ως αργυρώνητο, ως ό,τι βρει πρόχειρο. Ήδη το κάνει. Σταχυολογώ βιτριολικές ατάκες της για τον Τσίπρα: "οδήγησε στο θάνατο 104 ανθρώπους στο Μάτι, ενώ παρίστανε μπροστά στις κάμερες ότι δεν ήξερε τίποτα", "Ένας τύπος τουρίστας, ανύπαρκτος και άφαντος, προσπαθεί να μαζέψει φράγκα", "Πρωτοτυπία να παραίτειται από βουλευτής για να ενεργοποιηθεί πολιτικά", "Είναι σαφές λοιπόν ότι βλέπει την πολιτική σαν business, αυτήν τη στιγμή τού λείπουν κάποια χρήματα", "το κόμμα του θα πρέπει να το λένε "το Λαγούμι”"!

Και ο Τσίπρας; Θα απαντήσει με το ίδιο νόμισμα; Πολύ πιθανόν εάν δεν έχει άλλη επιλογή.  

Συμπέρασμα; Η Ελλάδα βλέπει μια κωμικοτραγική σκηνή: Υποψήφιοι πρωθυπουργοί-φαντάσματα, επιχειρηματικά συστήματα που ποντάρουν σε πολιτικούς σαν να είναι ρουλέτα, πείνα για ψήφους και κόμματα-ΑΦΜ. Το μπαλάκι είναι στο γήπεδο των ψηφοφόρων. Και εκείνοι; Ακόμα αναποφάσιστοι, σκρολάρουν και κάνουν "like” σε διαφημίσεις πληρωμένες με ρούβλια που μιλούν για τη Γάζα, τη "γενοκτονία" που διαπράττει το Ισραήλ και το ξανθό γένος που θα μας δώσει την Πόλη… 

ilpsychogios@gmail.com