Εκπαιδεύουμε δολοφόνους

Του Θάνου Τζήμερου

Αλιεύω μερικά σχόλια για τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ στο ελληνόφωνο διαδίκτυο, από δραστήριους λογαριασμούς της "αριστερής κοινότητας". Δεν γράφω ονόματα, δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει το ότι όλοι αυτοί θεωρούν θεμιτό τρόπο ιδεολογικής αντιπαράθεσης τον φόνο του άλλου και χαίρονται που αυτό συνέβη. Διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου:

- Δεν ξέρω ποιος ήταν ο ελεύθερος σκοπευτής που εκτέλεσε τον φασίστα κ υποστηριχτη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από απόσταση 200 μέτρων. Ξέρω όμως ότι η σφαίρα άξιζε το κάθε δολάριο της αγοράς της.

- Ένα φασιστοκοπρόσκυλο λιγότερο... 

- Να που υπάρχουν και καλά νέα!

- Αυτόν τον ναζί κλαίνε σήμερα τα μπάσταρδα του Παττακού. Δεν ήταν δολοφονία. Ήταν δώρο στην ανθρωπότητα.

- Όλος ο δεξιός υπόκοσμος θεωρεί φυσιολογικό να δολοφονούνται χιλιάδες παιδιά στη Γάζα, αλλά συγκλονίζεται από τη δολοφονία ενός ναζί στην Αμερική, γιατί, λέει, έχει παιδιά.

- Κρίμα που δε ζει ο Charlie Kirk να χαρεί με τον πυροβολισμό του. Η ανθρωπότητα πάντως το χάρηκε.

- Καλή μέρα για την ανθρωπότητα, έγινε ένα κλικ καλύτερη.

- Δεν σκότωσαν τον Κερκ για τις απόψεις του. Ο Κερκ δεν είχε απόψεις. Είχε κόπρανα.

- Αν κάποιος δολοφονήσει αντίστοιχα πχ. τον Κασσιδιαρη ή τον Πλεύρη ή οποίο άλλο ακροδεξιό σκουπίδι κηρύττει το μισος, το κακό κ την απανθρωπιά, να μαζευτείτε να τον κλάψετε αν θέλετε μόνοι σας. Απλά θάψτε τον βαθιά, για να μην συνεχίζει να λερώνει τον κόσμο με την σαπίλα του.

Στο πνεύμα του τελευταίου σχολίου, μερικές μέρες πριν, η επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου εργαζομένων του νοσοκομείου της Δράμας προέτρεπε: "Κρεμάστε πρώτα τα κομματόσκυλα και μετά φυτέψτε μια εννιάρα σφαίρα στο κρανίο της σαύρας που θα έρθει". Η "σαύρα" που θα ερχόταν ήταν ο Υπουργός Υγείας. Στο ίδιο μήκος κύματος και η πασιονάρια της Εκάλης, η βουλευτής του ΚΚΕ που τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης από τα ΜΜΕ, καθώς την "βγάζουν" πάντα μόνη, χωρίς αντίλογο, και με τους δημοσιογράφους σε ρόλο πασαδόρου. Μπορεί να μην έφτασε μέχρι την προτροπή σε δολοφονία, αλλά το "Να μην έχει τόπο να σταθεί" που είπε, μόνο με βία γίνεται. Άλλωστε, η συντρόφισσα διευκρίνισε με ειλικρίνεια: "Δεν θα τον κυνηγήσουμε;" Να το δούμε θεσμικά αυτό; Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου διαφημίζει την απόφαση του κόμματός της να μην επιτρέπει, μέσω των τραμπούκων που στέλνει παντού, σε υπουργό του Ελληνικού Κράτους να επισκέπτεται εποπτευόμενη Δημόσια Υπηρεσία. Πώς σας ακούγεται; Θα έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί το σύμπαν: κόμματα, ΜΜΕ, θεσμικοί φορείς, Δικαιοσύνη! Το να απειλείται με δολοφονία ή έστω με τραμπουκισμό, Υπουργός Υγείας, οποιασδήποτε κυβέρνησης, που θέλει να επισκεφθεί Δημόσιο Νοσοκομείο, όχι απλώς έχει κονιορτοποιήσει κάθε επιτρεπτό όριο πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά είναι καραμπινάτο ποινικό αδίκημα. Όμως, δεν ακούστηκε κιχ! Μήπως έχουμε παραεθισθεί στη βία, και μας φαίνεται κανονικότητα;

Η αριστερά, παντού στον κόσμο, "πουλάει" βία. Απειλεί, βρίζει, τρομοκρατεί, δέρνει, τραμπουκίζει, βανδαλίζει, καταστρέφει, πυρπολεί, δολοφονεί. Γιατί; Διότι ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό πρόγραμμα. Είναι επανάσταση. Γίνεται επανάσταση χωρίς βία; Από τον Μαρξ μέχρι τον Πολ Ποτ κι από τον Μάο μέχρι τον Ζαχαριάδη, η ιστορία του σοσιαλισμού γράφτηκε με αίμα. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν προκύπτει με διάλογο, αλλά με την καταστροφή του "ταξικού εχθρού". Όταν αυτό είναι το θεωρητικό τους υπόβαθρο, πώς περιμένεις να είναι η πολιτική καθημερινότητά τους; 

Η σοσιαλιστική επανάσταση προϋποθέτει εχθρούς: αστούς, καπιταλιστές, αντεπαναστάτες. Για να οικοδομηθεί η δικτατορία του προλεταριάτου, αυτοί πρέπει να εξοντωθούν. Πρώτα πρέπει όμως να τους ορίσουμε και να τους δαιμονοποιήσουμε. Πρέπει να τους καταστήσουμε τόσο μισητούς, ώστε η εξόντωσή τους να γίνει αποδεκτή με αίσθημα ανακούφισης και χειροκροτήματα. Έτσι, είσαι "φασίστας", "ακροδεξιός", "ναζί", "γερμανοτσολιάς", "χαφιές", "ταγματασφαλίτης", "απόγονος δωσίλογων", αν υποστηρίζεις ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχει θέση για βία! Ζούμε σε ένα απολύτως αντεστραμμένο πολιτικό σύμπαν. Οι δαιμονοποιητές δεν ασχολούνται με τις πραγματικές σου απόψεις, δεν τις ξέρουν καν. Άπαξ και σε επέλεξαν ως εχθρό, το τι πιστεύεις, μικρή σημασία έχει. Θα διακινήσουν, ως απόψεις σου, χαλκευμένα, τερατώδη ψέματα, αντιδιαμετρικά αντίθετα από τις θέσεις που εκφράζεις δημοσίως. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα μπορούσαν να διαψευσθούν. Αλλά ποιος νοιάζεται; Η μάχη δεν θα δοθεί σε ιδεολογικό πεδίο. Κανένας τους δεν θα αναρωτηθεί μήπως οι κατηγορίες δεν στέκουν. Και οι ινστρούχτορες και οι αφιονισμένοι οπαδοί τους πρέπει να ντοπαριστούν μέσω του μίσους. Είναι το ναρκωτικό και ταυτόχρονα η πρωτεΐνη τους. Μισώ, άρα υπάρχω. Ακόμα και το αντίθετο του μίσους, γι' αυτούς δεν είναι η αγάπη. Είναι ο συν-οπαδισμός. Συντρέχουν αυτόν που ανήκει στην ίδια ομάδα οπαδών, εξαιτίας αυτού και μόνον του γεγονότος. Δεν τους ενδιαφέρουν άλλα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Άλλωστε, στις μονοθεματικές ζωές τους, αυτά τα στοιχεία είναι ατροφικά. Γι' αυτό, οι κομμουνιστές (και τα ιδεολογικά ξαδέρφια τους, οι ναζιστές) έκαναν τόσο εύκολα "εκκαθαρίσεις" ανάμεσα στους πρώην συντρόφους τους, όταν διαπίστωναν ή υποψιαζόντουσαν ότι δεν ήταν πια συν-οπαδοί. Δεν είσαι δικός μας; Πρέπει να το βουλώσεις. Με απειλές; Με απειλές. Με σφαίρα; Με σφαίρα. 

Θυμάμαι την απροκάλυπτη συμπάθεια που εξέφραζε μεγάλο μέρος της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, για τους δολοφόνους της 17Ν, όσο η τρομοκρατική τους οργάνωση δούλευε το 45άρι. Εκπροσωπούσε, βλέπεις, τη "λαϊκή οργή". Κι όταν αυτό το εγκληματικό ασκέρι μπήκε στη φυλακή, ήταν πάνδημο, από τον "δήμο" της αριστεράς, το αίτημα ο αρχιεκτελεστής να παίρνει άδειες, να σουλατσάρει εκεί που σκότωνε αθώους και να μιλάει σε πανεπιστημιακές εκδηλώσεις προμοτάροντας τα βιβλία και τις ιδέες του. Πολιτικό κρατούμενο τον χαρακτήριζαν! Μέλι έσταζε το στόμα τους. Αλλά όταν η Αμερική έζησε τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία της ιστορίας της, δεν είχαν για τα θύματα ούτε έναν λόγο συμπάθειας. "Για την επίθεση στους δίδυμους πύργους; Ούτε κλαίμε ούτε γελάμε." Αλέκα Παπαρήγα, Σεπτέμβριος 2001. Βλέπεις, οι 2.977 νεκροί ήταν ταξικοί αντίπαλοι, υπηρέτες του κεφαλαίου. Θα πέθαιναν κάποια στιγμή, καταδικασμένοι από ανταρτοδικεία, όταν στον κόσμο θα επικρατήσουν οι επαναστατημένοι προλετάριοι. Ε, πέθαναν λίγο νωρίτερα. Σιγά μην κλάψω, σιγά μη λυπηθώ. 

Για την αριστερά, η βία είναι καθαγιασμένη, επειδή υπηρετεί την "ιστορική πρόοδο". Ο Λένιν έγραφε ανοιχτά ότι η δικτατορία του προλεταριάτου θα στηριχθεί στην "ανελέητη καταστολή". Ο Μάο ύψωσε τη βία σε υπέρτατη Αρχή: "Η πολιτική εξουσία πηγάζει από την κάννη του όπλου". Το σύνθημα "κρεμάλα στους φασίστες" με την υπογραφή Antifa, που "κοσμεί" πολλούς τοίχους σ’ αυτή τη χώρα είναι η συμπύκνωση του ολοκληρωτισμού. Κάποιος αυτοαναγορεύεται σε υπέρτατο δικαστή, όχι πράξεων αλλά απόψεων. Καθίζει, στο σκαμνί της φανταστικής του Ηλιαίας, όσους νομίζει ότι τις εκφράζουν. Τους δικάζει, τους καταδικάζει σε θάνατο και αναθέτει στον εαυτό του την εκτέλεση της ποινής. Και βέβαια, διαλέγει τον φρεσκοβαμμένο τοίχο σου για να την "καθαρογράψει". Και γιατί όποτε επιχειρήθηκε η "ιστορική πρόοδος", οι κοινωνίες διαλύθηκαν, οι ανθρώπινες ζωές εξαθλιώθηκαν και ο χρόνος γύρισε αιώνες πίσω; Γιατί δεν εφαρμόστηκε σωστά! Μην πτοείσθε όμως. Θα εφαρμοσθεί όταν έρθει "το πλήρωμα του χρόνου".

Ο σοσιαλισμός είναι ο αέναος Μεσσίας της μαρξιστικής Βίβλου. Αλλά, κάθε φορά που κάποιοι νομίζουν ότι τον αναγνώρισαν και τον υποδέχονται μετά βαΐων και κλάδων, και μετά λαϊκών δικαστηρίων και πηγάδων, αποδεικνύεται ότι ήταν ακόμα ένας ψευδοπροφήτης. Στην πραγματικότητα ο αριστερός είναι ένας φανατικός θρησκόληπτος. Πιστεύει ότι κατέχει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και ότι οι "άπιστοι" είναι καταδικασμένοι αυτοδικαίως σε θάνατο. Άρα η δολοφονία τους, όπως στην περίπτωση του Τσάρλι Κερκ είναι μια ηθική πράξη, επιβεβλημένη από μια ανώτερη Αρχή, διότι οι απόψεις του ήταν αιρετικές, πολύ επικίνδυνες για την παγκόσμια επικράτηση της θρησκείας του woke αριστερισμού. Ακόμα πιο επικίνδυνος ήταν ο τρόπος που είχε επιλέξει ο Κερκ για τη διάδοσή τους: συζητώντας με τους "αντιπάλους"! Άκου πράματα! O αριστερόληπτος δεν αποδέχεται ότι η εξέλιξη του πολιτισμού προέρχεται από ανταλλαγή απόψεων. Δεν επιτρέπει καν την ύπαρξη διαφορετικών πολιτισμικών μοντέλων, πουθενά στον κόσμο. Έχει αναλάβει εργολαβία την ανθρωπότητα, στο σύνολό της. Υποστηρίζει, όπως και ο θρησκόληπτος, ότι παντού στη γη πρέπει να εφαρμοστεί το δικό του όραμα, όπως περιγράφεται στο ιερό του βιβλίο. Μέχρι τότε, έχουμε πολλούς εχθρούς, πολλά όργανα του Σατανά (θεολογικού ή πολιτικού), να εξοντώσουμε. 

"Οποιοσδήποτε συμβιβασμός με την υπάρχουσα κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την οργάνωση και την πάλη για την ανατροπή του κεφαλαίου". Τάδε έφη μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ για ένα ακόμα μνημείο & μουσείο που έστησε το ΚΚΕ για τη δράση του, όταν προσπαθούσε η Ελλάδα να γίνει σοβιετικό προτεκτοράτο με σύνορα μέχρι τον Όλυμπο. Πώς θα γίνει η "πάλη για την ανατροπή"; Το ξεκαθαρίζει ο κρατικοδίαιτος Γενικός Γραμματέας του, στις φιέστες μίσους που οργανώνει σε όλη τη χώρα: "Καμιά συμφιλίωση με τον ταξικό αντίπαλο! Οι δύο εντελώς αντίθετοι και εχθρικοί κόσμοι, που αναμετρήθηκαν τότε, παραμένουν το ίδιο εχθρικοί και ασυμφιλίωτοι και σήμερα.(…) Ο μόνος δρόμος (…) είναι αυτός της Λαϊκής Συμμαχίας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και της αποδέσμευσης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με εργατική - λαϊκή εξουσία." Από την εχθρότητα, προφανώς εξαιρούνται ο βουλευτικός μισθός, η κρατική  λιμουζίνα με οδηγό και όλα τα άλλα (γραφεία, τηλέφωνα, εισιτήρια, γραμματείς, φρουροί κ.λπ.) που πληρώνει ο ταξικός εχθρός, δηλαδή ο φορολογούμενος, δηλαδή εσύ, για τους τροφαντούς επαναστάτες.

Αν όμως η λαϊκή εξουσία είναι μακροπρόθεσμος στόχος, κάποιος άλλος είναι καθημερινός: "Εμείς θα ανοίγουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, και μια καινούργια ρωγμή σ' αυτό το σάπιο σύστημα, ώσπου να καταρρεύσει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του, κάτω από τα σφοδρά χτυπήματα της επαναστατημένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της. (…) Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή.(…) Ανειρήνευτη είναι αυτή η πάλη.(…) Είμαστε σίγουροι ότι οι μέρες που λαχτάρησαν οι κρατούμενοι της Γυάρου, οι ήρωες του εργατικού μας κινήματος, θα 'ρθουν. (…) Θα φροντίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, όπως οι προηγούμενες γενιές, γι' αυτό..."

Οι μέρες που λαχταρούν οι αριστεροί, με "μπροστάρηδες" τους πιστούς του "πατερούλη" στη Βόρειο Κορέα, την Κούβα και την Ελλάδα, έρχονται μόνο με τη βία. Των όπλων, στην τελική αναμέτρηση. Της θεσμοποιημένης βίας, με στειλιάρια, μολότοφ, πέτρες, χτυπήματα, στην καθημερινή πρακτική "ανοίγματος ρωγμών", αυτή που βιώνει η Ελλάδα της μεταπολίτευσης και την έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ, που ούτε καν αντιδράμε. Την τύχη του Κερκ θα μπορούσε να έχει ο αστυνομικός που δέχθηκε πισώπλατο χτύπημα καράτε στον αυχένα, στις 5/10/2019, στις ταραχές που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, αντιδρώντας στην επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ. Ο επίδοξος δολοφόνος ταυτοποιήθηκε: μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Θήβας. Συνελήφθη ποτέ; Όχι. Γιατί; 

Τα θεωρούμε γραφικά όλα αυτά; Ένα είδος επαναστατικού φολκλόρ; Η δολοφονία του Κερκ απέδειξε ότι δεν είναι. 

Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι η κουλτούρα της βίας έχει μεγάλη πέραση στους νέους. Σύμφωνα με μεγάλη φετινή έρευνα για την ελευθερία του λόγου σε 68.510 φοιτητές σε 257 Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το 34% των φοιτητών υποστηρίζει τη βία εναντίον ομιλητών με τους οποίους διαφωνεί! Το 2022, το ποσοστό αυτό ήταν 20%. Η έρευνα χτυπάει καμπανάκι: "Μετά από έξι χρόνια έρευνας σε σχεδόν 300.000 προπτυχιακούς φοιτητές σε εθνικό επίπεδο, έχει προκύψει μια ανησυχητική εικόνα: οι φοιτητές διστάζουν να εκφράσουν την άποψή τους, ειδικά σε αμφιλεγόμενα πολιτικά ζητήματα. Πολλοί αναφέρουν ότι αυτολογοκρίνονται τακτικά, αποφεύγουν εντελώς ορισμένα θέματα και αμφιβάλλουν ότι οι διευθυντές τους θα υπερασπίζονταν την ελευθερία της έκφρασης σε περίπτωση διαμάχης. Η ατμόσφαιρα δεν είναι απλώς επιφυλακτική - είναι εχθρική. Οι φοιτητές συνεχίζουν να δείχνουν χαμηλή ανοχή στους αμφιλεγόμενους ομιλητές και, το πιο ανησυχητικό, περισσότεροι από ποτέ πιστεύουν ότι είναι αποδεκτό να φωνάζουν σε έναν ομιλητή, να εμποδίζουν την πρόσβαση άλλων σε εκδηλώσεις ή ακόμα και να καταφεύγουν στη βία για να φιμώσουν την ομιλία στην πανεπιστημιούπολη." Το 53% αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν να συζητήσουν φορτισμένα θέματα όπως η σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς, χωρίς να πέσει ξύλο! Το Harvard, το οποίο ήταν τελευταίο στο επίπεδο ελευθερίας του λόγου τα προηγούμενα δύο χρόνια, "βελτιώθηκε" φέτος καταλαμβάνοντας την 245η θέση. Το 84% των φοιτητών του δήλωσαν ότι είναι πολύ ή αρκετά δύσκολο να εκφράσουν μια αντιδημοφιλή άποψη στα κοινωνικά δίκτυα ή συζητώντας με τους συμφοιτητές τους!

Στην έρευνα "Partisan Animosity and America" (2024) το ποσοστό των ανθρώπων κάτω των 30 ετών στις ΗΠΑ που υποστηρίζουν κάποια μορφή "partisan violence" (πολιτικής βίας υπέρ του κόμματός τους) είναι περισσότερο από 3 φορές υψηλότερο από αυτό των ατόμων άνω των 30. 5,7% κάτω των 30 ετών, 1,7% άνω των 30. Ως ποσοστά μπορεί να φαίνονται μικρά, αλλά ως απόλυτοι αριθμοί είναι εφιαλτικά μεγάλοι. Οι κάτω των 30 ετών στις ΗΠΑ είναι το 20% περίπου του συνολικού πληθυσμού, σχεδόν 70 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 5,7% είναι χονδρικά 4 εκατομμύρια. Δεν είναι καθόλου απίθανο ανάμεσά τους να βρεθούν και μερικοί που θα πυροβολήσουν, όπως ο 22 ετών δολοφόνος του Κερκ. Οι γονείς του είπαν ότι είχε πολιτικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό. Νεοπροσήλυτος στην κουλτούρα της βίας, δεν πρόφτασε ούτε να διαβάσει, ούτε να σκεφθεί. Θεωρούσε τον Κερκ αυτό που ήταν ο ίδιος: φορέα μίσους. Όπως και πολλοί άλλοι, όχι μόνο στην ηλικία του, δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο "απεχθάνομαι τις ιδέες σου και προσπαθώ, με δημόσιο διάλογο, να σε πείσω ότι είναι απεχθείς, για να τις αλλάξεις", από το "απεχθάνομαι εσένα που τις εκφράζεις και θέλω να σε σκοτώσω με δημόσιο πυροβολισμό, για να το βουλώσεις". Δεν ήταν φοιτητής στο Utah Valley University, αλλά μπήκε στο κτήριο ανενόχλητος, ανέβηκε στην ταράτσα και έστησε το όπλο του περιμένοντας, χωρίς κανένας να τον ελέγξει. Το κτήριο ήταν αφύλαχτο, μαθαίνουμε, και οι πόρτες ανοιχτές. Μας θυμίζει κάτι;

Αυτή η εικόνα είναι το αποτέλεσμα της χρεοκοπημένης Παιδείας. Και στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, η Παιδεία έχει αλλάξει χαρακτήρα και προσανατολισμό. Κάποτε, είχε ως στόχο την πολύπλευρη μόρφωση του ανθρώπου και, κυρίως, την ανάπτυξη της κριτικής του ικανότητας. Ο μαθητής εκπαιδευόταν να αξιολογεί, να σταθμίζει, να αμφισβητεί, να συνθέτει. Η γνώση δεν ήταν εργαλείο μόνο για την επαγγελματική του ανέλιξη, αλλά μέσο κατανόησης του κόσμου και του εαυτού του. Σήμερα οι νέοι "κουρδίζονται" αποκλειστικά για να κυνηγήσουν τη γρήγορη επιτυχία σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο, που μετριέται με τα λεφτά που ξοδεύεις και με το lifestyle που προβάλλεις στα sm. Η συνολική καλλιέργεια, η πνευματικότητα, η αμφιβολία, ο φιλοσοφικός στοχασμός, η επανεξέταση των βεβαιοτήτων μας, η σύνθεση των αντιθέτων, είναι άγνωστες, εντελώς ανεξερεύνητες περιοχές για τους περισσότερους.

Επιπλέον, η σύμφυτη με την εφηβική περίοδο αμφισβήτηση της εξουσίας, η γοητευτική πρόκληση της "ηρωικής δράσης", ακόμα κι αν στα μάτια των άλλων φαίνεται γελοία (όρα Γκρέτα και Εθνικός Διασώστης) και η εξιδανίκευση της επανάστασης μέσα από την Τέχνη, δίνουν έξτρα ώθηση στην παντοτινή βιασύνη της νιότης. Η δημοκρατική διαδικασία, με τους αργούς μηχανισμούς της και τις συμβιβαστικές λύσεις, μοιάζει αναποτελεσματική και κουραστική. Όταν με την κομματική και τη μιντιακή πλύση εγκεφάλου έχουν "πεισθεί" για το ένα και μόνον αίτιο του προβλήματος, κι όταν η κομματική θεολογία τους έχει υπαγορεύσει τη "λύση", γιατί να καθόμαστε να χάνουμε χρόνο; Δεν έχει λεφτά ο κόσμος; Κάψτε τις τράπεζες! Έχει προβλήματα η Δημοκρατία; Κάψτε τη Βουλή!
Οι "δυναμικές συλλογικότητες" προσφέρουν, σ΄ αυτές τις ηλικίες που αποζητούν κοινωνική ένταξη, ένα κοινό όραμα, μια μάχη ενάντια στο κακό, μια αδελφότητα που υπόσχεται νόημα στη ζωή. Η αποδοχή της βίας μπορεί να μην είναι αυτοσκοπός, αλλά να λειτουργεί ως συνεκτική συνενοχή, διαπιστευτήριο εισδοχής στην ομάδα και δέσμευσης για την υπόθεση που αυτή υπερασπίζεται. Ταυτόχρονα, η έλλειψη εμπειρίας οδηγεί σε απλοϊκές αναγνώσεις. Χωρίς να έχουν δουλέψει, να έχουν ψηθεί από τη ζωή, και ζώντας οι περισσότεροι στην θερμοκοιτίδα της οικογένειας ως "ημιπιτσιρικάδες" μέχρι τα τριάντα και βάλε, έχουν καθηλωθεί διανοητικά σε προεφηβικό επίπεδο κατανόησης του κόσμου. Γιατί δεν είναι η ζωή όπως την φαντάζομαι; Φταίνε οι κακοί. Να τους εξοντώσουμε, λοιπόν. Συχνά αποδίδουν στην ανάλυση της πραγματικότητας στοιχεία πρόθεσης. Τους εξηγείς π.χ. πως οι άνθρωποι είναι θνητοί και σε κατηγορούν ότι χαίρεσαι που πεθαίνουν. Η διανοητική αναπηρία φέρνει νερό στον μύλο του λαϊκισμού και θρέφει ολοκληρωτικές ιδεολογίες που υπόσχονται "ξεκάθαρες λύσεις". Η βία γίνεται εργαλείο κάθαρσης.

Προφανώς σημασία έχουν και οι κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της εποχής. Οι γενιές που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο κρίσεις (οικονομική ανασφάλεια, κλιματική απειλή, γεωπολιτικές εντάσεις) ειδικά όταν ξέρουν ότι οι γονείς τους πέρασαν ζωή και κότα, σκέφτονται το ζοφερό μέλλον και θυμώνουν. Θυμώνουν ακόμα περισσότερο όταν δουν το πολιτικό παρόν, με τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την υποκρισία, τον άνομο πλουτισμό των "ημέτερων".  Έτσι γίνονται πιο δεκτικοί σε ριζοσπαστικά αφηγήματα με "τσαμπουκαλίδικη" αγοραία πολιτική συμπεριφορά, την οποία θαυμάζουν ως αντίσταση στο σύστημα. Παράλληλα, η κουλτούρα των κοινωνικών δικτύων ενισχύει την αίσθηση του "τώρα", της άμεσης δράσης, κατακερματίζει ακόμα περισσότερο την κοινωνία δημιουργώντας αντίπαλες διαδικτυακές φυλές και ηρωοποιεί στα μάτια της παρέας τον πιο άγριο, τον πιο βάρβαρο, τον πιο χυδαίο, έστω και σε λεκτικό επίπεδο. Όπως και στην εποχή των σπηλαίων. 

Σε τέτοιο περιβάλλον, ο μανιχαϊσμός είναι βολικό εργαλείο. Η συνύπαρξη με τον "άλλον" απαιτεί πνευματική ευρυχωρία. Απαιτεί την ικανότητα να διακρίνεις την αλήθεια μέσα από σύνθετα δεδομένα και να μπορείς να τα επεξεργάζεσαι, με ταυτόχρονη συνείδηση των ορίων της γνώσης σου. Όμως μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων δεν έχουν την ικανότητα, τον χρόνο ή τη διάθεση να λειτουργήσουν έτσι. Οπότε, προτιμούν την απλότητα και την ταχύτητα της μανιχαϊστικής "προσέγγισης": χωρίζουν τον κόσμο σε άσπρο και μαύρο, καλούς και κακούς, θύματα και θύτες, θεούς και δαίμονες, και καθάρισαν. Κολλάν και στον απέναντι μια ταμπέλα και τον ακυρώνουν. Κι όταν τους λες "Γιατί με αποκαλείτε φασίστα; Πείτε μου έστω και μία φασιστική άποψη από όσες έχω εκφράσει" σου πετάν ένα… "δεν μιλάμε με φασίστες" και κατεβάζουν ρολά. Λήψη του ζητουμένου λέγεται αυτό και είναι το χαρακτηριστικότερο λάθος λογικής, αλλά ποιος ασχολείται με τη λογική; Εχθρούς χρειάζονται, για να ετεροπροσδιορισθούν και να εκπαιδεύονται στη στοχοποίηση. Από αυτό το σημείο μέχρι την εκπυρσοκρότηση ενός όπλου, η απόσταση είναι πολύ μικρότερη απ’ όσο νομίζουμε.  

Όμως τη μεγαλύτερη ζημιά την έχουν κάνει οι κήρυκες της βίας, μέσα στα Πανεπιστήμια. Διότι αντί οι Δημοκρατίες με τη συμβολή εμπνευσμένων εκπαιδευτικών, να διοχετεύσουν τη νεανική ενέργεια σε δημιουργικές μορφές συμμετοχής, ώστε ο ριζοσπαστικός ιδεαλισμός να μεταφραστεί σε πρόοδο, χωρίς να εκτραπεί σε καταστροφή, έστρωσαν κόκκινο γκαζόν στο γήπεδο, για να παίξουν μπάλα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τα πιο εξαθλιωμένα αριστερά ναυάγια, οι τοξικότεροι υπονομευτές της δημοκρατίας, οι οποίοι προσδίδουν νομιμοποίηση στη βία και γίνονται πρότυπα για τους επαναστάτες της ορδής με τα λεφτά του μπαμπά, καταστρέφοντας τη μια γενιά μετά την άλλη. 

"Στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά" έγραφε καθηγητής του Παντείου. "Η κατάληψη είναι απαραίτητη για να μην γίνουμε σκλάβοι" δήλωνε πρώην πρύτανης που είδε το ίδρυμα που του εμπιστεύθηκε η Πολιτεία και ο φορολογούμενος, να γίνεται παρανάλωμα, πυρπολημένο από τους αγαπημένους του "απαραίτητους" καταληψίες. 68 Πανεπιστημιακοί είχαν υποστηρίξει δημοσίως το αίτημα του (αμετανόητου για τις πράξεις του) Κουφοντίνα να εκτίει την ποινή του στο σωφρονιστικό ίδρυμα της αρεσκείας του! 

Στις ΗΠΑ, o Τσάρλι Κερκ δεχόταν, επί χρόνια, ομοβροντίες επιθέσεων από αριστερούς καθηγητές και δεν ήταν λίγοι οι πανεπιστημιακοί που εξέφρασαν ικανοποίηση για τη δολοφονία του! 

Η Laura Sosh-Lightsy, βοηθός κοσμήτορα στο Middle Tennessee State University (MTSU) έγραψε: "Φαίνεται ότι ο κυρ-Τσάρλι έκανε πραγματικότητα τη μοίρα του. Το μίσος γεννά μίσος. ΜΗΔΕΝΙΚΗ συμπάθεια". Το Πανεπιστήμιο την απέλυσε. Ο πρόεδρός του, Sideny McPhee (μαύρος από τις Μπαχάμες) εξήγησε το "γιατί": "Ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα περιμέναμε από οποιονδήποτε εκπροσωπεί το πανεπιστήμιό μας στους φοιτητές και το κοινό. Η απολυμένη συνεργάτιδα είχε ηγετικό ρόλο στο Γραφείο Φοιτητικής Μέριμνας και Συμπεριφοράς. Με αυτόν τον ρόλο, επέβλεπε την εκδίκαση θεμάτων συμπεριφοράς των φοιτητών, μια θέση που απαιτεί από τους φοιτητές να τη βλέπουν ως δίκαιη και αμερόληπτη, μια επαγγελματία χωρίς ατζέντες". Πώς ασκούσε αυτόν τον ρόλο νωρίτερα η βοηθός κοσμήτορα; Με ατζέντες ή χωρίς; Κανένας δεν το είχε αντιληφθεί;

O καθηγητής Αγγλικών και Δημιουργικής Γραφής Michael Rex στο Cumberland University έγραψε σχολιάζοντας τη δολοφονία στο Χ: Ω! Το κάρμα είναι μια όμορφη σκύλα! 

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Τορόντο, Ruth Marshall, δημοσίευσε στο X: "Οι πυροβολισμοί είναι ειλικρινά πολύ καλοί για τόσους πολλούς από εσάς τους φασίστες cunts". (Αφήνω αμετάφραστη την τελευταία λέξη που θωρείται στην Αμερική η πιο χυδαία βρισιά, κάτι σαν "βρωμόμ..να. ) Το πανεπιστήμιο της έδωσε υποχρεωτική άδεια. 

Τι είχε πει εναντίον τους ο Κερκ; Τίποτε! Είχε γράψει όμως το 2022 το εξής: "Τα πανεπιστήμια είναι ζώνες κατήχησης όπου η ελευθερία του λόγου συνθλίβεται. Οι ριζοσπαστικοί φοιτητές και καθηγητές εξαναγκάζουν και διώκουν τους μη συμμορφούμενους συνομηλίκους τους μέσω της κουλτούρας της ακύρωσης και των απειλών... Πιστεύω ακράδαντα ότι οι περισσότερες, αν όχι όλες οι καταστροφικές ιδέες που τώρα κατατρώγουν τα θεμέλια της αμερικανικής κοινωνίας προήλθαν από τις πανεπιστημιουπόλεις." Είχε άδικο;

Το 67,2% των Αμερικανών πιστεύουν ότι η Δημοκρατία τους απειλείται σοβαρά σύμφωνα με τη μελέτη "Views of democracy and society and support for political violence in the USA". (UC Davis, 2022-2023)

Ένα άλλο 23,6% πιστεύουν ότι απειλείται αλλά όχι σοβαρά, και μόνο το 7,8% πιστεύουν ότι δεν απειλείται. Όμως το ζουμί είναι αλλού: στα ευρήματα σχετικά με την αποδοχή της βίας. Μεταξύ όλων των ερωτηθέντων, το 7,7% θεώρησε πολύ ή εξαιρετικά πιθανό, μέσα στα επόμενα χρόνια, σε μια κατάσταση που θα δικαιολογεί, κατά την άποψή τους, την πολιτική βία, "να είναι οπλισμένοι". Το 1,1% θεώρησε πολύ ή εξαιρετικά πιθανό να κάνει χρήση του όπλου. 

Στον αντίποδα, ο Michael Roth του Πανεπιστημίου Wesleyan, μολονότι σφοδρός επικριτής του Trump, έγραψε ότι "όσοι επιλέγουν τη βία καταστρέφουν την πιθανότητα μάθησης και νοήματος. Η δολοφονία του κυρίου Κέρκ σε μια πανεπιστημιούπολη είναι επίθεση σε όλους μας στην εκπαίδευση". Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, James B. Milliken: "Δεν ήταν απλώς μια επίθεση σε ένα άτομο. Ήταν μια επίθεση στις ίδιες τις ελευθερίες που ως έθνος θεωρούμε πολύτιμες".

Δεν συμμερίζομαι όλες τις απόψεις του Κερκ. Με κάποιες προφανώς συμφωνώ, με κάποιες άλλες διαφωνώ και με μερικές διαφωνώ έντονα. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα μπορούσα, ειδικά τις τελευταίες, να τις συζητήσω μαζί του, χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί να με πυροβολήσουν οι οπαδοί του. Κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσε να γίνει, με αριστερούς debaters, στην απίθανη περίπτωση που θα προσερχόντουσαν σε διάλογο, καθώς έχω ήδη γευτεί την ποιότητα των "ανθρωπιστικών" ιδεών τους επί 14 χρόνια: δεκάδες καθημερινά υβριστικά σχόλια, απειλές κατά της ζωής μου, βίαιες επιθέσεις, ακόμα και μέσα στην αίθουσα του Περιφερειακού Συμβουλίου, (για αυτή την επίθεση, η Δικαιοσύνη έκρινε ότι τίποτε το αξιόποινο δεν συνέβη, και τη μήνυσή μου για αυτή την επίθεση ο εισαγγελέας την έβαλε στο αρχείο) νυχτερινές επιδρομές κουκουλοφόρων που κατέστρεφαν τα εκλογικά μας περίπτερα, 4 γκαζάκια με ένα κουβά βενζίνη που ανατίναξαν και τύλιξαν στις φλόγες, στις 3 τη νύχτα, την πόρτα του σπιτιού μου, με σκοπό να μας κάψουν ζωντανούς με τη γυναίκα και το παιδί μου, κι όλα αυτά χωρίς να έχω ποτέ θέση εξουσίας και χωρίς να έχω διαχειρισθεί ούτε ένα ευρώ του φορολογούμενου. Απλώς και μόνο επειδή εξέφραζα (και συνεχίζω να εκφράζω) ευθαρσώς τη γνώμη μου, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι όταν κάποιοι απεργάζονται την κατάλυση της Δημοκρατίας διά των όπλων, και την επιβολή, στη χώρα, δικτατορίας, όπως και αν ονομάζεται αυτή, η θέση τους είναι στη φυλακή, όχι στη Βουλή. 

Η τελευταία φορά που βρέθηκα σε πάνελ με εκπρόσωπο αυτών των επίδοξων δικτατόρων ήταν τον Μάρτιο του 2014, όταν τον ρώτησα αν, σε περίπτωση που το ΚΚΕ κερδίσει τις εκλογές και γίνει κυβέρνηση, θα ξανακάνουμε εκλογές στο τέλος της 4ετίας. Δεν ήξερε τι να πει και γελοιοποιήθηκε. Έκτοτε, έπεσε εμπάργκο. Μάλιστα σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, με συμμετοχή των υποψήφιων περιφερειαρχών Αττικής, εγώ δεν προσεκλήθην, μολονότι εκπροσωπούσα ήδη, από το 2014, το 3% των πολιτών της Αττικής, και η ΕΡΤ ήταν από τον νόμο υποχρεωμένη να μας καλέσει όλους, λόγω προεκλογικής περιόδου. Ο λόγος, όπως με ενημέρωσε ο ψοφοδεής δημοσιογράφος που οργάνωσε τη συζήτηση, ήταν το (απολύτως παράνομο) "βέτο" που έβαλε το ΚΚΕ. Και το κρατικό κανάλι πειθήνια υπάκουσε. Η βία έχει πολλές εκφάνσεις.

Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνονται τον πολιτικό διάλογο οι σταλινίστας, διότι δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρος όμως πως ο καθηγητής Δημιουργικής Γραφής, Michael Rex, πολύ θα εκτιμούσε τις δημιουργικές ιδέες μιας γνωστής αριστερής περσόνας με πολλές ιδιότητες, τις οποίες παραθέτω με screenshot στο τέλος. Ζητώ συγγνώμη για την αηδία που θα νιώσετε, αλλά μόνο έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει διάχυτη κουλτούρα βίας. Ο δολοφόνος του Κερκ δεν έγινε δολοφόνος προχθές. Αναπτύχθηκε σε ένα φυτώριο βίας, ποτίστηκε με βία, έδεσε κόκκαλο σε ένα περιβάλλον που επιδοκίμαζε τη βία. Ήταν εν αναμονή δολοφόνος, μέχρι τη στιγμή που πάτησε τη σκανδάλη. 

Εκπαιδεύουμε δολοφόνους, ακόμα και με την ανοχή μας.  

* Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"