Οι ΗΠΑ μπορούν να αντιμετωπίσουν το Κρεμλίνο σήμερα ή αργότερα - Αλλά το κόστος της αναμονής μπορεί να είναι μεγάλο

Φαίνεται ότι η τρίτη φορά δεν ήταν και η τυχερή. Ο πρόεδρος Τραμπ μίλησε με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν τη Δευτέρα, αλλά και αυτή η κλήση - η τρίτη των δύο ηγετών από την έναρξη της δεύτερης θητείας Τραμπ - φαίνεται πως απέδωσε ελάχιστα αποτελέσματα, όπως άλλωστε και οι τελευταίοι μήνες των πολύπλοκων και άκαρπων διαπραγματεύσεων με στόχο τον τερματισμό του τριετούς πολέμου στην Ουκρανία.

Η κυβέρνηση Τραμπ είναι απογοητευμένη, τόσο με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι ο οποίος αποδεικνύεται πως είναι αποφασισμένος να επιμείνει σε μια διαρκή ειρήνη που δεν θα αφήσει τη χώρα του ευάλωτη απέναντι σε μια ξεκούραστη και επανεξοπλισμένη Ρωσία, όσο και με τον Πούτιν, ο οποίος αποδείχθηκε ότι καταφεύγει σε υπεκφυγές ακόμα και στο ερώτημα αν θέλει να τελειώσει ο πόλεμος. Έχοντας υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του μια γρήγορη συμφωνία, ο Τραμπ έχει "κουραστεί", ανέφερε εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, ενώ μέλη της κυβέρνησής του έχουν επανειλημμένα απειλήσει να προχωρήσουν, εγκαταλείποντας τις διαπραγματεύσεις.

Αυτή η απειλή βασίζεται στην υπόθεση ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ουσιαστικά ένας ευρωπαϊκός πόλεμος. Σε αυτό το πλαίσιο, το πώς θα τελειώσει ο πόλεμος θα επηρεάσει φυσικά την Ευρώπη - γι' αυτό και η Ευρώπη θα πρέπει να πληρώσει το κόστος του πολέμου - ενώ η συμμετοχή της Αμερικής βασίζεται είτε σε φιλανθρωπικούς λόγους είτε σε συναλλακτικές σχέσεις, αντί να καθοδηγείται από το ίδιο το συμφέρον της Αμερικής. Όπως ανέφερε ο Τραμπ στο Truth Social τον Φεβρουάριο, "αυτός ο πόλεμος είναι πολύ πιο σημαντικός για την Ευρώπη απ' ό,τι για εμάς - έχουμε έναν μεγάλο, όμορφο ωκεανό να μας χωρίζει".

Αλλά ο πόλεμος δεν είναι τόσο μακριά όσο πιστεύει ο Τραμπ και το πώς θα τελειώσει έχει σημασία για τους Αμερικανούς. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι του Πούτιν ξεπερνούν την Ουκρανία, καθώς επιδιώκει να επαναδιαπραγματευτεί τη μεταψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη - κάτι που πιστεύει ότι θα του επιτρέψει να αποκαταστήσει τη ρωσική ισχύ και την ικανότητα της Μόσχας να διαμορφώνει τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η άποψη του Πούτιν είναι ότι αυτό αποτελεί ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος: πιστεύει ότι μπορεί να αυξήσει την παγκόσμια επιρροή της Ρωσίας μειώνοντας αντίστοιχα την αμερικανική. Την ίδια στιγμή, μια διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει στην ειρήνη, αλλά θα αποθρασύνει τη Ρωσία, θα αφήσει την Ευρώπη - έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Αμερικής - σε ευάλωτη θέση και θα μπορούσε να ενισχύσει τις προκλήσεις που ήδη αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Τραμπ αντιμετωπίζει μια επιλογή: Μπορεί να αντισταθεί σήμερα στο Κρεμλίνο για την Ουκρανία ή να το κάνει αργότερα. Αλλά το κόστος αυτής της αναμονής για τις ΗΠΑ θα αυξηθεί.

Λίγο πριν στείλει ρωσικά τανκς να περάσουν τα ουκρανικά σύνορα το Φεβρουάριο του 2022, η Μόσχα εξέδωσε μια σειρά από αιτήματα που, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε και τον επανασχεδιασμό των συνόρων του ΝΑΤΟ. Το Κρεμλίνο έχει δηλώσει ξεκάθαρα και επανειλημμένα ότι στοχεύει να αποκαταστήσει τη Ρωσία ως παγκόσμια δύναμη και ότι αυτό θα ξεκινήσει από την Ευρώπη. Μετά τη σιωπηρή αποδοχή των προηγούμενων επεμβάσεων - τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008, την πρώτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014 και την ανάπτυξη στρατευμάτων στη Συρία το 2015 - ο Πούτιν έγινε πιο θρασύς. Το αποτέλεσμα ήταν η ρωσική στρατιωτική εισβολή πλήρους κλίμακας στην Ουκρανία. Το να εγκαταλείψουμε την ειρηνευτική διαδικασία στην Ουκρανία τώρα δεν θα καταστήσει ευκολότερη ή πιο φθηνή την αντίσταση στη Ρωσία.

Η Μόσχα προετοιμάζει ήδη το έδαφος για μια μελλοντική σύγκρουση στην Ευρώπη. Έχει αυξήσει σημαντικά τις πράξεις δολιοφθοράς, την οπλοποίηση των μεταναστών και τις συνωμοσίες για την εξόντωση αντιπάλων της. Είναι ύποπτη για κυβερνοεπιθέσεις και άλλες στοχευμένες επιχειρήσεις σε υποδομές ζωτικής σημασίας, συμπεριλαμβανομένων κρίσιμων υποθαλάσσιων καλωδίων στη Βαλτική Θάλασσα. Ο στόχος αυτών των τακτικών είναι να υποβαθμίσουν την ικανότητα της Ευρώπης να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και να πείσουν τους Ευρωπαίους ότι είναι πολύ δύσκολο και δαπανηρό να αντισταθεί κανείς στο Κρεμλίνο. Η πρόσφατη ρητορική της Μόσχας, η οποία έχει γίνει πιο πολεμική στην απεικόνιση της Ευρώπης ως του βασικού εχθρού της και ενός "φιλοπόλεμου" παίχτη, αντανακλά αυτές τις προθέσεις.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Τραμπ έχει επανειλημμένα αναφέρει ότι θέλει η Αμερική να διαδραματίσει μικρότερο ρόλο στην ευρωπαϊκή ασφάλεια. Το Φεβρουάριο, ο Πιτ Χέγκσεθ, ο υπουργός Άμυνας, είπε στους συμμάχους των ΗΠΑ ότι η Αμερική δεν θα δίνει πλέον προτεραιότητα στην Ευρώπη. Το Πεντάγωνο επανεξετάζει τις στρατιωτικές του δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο και φέρεται να εξετάζει να μειώσει την παρουσία του στην Ανατολική Ευρώπη, κάτι που θα μπορούσε να αφήσει ευάλωτες τις χώρες κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του ΝΑΤΟ. Οι ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν ραγδαία τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες, αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να ενισχύσουν τις δυνατότητές τους.

Αυτό σημαίνει ότι ο Πούτιν, με την οικονομία του ήδη σε κατάσταση πολέμου και την αμυντική βιομηχανία της χώρας να δουλεύει εντατικότατα, θα μπορούσε να δει την τρέχουσα περίοδο ως ένα παράθυρο ευκαιρίας που κλείνει.

Η Αμερική δεν θα βγει αλώβητη από άλλη μια δυνητικά μεγαλύτερη σύγκρουση στην Ευρώπη. Οι οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής είναι βαθιά ενοποιημένες. Με τα αγαθά, τις υπηρεσίες και τις επενδύσεις, η Ευρώπη είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αμερικής, η μεγαλύτερη αγορά για αμερικανικά προϊόντα και ένας πολλαπλασιαστής δύναμης για την αμερικανική ισχύ. Η αστάθεια πέρα από τον Ατλαντικό θα βλάψει τις ΗΠΑ.

Κάποια μέλη της κυβέρνησης Τραμπ μπορεί να μην συμφωνούν με την ιδέα ότι η προσέγγιση της Αμερικής στην Ουκρανία θα κάνει άλλους αντιπάλους, όπως η Κίνα, πιο τολμηρούς. Αλλά ακόμη και αν παραμερίσουμε αυτόν τον πολύ πραγματικό κίνδυνο, μια ειρήνη κατόπιν διαπραγματεύσεων που θα αφήσει την Ουκρανία ευάλωτη και τη Ρωσία αναθαρρημένη θα μπορούσε να αυξήσει τις παγκόσμιες προκλήσεις για την Ουάσιγκτον. Η Ρωσία έχει υποστηρίξει ομάδες σε όλη την περιοχή Σαχέλ της Αφρικής, στο Σουδάν και την Υεμένη, συμπεριλαμβανομένων των ανταρτών Χούθι που έχουν επιτεθεί σε αμερικανικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα και έχουν διαταράξει την παγκόσμια ναυτιλία. Μια συμφωνία στην Ουκρανία που, για παράδειγμα, θα περιορίζει τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας θα δώσει τη δυνατότητα στη Ρωσία να ανακατευθύνει τις δυνάμεις της για να ενισχύσει τέτοιες αποσταθεροποιητικές επιχειρήσεις, βλάπτοντας σχεδόν σίγουρα τα αμερικανικά συμφέροντα.

Παρομοίως, μια τολμηρή Ρωσία θα ήταν ένας πιο ισχυρός εταίρος για την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, δίνοντας ώθηση στον άξονα της αναταραχής που συγκροτήθηκε στον απόηχο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τα όπλα που δίνει η Ρωσία σε αυτές τις χώρες σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή τους στην Ουκρανία έχουν ενισχύσει τις πολεμικές τους ικανότητες, ενώ η συνεργασία τους μειώνει την ισχύ εργαλείων όπως οι κυρώσεις που η Ουάσιγκτον και οι εταίροι της μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να τις αντιμετωπίσουν. Η Μόσχα έχει δείξει αυξημένη πολιτική υποστήριξη, για παράδειγμα, στις φιλοδοξίες της Κίνας έναντι της Ταϊβάν, ενώ ο στρατιωτικός συντονισμός της με το Πεκίνο έχει οδηγήσει την Κίνα να αυξάνει τις διεκδικήσεις της στον Ινδο-Ειρηνικό.

Ο Πούτιν γνωρίζει ότι ο Τραμπ θα αποχωρήσει μια μέρα από την εξουσία. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τον Τραμπ ως πραγματιστή, έναν ηγέτη που μπορεί να συνάψει μια συμφωνία για να σώσει το γόητρο του και να προσφέρει ανακούφιση σε μια ρωσική οικονομία που γνωρίζει πιέσεις. Αλλά λίγοι στη Μόσχα πιστεύουν ότι ένας μόνο πρόεδρος μπορεί να αναιρέσει δεκαετίες εχθρικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Το Κρεμλίνο κατανοεί ότι πολλοί, ίσως και η πλειοψηφία, από τους ανθρώπους στην αμερικανική κυβέρνηση και στο ευρύτερο κοινό έχουν εχθρικές απόψεις για τη Ρωσία και είτε θα εκτροχιάσουν τα σχέδια του Τραμπ είτε, στο τέλος της θητείας του, απλώς θα ακολουθήσουν την αντίθετη πορεία. Ο Πούτιν περιμένει η Ρωσία, κάποια στιγμή, να βρεθεί ξανά να αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι η Μόσχα θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτή τη στιγμή για να πετύχει κέρδη τα οποία ένας μελλοντικός Αμερικανός πρόεδρος θα είναι δύσκολο να ανατρέψει, όπως μια υποταγμένη Ουκρανία ή την ικανότητα να υπονομεύει την αξιοπιστία της δέσμευσης του ΝΑΤΟ στη συλλογική άμυνα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να διεξάγεται πέρα από τον ωκεανό, ωστόσο αν η κυβέρνηση Τραμπ επιλέξει να μην επενδύσει στο να αντιμετωπίσει σήμερα τη Ρωσία θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι Αμερικανοί θα πληρώσουν μεγαλύτερο κόστος στο μέλλον.

© 2025 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"