Ο Τσίπρας και τα "σκληρά παιδιά"

Του Μανόλη Καψή

Θέλω να μου πείτε ειλικρινά. Ποιος κανονικός άνθρωπος που δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, δεν έχει προσβληθεί από την οίηση και την έπαρση που είναι οι πιο γνωστές "ασθένειες" στην πολιτική,  θα έγραφε ποτέ έτσι και σε βιβλίο μάλιστα, περιγράφοντας τον ίδιο και τους φίλους του: "Δεν είχαν υπολογίσει ίσως, πώς ήμασταν κι εμείς σκληρά παιδιά, φτιαγμένοι από τα υλικά αυτής της ταλαιπωρημένης αλλά περήφανης χώρας. Ακριβώς γι΄αυτό δεν θα τα παρατούσαμε εύκολα, ούτε θα υποκύπταμε, ούτε θα μέναμε απαθείς".

Τι σας λέει δηλαδή αυτός ο συνδυασμός νεοελληνικής ψευτομαγκιάς - ήταν πολύ σκληρά καρύδια αυτοί οι λεβέντες- πασπαλισμένη με μια δόση από νοσταλγικό δήθεν πατριωτισμό παλαιάς κοπής- η ταλαιπωρημένη αλλά περήφανη χώρα (το ύψιλον κόπηκε για να έχει η λέξη και μια λαϊκή χροιά), συν μια μυθολογική κατάληξη: Δεν θα υποκύπταμε, λέει ο Αλέξης Τσίπρας, συγκινημένος με τα ίδια του τα λόγια και από την ηρωική του προδιάθεση, περιγράφοντας τον κυβερνητικό θίασο με τους αλλοπρόσαλλους και εμμονικούς ιδεολόγους του οποίου προΐστατο. Αλλά φυσικά όπως γνωρίζουμε όλοι, μια χαρά υπέκυψε και μάλιστα μεγαλοπρεπώς (και τον πληρώνουμε ακόμα). Κι ας ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει.

Η αλήθεια είναι ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην επανέλθω στο βιβλίο του κ. Τσίπρα, μεταξύ άλλων και γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Δεν συνεισφέρει πολλά στον δημόσιο διάλογο, ούτε για το χθες, ούτε για το αύριο, ένα βιβλίο ανεκδοτολογικού ενδιαφέροντος είναι, που θα ξεχαστεί πολύ σύντομα. Αν αξίζει να διαβαστεί είναι όχι γιατί ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξεφορτωθεί και να αποστασιοποιηθεί  από τα βαρίδια του κυβερνητικού και αριστερού του παρελθόντος- τους νάρκισσους τύπου Βαρουφάκη – γραφικές περσόνες όμως που θα τον συνοδεύουν και στη συνέχεια του πολιτικού του βίου, θέλει δεν θέλει, αλλά γιατί οι διαρροές που έγιναν από τον εκδοτικό οίκο και την εταιρεία δημοσίων σχέσεων του πρώην πρωθυπουργού, είχαν ακριβώς τη στόχευση να πείσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε. Ότι μπορεί να αποτιμήσει κριτικά το παρελθόν του και να ανοίξει τα πανιά του ως άλλος Οδυσσέας- παρασύρθηκα κι εγώ από το σαχλό ύφος του βιβλίου, σας ζητώ χίλια συγγνώμη- για την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με την παράδοξη πεποίθηση ότι θα πείσει για τις καλές του προθέσεις, αυτούς που δεν τον εμπιστεύθηκαν ούτε τότε, που γοήτευε τα πλήθη με τις ανεδαφικές του υποσχέσεις.

Ε λοιπόν δεν άλλαξε καθόλου, γεγονός που δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει όμως κανέναν, γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Βελτιώνονται ενδεχομένως, αλλά για την αλλαγή χρειάζονται και την απαραίτητη πνευματική σκευή. Αν δεν έχεις τα πνευματικά εφόδια, την κουλτούρα θα έλεγα, για να μπορέσεις να κατανοήσεις το παρελθόν σου και να αναστοχαστείς τα λάθη σου, αν μάλιστα αυτή η ανεπάρκειά σου- που ήταν ορατή από την πρώτη στιγμή που έκανε αισθητή την παρουσία του στο δημόσιο βίο ο κ. Τσίπρας, - συνδυάζεται με μια αμετροέπεια και μια τεράστια φιλοδοξία και ματαιοδοξία, τότε παραμένεις ίδιος και απαράλλαχτος και απλώς με την βοήθεια των ειδικών της επικοινωνίας, μακιγιάρεις τις αδυναμίες σου.

Μένω έκπληκτος διαβάζοντας (παρά τα νεύρα μου) το βιβλίο του πρώην, και διαπιστώνοντας πόσο δεν έμαθε τίποτα απολύτως από την κρίση. Δεν έχει καταλάβει γρυ. Ούτε γιατί πτωχεύσαμε, ούτε ποιες ήταν οι τραγικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας τις οποίες αδυνατούσε –και υπό την πίεση της κοινής γνώμης- να αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα, ούτε ποιες ήταν οι πολιτικές που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να μας εμπιστευθούν ξανά οι αγορές. Μένει κολλημένος σε μια αριστερή ηθικολογία, όπου πρωταγωνιστές είναι οι μοχθηροί ξένοι, οι νεοφιλελεύθερες ελίτ και η διαπλοκή και προσπαθεί να μας πείσει, 10 χρόνια μετά τη διάψευση και την κατάρρευση όλου του "αριστερού παραμυθιού", ότι υπήρχε σοβαρό σχέδιο:

"Επιδιώκαμε ριζικές αλλαγές στην Ευρώπη. Θέλαμε να σταματήσει η επιβολή του οικονομικού παραλογισμού του νεοφιλελευθερισμού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά απ΄άκρη σ΄άκρη στην ήπειρο. Να σταματήσουν οι πολιτικές της λιτότητας". Σοβαρά τώρα;

Αν ξεκινούσε την παράγραφο γράφοντας ότι "ήμασταν αρκετά ανόητοι να πιστεύουμε ότι θα αλλάζαμε τις πολιτικές απ΄άκρη σ΄άκρη στην ήπειρο", μπορεί και να το δεχόμουν. Αλλά να υποστηρίζει ότι υπήρχε ένα ευγενές σχέδιο, το οποίο απλώς δεν κατάφερε να φέρει σε πέρας, γιατί δεν ήταν ευνοϊκοί οι συσχετισμοί δυνάμεων, συγγνώμη, αλλά αυτό δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν θα μάθει τίποτα. Ούτε καν να γράφει.