Μια αριστερή ιδέα: Ο Χ. Ράμμος για πρόεδρος

Του Μανόλη Καψή

Ο Αλέξης Χαρίτσης προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Ράμμο, τον εν ενεργεία επικεφαλής της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών. Ο αρχηγός της Νέας Αριστεράς πρόλαβε με την πρότασή του τους άλλους αρχηγούς και είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Προτείνει μάλιστα στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να στηρίξουν την πρότασή του και να φτιάξουν μέτωπο. Μέχρι στιγμής πάντως η ιδέα δεν προκαλεί γενικό ενθουσιασμό, με εξαίρεση στο Μαξίμου, που εκτιμούν ότι επιβεβαιώνεται έτσι η κατηγορία που (αδίκως) εκτόξευσαν εναντίον του κ. Ράμμου, ότι έχει πολιτική ατζέντα και προσωπική στρατηγική. Πώς γίνεται -λένε- να παραμένει πρόεδρος ανεξάρτητης Αρχής και να έχει αποδεχθεί την πρόταση για την υποψηφιότητά του;

Ο κ. Ράμμος έχει ταυτιστεί με την προσπάθεια διαλεύκανσης του σκανδάλου των υποκλοπών και στο παρελθόν προκάλεσε οργή στον κ. Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του με τις πρωτοβουλίες του και την ενημέρωση που έκανε για τις έρευνές του, τα στοιχεία που παρέδωσε δηλαδή στον Αλέξη Τσίπρα. Υποθέτουμε ότι αυτός είναι και ο λόγος που προτείνεται από τον Αλέξη Χαρίτση. Για να αναδειχθούν οι ευθύνες του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο. Σκάνδαλο που παραμένει ανεξιχνίαστο, με τη Δικαιοσύνη να δείχνει να μην θέλει να ξεδιαλύνει το μυστήριο και τους πρωταγωνιστές του. Παρά τις διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη.

Είναι καλή ιδέα όμως η πρόταση του κατέθεσε ο Αλέξης Χαρίτσης για την υποψηφιότητα Ράμμου;

Να σημειώσουμε ότι ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε ότι η συζήτηση είναι πρόωρη και δεν χρειάζονται βεβιασμένες κινήσεις, η δε πλευρά Φάμελου δήλωσε ότι ναι μεν δεν είναι αρνητική στο διάλογο, αλλά όλα πρέπει να γίνουν στον κατάλληλο χρόνο. Να είναι μόνο η ζήλια γιατί τους πρόλαβε ο κ. Χαρίτσης;

Αν πάντως η πρόταση Χαρίτση είχε στόχο να ενώσει την αντιπολίτευση σε μια κοινή πρόταση, να δείξει την ικανότητα της αριστεράς να συγκροτήσει μέτωπο απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μάλλον δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Τι είδους μέτωπο είναι εξάλλου αυτό, που οι μεν δεν μιλούν καν με τους δε και τους κατηγορούν για προδότες και όργανα της διαπλοκής; Εδώ Φάμελος και Ανδρουλάκης τσακώθηκαν επειδή ο δεύτερος τόλμησε να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, μέτωπο θα φτιάξουν;

Άλλωστε, αν ήθελε η αριστερά να "δυσκολέψει" τον πρωθυπουργό, μάλλον θα έπρεπε να καταθέσει πρόταση για την ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Και να καλέσει τον κ. Μητσοτάκη να πάρει θέση. Η να εξηγήσει εν πάση περιπτώσει, γιατί εκείνος διστάζει και αποδοκιμάζει την προηγούμενη επιλογή του. Εξάλλου, όπως έλεγε συνεργάτης του κ. Μητσοτάκη στους δημοσιογράφους, η πρόταση Χαρίτση για τον κ. Ράμμο, μάλλον απελευθερώνει τον πρωθυπουργό και από την απαίτηση να αναζητήσει υποψήφιο με κεντροαριστερά χαρακτηριστικά. Και του επιτρέπει, και αυτός με τη σειρά του, να επιλέξει έναν/μια υποψήφιο από την κεντροδεξιά.

Είναι όμως μια καλή πρόταση ο Χρήστος Ράμμος για την προεδρία της Δημοκρατίας;

Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνεπάγεται πλέον βουλευτικές εκλογές σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί η αυξημένη πλειοψηφία των μίνιμουμ 180 βουλευτών, που απαιτούσαν οι αναθεωρημένες πλέον διατάξεις του Συντάγματος. Ούτε οι αναθεωρημένες διατάξεις, ούτε οι παλαιότερες, επέβαλαν επίσης αυτό που υπήρξε το πολιτικό έθιμο από τη δεκαετία του 90 και μετά, η κυβέρνηση να επιλέγει υποψήφιο από τον ευρύτερο χώρο της αντιπολίτευσης, ώστε να επιτυγχάνεται η συναίνεση.

Επίσης, ακόμα και την εποχή που το Σύνταγμα επέβαλε την συναίνεση, αυτό δεν εμπόδισε τα πολιτικά κόμματα να χρησιμοποιήσουν την προεδρική εκλογή για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Για να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές. Με αποκορύφωμα την επιλογή του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου να μην ψηφίσει τον Κάρολο Παπούλια που πρότεινε ξανά ο Κώστας Καραμανλής για πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2009, για να τον ψηφίσει όμως αμέσως μετά τις εκλογές, το 2010.

Αλλά, παρά ταύτα, το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας, του προσώπου που εκπροσωπεί και συμβολίζει την Ελληνική Δημοκρατία, αυτονοήτως επιθυμεί την συναίνεση. Την υπονοεί. Και καλεί τα κόμματα να υπερβούν τις αντιπαλότητές τους και να ομονοήσουν. Και σε μια εποχή που τα πάθη επιστρέφουν, τα άκρα και οι λαϊκισμοί απειλούν την πολιτική σταθερότητα- και οι διάφοροι αντισυστημισμοί την οικονομική ανάπτυξη και τους δημοκρατικούς θεσμούς- σε μια εποχή που οι κοινωνίες εμφανίζονται ακόμα πιο πολωμένες απ' ότι στο παρελθόν και οι επιλογές των πολιτών οδηγούν ορισμένες φορές ακόμα και σε αδιέξοδα, η ψήφιση του προέδρου της Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία θα έδινε ένα σήμα πολιτικής ωριμότητας του συστήματος και των κομμάτων. Θα ήταν μια ψήφος εμπιστοσύνης στο δημοκρατικό σύστημα.

Η επιλογή από τη Νέα Αριστερά του Χρήστου Ράμμου προφανώς δεν υπηρετεί μια τέτοια επιλογή. Η υποψηφιότητα Ράμμου (παρά το πλούσιο βιογραφικό του πρώην δικαστή) δεν ανταποκρίνεται στις επιταγές του θεσμού, αλλά στις επιδιώξεις της αντιπολίτευσης. Η υποψηφιότητα Ράμμου χρησιμοποιείται ως πολιτικός ακτιβισμός. Για να εκθέσει και να δυσκολέψει την κυβέρνηση. Είναι μια πράξη αντίστασης στο σύστημα Μητσοτάκη.

Μόνο που η προεδρική εκλογή δεν προσφέρεται για τέτοιους ακτιβισμούς. Η πρόταση Ράμμου δεν ενώνει (ούτε καν την αντιπολίτευση) αλλά διχάζει. Είναι μια αριστερή ιδέα. Αλλά είναι μια κακή ιδέα και μια κακή πρόταση. Σε σημείο που απορεί κανείς γιατί και πώς δεν το βλέπει και ο ίδιος ο κ. Ράμμος… Αλλά για την ματαιοδοξία θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.