Σε ένα μήνα η προεδρική ορκωμοσία θα ολοκληρώσει έναν κύκλο: ο Ντόναλντ Τραμπ θα γίνει πρόεδρος ξανά μετά από οκτώ χρόνια.
Η εποχή Τραμπ στην αμερικανική ζωή θα έχει διάρκεια περίπου 12 ετών - με τις δύο θητείες του και τη μία του Τζο Μπάιντεν - ή και μία περίοδο από το καλοκαίρι του 2015 έως τον χειμώνα του 2029, εάν συμπεριληφθεί η προεκλογική του εκστρατεία για το 2016. Η χώρα έχει αλλάξει ήδη έντονα.
Κανείς μας δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν από οκτώ χρόνια. Η πολιτική σίγουρα δεν είναι η ίδια που ήταν - ακόμη και οι αντιδράσεις του κόσμου στη νέα επικράτηση του κ. Τραμπ είναι διαφορετικές. Αυτή τη φορά, προέκυψε περισσότερο σαν ένα μείγμα παραίτησης σε αντίθεση το σοκ και την άρνηση στα τέλη του 2016. "ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!" έγραψε πρόσφατα ο κ. Τραμπ σε ανάρτησή του. Είναι σαν ένας μαγνήτης που τραβά, απωθεί και αναδιαμορφώνει ό,τι τον περιβάλλει.
Υπάρχει μια διαρκής διελκυστίνδα μεταξύ της ιδέας ότι αυτό που συμβαίνει στην επικαιρότητα πρέπει να έχει ένα νόημα και της περιστασιακής και αποπροσανατολιστικής αίσθησης ανουσιότητας, όπως στη μάχη για την κρατική χρηματοδότηση τις τελευταίες ημέρες, προκειμένου τα προτεινόμενα τελικά αποτελέσματα να καταλήξουν να μην φαίνονται τόσο διαφορετικά από πριν στη μεγάλη εικόνα.
Η συγκεκριμένη αλληλουχία περιλάμβανε τρία μέρη της τρέχουσας δυναμικής της πολιτικής σκηνής, αλλά ήταν έκπληξη να τα βιώνει κανείς όλα ταυτόχρονα. Ο Έλον Μασκ επιτέθηκε στο νομοσχέδιο επειδή περιείχε πολλές περιττές δαπάνες, ο κ. Τραμπ ζήτησε παράλληλα να αρθεί το όριο κρατικού χρέους και μια μεγάλη ομάδα Ρεπουμπλικανών καταψήφισε την Πέμπτη μία συμφωνία την οποία υποστήριξε ο κ. Τραμπ. (Ένα νέο νομοσχέδιο πέρασε την Παρασκευή με ψήφους τόσο των Ρεπουμπλικανών όσο και των Δημοκρατικών).
Σημαντικό μέρος των τελευταίων δύο ετών ήταν η υπόσχεση του κ. Τραμπ ότι έρχεται ριζική, δραματική αλλαγή, υποστηριζόμενη από το ευρύτερο κίνημα των εθνο-συντηρητικών και του πιο σκληροπυρηνικού MAGA σύμπαντος. Βρισκόμαστε ήδη σε μια εποχή βαθιάς αλλαγής, που συμβαίνει με μεγάλους και μικρούς τρόπους συνεχώς: Έχουμε περάσει πλέον μισή δεκαετία μιλώντας για την παραγωγική βάση, τη βιομηχανική πολιτική, τις επαναδιαπραγματευμένες εμπορικές συμφωνίες - εθνικιστικές οικονομικές πολιτικές και ένα ενδιαφέρον για την εγχώρια τεχνολογική παραγωγή που ήταν σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς πριν την εποχή Τραμπ. Αλλά η ξαφνική, τεράστια παρουσία του κ. Μασκ στην πολιτική ζωή, η κυριαρχική επανεμφάνιση των μεγάλων περικοπών δαπανών ως έγνοια του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και η αιφνιδιαστική αντιπαράθεση για τις δαπάνες, είναι μια καλή υπενθύμιση του παράφωνου τρόπου με τον οποίο θα μπορούσαν να έρθουν μεγάλες αλλαγές το 2025.
Στο ξεκίνημα του έτους, ο κ. Μασκ και ο κ. Τραμπ θεωρούνταν πιθανοί αλλά όχι σίγουροι ακόμη σύμμαχοι. Τώρα φαίνεται να είναι βαθιά συνδεδεμένοι στη λήψη κάθε είδους αποφάσεων. Ο κ. Τραμπ και ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ ελάχιστα γνωρίζονταν πριν από λίγους μήνες, και τώρα είναι μαζί εδώ, με ένα τμήμα της βάσης των Ρεπουμπλικανών βαθιά συνδεδεμένο με τις ιδέες του κ. Κένεντι.
Μία άλλη συμμαχία που θα μπορούσε να έχει μεγάλης διάρκειας επιπτώσεις για την προεδρία Τραμπ είναι η επιλογή του υπουργού Άμυνας. Τις τελευταίες εβδομάδες ο κ. Τραμπ "ραπίζει" τη Γερουσία με ένα ραβδί που έχει τη μορφή του Πιτ Χέγκσεθ, και φαίνεται να τους οδηγεί να συμβαδίσουν με έναν υποψήφιο για τον οποίο δημοσιεύματα ανέφεραν ότι ο ίδιος ο Τραμπ σκέφτεται να τον απορρίψει.
Για τον κ. Τραμπ ο ρόλος του ΥΠΑΜ θεωρητικά αφορά αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του Πενταγώνου και μπορεί να το βλέπει έτσι και ο κ. Χέγκσεθ, αλλά πρακτικά φαίνεται ότι θα μπορούσε να είναι πραγματικά οποιοσδήποτε για τον κ. Τραμπ, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Ο κ. Τραμπ φέρεται να σκέφτηκε να απορρίψει τον κ. Χέγκσεθ για τον Ρον ΝτεΣάντις, τον κυβερνήτη της Φλόριντα τον οποίο ο Τραμπ πέρασε ένα χρόνο να του επιτίθεται και ο οποίος είναι ίσως πιο ικανός για την ιδεολογική αναμόρφωση του Πενταγώνου.
Αντ’ αυτού, ο κ. Τραμπ έχει καταστήσει τη διαχείριση του ΥΠΑΜ - που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα γεωπολιτικών και υλικοτεχνικών ζητημάτων - στην αποκατάσταση ενός ανθρώπου και το κατά πόσο μία χούφτα γερουσιαστές μπορούν να εξαναγκαστούν να κάνουν κάτι που δεν θέλουν.
Υπάρχει πραγματική ασυμφωνία στους υποψηφίους που προτείνει. Η έννοια της λέξης "συντηρητικός" άλλαξε την τελευταία δεκαετία, παίρνοντας κάποιες φορές τη μορφή που θέλει ο κ. Τραμπ και άλλες κάτι διαφορετικού - ένα υβρίδιο του παλιού και του νέου. Υπάρχει η ιδέα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ως πιο φιλικού στους εργαζομένους, επικεντρωμένου στην οικογένεια, του εθνικού συντηρητισμού που μπορεί να δει κανείς στον αντιπρόεδρο Βανς. Υπάρχει και εμπνευσμένη από την Silicon Valley προοπτική του Ρον Πολ, και κάπου μεταξύ των δύο αυτών πόλων βρίσκονται οι περισσότερες επιλογές του υπουργικού συμβουλίου.
Αλλά η δημιουργία υπουργείου Αποτελεσματικότητας, από τη μη κυβερνητική φύση του μέχρι την απόλυτη δύναμη των πόρων που μπορεί να διαθέτει ο κύριος Μασκ, είναι από τα πράγματα που δεν θα μπορούσες ούτε να ονειρευτείς ένα χρόνο πριν. Μέσω του κ. Μασκ, οι περικοπές δαπανών επανήλθαν δριμύτερα ως ανησυχία των Ρεπουμπλικανών, με τρόπο που δεν ήταν δεδομένος βάσει της πρώτης θητείας Τραμπ. Το υπ. Αποτελεσματικότητας φαίνεται σαν μια απρόβλεπτη εξωτερική δύναμη που θα μπορούσε να είναι τίποτα ή τα πάντα την επόμενη χρονιά, όπως αποδεικνύεται και από τα γεγονότα στο Καπιτώλιο αυτή την εβδομάδα.
Το απρόβλεπτο και η ιδεολογική ασυνέπεια ήταν πάντα μέρος της πρώτης προεδρίας Τραμπ και ένα μείζον και χαοτικό θέμα της περασμένης δεκαετίας γενικότερα, καθώς σερνόμαστε προς το τέλος ακόμη μίας χρονιάς γεγονότων έξαλλης ειδησεογραφίας. Ένα από τα αναπόφευκτα συμπεράσματα των εκλογών του 2024 είναι ότι θα ήταν ανόητο να πούμε ότι τα συστήματα δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα ή να επανεξεταστούν ή ότι ο λαός δεν θέλει σημαντικές αλλαγές στους θεσμούς. Αλλά μία από τις πιο αποπροσανατολιστικές, δυσάρεστες πτυχές αυτής της μετάβασης είναι η γνώση του ότι έρχεται δραστική αλλαγή - και ότι οι άνθρωποι, οι μηχανισμοί και οι μεγάλες αποφάσεις μπορούν να αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη.
Ακόμα και το απροσδόκητο μπορεί να είναι πιο απροσδόκητο από όσο νομίζουμε.
* Η Katherine Miller είναι αρθρογράφος και συντάκτρια στο New York Times Opinion.
© 2024 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"
Η χαοτική και συγκρουσιακή εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο απομόνωσε τις ΗΠΑ, αλλά έσπρωξε την Ινδία — έναν κρίσιμο δημοκρατικό σύμμαχο — στην αγκαλιά της Κίνας και της Ρωσίας,...
ΑΝΑΛΥΣΗ NEW REPUBLIC
Σύμφωνα με τον Λούτνικ, οι δασμοί στα ιαπωνικά προϊόντα θα 'ανέβουν ξανά' εάν η χώρα δεν τηρήσει τους όρους της συμφωνίας.
"Η παρουσία ενός αμερικανικού συστήματος αεράμυνας στην Ουκρανία θα δημιουργούσε de facto εκεχειρία".
H επιχείρηση είχε στόχο να τοποθετηθούν συσκευές υποκλοπών εν μέσω των διαπραγματεύσεων Τραμπ - Κιμ.
Έστειλε τις "ευχές" του με μία αιχμηρή ανάρτηση για την επίσκεψη Πούτιν - Μόντι στο Πεκίνο.
Οι ευρωπαϊκές χώρες αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν μια ειρηνική διευθέτηση του πολέμου στην Ουκρανία, ανέφερε ο Πεσκόφ.
"Αν οι πρόεδροι το κρίνουν απαραίτητο, η συνάντησή τους μπορεί να οργανωθεί πολύ γρήγορα", λέει ο Πεσκόφ.
Νέα πρόσκληση προς το Κίεβο για συνάντηση στη Μόσχα. "Απαράδεχτη" πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε δείπνο στον Λευκό Οίκο με τους CEOs τεχνολογικών κολοσσών.
Σύμφωνα με κάποιους, το πλήθος των Ευρωπαίων ηγετών που αντιμετώπισε τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, θύμιζε όσο τίποτε άλλο σχολιαρόπαιδα που είχαν κληθεί στο γραφείο του...
Ο Τραμπ υπέγραψε το εκτελεστικό διάταγμα για την εφαρμογή της εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ιαπωνίας.
