Ο Τραμπ θυμίζει στους Ευρωπαίους ότι δεν είναι μόνοι τους στον κόσμο

Του Κώστα Ράπτη

Θεωρείται ότι η "μπλόφα” αποτελεί αγαπημένη μέθοδο του Ντόναλντ Τραμπ. Όμως μέσα στην παρορμητική ασυναρτησία των αναρτήσεων του Αμερικανού προέδρου μπορεί να ειπωθούν αμείλικτες αλήθειες. Η τελευταία ήταν ότι είναι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του που μπλοφάρουν στο ουκρανικό ζήτημα, μολονότι, κατά την προσφιλή του έκφραση, "δεν κρατούν χαρτιά στα χέρια τους”.

Την Παρασκευή, μέσω Truth Social, ο ένοικος του Λευκού Οίκου απηύθυνε την εξής "επιστολή σε όλα τα έθνη του ΝΑΤΟ και στον κόσμο” [γραμμένη εν μέρει με κεφαλαία]:

"Είμαι έτοιμος να επιβάλω σημαντικές κυρώσεις στη Ρωσία όταν όλα τα έθνη του ΝΑΤΟ θα έχουν συμφωνήσει και ξεκινήσουν να κάνουν το ίδιο πράγμα και όταν όλα τα έθνη του ΝΑΤΟ σταματήσουν την αγορά πετρελαίου από τη Ρωσία. Όπως γνωρίζετε, η δέσμευση του ΝΑΤΟ στη νίκη ήταν πολύ μικρότερη του 100% και η αγορά ρωσικού πετρελαίου από ορισμένους, ήταν σοκαριστική! Αποδυναμώνει σημαντικά τη διαπραγματευτική σας θέση και ισχύ έναντι της Ρωσίας. Τέλος πάντων, είμαι έτοιμος να πω "go” όταν είστε και εσείς. Απλά πείτε πότε. Πιστεύω ότι αυτό, συν η επιβολή από το ΝΑΤΟ, ως σύνολο, δασμών της τάξης του 50% έως 100% στην Κίνα, οι οποίοι θα αποσυρθούν πλήρως μετά τον τερματισμό του πολέμου Ρωσίας και Ουκρανίας, θα βοηθήσει επίσης πολύ στον τερματισμό αυτού του θανατηφόρου, αλλά γελοίου πολέμου. Η Κίνα έχει ισχυρό έλεγχο στη Ρωσία, και αυτοί οι ισχυροί δασμοί θα τον σπάσουν. Αυτός δεν είναι ο πόλεμος του Τραμπ (δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ αν ήμουν Πρόεδρος!), είναι ο πόλεμος του Μπάιντεν και του Ζελένσκι. Είμαι εδώ μόνο για να βοηθήσω να σταματήσει, και να σώσω χιλιάδες ζωές Ρώσων και Ουκρανών (7.118 ζωές χάθηκαν την περασμένη εβδομάδα, μόνο. Είναι τρελό!). Εάν το ΝΑΤΟ κάνει ό,τι λέω, ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα και όλες αυτές οι ζωές θα σωθούν! Αν όχι, απλώς χάνετε τον χρόνο μου και τον χρόνο, την ενέργεια και τα χρήματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας σε αυτό το θέμα!”.

Από την ανάγνωση της ανάρτησης οφείλει να συγκρατήσει κανείς τα εξής: Πρώτον, ότι η Αμερική του Τραμπ δεν σκοπεύει να "βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά”, προπορευόμενη των συμμάχων της. Δεύτερον, ότι το πεδίο στο οποίο ο Τραμπ θεωρεί ότι κρίνεται ο πόλεμος είναι το οικονομικό – ή ότι εν πάση περιπτώσει ο ίδιος δεν εξετάζει στρατιωτικές λύσεις. Και τρίτον, ότι σε έναν "παγκοσμιοποιημένο” κόσμο η "κλιμάκωση” έχει όρια, ακόμη και στο οικονομικό πεδίο, όπως καταδεικνύει η προκλητική (και στην πραγματικότητα ανέφικτη) "πρόταση” για διακοπή της αγοράς ρωσικού πετρελαίου (εννοείται και μέσω τρίτων, όπως η Ινδία και η Ρωσία) και κήρυξη δασμολογικού πολέμου στην Κίνα.

Συμπέρασμα: Οι Ευρωπαίοι καλά θα κάνουν να μιλούν με πραγματικούς όρους και να μην παρεμβάλλουν εμπόδια στις διπλωματικές προσπάθειες του Τραμπ, εάν δεν είναι (όπως υπονοείται) έτοιμοι για περισσότερο ριζοσπαστικές επιλογές.

Όλα αυτά γράφονται τον απόηχο της έγκρισης του 19ης δέσμης κυρώσεων (όλο και πιο συμβολικών πλέον) των "27” εναντίον της Ρωσίας και της αποστολής στην Ουάσιγκτον αντιπροσωπείας της Ε.Ε. υπό τον αρμόδιο για τις κυρώσεις Ντέιβιντ Ο’ Σάλιβαν για ευρω-αμερικανικό συντονισμό επί του θέματος.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια πιο ακατέργαστη εκδοχή των "έξι ερωτημάτων” που έθεσε γραπτά η Ουάσιγκτον στους συμμάχους της τον Φεβρουάριο, ήτοι ευθύς μετά την επάνοδο του Τραμπ στην εξουσία, σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα και δη τις περιώνυμες "εγγυήσεις ασφαλείας” προς το Κίεβο, οι οποίες εντεύθεν του Ατλαντικού κρίνονται εκ των ων ουκ άνευ για τον πιθανό τερματισμό της σύγκρουσης.

Υπενθυμίζεται ότι στην εν λόγω επιστολή οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ερώτημα ποιόν όγκο δυνάμεων θα θεωρούσαν επαρκή, ώστε να αποτραπεί ενδεχόμενη νέα επιθετική κίνηση, πόσους στρατιώτες θα μπορούσαν οι ίδιες να κινητοποιήσουν για αυτό τον σκοπό, ποιες τρίτες χώρες θα δέχονταν να συμμετάσχουν κ.ο.κ.

Το να παραδίδει "μαθήματα ρεαλισμού” ο απρόβλεπτος Τραμπ στους "νουνεχείς” Ευρωπαίους είναι ένα παράδοξο θέαμα. Αντιστοιχεί ωστόσο, στις πραγματικές οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητές τους - και κυρίως στο ότι δεν είναι μόνοι τους στον κόσμο. Έναν κόσμο, λ.χ., όπου Κίνα και Ινδία αντιπροσωπεύουν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού.