Facebook, X και TikTok δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που θέλουν οι πραγματικοί ψηφοφόροι

Του David M. Drucker 

Όπως αποδεικνύεται, το Twitter δεν είναι η πλατεία του χωριού. Κάποιος να ειδοποιήσει τους Αμερικανούς πολιτικούς.

Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί έχουν γίνει υπερευαίσθητοι και ανταποκρίνονται σε ακτιβιστές που φαινομενικά ζουν τη ζωή τους στο διαδίκτυο. Είτε στο X, πρώην Twitter, όπου η δεξιά αναμασά κάθε υποτιθέμενη παράβαση που διαπράττει η αριστερά και απαιτεί ταχεία και συχνά συνταγματικά αμφισβητήσιμη δράση- στο Bluesky, όπου το echo-chamber λειτουργεί σαν μπούμερανγκ προς την αντίθετη κατεύθυνση - στο Truth Social, όπου ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αναμασά, βασικά, τα πάντα - είτε στο Facebook και το TikTok, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι εμφανίζονται εξαιρετικά πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τον ψηφιακό όχλο, πεπεισμένοι ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απλώς ένας τόπος συγκέντρωσης, όπου οι ψηφοφόροι επικοινωνούν τις προτεραιότητές τους.

Κάνουν λάθος.

Το ίδιο υποστηρίζω εδώ και καιρό, με βάση τα χρόνια που ταξιδεύω στη χώρα και μιλάω με ψηφοφόρους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ενδιαφέρονται αρκετά για την πολιτική ώστε να παρακολουθήσουν προεκλογικές συγκεντρώσεις ή να βγουν και να χτυπούν πόρτες για τους υποψηφίους. Αλλά η νέα δημοσκόπηση από την εταιρεία Global Strategy Group των Δημοκρατικών προσθέτει κάποια στοιχεία που ενισχύουν το συμπέρασμά μου.

Όπως εξήγησε η δημοσκόπος Angela Kuefler κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης για το Third Way, το κεντρώο think tank των Δημοκρατικών στην Ουάσινγκτον που της ανέθεσε την έρευνα, μόλις το 37% των ψηφοφόρων των Δημοκρατικών κάνει εβδομαδιαίες αναρτήσεις σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, ενώ το 33% δημοσιεύει λιγότερο συχνά περιεχόμενο και το 31% δεν το κάνει ποτέ.

Αυτό αντιπροσωπεύει σχεδόν τα δύο τρίτα των Δημοκρατικών ψηφοφόρων των προκριματικών εκλογών (σ.σ. primary voters, συνήθως μέλη και υποστηρικτές των κομμάτων) - ακόμη και σε μια στιγμή μεγάλης πολιτικής δυσαρέσκειας και ανησυχίας για τον Τραμπ, για να μην μιλήσουμε για το μέλλον του κόμματός τους.

"Αυτό είναι το πιο σημαντικό slide", δήλωσε η Kuefler, καθώς παρουσίαζε τα ευρήματα στους δημοσιογράφους την περασμένη εβδομάδα μέσω PowerPoint. Γιατί; Επειδή ο στόχος της Kuefler (και του Third Way) ενόψει της προεδρικής αναμέτρησης του 2028 είναι να πείσουν τους Δημοκρατικούς να σταματήσουν να επιλέγουν ρητορική και πολιτικές προτάσεις με βάση αυτά που ακούν και διαβάζουν από μια μειοψηφία ακτιβιστών-ψηφοφόρων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

"Οι άνθρωποι που αναρτούν πιο συχνά", πρόσθεσε, "είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί από τη συντριπτική πλειοψηφία των Δημοκρατικών ψηφοφόρων των προκριματικών εκλογών (primary)", με αποτέλεσμα πολλοί εκλεγμένοι Δημοκρατικοί να υιοθετούν "πολιτικές της άκρας αριστεράς", στις οποίες αντιτίθενται ακόμη και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι, πόσο μάλλον το ευρύτερο εκλογικό σώμα.

Η Κάμαλα Χάρις, η πρώην αντιπρόεδρος και υποψήφια των Δημοκρατικών το 2024, ίσως εύχεται να είχε αυτά τα στοιχεία και να είχε λάβει υπόψη της αυτή τη συμβουλή, όταν διεκδικούσε τον Λευκό Οίκο το 2020. Το 2024, ο Τραμπ δεν θα ήταν σε θέση να κάνει αποτελεσματικά τηλεοπτικά σποτ εναντίον της - όπως αυτό. Αλλά όπως αναφέρθηκε, οι Δημοκρατικοί δεν είναι οι μόνοι.

Κορυφαία στελέχη του GOP, επίσης, συχνά μπερδεύουν τα παραληρήματα δεξιών ακτιβιστών και influencers. Αλλά μόνο μια μειοψηφία των ψηφοφόρων του GOP και εκείνων που κλίνουν προς το Ρεπουμπλικανικό κόμμα βασίζονται "τακτικά" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για ειδήσεις.

Με ποσοστό 40%, το Facebook είναι η πλατφόρμα που χρησιμοποιούν συχνότερα οι Ρεπουμπλικανοί για να ενημερωθούν. Στο 14%, το X του Έλον Μασκ είναι από τα λιγότερο δημοφιλή για ειδήσεις, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Pew Research Center που διεξήχθη στα τέλη Αυγούστου. Αυτά τα στοιχεία της έρευνας ταιριάζουν με την εμπειρία μου με τους Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους.

Αλλά για να ελέγξω τα προγνωστικά μου, συμβουλεύτηκα την αρθρογράφο του Washington Examiner, Salena Zito, η οποία ζει λίγο έξω από το Πίτσμπουργκ και γνωρίζει τους Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους στα "πεδία μάχης" της Rust Belt (και αλλού) και κατανοεί έντονα τη σχέση τους με τον Τραμπ. Η ετυμηγορία της;

"Η εμπειρία μου ως δημοσιογράφος είναι να μην παίρνω τοις μετρητοίς όλα όσα βλέπω στο διαδίκτυο. Με άλλα λόγια, το κοινό τείνει να κλίνει περισσότερο προς τους ανθρώπους που είναι, αυτό που εγώ ονομάζω - και αυτό που άλλοι αποκαλούν - "πολύ online"", δήλωσε η Zito, συγγραφέας του "Butler: The Untold Story of the Near Assassination of Donald Trump and the Fight for America's Heartland". "Αυτό που βλέπω στο διαδίκτυο σπάνια δίνει [μια ακριβή εικόνα] αυτού που βλέπω με τους ψηφοφόρους, ιδίως στις περιοχές που κρίνουν [το αποτέλεσμα] των εκλογών".

"Αυτό που συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπαγορεύει το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι. Υπάρχουν τόσες πολλές αποχρώσεις που λείπουν", πρόσθεσε. "Πρέπει πραγματικά να πας στο πεδίο και να είσαι πολύ πιο λεπτομερής με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με το να αφήνεις τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να σου υπαγορεύουν το πώς νομίζεις ότι αισθάνεται η χώρα".

Η αμερικανική πολιτική φαίνεται να πνίγεται σε μαχητικά σχόλια και memes του διαδικτύου. Οι Ρεπουμπλικανοί απολαμβάνουν να τη λένε στους "libs" [σσ. "Owning the libs", περιεχόμενο που έχει στόχο να προκαλέσει αντιδράσεις στους πιο φιλελεύθερους]. Επιφανείς Δημοκρατικοί, που έχουν σκοπό να αποδείξουν στην ακτιβιστική τους βάση ότι αγωνίζονται για να σταματήσουν τον Τραμπ, έχουν αυξήσει τη βωμολοχία στη ρητορική τους. Και όμως, για τους περισσότερους ψηφοφόρους, αριστερούς ή δεξιούς, η καθημερινότητα δεν είναι έτσι. Ανησυχούν για την οικονομία, την παράνομη μετανάστευση, την πολύπλευρη εκτελεστική υπερβολή του Τραμπ; Απολύτως. Είναι θυμωμένοι και αγενείς με τους γείτονές τους, ενώ φοβούνται το τέλος της δημοκρατίας; Δύσκολα.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Σαββατοκύριακου πριν από την ημέρα των εκλογών πέρυσι, οι συνάδελφοί μου στο The Dispatch και εγώ περιπλανηθήκαμε σε όλες τις "αμφίρροπες πολιτείες" (swing states). Σε συγκεντρώσεις τόσο της Χάρις όσο και του Τραμπ, ρωτήσαμε τους υποστηρικτές του κάθε υποψηφίου πώς θα αντιδρούσαν και τι θα έκαναν, αν κέρδιζε ο αντίπαλος υποψήφιος για τη θέση στον Λευκό Οίκο. Μας είπαν ότι θα ήταν απογοητευμένοι και ναι, θα ανησυχούσαν για το μέλλον. Αλλά σχεδόν όλοι οι ψηφοφόροι που ρωτήσαμε μας είπαν ότι θα συνέχιζαν τη ζωή τους και θα ήλπιζαν για το καλύτερο, ενώ θα περίμεναν τις επόμενες εκλογές - όπως έκαναν πάντα.

Θα ήταν λοιπόν καλό, τόσο για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες όσο και για τη χώρα, οι ηγέτες μας και όσοι ενδιαφέρονται να τους ακολουθήσουν στα αξιώματα, να το συνειδητοποιήσουν.