Τι πήρε ακριβώς ο Ερντογάν;

Του Μανόλη Καψή

Τελικά τι κέρδισε ο Ερντογάν από το ραντεβού του με τον Τραμπ; Κέρδισε τον ουρανό με τ’ άστρα, όπως φάνηκε να ερμηνεύει τα αποτελέσματα της συνάντησης η αντιπολίτευση στην Αθήνα — κατηγορώντας τον δικό μας ότι "παίζεται" ακόμα και αν έβγαλε όντως φωτογραφία με τον πλανητάρχη δίπλα στη Μελάνια — ή πήρε τον π@@@, όπως το έθεσε πολύ παραστατικά, εύληπτα και πολύ μεσογειακά, ο Τούρκος δημοσιογράφος Χουσεϊν Γκιουνάι, ανταποκριτής του NTV στην Ουάσιγκτον;

Δεν έχω το ρεπορτάζ του Τούρκου συναδέλφου και δεν μπορώ να πάρω θέση, ούτως ή άλλως δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία για την αντιπολίτευση στην Αθήνα, ο δικός μας δυσκολεύεται ακόμα και να βγάλει φωτογραφία δίπλα-δίπλα με τον πλανητάρχη, σιγά μην τον δεχτεί στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ. Είναι και εκείνος ο Μπαιντενόπουλος που νομίζαμε ότι θα είναι για πάντα πρόεδρος βλέπετε.

Όσοι πάντως έσπευσαν να εκφράσουν για μία ακόμα φορά τον θαυμασμό τους για την εξωτερική πολιτική του Σουλτάνου — αυτός "δεν είναι δεδομένος" όπως λέμε στα ελληνικά — μάλλον θα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους. Μάλλον βλέπουν και ερμηνεύουν τις διεθνείς εξελίξεις μέσα από τον φακό της εγχώριας πολιτικής αντιπαράθεσης και με γνώμονα το πόσο αντιπαθούν τον Μητσοτάκη. Όσο περισσότερο αντιπαθείς τον Κούλη, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη για τον Ερντογάν…

Από τα ρεπορτάζ των ξένων συναδέλφων, η εικόνα που αποκομίζουμε είναι ότι όλες οι υποσχέσεις του Τραμπ προϋποθέτουν κάποιο αντάλλαγμα. Τίποτα δεν δίνεται δωρεάν. Αλλά υποθέτω αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Δεν απαιτεί ικανότητες αναλυτή γεωπολιτικής.

Ακόμα και αυτή η υποδοχή του Ερντογάν στον Λευκό Οίκο, ακόμα και οι διθύραμβοι του Τραμπ για τον φίλο του Ερντογάν, έχουν την ερμηνεία τους σε ένα προηγούμενο δούναι και λαβείν. Δεν είναι μόνο δηλαδή ο θαυμασμός του Τραμπ για οποιονδήποτε γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους δημοκρατικούς κανόνες, είναι και το service που προσέφερε ο Τούρκος πρόεδρος στα αμερικανικά συμφέροντα, εκθρονίζοντας (μεταξύ άλλων) τον Ασαντ στη Συρία, τον μοναδικό σύμμαχο του Πούτιν στην περιοχή, χρηματοδότη της διεθνούς τρομοκρατίας και εχθρό των Ισραηλινών. Έδωσε και τώρα διαπραγματεύεται τι θα πάρει. Τόσο απλό.

Από την Ελλάδα, με εξαίρεση τον κ. Φάμελλο που ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να πάρει πρωτοβουλίες ώστε να σταματήσει η επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα, κανείς δεν περιμένει φυσικά να παρέμβει στα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή ή να έχει οποιαδήποτε επιρροή στις εξελίξεις. Δεν είναι θέμα απόστασης, είναι θέμα μεγέθους. Ούτως ή άλλως κανείς δεν θα δώσει την παραμικρή σημασία. Ακόμα και αν ο Φάμελλος ενώσει τη φωνή του με τον Χαρίτση και την Κωνσταντοπούλου, που όπως και να το δεις συνιστά μια υπολογίσιμη δύναμη κρούσης.

Αυτό που προέχει είναι να διατηρήσουμε ζωντανή τη στρατηγική μας συνεργασία με το Ισραήλ και ας βρίσκεται — όχι άδικα — στο στόχαστρο πολλών κρατών, για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα με τους δυστυχείς Παλαιστινίους.

Αλλά σε άλλα μέτωπα, εκεί όπου και πάλι όλοι ζητούν τη βοήθεια του Ερντογάν, η παρουσία της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι πιο ουσιώδης και οι αποφάσεις της Αθήνας θα μπορούσαν να ενισχύουν το διπλωματικό της κεφάλαιο, υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα είχε τις δυνάμεις και τις αντοχές να αντιμετωπίσει το πολιτικό κόστος.

Εξηγούμαι: Στο Ουκρανικό διαφαίνεται ότι οδηγούμαστε αργά ή γρήγορα σε μια κάποια λύση και αυτό που συζητείται εδώ και καιρό, είναι οι εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο. Η Τουρκία δηλώνει παρούσα και έτοιμη να στείλει στρατεύματα. Η Ελλάδα περιορίζεται σε αποστολές ξεπερασμένου στρατιωτικού υλικού, σοβιετικής τεχνολογίας, αλλά αρνείται να στείλει έστω και έναν στρατιώτη, αφού φοβάται τις αντιδράσεις στο εσωτερικό. Ποιος ακούγεται περισσότερο;

Στο ανατολικό μέτωπο της Ευρώπης, αυτό που συζητείται είναι ο επανεξοπλισμός της Ένωσης, ώστε να αντιμετωπίσει τις απειλές της Μόσχας, καθώς κανείς δεν μπορεί πλέον να εμπιστευθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες για την ετοιμότητά τους να προστατεύσουν την Ευρώπη. Η Τουρκία δηλώνει παρούσα και έτοιμη να εφοδιάσει την Ευρώπη με οπλικά συστήματα τελευταίας τεχνολογίας, που παράγει η πολεμική της βιομηχανία. Η Ελλάδα δίνει μάχη, μόνη, για να αποκλείσει την Τουρκία, αλλά αδυνατεί να προσφέρει οπλικά συστήματα, αφού η αμυντική της βιομηχανία παράγει περισσότερους συνδικαλιστές από όπλα. Ποιος έχει το πάνω χέρι;

Αφήστε δε που ακόμα δεν έχει καταθέσει και ο "χασάπης" για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.