Γιατρέ, μήπως είμαι διφοβικός;

Του Θάνου Τζήμερου

Για να κάνει κοτζάμ καμπάνια για τη διφοβία κοτζάμ υπουργείο (Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, παρακαλώ) θα πρέπει να είναι κάτι πολύ σοβαρό. Δεν θα ξόδευε μια υπεύθυνη κυβέρνηση, θα συμφωνείς φαντάζομαι, τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων για σαχλαμάρες.

Κι επειδή η "φοβία" είναι όρος της ψυχιατρικής, που αναφέρεται σε έναν έντονο, επίμονο και παράλογο φόβο απέναντι σε κάτι - αντικείμενο, κατάσταση, ιδέα - που δεν μπορεί να εξηγηθεί ορθολογικά και χρειάζεται αντιμετώπιση από ειδικό, θα αναρωτιέσαι τι προσδιορίζει αυτή η λέξη, που προβλήθηκε από κοτζάμ υπουργείο στο πλαίσιο μιας διεθνούς, μάλιστα, ημέρας "ευαισθητοποίησης", την 17^η Μαΐου. Κανένα λεξικό δεν την περιέχει. Ούτε έντυπο ούτε ηλεκτρονικό. Σκέφτεσαι: πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο σημαντικό να είναι άγνωστο; Μήπως είναι κάποιο είδος "ορφανού νοσήματος"; Όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση, γκουγκλάροντας βρίσκεις αμέσως τι είναι το "Jumping Frenchmen of Maine syndrome", κι ας μην το είχες ξανακούσει. Η "διφοβία" υπάρχει μόνο στην κυβερνητική καμπάνια.

Φυσικά, από την αρχή είχες αντιληφθεί τι εννοούσε ο υπουργικός ποιητής. Δεν είναι δύο φοβίες μαζί, δεν είναι φοβία για τον αριθμό 2 (όπως άλλοι έχουν με το… 666!), δεν είναι να φοβάσαι τους Χιώτες που πηγαίνουν δυο-δυο, είναι η φοβία για όσους (και όσες;)… ψήνουν το ψάρι κι από τις δύο πλευρές. Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, αφού στην καμπάνια του Υπουργείου βρίσκεται παρέα με δύο γνωστές φανταστικές έννοιες που η woke κουλτούρα επέβαλε ως πραγματικές: την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Κάποιοι στο Υπουργείο μετέφρασαν τον (επίσης φανταστικό) αγγλικό όρο biphobia σε διφοβία, χωρίς να σκεφτούν ότι η bisexuality στα Ελληνικά δεν λέγεται διφυλοφιλία αλλά αμφιφυλοφιλία, άρα και το εξ αυτής φοβικό φανταστικό παράγωγο θα έπρεπε να λέγεται αμφιφοβία. Αλλά, εδώ δεν σκέφτονται άλλα πράγματα στα υπουργεία, θα σκεφτούν αυτό;

Ξέρεις κανέναν να πάσχει από αυτή τη φοβία; Υπήρξε κάποιο περιστατικό που να έχει καταγραφεί στη βιβλιογραφία; Ανέφερε ποτέ κάποιος από τους 2.500 ψυχιάτρους και τους 3.000 ψυχολόγους της χώρας σε μια επιστημονική ανακοίνωση, σε ένα περιοδικό, σε ένα συνέδριο, κάπου τέλος πάντως, κάτι για την διφοβία; Υπάρχει, έστω, κάποια θεωρητική περιγραφή αυτής της φοβίας; Τι κάνει δηλαδή ένας διφοβικός; Πώς συμπεριφέρεται; Ψάχνοντας, μαθαίνουμε ότι οι bisexual, ενώ θα έπρεπε να είναι περισσότερο ευτυχείς από τους straight και τους homosexual, μιας και το έχουν δίπορτο, έχουν μεγαλύτερο άγχος και κάνουν περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας, διότι, και οι μεν και οι δε, δεν τους θεωρούν αρκετά "δικούς τους" ώστε να τους εντάξουν στις παρέες τους. Λογικό ακούγεται, και φοβία δεν το λες. Τελικά πώς εκδηλώνεται η "διφοβία" γιατρέ μου; Και γιατί το Υπουργείο (Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, παρακαλώ) μας ενημερώνει για ένα "πρόβλημα" που κανένας δεν έχει επισημάνει; Μα, φυσικά, διότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία!

Κι εδώ τελειώνει η πλάκα. Διότι το κακό με τις δήθεν φοβίες έχει παραγίνει. Στον δημόσιο λόγο, η κατάληξη "-φοβία" χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να περιγράψει όχι παραλογισμούς ή ψυχολογικές παθολογίες, αλλά για να δαιμονοποιήσει πολιτικές και ηθικές απόψεις και να αποδομήσει όσους τις διατυπώνουν. Όποιος εξανίσταται με τη μαζική εισβολή που υφίσταται η Ευρώπη είναι ισλαμοφοβικός. Όποιος αντιδράει στην επιβολή ποσοστώσεων για τη στήριξη σεξουαλικών μειονοτήτων, είναι ομοφοβικός. Όποιος απορρίπτει την ιδέα ότι το φύλο είναι κοινωνική κατασκευή, είναι τρανσφοβικός. Όποιος επισημαίνει ότι η παχυσαρκία είναι νόσος που υπονομεύει την υγεία (και το ασφαλιστικό σύστημα) είναι χονδροφοβικός.

Η μήτρα αυτών των όρων είναι η "ομοφοβία" (homophobia). Πιστώνεται στον ψυχολόγο George Weinberg, που την χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960 και την καθιέρωσε με το βιβλίο του Society and the Healthy Homosexual (1972). Όμως ο Weinberg δεν την όρισε ως ψυχιατρική διάγνωση, αλλά ως ένα όρο για την αμηχανία, την προκατάληψη, την αποστροφή ή την εχθρότητα που κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται για τους ομοφυλόφιλους. Φρόντιζε πάντως να τονίζει, ως disclaimer, πως θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, όχι ως ψυχοπαθολογία, αλλά ως πολιτισμικό φαινόμενο.

Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, ο όρος θεωρήθηκε πολύ βολικός για το οικοσύστημα αριστεράς και δικαιωματισμού, που έδενε τότε κόκκαλο, για να μεταβληθεί σε ουσιαστικό μηχανισμό εξουσίας, μερικές δεκαετίες αργότερα. Σταδιακά, η χρήση του επεκτάθηκε για να περιλάβει κάθε έκφραση άποψης που δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιδιώξεις των ακτιβιστικών κινημάτων. Έτσι, από αδόκιμος ψυχολογικός όρος μετατράπηκε σε δοκιμασμένο εργαλείο καταγγελίας και προπαγάνδας.

Κάθε αντίρρηση στα θέσφατα της woke κουλτούρας ερμηνεύεται ως εκδήλωση ψυχικής δυσλειτουργίας. Αυτή η λογική στιγματίζει τον άλλον. Ακυρώνει την πρόθεση, την επιχειρηματολογία και την ηθική βάση της άποψής του. Δεν αντιμετωπίζεται ως ισότιμος συνομιλητής, αλλά ως φορέας μιας παθογένειας. Και, ως "άρρωστος", καλά θα κάνει να το βουλώσει, τουλάχιστον. Από αυτό το σημείο μέχρι τις επιθέσεις με ανθρωποκτόνα πρόθεση, σαν την πρόσφατη στη Νομική, η απόσταση είναι επικίνδυνα μικρή. Η χρήση του όρου "φοβία", ως μομφή, εξαναγκάζει πολλούς ανθρώπους να αυτολογοκρίνονται ή να αποφεύγουν να δημοσιοποιούν τις απόψεις τους. Το κοινωνικό και επαγγελματικό κόστος της κατηγορίας ότι κάποιος είναι "φοβικός" μπορεί να είναι πολύ υψηλό.

Το πρόβλημα εντείνεται όταν τέτοιοι χαρακτηρισμοί, εξ ορισμού ασαφείς, ενσωματώνονται στη νομοθεσία. Στις περισσότερες δυτικές χώρες, ο νεόκοπος νόμος περί "ρητορικής μίσους" έχει επεκταθεί νομολογιακά τόσο πολύ, ώστε να ποινικοποιεί εκφράσεις γνώμης που βασίζονται σε φιλοσοφικές, θρησκευτικές ή επιστημονικές πεποιθήσεις. Η ελεύθερη συζήτηση πάνω σε ακανθώδη κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρόλος των θρησκειών στον σύγχρονο κόσμο, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, η ηλικία στην οποία κάποιος μπορεί να επεμβαίνει, χειρουργικά ή με ορμόνες, στα βιολογικά του χαρακτηριστικά, το δικαίωμα ενός παιδιού στο ανδρικό και γυναικείο πρότυπο, μπορεί να σε οδηγήσει στη φυλακή. Όμως, το ουσιώδες στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας που εξελίσσεται είναι η δυνατότητα διαφωνίας. Όταν από τον δημόσιο διάλογο αποκλείονται όποιοι δεν προσκυνούν γονυπετείς τις θέσεις του woke ιερατείου, δεν πρόκειται για προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά για επιβολή ενός μεταμοντέρνου ιδεολογικού τζιχαντισμού.

Επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη (του Τσώρτσιλ;) ότι οι φασίστες του μέλλοντος θα φορούν τον μανδύα του αντιφασίστα, ο νόμος για τη ρητορική μίσους έγινε όπλο στα χέρια εκείνων που πραγματικά μισούν, όχι μόνο την αντίθετη άποψη, αλλά τον φορέα της, και επιδιώκουν την εξόντωσή του, ηθική, πολιτική και, αν θα μπορούσαν, φυσική. Μια κοινωνία που στηρίζεται στην καταγγελία αντί της συζήτησης, στην ταμπέλα και το τσιτάτο αντί της ανάλυσης, είναι μια κοινωνία που καλπάζει προς τον ολοκληρωτισμό. Είναι οξύμωρο το ότι η δυτική δημοκρατία που νίκησε τον ολοκληρωτισμό στις απεχθέστερες μορφές του, ναζισμό και κομμουνισμό, πληρώνοντας γι’ αυτό βαρύτατο φόρο αίματος, έφτασε, μετά από 80 χρόνια κυριαρχίας και 35 χρόνια μονοκρατορίας, να έχει υιοθετήσει την αντίληψη και τις πρακτικές του, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα.

Στον "προχώ" Καναδά, επί πρωθυπουργίας Τριντό του (εντελώς) Β’, ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, Jordan Peterson, αντιτάχθηκε το 2016 στον Νόμο C-16, που, "προστατεύοντας" την έκφραση φύλου, ποινικοποιούσε ακόμα και τη χρήση άρθρου ή αντωνυμίας, διαφορετικών από αυτά που αποφασίζει κάποιος για τον εαυτό του. Αν αυτοπροσδιορίζεται ως "το" (they/them), θα χρησιμοποιείς κι εσύ ουδέτερο γένος. Δεν το έκανες; Στο σκαμνί! Ο Peterson δέχθηκε τα πυρά όλης της προοδευτικίλας, χαρακτηρίστηκε τρανσφοβικός, στοχοποιήθηκε επαγγελματικά και κοινωνικά και αναγκάσθηκε τελικά να παραιτηθεί από το Πανεπιστήμιο. Ο ακτιβιστής Bill Whatcott καταδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά τo 2013 επειδή διένειμε φυλλάδια που ασκούσαν κριτική στην ομοφυλοφιλία, με βάση τις χριστιανικές πεποιθήσεις. Το δικαστήριο έκρινε ότι τα φυλλάδια περιείχαν "ρητορική μίσους", ακόμη και αν βασίζονταν σε θρησκευτική πίστη. "Περιέργως", κανένας μουσουλμάνος δεν δικάστηκε για τις απόψεις του για την ομοφυλοφιλία, τον ρόλο της γυναίκας και την αντιμετώπιση των "απίστων".

Στον Καναδά, όπως σε όλα τα δυτικά κράτη, εκατοντάδες μουσουλμάνοι ιεροκήρυκες εκφράζουν δημοσίως δήθεν θεολογικές πεποιθήσεις που συνιστούν τον ορισμό της ρητορικής μίσους, κατά Εβραίων και Χριστιανών. Όμως δεν αντιμετωπίζουν νομικές συνέπειες, καθώς όλα αυτά θεωρούνται "θρησκευτικός λόγος". Έχουμε δηλαδή το παράδοξο, το ισλαμικό κήρυγμα που περιλαμβάνει πραγματικές εκφράσεις μίσους, οι οποίες κάθε μέρα υλοποιούνται με τυφλές ανθρωποκτόνες επιθέσεις, να προστατεύεται στο όνομα της… θρησκευτικής ελευθερίας, ενώ, την ίδια στιγμή, ήπιες διαφωνίες που προέρχονται από χριστιανικούς ή φιλοσοφικούς κύκλους να ποινικοποιούνται.

Η υπόθεση του Σεΐχη Μοχάμεντ ιμπν Μούσα Αλ Νασρ στο Μόντρεαλ (2016), ο οποίος κάλεσε, από του άμβωνος, σε εξολόθρευση των Εβραίων, προκάλεσε διεθνή κατακραυγή αλλά όχι και ποινική καταδίκη! Το ίδιο συνέβη το 2014, όταν ο ιμάμης Σαγιέντ Αλ Γκιτάουι, επισκέπτης στον Καναδά, παρακαλούσε δημόσια τον Αλλάχ να σκοτώσει τους Εβραίους έναν προς έναν, να κάνει τα παιδιά τους ορφανά και τις γυναίκες τους χήρες. Κανένας εισαγγελέας δεν τον κάλεσε, ούτε καν για έρευνα.

Πού είναι η αμεροληψία του νομικού πλαισίου; Η ίδια Πολιτεία που διώκει έναν χριστιανό ακτιβιστή για φυλλάδια που αναφέρουν απλώς τις απόψεις του Αποστόλου Παύλου για το σεξ, αρνείται να διώξει έναν Ιμάμη που προαναγγέλλει πτήσεις από την ταράτσα για τους ομοφυλόφιλους. Παρόμοια ανοχή εξασφαλίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ "συλλογικότητες" και… ατομικότητες όταν καταφέρονται κατά των αξιών των "κυρ-Παντελήδων", στη χώρα μας και αλλού. Κανένας εισαγγελέας δεν διέταξε το παραμικρό, όταν τον Μάρτιο του 2021, φεμιναζί στο κέντρο της Αθήνας επιτέθηκαν σε οδηγό δικύκλου απλώς και μόνο επειδή μετέφερε μία εικόνα της Παναγίας, την οποία άρπαξαν από τα χέρια του μαζί με έναν σταυρό, έσκισαν και ποδοπάτησαν, φωνάζοντας το πολύ… φιλικό και πολιτισμένο σύνθημα "στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο κι η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς!" μολονότι σε βίντεο έχουν καταγραφεί τα πρόσωπά τους. Φαίνεται ξεκάθαρα να συμμετέχει μία διδάσκουσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο!

Και "έξω" ισχύει το ίδιο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι λεγόμενες TERFs (Trans-Exclusionary Radical Feminists) συχνά δέχονται επιθέσεις και απειλές από τρανς ακτιβιστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διότι και οι ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητες "πλακώνονται" μεταξύ τους. Κάποιες τρανς υποστηρίζουν ότι είναι κανονικές γυναίκες και πρέπει να ενταχθούν σε οτιδήποτε γυναικείο, από τουαλέτες μέχρι αθλητικούς αγώνες. Όμως κάποιες άλλες τρανς, που λένε "άλλο γυναίκα και άλλο τρανς", χαρακτηρίζονται… τρανσφοβικές και δέχονται επιθέσεις από τις πρώτες. Η συγγραφέας J.K. Rowling έχει υποστεί δημόσιες προσβολές, ύβρεις, και ακόμα και απειλές βιασμού και δολοφονίας επειδή δήλωσε ότι "το φύλο είναι βιολογικό". Πολλοί ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές υιοθετούν ρητορική με καθαρά επιθετικά χαρακτηριστικά, μισογυνικά ή μισανδρικά κατά περίσταση, χωρίς καμμία νομική συνέπεια. Υποτιμητικές, προσβλητικές και απειλητικές δηλώσεις μαύρων κατά λευκών είναι σαν να μην υπάρχουν. Δεν θεωρούνται ρατσισμός, ούτε φυλετική διάκριση.

Το βιβλίο της Πολίν Αρμάνζ "Μισώ τους άντρες”, που τυπώθηκε το 2020 και παρουσιάζει την μισανδρία ως πολιτικό δικαίωμα και "εργαλείο για τη γυναικεία χειραφέτηση", κυκλοφορεί ελεύθερα παντού, και στην Ελλάδα. Στο SCUM μανιφέστο (SCUM = Society for Cutting Up Men) που εκδόθηκε το 1968, η συγγραφέας Βαλερί Σολάνας χαρακτηρίζει τους άντρες υπανθρώπους και καλεί τις γυναίκες να εξαφανίσουν το είδος τους… σκοτώνοντάς τους! Όχι, δεν έκανε χιούμορ. Έδωσε το παράδειγμα, λίγο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, πυροβολώντας τον Άντι Γουόρχολ και τον κριτικό Τέχνης Μάριο Αμάγια. Ο Γουόρχολ με πολύ σοβαρά τραύματα, γλύτωσε, μετά από 5 ώρες στο χειρουργείο. Ο Αμάγια τραυματίστηκε ελαφρά. Η Σολάνας συνελήφθη και διαγνώστηκε με παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Όμως στη δίκη της, το 1969, η Παγκόσμια Ένωση Γυναικών την αποκάλεσε "Ηρωίδα του φεμινιστικού κινήματος".

Το συγγραφικό της παραλήρημα διδάσκεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, σε προγράμματα σπουδών φεμινιστικής θεωρίας, queer studies, ή συγκριτικής λογοτεχνίας. Ακόμα και σήμερα το προωθούν με εγκωμιαστικές κριτικές εκδοτικοί οίκοι και το εκθειάζει προλογίζοντάς το η, αυτοχαρακτηριζόμενη ως queer, καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και συγγραφέας, Avital Ronell. Μεγάλα φεμινιστικά sites το συστήνουν ως το "τέλειο καλοκαιρινό ανάγνωσμα"! Έκανε ποτέ κάποια καμπάνια το Υπουργείο Οικογένειας για την ανδροφοβία; Μόνο από γυναίκες αποτελούνται οι Οικογένειες;

H Avital Ronell έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τον Σεπτέμβριο του 2017 κατηγορήθηκε από τον μεταπτυχιακό φοιτητή της, Nimrod Reitman, στο διαδακτορικό του οποίου ήταν επιβλέπουσα, για σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική επίθεση και αντίποινα λόγω της άρνησής του. Τον Μάιο του 2018, το πανεπιστήμιο έκρινε την Ronell ένοχη και την έπαυσε για το ακαδημαϊκό έτος 2018–19. Η Ronell ισχυρίστηκε ότι τα email προς τον φοιτητή της περιείχαν "υπερβολικές εκφράσεις τρυφερότητας" επειδή "και οι δύο είναι ομοφυλόφιλοι". Έσπευσε να την υποστηρίξει όλο το ακαδημαϊκό σουργελάτο των ΗΠΑ και οι #MeΤoo, που προφανώς ζυγίζουν διαφορετικά την σεξουαλική επίθεση από καθηγητή σε φοιτήτρια και διαφορετικά από καθηγήτρια σε φοιτητή. Ο γνωστός μας από τα κολλητιλίκια με τον ΣΥΡΙΖΑ, Slavoj Žižek, υποστήριξε ότι η σεξουαλική παρενόχληση του Ράιτμαν από τη Ρονέλ ήταν "μια σειρά από πράξεις εκκεντρικότητας". H Lisa Duggan, καθηγήτρια Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης που αυτοχαρακτηρίζεται ως "κομμουνίστρια ροζ queer φεμινίστρια", χαρακτήρισε τα email της Ρονέλ προς τον Ράιτμαν "πρακτικές queer οικειότητας" και ζήτησε να απαλλαγεί η Ρονέλ λόγω της ακαδημαϊκής της συνεισφοράς! Ίδια αποψη είχε και το Τζούντιθ Μπάτλερ (βλέπε παρακάτω) λέγοντας ότι, λόγω της κοινωνικής θέσης και της φήμης της Ρονέλ, της αξίζει διαφορετική μεταχείριση! Η συγγραφέας, κριτικός και πρώην βοηθός διδασκαλίας της Ρονέλ, Andrea Long Chu, (άλλο queer "αστέρι": ήταν άντρας, έκανε επέμβαση αλλαγής φύλου και έγινε τρανς γυναίκα, αλλά έλκεται ερωτικά από γυναίκες) γράφοντας στο The Chronicle of Higher Education το πήγε σε άλλο επίπεδο. Υποστήριξε ότι η επιθυμία της Ρονέλ να την κάνει ο Ράιτμαν να "νιώθει ποθητή" δεν προερχόταν από το αίσθημα ότι έχει αυτό το δικαίωμα, λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχε, αλλά επειδή… "ο αμείλικτος μισογυνισμός του πανεπιστημίου" την έκανε, παρά "το κύρος, τη δύναμη και τη φήμη που διέθετε, να αισθάνεται ως μια ευάλωτη μεταπτυχιακή φοιτήτρια που χρειάζεται φροντίδα και προστασία"! Όταν οι φεμιναζί κατηγορούν είναι Άρπυιες. Όταν κατηγορούνται, θέλουν στοργή και προδέρμ. Η Ρονέλ δεν διώχθηκε ποινικά και επέστρεψε στη διδασκαλία στο NYU, το φθινόπωρο του 2019, σαν να μην τρέχει τίποτε.)

Κι ενώ τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ και ο χώρος της κουλτούρας στις ΗΠΑ έχουν αλωθεί από όντα καταφανώς ψυχιατρικού ενδιαφέροντος που θα έπρεπε να τα φροντίζουν οι προνοιακές δομές, στην Ευρώπη, η Δικαιοσύνη συμπεριφέρεται ως αυτοάνοσο. Στη Σουηδία, τραβολογούσαν στα δικαστήρια τον πεντηκοστιανό πάστορα Åke Green, ο οποίος υποστήριζε ότι δεν μπορείς να είσαι Χριστιανός και ομοφυλόφιλος ταυτόχρονα. Οι αναγνώστες ξέρουν ότι δεν είμαι καθόλου θρήσκος, αλλά το να υποστηρίζει ένας ιερέας τα δόγματα της θρησκείας του, είναι δικαίωμά του. Αυτή είναι η δουλειά του, στο φινάλε! Μολονότι ο Green τελικά αθωώθηκε το 2005 από το Ανώτατο Δικαστήριο, η πρωτόδικη καταδίκη του και η έφεση που άσκησε ο Γενικός Εισαγγελέας κατά της απαλλαγής του από το Εφετείο δείχνει το πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή της ποινικοποίησης της γνώμης. Στη Γαλλία και, περισσότερο, στο Ηνωμένο Βασίλειο οι περιπτώσεις καταδικών για έκφραση, απλώς και μόνο άποψης, είναι πλέον καθεστώς. Αυτή η αντιμετώπιση δείχνει τον πραγματικό σκοπό των "φοβιών": είναι τροχιοδεικτικά. Δείχνουν τον στόχο που θα δεχθεί τα πυρά της θεσμικής τρομοκρατίας.

Οι αντίπαλοι του "ανθρωπιστικού ολοκληρωτισμού" διώκονται, λοιδορούνται στιγματίζονται, ξυλοκοπούνται. Αλλά οι υποκινητές αυτού του μίσους αλωνίζουν ανενόχλητοι. Γιατί; Διότι εμείς, της άλλης πλευράς, δεν σκεφτήκαμε ποτέ να εμποδίσουμε μια ομιλία, να οργανώσουμε μια αντισυγκέντρωση, να εισβάλουμε με πανό και ντουντούκες στον χώρο που βρίσκεται ένας φορέας αυτού του ολοκληρωτισμού. Θεωρώ δικαίωμα οποιουδήποτε να έχει όποιες απόψεις θέλει. Θα τις αντικρούσω στο επίπεδο των ιδεών. Σε έπεισα; Καλώς. Δεν σε έπεισα; Καλώς, επίσης. Για παράδειγμα, στις 22 Μαΐου, έρχεται στην Αθήνα και μιλάει σε μια εκδήλωση στην Κυψέλη, το τοξικότερο (και κωμικότερο) εκπρόσωπο του woke φασισμού στις ΗΠΑ, το Τζούντιθ Μπάτλερ. (Το ουδέτερο άρθρο, they/them, είναι επιθυμία του και τη σέβομαι.) Θα μιλήσει για την… "anti-gender στρατηγική της ακροδεξιάς"! Ναι, όπως το ακούτε. Παραθέτω, αυτολεξεί, από την ανακοίνωση των διοργανωτών: "Συνομιλούν μαζί του: Αθηνά Αθανασίου, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη, συγγραφέας και ερευνητό." Όμως κανένα από τα διοργανωτά της εκδήλωσης, τα καθηγητά, τα ερευνητά (γιατί "συγγραφέας" και όχι "συγγραφέο;") τα φοιτητά και όλα τα θιασώτα που θα εκστασιαστούν ακούγοντας το ιέρειο αυτής της σκουπιδοκουλτούρας, δεν ανησυχεί για πιθανές "παρεμβάσεις" και "ένταση". Δεν θα υπάρξουν. Διότι εμείς εφαρμόζουμε ευλαβικά την αρχή που αποδίδεται στον Βολταίρο. Οι άλλοι την μεταποίησαν ως εξής: "Διαφωνώ με όσα λες και θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου (σου) το δικαίωμά μου να σε εμποδίζω να τα λες."

Το χειρότερο για τους (φαινομενικούς) στόχους τους είναι πως η κατάχρηση του όρου "φοβία" δεν προστατεύει τις μειονότητες. Αντίθετα, δημιουργεί περισσότερες αντιδράσεις και ενισχύει την καχυποψία απέναντι στα κινήματα που διατείνονται ότι υπερασπίζονται την ανοχή και την ελευθερία. Η διαφωνία είναι σημάδι υγείας, όχι αρρώστια. Και η ελευθερία του λόγου είναι προϋπόθεση της προόδου, όχι εμπόδιο σε αυτήν. Αλλοίμονο αν πρέπει να επιχειρηματολογούμε ξανά για τις θεμελιώδεις αξίες του πολιτισμού μας. Η "φοβία" ανήκει στο πεδίο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας και πρέπει να διατηρηθεί εκεί. Η χρήση της ως εργαλείο λεκτικής καταστολής δεν προάγει αλλά εμποδίζει την αλληλοκατανόηση.

Η 17^η Μαΐου, λοιπόν, είναι μια μέρα μετά την 16^η και πριν τη 18^η. Τίποτε άλλο. Αν πρέπει σώνει και καλά να καθιερωθεί κατά κάποιας φοβίας, ας προτιμήσουμε την "υπουργειοφοβία". Μολονότι και αυτό είναι λάθος. Διότι, είπαμε, η φοβία είναι ένας παράλογος και ανεξήγητος φόβος για κάτι στην ουσία ακίνδυνο. Ενώ το να φοβάσαι την ασχετοσύνη, την ανικανότητα και την ανοησία των παραγόντων ενός νευραλγικού Υπουργείου (Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, παρακαλώ), και την πρεμούρα τους να κουβαλήσουν νερό στον μύλο της woke παράνοιας, είναι απολύτως λογικό.

Υ.Γ. Πώς γίνεται, όσοι υποστηρίζουν ότι τα φύλα είναι καμιά εξηνταριά και βάλε, να υιοθετούν ή να προτείνουν όρους, όπως η διφοβία, που αποδέχεται εμμέσως δύο μόνο φύλα; Το ίδιο κάνει και ο όρος αμφιφυλοφιλία. Σ’ αρέσουν σεξουαλικά γυναίκες και άντρες, ΜΟΝΟ; Δηλαδή απορρίπτεις non-binary (όπως το Τζούντιθ Μπάτλερ), queer, trans κ.λπ.; Για πολύ στενόμυαλο σε κόβω. Μήπως να καθιερώναμε την "παμφυλοφιλία"; (Εναλλακτικό, δημώδες: "ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει".) Και την, εξ αυτού του όρου, "παμφοβία"; Ας το έχουν υπόψη στο Υπουργείο, όταν θα σχεδιάσουν την επόμενη καμπάνια τους, για θέματα Κοινωνικής Συνοχής και… Οικογένειας!

* Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"