Ράλλυ Ακρόπολις: Τα πρώτα βήματα

Την Παρασκευή το βράδυ της 29η Μαΐου του 1953 ο αγώνας με την ονομασία "Ράλλυ Ακρόπολις", ξεκίνησε πανηγυρικά στην Αθήνα, κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολις, με τη συμμετοχή 26 αυτοκινήτων, όντας πλέον ένας αγώνας με διεθνές κύρος. Αν μη τι άλλο, επρόκειτο για μια δοκιμασία σκληρή, αποτελούμενη από 1.728 χιλιόμετρα διαδρομών τόσο σε άσφαλτο όσο και σε χώμα, στις οποίες τα αυτοκίνητα που έδωσαν το "παρών" ήταν χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες - ανάλογα με τον κυβισμό του κινητήρα - που η καθεμία είχε την υποχρέωση να διατηρήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα τη δική της μέση ταχύτητα. 

Η πρώτη κατηγορία έπρεπε να κινηθεί με 55 χλμ./ώρα και η δεύτερη με 52 χλμ./ώρα, ενώ η τρίτη δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα 48 χλμ./ώρα. Αυτό δεν ήταν τόσο απλό όσο σήμερα ακούγεται, αφού οι απρόβλεπτες βλάβες και τα κακοτράχαλα χώματα πολλές φορές καθυστερούσαν τα αυτοκίνητα, αναγκάζοντάς τα να ταξιδεύουν συχνά πιο γρήγορα από τις προβλεπόμενες ταχύτητες, για να παραμείνουν στον αγώνα διεκδικώντας το καλύτερο.

Το πρώτο Ακρόπολις περνούσε από 9 διαφορετικά check points, περνώντας τη βόρεια και την κεντρική Πελοπόννησο, καθώς και ένα μεγάλο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας και μέσα από πόλεις, όπως η Τρίπολη, η Ολυμπία, το Ρίο, το Αντίριο, τα Ιωάννινα, η Κοζάνη, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα και οι Δελφοί. Ο αγώνας αποδείχθηκε περισσότερο σκληρός από το αναμενόμενο για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, καθώς 20 από αυτά εγκατέλειψαν τη μάχη (ανάμεσά τους και 6 από τα 7 που χαρακτηρίζονταν ως διεθνείς συμμετοχές). Η μία, όμως, που απέμεινε, του Γάλλου Mπερτράν Bινιέ, με Citroen, που είχε συνοδηγό του τον Π. Γιαννικώστα, απειλούσε να κερδίσει τον αγώνα, κρατώντας την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης έως την επιστροφή των αυτοκινήτων στην Αθήνα. Όμως, η πολύ καλή επίδοση του Νίκου Παπαμιχαήλ στη δεξιοτεχνία της Φιλοθέης και την ανάβαση της Πάρνηθας έδωσε τη νίκη στην Jaguar του Έλληνα, έστω και με μικρή διαφορά.

Στον διεθνή στίβο
Το 2ο Pάλλυ Ακρόπολις, στα Μαΐου του 1954, ξεκίνησε με τη συμμετοχή 41 αυτοκινήτων. Τα 7 από αυτά προέρχονταν από χώρες του εξωτερικού, κυρίως όμως από τη γειτονική Γιουγκοσλαβία, με πιο ξεχωριστή την Ροrsche 356. O αγώνας ήταν και πάλι σκληρός, δικαιώνοντας τη στρατηγική των οργανωτών του, που ήθελαν να προσδώσουν στο νεαρό Ακρόπολις τη φήμη ενός δύσκολου διεθνούς αγώνα ράλλυ. Στο τέλος, κατάφεραν να τερματίσουν μόνο 22 αυτοκίνητα, με την Jaguar XK120 του Νίκου Παπαμιχαήλ αυτήν τη φορά δεύτερη και τον Τζόνι Πεσμαζόγλου τρίτο.

Οι θεατές που καρτερικά περίμεναν την επιστροφή των αγωνιστικών στην Αθήνα για τη δεξιοτεχνία της Φιλοθέης και την ανάβαση της Πάρνηθας, είδαν την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης να καταλαμβάνεται από το Οpel Record του Π. Παπαδόπουλου. 

Οι δηλώσεις συμμετοχής για τον αγώνα συνέχισαν να εμφανίζουν αυξητικές τάσεις και την επόμενη χρονιά, φτάνοντας τις 54. Ανάμεσά τους αρκετά πληρώματα από άλλες χώρες, καθώς και δύο γυναίκες από τη Μεγάλη Βρετανία, με Μorris Minor. Οι οδηγοί της εποχής στο τιμόνι αυτοκινήτων όπως τα Auto Union, Renault, Citroen και Borgward ξεκινούσαν από την Ακρόπολη με σκοπό τον τερματισμό, τη νίκη στην κατηγορία ή απλώς τη διάκριση. Από αυτούς κατάφεραν να τερματίσουν οι 25, ενώ κάποιοι άλλοι ολοκλήρωσαν χωρίς να κατορθώσουν να συμπεριληφθούν στη γενική κατάταξη. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον αγώνα κέρδισε ένα αυτοκίνητο της Οpel, το μεγάλο Kapitan, με οδηγό τον Τζόνι Πεσμαζόγλου και δίπλα του τον Μ. Παπανδρέου. Το βάθρο των νικητών συμπληρώθηκε επίσης από Έλληνες, τον Λυκούρη και τον Μπέμπη. 

To Pάλλυ Ακρόπολις βρισκόταν πια προ των πυλών του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος και από την επόμενη χρονιά τα αυτοκίνητα και οι οδηγοί που θα έρχονταν για να αναμετρηθούν σε αυτό θα μείωναν τα περιθώρια των ελληνικών πληρωμάτων να διεκδικήσουν τα πρωτεία.

Έτσι, το 4o Aκρόπολις ήταν εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα, αφού από το 1956 ο ελληνικός αγώνας αποτελούσε πια έναν από τους γύρους του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ. Tα 86 αυτοκίνητα που παρουσιάστηκαν στην εκκίνηση ήταν τα περισσότερα ως τότε, θα μπορούσαν όμως να είναι πιο πολλά, αν εμφανίζονταν και τα υπόλοιπα 21, που είχαν δηλώσει συμμετοχή αλλά δεν προσήλθαν.

Αν μη τι άλλο, το αγωνιστικό που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των θαυμαστικών επιφωνημάτων δεν ήταν άλλο από την ασημόχρωμη Mercedes 300 SL, των Γερμανών Bάλτερ Σοκ και P. Mολ, με τις πόρτες που άνοιγαν προς τα πάνω. το κουπέ αυτό διέθετε 6κύλινδρο σε σειρά κινητήρα με δεσμοδρομικές βαλβίδες και σύστημα άμεσου ψεκασμού. Κατασκευασμένο στο χέρι από τον ιδιοφυή μηχανικό Φριτς Νέλιγκερ, ήταν εξοπλισμένο με έναν κινητήρα που απέδιδε 215 ίππους από 3.000 κ.εκ., ισχύς την εποχή εκείνη αντίστοιχη σχεδόν σε αναλογία με τα μονοθέσια της F1. Με τελική ταχύτητα 230 χλμ/ώρα, έχει σίγουρα την δική της θέση ανάμεσα στα "ασημένια βέλη" του Moς και του Φάντζιo. Ίσως η πιο μεγαλοπρεπής νικήτρια που πέρασε ποτέ από το Ράλλυ Ακρόπολις.