Αυτός ο νόμος με έκανε να ντραπώ για τη χώρα μου

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Ρόμπερτ Ρούμπιν και εγώ προειδοποιήσαμε για τους πολλούς μακροοικονομικούς κινδύνους που δημιούργησε το νομοσχέδιο για την εσωτερική πολιτική που υπέγραψε ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ την Παρασκευή. Επιβεβαιώνω τη θέση μας ότι ο νόμος αυτός πιθανότατα θα επιβραδύνει την ανάπτυξη, θα δημιουργήσει τον κίνδυνο για μία νέα οικονομική κρίση, θα επιδεινώσει τα εμπορικά ελλείμματα και θα υπονομεύσει την εθνική ασφάλεια εξαντλώντας την ικανότητα δανεισμού της αμερικανικής κυβέρνησης. Υπάρχουν συνεπώς πολλοί λόγοι για να μετανιώσουμε για την ψήφισή του.

Θέλω να επιστρέψω στο θέμα αυτό μετά από συζητήσεις με επαγγελματίες υγείας, μεταξύ των οποίων και οι κόρες μου, που ασκούν την ιατρική και εμπλέκονται σε δράσεις κοινωνικής εργασίας στην αγροτική περιοχή του Νιου Χάμσαϊρ. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι με το να εστιάζει κανείς στο μακροοικονομικό επίπεδο, αν και είναι κάτι θεμιτό, αγνοεί την βαρβαρότητα που πλέον βλέπω ότι αποτελεί την πιο προβληματική πτυχή του συγκεκριμένου νόμου. Δεν θυμάμαι σε καμία προηγούμενη 4η Ιουλίου να ντράπηκα τόσο πολύ για κάτι που μόλις είχε κάνει η χώρα μου.

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου των διακοπών για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας και ενώ ο πρόεδρος γιόρταζε τις φορολογικές περικοπές που σε διάστημα 10 ετών θα αποφέρουν κατά μέσο όρο πάνω από 1 εκατ. δολ. στις οικογένειες που ανήκουν στο κορυφαίο 0,1% των πλουσιότερων πολιτών, οι επαγγελματίες υγείας προσπαθούσαν να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως τα εξής:

-Τι θα πρέπει να πουν σε ασθενείς με σοβαρή αναπηρία, οι οποίοι μπορούν να ζήσουν στο σπίτι μόνο και μόνο επειδή το Medicaid πληρώνει για τη μεταφορά τους στα ιατρικά ραντεβού τους, τώρα που αυτοί οι άνθρωποι ενδεχομένως να χάσουν αυτήν την κάλυψη;

-Τι θα πρέπει να πουν στους συγγενείς που φροντίζουν φτωχούς ασθενείς στο σπίτι, οι οποίοι δεν θα μπορούν πλέον να εργαστούν όταν τα επιδόματα για νοσηλευτές που παρέχουν κατ' οίκον φροντίδα δεν θα είναι διαθέσιμα;

-Τι συμβουλές θα πρέπει να δώσουν στα νοσοκομεία για το πώς να χειριστούν ασθενείς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να λάβουν υπηρεσίες αποκατάστασης ή νοσηλείας και δεν μπορούν να ζήσουν στο σπίτι, αλλά που επί του παρόντος καταλαμβάνουν δωμάτια που χρειάζονται απεγνωσμένα άλλοι ασθενείς με σοβαρές ασθένειες;

-Θα πρέπει να συνεχίσουν να αισθάνονται περήφανοι και αφοσιωμένοι στο έργο της παροχής παρηγοριάς στους μοναχικούς, φτωχούς και ηλικιωμένους, όταν οι ηγέτες της χώρας τους έχουν αποφασίσει ότι μεγαλύτερη προτεραιότητα είναι να δοθούν περισσότερα χρήματα στους πιο τυχερούς. 

-Πώς θα αντιμετωπίσουν ασθενείς που ενδεχομένως θα πρέπει να φύγουν από το νοσοκομείο με μόνο ένα κουπόνι για το ταξί όταν τελειώσει η διαμονή τους;

Αφού συζητήσαμε αυτά τα ερωτήματα, σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει να δω προηγούμενα παρόμοια περιστατικά στην ιστορία μας - άλλες στιγμές όπου το δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης κόπηκε - για να δω τι ακολούθησε τότε. Ήρθαν οι συνέπειες που φοβόμασταν; Διορθώθηκαν τα λάθη;

Είμαι αρκετά αρνητικός απέναντι σε αυτόν τον πρόεδρο και το τι έχει ακολουθήσει. Ακόμα και εγώ εξεπλάγην δυσάρεστα από αυτά που έμαθα.

Ο τελευταίος γύρος περικοπών στον προϋπολογισμό του Medicaid υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε άλλη μείωση έχουν κάνει οι ΗΠΑ στο δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης. Η μείωση κατά περίπου 1 τρισ. δολ. σε διάστημα 10 ετών, αντιπροσωπεύει περίπου το 0,3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Προηγουμένως, οι πιο δρακόντειες περικοπές ήρθαν με τον φορολογικό νόμο του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν το 1981. Αλλά ήταν πολύ μικρότερες - 12 δισ. δολ. σε διάστημα 10 ετών και 0,03% του ΑΕΠ. Ο νόμος Τραμπ θα αφαιρέσει περισσότερα από 11 εκατομμύρια άτομα από τους καταλόγους με τους δικαιούχους, σε σύγκριση με περίπου τρία εκατομμύρια βάσει των περικοπών του Ρίγκαν. Άλλες αξιοσημείωτες μειώσεις στο δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης, όπως η μεταρρύθμιση της κοινωνικής πρόνοιας της εποχής Κλίντον, ήταν ακόμη μικρότερες.

Επειδή το Medicaid είναι ένα πρόγραμμα σε επίπεδο πολιτείας και ποικίλλει σημαντικά σε όλη τη χώρα, οι οικονομολόγοι είναι σε θέση να αξιολογήσουν τον αντίκτυπο με βάση εναλλακτικές πολιτικές. Ορισμένες μελέτες υποδηλώνουν ότι η αφαίρεση ενός εκατομμυρίου ανθρώπων από τους καταλόγους για ένα έτος θα μπορούσε να οδηγήσει σε περίπου 1.000 επιπλέον θανάτους. Συνεπώς, η αφαίρεση περισσότερων από 11 εκατομμυρίων ανθρώπων για μια δεκαετία πιθανότατα θα οδηγήσει σε περισσότερους από 100.000 θανάτους. Επειδή αυτή η εκτίμηση δεν λαμβάνει υπόψη την υποβάθμιση των υπηρεσιών προς όσους παραμένουν δικαιούχοι - λιγότερες μετακινήσεις προς το νοσοκομείο, λιγότερη κοινωνική υποστήριξη - ενδεχομένως ο αριθμός αυτός να είναι μικρότερος του πραγματικού. 

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές της, όπως η προσθήκη απαιτήσεων εργασίας για την επιλεξιμότητα του Medicaid, αφορούν μόνο τους ικανούς για εργασία. Έχω υποστηρίξει την ιδέα να συνδέεται η απαίτηση για εργασία με χρηματικές παροχές κοινωνικού χαρακτήρα με βάση την κοινή λογική για δικαιοσύνη. Αλλά μια προσεκτική αξιολόγηση ενός πειράματος που πραγματοποιήθηκε στο Αρκάνσας επιβεβαιώνει αυτό που υποδηλώνει και η κοινή λογική - η επιβολή απαιτήσεων εργασίας σε έναν πληθυσμό που χρειάζεται ασφάλιση υγείας δεν αυξάνει την εργασία, ενώ εμποδίζει την απαραίτητη φροντίδα.

Η σκληρότητα αυτών των περικοπών φτάνει ενδεχομένως μόνο την ανοησία τους. Οι δικαιούχοι του Medicaid θα χάσουν, αλλά θα χάσουμε και όλοι εμείς. Το κόστος της περίθαλψης που δεν θα καλύπτεται πλέον από το Medicaid θα περάσει στα νοσοκομεία και θα μετακυλιστεί στους ασθενείς. Και το κόστος αυτό θα είναι μεγαλύτερο επειδή πάντα η καθυστερημένη θεραπεία είναι πιο ακριβή. Όταν τα νοσοκομεία σε αγροτικές περιοχές κλείνουν, όλοι χάνουν. Νοσοκομεία όπως αυτό που δουλεύουν οι κόρες μου δεν μπορούν πλέον να δέχονται επείγοντα περιστατικά αεροπορικώς, επειδή όλα τα κρεβάτια είναι κατειλημμένα από ασθενείς με χρόνιες παθήσεις που δεν έχουν πού να πάνε.

Λόγω του ενστίκτου του Κογκρέσου για πολιτική επιβίωση, οι περικοπές θα αρχίσουν να μπαίνουν σε ισχύ μετά τις ενδιάμεσες εκλογές του 2026. Ο κυνισμός αυτός μπορεί να έχει και μια θετική πλευρά. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν τι έρχεται, υπάρχει χρόνος να αλλάξουν αυτές οι πολιτικές προτού προκληθεί σοβαρή ζημιά. Το δόγμα ο Τραμπ πάντα στο τέλος δειλιάζει (TACO — Trump Always Chickens Out) είναι κάτι που θα πρέπει να εφαρμοστεί και εκτός των χρηματοοικονομικών αγορών.

© 2025 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"