Είναι η νίκη Μαμντάνι "νίκη στρατηγικής" των Δημοκρατικών;

Πάνω από 2 εκατομμύρια ψήφους, περισσότερες από όσες είχαν και οι δύο βασικοί του αντίπαλοι μαζί, συγκέντρωσε ο 34χρονος μουσουλμάνος Ζόχραν Μαμντάνι, κερδίζοντας πανηγυρικά τον δήμο της Νέας Υόρκης. Σε συνδυασμό με τα νικηφόρα αποτελέσματα στις μάχες για το αξίωμα του κυβερνήτη σε Βιρτζίνια και Νιου Τζέρσεϊ, οι Δημοκρατικοί έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν, σε μια περίοδο "πολιτικού σκότους", όπως την αποκάλεσε ο ίδιος ο Μαμντάνι. Είναι σαφές ότι ακριβώς έναν χρόνο μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας που αισθάνεται "ξένο" στην ίδια του τη χώρα, με τα συνεχή "καμώματα" του προέδρου. Αυτό μοιάζει να είναι το κοινό σημείο των τριών επιτυχιών.

Μια ειδική περίπτωση

Ωστόσο, είναι πρόωρο να βγάλει κανείς συμπεράσματα για το μέλλον με βάση αυτά τα αποτελέσματα και να μιλήσει για συνολική αλλαγή του κλίματος. Ειδικά σε ό,τι αφορά την περίπτωση της Νέας Υόρκης, της πιο "ευρωπαϊκής πόλης" των ΗΠΑ, που όπως ήδη τονίζεται, "δεν είναι όλη η Αμερική". Ο Μαμντάνι είναι πολύ πιο αντισυμβατικός από τη Μίκι Σέριλ, κυβερνήτρια στην πολιτεία Νιου Τζέρσεϊ, και την Άμπιγκεϊλ Σπάνμπεργκερ, που επικράτησε στη Βιρτζίνια. Σίγουρα η μεγάλη συμμετοχή οφείλεται και στις συνέπειες του shutdown, που είναι ένα πολιτικό μήνυμα ισχύος που έστειλαν οι Δημοκρατικοί και επηρέασε τα αποτελέσματα.

Αυτό που συζητείται ήδη είναι το κατά πόσον ο Μαμντάνι μπορεί να αποτελέσει ένα "μοντέλο" για το μέλλον, ακόμα και αν θα μπορούσε να είναι ο ίδιος υποψήφιος κάποια στιγμή στο μέλλον, για κάποιο "μεγαλύτερο" αξίωμα.

Είναι μάλλον ριψοκίνδυνο να απαντήσει κανείς καταφατικά σε αυτά τα ερωτήματα. Μοιάζει αδιανόητος ένας μελλοντικός προεκλογικός αγώνας των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ με σημαία τον "δημοκρατικό σοσιαλισμό". Είναι αμφίβολο αν ένας υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ θα τολμούσε να εμφανιστεί, όπως ο Μαμντάνι, σε μια προεκλογική συγκέντρωση δίπλα σε μαύρους μουσουλμάνους και γυναίκες με χιτζάμπ.

Ζητείται περισσότερο θάρρος

Αυτό που θα πρέπει, ωστόσο, να κρατήσουν οι Δημοκρατικοί είναι σίγουρα το γεγονός ότι με συμβιβαστικές, ουσιαστικά συντηρητικές, απόψεις με μια απλή διαφοροποίηση στη ρητορική σε σχέση με τους Ρεπουμπλικάνους δεν έχουν καμιά τύχη απέναντι στον "οδοστρωτήρα" Τραμπ. Χρειάζονται προοδευτικές θέσεις, μια απαγκίστρωση από τους ισχυρούς της οικονομίας, που παραδοσιακά "μοιράζουν" υποστήριξη και χρηματοδότηση ανάμεσα στους εκπροσώπους του αμερικανικού δικομματισμού.

Η κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων εθελοντών στον προεκλογικό αγώνα, ένα συμμετοχικό μοντέλο που κάποτε είχε ωθήσει στη νίκη και τον Ομπάμα, προσφέρει τροφή για σκέψη στο μέλλον. Αλλά για να κινητοποιήσεις εθελοντές, χρειάζεσαι και ένα πρόγραμμα που θα τους "μιλάει" και ένα πρόσωπο που θα τους εμπνέει. Οι Δημοκρατικοί έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια μια δυστοκία και στους δύο αυτούς τομείς.

Με λίγα λόγια: Ο θρίαμβος του Μαμντάνι δεν είναι μια "νίκη στρατηγικής" των Δημοκρατικών. Προέκυψε σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της ιδιομορφίας της μεγαλούπολης και της προσωπικότητας του υποψηφίου. Δεν μπορεί να μεταφερθεί "ένα προς ένα" σε ομοσπονδιακό επίπεδο, αλλά κάποια στοιχεία της δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορη την ηγεσία ενός κόμματος, που καλώς ή κακώς της έπεσε ο κλήρος να διασώσει την ίδια την ουσία της αμερικανικής Δημοκρατίας από έναν αδίστακτο φανατικό της εξουσίας. Η κοινωνία δείχνει ότι ζητάει κάτι τέτοιο.

Πηγή: Deutsche Welle