Η Καμάλα Χάρις πρέπει να "ξεσκεπάσει" τους Τραμπ - Βανς

Του Mark Leonard

Ο Ιούλιος 2024 θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο σημαντικούς μήνες στην αμερικανική πολιτική. Μεταξύ της απόπειρας δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ, της αποχώρησης του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν από την προεδρική κούρσα και της ανάδειξης της αντιπροέδρου Καμάλα Χάρις ως υποψήφιας του Δημοκρατικού κόμματος, είναι δύσκολο να παρακολοθυθήσει κανείς τον ξέφρενο ρυθμό των πολιτικών γεγονότων. Ενώ κάποιοι μπορεί να κοιτάζουν στο παρελθόν για καθοδήγηση ή επιβεβαίωση, δεν είναι σαφές εάν οποιαδήποτε ιστορική σύγκριση μπορεί πραγματικά να ταιριάζει με το... δράμα των τελευταίων εβδομάδων.

Από τότε που έγινε σαφές ότι ο Τραμπ θα ήταν και πάλι ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι Δημοκρατικοί έχουν πλαισιώσει τις εκλογές ως μια υπαρξιακή μάχη μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Ο Μπάιντεν παρουσιάζεται ως ένας ηγέτης που μοιάζει με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος όχι μόνο θα προστατεύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις αξίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θα υπερασπιστεί επίσης την ελευθερία της Ευρώπης, υποστηρίζοντας την Ουκρανία. Αντίθετα, ο Τραμπ συχνά απεικονίζεται ως "Ο Χίτλερ της Αμερικής" – όπως τον αποκαλούσε κάποτε ο δικός του υποψήφιος αντιπρόεδρος, Τζέι Ντι Βανς – αποφασισμένος να μετατρέψει τη χώρα σε μια αυταρχική δυστοπία. Αυτό ήταν το αφήγημα της εκστρατείας Μπάιντεν, και αν λάβει κανείς τις πρώτες τοποθετήσεις και της Χάρις, θα κινηθεί και εκείνη σε αυτό το πλαίσιο. 

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικάνοι βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Σε μια ιδιωτική συνομιλία, ένας σύμβουλος της εκστρατείας Tραμπ- Βανς χρησιμοποίησε μια απροσδόκητη ιστορική αναλογία. Αντί να συγκρίνει τις ΗΠΑ με το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έκανε παραλληλισμούς με τη μεταπολεμική Βρετανία, η οποία ήταν, κατά την άποψή του, νικήτρια αλλά επιβαρυμένη. Στον απόηχο του πολέμου, η κύρια πολιτική μάχη του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν εσωτερική, με το Συντηρητικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο αντιπροσώπευε τις ελίτ και τη Βρετανική Αυτοκρατορία, να αντιμετωπίζει το φιλικό προς τους εργάτες Εργατικό Κόμμα, το οποίο εστίαζε στην κατάκτηση της ειρήνης στο εσωτερικό.

Ο συνομιλητής μου είπε ότι οι σημερινοί Δημοκρατικοί του θυμίζουν τους Συντηρητικούς, που αντιπροσώπευαν την ανώτερη τάξη, ενσάρκωναν το πολιτικό κατεστημένο και προσπάθησαν να διατηρήσουν τις παγίδες μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας σε περίοδο περιστολής. Η φιλοεργατική ατζέντα του Τραμπ και του Βανς, ισχυρίστηκε, αντικατοπτρίζει πιο στενά αυτή του μεταπολεμικού Εργατικού Κόμματος.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Εργατικό Κόμμα απηύθυνε ιδιαίτερη έκκληση για την εργατική τάξη, η οποία ένιωθε ότι είχε αναλάβει περισσότερο από το μερίδιο που της αναλογούσε στο βάρος του πολέμου, υπέστη τις συνέπειες των διεθνιστικών εξωτερικών πολιτικών και γενικά είχε "μείνει πίσω. ” Ομοίως, ο Τραμπ και ο Βανς ισχυρίζονται ότι μιλούν για τους "ξεχασμένους" Αμερικανούς και το βασικό επίκεντρο της εκστρατείας τους είναι η επανεφεύρεση της ταξικής βάσης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.

Ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του συχνά επισημαίνουν ότι το Δημοκρατικό κόμμα είναι πλέον το κόμμα της Wall Street, του Χόλιγουντ και της Silicon Valley. Τώρα, οι σύμβουλοι του επιδιώκουν να ονομάσουν τους "Ρεπουμπλικάνους των συλλόγων της χώρας" ως "Ρεπουμπλικάνους της εργατικής τάξης". Όταν ο Βανς είπε ότι ήλπιζε να γιορτάσει τα δέκα χρόνια νηφαλιότητας της μητέρας του στον Λευκό Οίκο, μιλούσε σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό Αμερικανών της εργατικής τάξης που αγωνίζονταν σε μέρη "εξουθενωμένα από την παγκοσμιοποίηση", όπως μου το είπε ένας Ρεπουμπλικανός αξιωματούχος.

Επιπλέον, ακριβώς όπως η μεταπολεμική βρετανική αριστερά διαμαρτυρήθηκε ενάντια στην καταστροφική επιρροή των ελίτ της ανώτερης τάξης, ο Τραμπ και ο Βανς στοχεύουν το κατεστημένο της Ουάσιγκτον. Το κίνημα "Make America Great Again" (MAGA) είναι καχύποπτο για το κατεστημένο εθνικής ασφάλειας, τη στρατιωτική ηγεσία και τις μεγάλες επιχειρήσεις, όλα τα οποία οι σημερινοί Ρεπουμπλικάνοι συνδέονται με το Δημοκρατικό κόμμα. Ως μέρος της ατζέντας του Project 2025, το Heritage Foundation υποστηρίζει την απόλυση των 50.000 ομοσπονδιακών δημοσίων υπαλλήλων που αποτελούν το διοικητικό κράτος και την αντικατάστασή τους με μια νέα ηγετική τάξη – ένα βήμα που ο Βανς έχει υποστηρίξει με ενθουσιασμό.

Αλλά για τον συνομιλητή μου, ο πιο σημαντικός παραλληλισμός μεταξύ του σημερινού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ και του μεταπολεμικού Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκεται στις θέσεις τους για τον παγκόσμιο ρόλο των αντίστοιχων χωρών τους. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Βρετανία αντιμετώπισε την επιλογή είτε να διατηρήσει την αυτοκρατορία της είτε – όπως υποστήριζαν οι Εργατικοί – να επικεντρωθεί στη βελτίωση της ευημερίας στο εσωτερικό. Σύμφωνα με τους στρατηγούς του Τραμπ, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τώρα μια παρόμοια επιλογή.

Στις συγκεντρώσεις του, ο Τραμπ επικρίνει συχνά αυτό που θεωρεί ως στρατηγική υπέρβαση των ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι, ως πρόεδρος, δεν ξεκίνησε μεγάλο πόλεμο ούτε ξεκίνησε καμία ξένη επέμβαση. Η εκλογή του, υποστηρίζει, θα έφερνε τόσο μεγαλύτερη ειρήνη όσο και ανανεωμένη εστίαση στην εγχώρια ευημερία. Το όραμα του Βανς– το οποίο επικεντρώνεται στην αύξηση του κατώτατου μισθού, στην επέκταση της κοινωνικής προστασίας και στην ενίσχυση της εταιρικής νομοθεσίας – έχει μια σχεδόν σοσιαλδημοκρατική ποιότητα.

Σίγουρα, οι φίλοι μου Δημοκρατικοί –όπως και οι περισσότεροι έγκριτοι ιστορικοί της μεταπολεμικής Βρετανίας– θα δουν τη σύγκριση με τους Εργατικούς ως παράλογη. Εξάλλου, η πρώτη θητεία του Τραμπ επικεντρώθηκε περισσότερο στην φλερτ των πλουτοκρατών και στη μείωση των φόρων για τους πλούσιους παρά στην οικοδόμηση ενός κράτους πρόνοιας. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, από την πλευρά της, έχει κάνει πολλά για να βοηθήσει τους ψηφοφόρους που μένουν πίσω, ειδικά μέσω σημαντικών πρωτοβουλιών πολιτικής όπως ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού. Αλλά, εάν η εκστρατεία Τραμπ-Βανς συνεχιστεί έτσι, οι ψηφοφόροι δεν θα το αναγνωρίσουν.

Αλλά για τον συνομιλητή μου, ο πιο σημαντικός παραλληλισμός μεταξύ του σημερινού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ και του μεταπολεμικού Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκεται στις θέσεις τους για τον παγκόσμιο ρόλο των αντίστοιχων χωρών τους. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Βρετανία αντιμετώπισε την επιλογή είτε να διατηρήσει την αυτοκρατορία της είτε – όπως υποστήριζαν οι Εργατικοί – να επικεντρωθεί στη βελτίωση της ευημερίας στο εσωτερικό. Σύμφωνα με τους στρατηγούς του Τραμπ, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τώρα μια παρόμοια επιλογή.

Στις συγκεντρώσεις του, ο Τραμπ επικρίνει συχνά αυτό που θεωρεί ως στρατηγική υπέρβαση των ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι, ως πρόεδρος, δεν ξεκίνησε μεγάλο πόλεμο ούτε ξεκίνησε καμία ξένη επέμβαση. Η εκλογή του, υποστηρίζει, θα έφερνε τόσο μεγαλύτερη ειρήνη όσο και ανανεωμένη εστίαση στην εγχώρια ευημερία. Το όραμα του Vance – το οποίο επικεντρώνεται στην αύξηση του κατώτατου μισθού, στην επέκταση της κοινωνικής προστασίας και στην ενίσχυση της εταιρικής νομοθεσίας – έχει μια σχεδόν σοσιαλδημοκρατική ποιότητα.

Σίγουρα, οι φίλοι μου Δημοκρατικοί –όπως και οι περισσότεροι έγκριτοι ιστορικοί της μεταπολεμικής Βρετανίας– θα δουν τη σύγκριση με τους Εργατικούς ως παράλογη. Εξάλλου, η πρώτη θητεία του Τραμπ επικεντρώθηκε περισσότερο στην φλερτ των πλουτοκρατών και στη μείωση των φόρων για τους πλούσιους παρά στην οικοδόμηση ενός κράτους πρόνοιας. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, από την πλευρά της, έχει κάνει πολλά για να βοηθήσει τους ψηφοφόρους που μένουν πίσω, ειδικά μέσω σημαντικών πρωτοβουλιών πολιτικής όπως ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού. Αλλά, εάν η εκστρατεία Τραμπ-Βανς πάρει το δρόμο της, οι ψηφοφόροι δεν θα το αναγνωρίσουν.

Ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, οι Δημοκρατικοί θα επιτεθούν αναμφίβολα στον Τραμπ και τον Βανς για τις ακραίες απόψεις τους σχετικά με τις αμβλώσεις, το σύνταγμα των ΗΠΑ και την Ουκρανία – απόψεις που δεν ευθυγραμμίζονται με την επικρατούσα κοινή γνώμη. Αλλά πρέπει επίσης να εργαστούν για να διαλύσουν το αφήγημα ότι ο Τραμπ και ο Βανς είναι πρωταθλητές της εργατικής τάξης.

Κατά μία έννοια, η μεταπολεμική Βρετανία φέρει ένα σημαντικό μάθημα για τους Δημοκρατικούς σήμερα. Ο Τσόρτσιλ αναμενόταν ευρέως να κερδίσει τις γενικές εκλογές του 1945, αλλά η πλειοψηφία των Βρετανών ψηφοφόρων εν τέλει αγκάλιασε την ατζέντα του Εργατικού Κόμματος για την ανοικοδόμηση της εγχώριας οικονομίας. Ο Τραμπ, ο Βανς και οι στρατηγοί τους ελπίζουν ότι η υπόσχεσή τους στο MAGA θα έχει παρόμοιο αποτέλεσμα.

Κατά συνέπεια, η Χάρις θα χρειαστεί να καταβάλει τόση προσπάθεια για να αντιμετωπίσει το προσκλητήριο των Ρεπουμπλικανών προς τους εργαζόμενους, όσο και για την αντιμετώπιση των απειλών για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και το σύνταγμα. Για να νικήσουν τον Τραμπ τον Νοέμβριο, οι Δημοκρατικοί πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι είναι το αληθινό κόμμα της αμερικανικής εργατικής τάξης.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.  

Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου